Η Βικτώρια Αντώνοβα στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητες που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Γεια σας. Στο σημερινό podcast έχω μαζί μου τη Βικτώρια Αντώνοβα, η οποία είναι καλλιτέχνης, είναι όμως και εγκαυματίας. Και θα σας πω λίγο την ιστορία της γνωριμίας μας. Εγώ τη Βικτώρια τη γνωρίζω αρκετά χρόνια, γιατί είχε τύχει να πηγαίνουμε στην ίδια σχολή χορού πριν γίνει η δική μου επίθεση και μετά όπως καταλαβαίνετε, ήρθαμε πιο κοντά γιατί μπόρεσε να με βοηθήσει και να μου πει πράγματα όσον αφορά το έγκαυμα γιατί ήταν κάτι που το είχε βιώσει εκείνη από τα 14 σε ένα ατύχημα.
Βικτώριά μου καλώς όρισες.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Καλώς σας βρήκα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλεις να πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή; Να μας πεις για τη ζωή σου στην Αθήνα και να μας μιλήσεις για την ημέρα του ατυχήματος;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Ευχαριστώ που με κάλεσες στην εκπομπή. Γεννήθηκα στη Λετονία, ήρθα εδώ 8 χρονών, από τότε μένω Αθήνα και είχα ένα ατύχημα όταν ήμουνα 14 χρονών με θερμικό έγκαυμα. Πήρε φωτιά το σπίτι μου την ώρα που κοιμόμασταν όλη η οικογένεια μέσα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ τι θυμάσαι από τότε; Τι εικόνες έχεις; Θυμάσαι κάτι ή το έχει διαγράψει η μνήμη σου;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Τα θυμάμαι όλα. Δεν έχω διαγράψει κάτι. Είχα αντίληψη το τι συμβαίνει. Δεν είχα αντίληψη εάν αυτό είναι κάτι που αφορά μόνο το δικό μου διαμέρισμα, όλη την πολυκατοικία ή είναι κάτι παγκόσμιο που συμβαίνει. Γιατί ήμασταν μισοκοιμισμένοι όλοι. Υπήρχαν πάρα πολλές αναθυμιάσεις στο σπίτι, οπότε υπήρχε και μια ζάλη. Και μέχρι εγώ να βγω από το διαμέρισμα κάηκα από την υψηλή θερμοκρασία που είχε αναπτύξει το σπίτι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το ατύχημα πώς συνέβη; Δηλαδή πώς πήρε φωτιά το σπίτι;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Είχε πιάσει φωτιά ένα ηλεκτρικό σύστημα. Ένας θερμοσυσσωρευτής βασικά που θερμαίνει το σπίτι, το οποίο έβγαζε αναθυμιάσεις και εκτινάχτηκε σε κάποια στιγμή και είχε φτάσει στους 300 βαθμούς Κελσίου το σπίτι. Οπότε ουσιαστικά ήμασταν μέσα σε ένα φούρνο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Από την υπόλοιπη οικογένεια κινδύνευσαν και άλλα άτομα; Ή μόνο εσύ;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Ναι. Η μητέρα μου είχε β’ βαθμού εγκαύματα. Ο πατριός μου είχε αναπνευστικό, γιατί μπήκε και δεύτερη φορά για να με βγάλει και εγώ είχα γ’ και δ’ βαθμού.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φαντάζομαι ότι μιλάμε και για κίνδυνο ζωής. Έτσι; Γιατί αυτές οι θερμοκρασίες που μου λες είναι πολύ μεγάλες.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Δεν μου είχαν δώσει και πολλές ελπίδες για επιβίωση. Γιατί είχα καεί πάνω από το 70% του σώματός μου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και η πορεία πώς ήταν; Πες μας έτσι εν συντομία τι θυμάσαι μετά. Χειρουργεία. Πώς εξελίχθηκε όλο αυτό;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Για αρχή ήμουνα ένα μήνα σε κώμα και μετά μου πήρε 6 μήνες να βγω από το νοσοκομείο πρώτη φορά και να πάω σπίτι. Ήμουνα 6 μήνες συνέχεια χειρουργείο – δωμάτιο, χειρουργείο – δωμάτιο. Σε αποστειρωμένο δωμάτιο οπότε δεν μπορούσα να βλέπω κόσμο. Υπήρχε πολύ περιορισμένος αριθμός ατόμων που μπορούσαν να έρθουν να με δούνε. Και μετά πήγα σπίτι και 4 χρόνια πηγαινοερχόμουνα νοσοκομείο για χειρουργείο και ξανά σπίτι.
Οπότε είχα γίνει λίγο ένα σπιτικό κατοικίδιο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Έχουν περάσει 12 χρόνια.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά τα πρώτα χρόνια που φαντάζομαι για σένα ήταν λίγο πιο δύσκολα και από άποψη χειρουργείων, αλλά κυρίως θέλω να μου πεις για το ψυχολογικό κομμάτι πώς το είχες διαχειριστεί μέχρι σήμερα.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Έχω υπάρξει σε βαθιά κατάθλιψη, έχοντας χάσει κάθε νόημα για θέληση για ζωή και κάποια στιγμή απλά πήρα απόφαση να ξαναξεκινήσω τη ζωή μου όταν ήμουνα 20 χρονών, όπου πήγα σχολείο πρώτη μέρα και μετά κάπως ξεκίνησα να κάνω πράγματα για μένα και να μην κολλάω στην εμφάνιση. Άρχισα να αποδέχομαι αυτό που συνέβη και να βλέπω πέρα από αυτό τι μπορώ να κάνω πλέον και ….
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα ξεκίνησες να ψάχνεις λύσεις.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Στην αρχή δεν είχα αντίληψη ακριβώς ότι διαφέρω κάπως. Προσπαθούσα να το αγνοήσω. Τα έβαζα κάτω από το χαλάκι και δεν έβλεπα πολύ γύρω μου. Ένιωθα πράγματα και υπήρχε πολύ βάρος μέσα μου, ότι με κοιτάνε, ότι δεν είχα προσωπικότητα, δεν ήξερα πως να μιλάω, δεν είχα φίλους. Όλα ήταν πολύ μεταβατικά και έπρεπε να βρω τον εαυτό μου, να φτιάξω μια προσωπικότητα, να βρω τη θέση μου σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή την κοινωνία. Εγώ ήμουνα τότε 19,5 σχεδόν 20. Είχα χάσει τα χρόνια της εφηβείας. Πλέον βγήκα ξανά στην κοινωνία σαν μια γυναίκα έχοντας χάσει πολλές εμπειρίες από 14 μέχρι 20 είναι μια πολύ σημαντική εμπειρία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι μια μεταβατική περίοδος που χτίζεις χαρακτήρα, που εντάξει. Εσύ δεν πήγαινες σχολείο τότε από τα 14 μέχρι τα 20. Δεν είχες πάει καθόλου σχολείο;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Όχι δεν πήγαινα, αλλά έρχονταν κάποιοι καθηγητές στο σπίτι, οπότε έκανα στο σπίτι μαθήματα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αντιμετώπιση των παιδιών της ηλικίας σου πώς ήταν;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Σε εκείνη τη φάση επειδή όλοι ξέρανε το τι μου είχε συμβεί, είχαν προϊδεάσει οι δάσκαλοι ότι θα έρθει η Βικτώρια μετά από τόσα χρόνια να είστε καλοί μαζί της, είχαν προετοιμάσει τα παιδιά να με υποδεχτούν θερμά. Οπότε δεν υπήρχε κάποια περίεργη αντιμετώπιση. Μετά ολοένα και παραπάνω άρχισα να παρατηρώ το πώς με βλέπει ο κόσμος, αλλά ήμουνα έτοιμη κιόλας να το δεχτώ και να το αντιμετωπίσω, γιατί τα 4 χρόνια που έμεινα στο σπίτι δεν μπορούσα να τολμήσω να βγω από το σπίτι χωρίς κουκούλα, καπέλο και να είναι βράδυ. Πάθαινα κρίσεις πανικού με την ιδέα να βγω από το σπίτι. Οπότε μετά είχα φτάσει σε ένα σημείο που ένιωθα έτοιμη να αντιμετωπίσω ό,τι αυτό φέρει, γιατί κάπως είχα κουραστεί, ήθελα να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Δεν ήξερα ότι μπορώ να το κάνω, αλλά κάπως τα πράγματα πήγανε μόνα τους από τη στιγμή που τόλμησα να βγω από το σπίτι. Που τελικά δεν έπαθα κάτι γιατί συνήθως τα κάνουμε λίγο πιο μεγάλα στο κεφάλι μας.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι ήταν φυσικό να θέλεις και εσύ το χρόνο σου. Τι ήταν αυτό, πιστεύεις, που σε έκανε να αποφασίζεις να κάνεις το βήμα;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Τόσα χρόνια είχα κάποιες φίλες που έρχονταν στο σπίτι, οι οποίες ξανά και ξανά μου λέγανε πρέπει να έρθεις σχολείο, σε περιμένουν τα παιδιά.
Υποστήριξη ανθρώπων. Μου δίνανε συνέχεια χαιρετίσματα. Οπότε ένιωθα ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να με δούνε. Οπότε κάπως έτσι έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω το βήμα και να βγω από το σπίτι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σιγά – σιγά ένιωθες ότι ξεκινάς και χτίζεις αυτοπεποίθηση; Ότι ξεκινάς και χτίζεις μια ζωή που θες;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Εκείνη τη στιγμή ένιωθα ότι είχα χάσει τόσα πολλά πράγματα. Ότι ένιωθα πως αυτά τα 4 χρόνια απλά έχω χάσει χρόνο από τη ζωή μου και ένιωθα μια απίστευτη δίψα να ανακτήσω όλα αυτά που έχω χάσει. Οπότε με το που βγήκα από το σπίτι ξεκίνησα να κάνω τα πάντα. Να δοκιμάζω πράγματα, να μην κοιμάμαι, να ξενυχτάω, να πηγαίνω να κάνω γνωριμίες, να ψάχνομαι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να πω εγώ λίγο, να περιγράψω γιατί είναι podcast, είναι ηχητικό, δεν υπάρχει εικόνα, αλλά να πω λίγο ότι είσαι καμένη στο πρόσωπο, όπως είμαι και εγώ και εντάξει ήθελε αρκετό θάρρος και ειδικά σε μια ηλικία τόσο ευαίσθητη, γιατί έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι και εγώ στα 34 μου είχα μια διαχείριση άλφα, αλλά αν μου είχε συμβεί στα 20, ή στα 15 όπως εσένα, πιθανόν να μην ήταν τόσο σωστή η διαχείρισή μου σε αυτή την περίπτωση, οπότε η ηλικία πάντα παίζει ρόλο και ήταν ένα σημαντικό βήμα που νομίζω ότι τώρα όταν κοιτάς πίσω δεν λες ότι ήταν το πιο σωστό πράγμα που μπορούσες να κάνεις εκείνη τη στιγμή;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Ναι, σίγουρα. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κάπως καλύτερα, μόνο εάν είχα τη δυνατότητα να είχα κάνει κάποια πράγματα, ίσως να είχα γλιτώσει κάποια χειρουργεία, αλλά τότε και η τεχνολογία δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένη. Ή η πληροφορία δεν ήταν τόσο διαδεδομένη για κάποια πράγματα που μπορούσα να κάνω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή σου ο χορός. Για μίλησέ μου λίγο γι’ αυτό. Νομίζω ότι είναι ένα κομβικό σημείο στη ζωή σου. Κάπως σε ξεκλείδωσε, ή σε άνοιξε.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Τότε είχα ανάγκη να εκτονωθώ και έψαχνα τρόπους να γυμναστώ και είχα πετύχει στο δρόμο τυχαία τη Νίκη που ξέρεις, η οποία μου είπε μη τολμήσεις και δεν έρθεις στο μάθημα που κάνω την Τρίτη. Κάπως με πίεσε και πήγα. Ενώ δυσκολευόμουνα πάρα πολύ να πάω. Ένιωθα ότι θα πάω και ό,τι γίνει και κάπως με βοήθησε πάρα πολύ στο να γνωρίσω κόσμο στη σχολή, να γνωρίσω κόσμο που ταιριάζει πιο πολύ σε εμένα, πιο ανοιχτόμυαλα άτομα και ένιωσα ότι μου έκανε πάρα πολύ καλό που πήγαινα. Αντιμετώπισα τον εαυτό μου μπροστά από ένα καθρέφτη κάθε μέρα, το οποίο με έφερε πιο κοντά στο να αποδεχτώ σιγά – σιγά την εικόνα μου και να το ξεπεράσω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και νομίζω ότι αυτό βοήθησε και τους γύρω σου να σε αποδεχτούν περισσότερο και πιο γρήγορα. Νομίζω ότι το έχεις βιώσει αυτό, ότι ξέρεις Βικτώρια σε αποδέχομαι όπως είσαι. Σε αγαπάω έτσι όπως είσαι. Έτσι δεν είναι; Και σήμερα έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο, είσαι και επαγγελματίας χορεύτρια, ασχολείσαι και με τη γιόγκα, αν δεν κάνω λάθος.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Ναι. Τελειώνω το εκπαιδευτικό μου στη γιόγκα. Γενικά μου αρέσει η κίνηση και ό,τι έχει να κάνει με ψυχολογία και εκτόνωση και είναι μια μορφή τέχνης και κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να ειπωθούν με λόγια και μπορείς να τα βγάλεις με το σώμα. Οπότε γι’ αυτό μου αρέσει πολύ ο χορός και η γιόγκα και το performing.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Έχω μια παράσταση που έρχεται σύντομα, η οποία θα γίνει στη Γερμανία και ονομάζεται Φρατζάιλ, η οποία θα ευαισθητοποιήσει λίγο τον κόσμο γύρω από την αναπηρία. Θα είμαστε τρεις performers. Η κάθε μία κοπέλα έχει μια διαφορετική αναπηρία. Θα είναι κίνηση και χορός, φωνή. Με αυτό τον τρόπο θα αγγίξουμε κάποια θέματα που αφορούν την αναπηρία. Η ευθραυστότητα, το Φρατζίλιτι που θα παίξουμε με αυτό είναι να εκτεθούμε και να δείξουμε ότι ακόμα και με την αναπηρία που έχουμε αυτό δεν μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπους και αυτό είναι η δύναμή μας. Είναι κάτι εύθραυστο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας και ακόμα το αντιμετωπίζουμε, αλλά είμαστε εκεί. Το δουλεύουμε καθημερινά. Δεν θα κάτσουμε στο σπίτι μας.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ που έχεις και επαφή με το εξωτερικό, πιστεύεις ότι στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι πιο δεκτικοί σε μια εμφάνιση διαφορετική; Γιατί γίνεται αυτή η παράσταση στο εξωτερικό και δεν γίνεται στην Ελλάδα;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Γιατί έχω δικτυωθεί στο εξωτερικό λόγω των συνθηκών. Έτσι προέκυψε. Να γνωρίσω κάποια άτομα και πήγα στο εξωτερικό. Εδώ δεν έχω ψαχτεί πάρα πολύ, αλλά σίγουρα υπάρχουν πιο πολλές ευκαιρίες και αποδοχή για το διαφορετικό σε κάποιες χώρες του εξωτερικού από ότι εδώ, αισθάνομαι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Επειδή είσαι ένας άνθρωπος που η εμφάνισή του έχει διαφοροποιηθεί και πλέον την έχεις αποδεχτεί. Τι θα ήταν αυτό που θα συμβούλευες ένα νέο κορίτσι ή ένα νέο αγόρι που αντιμετωπίζει αυτό το άγχος της εμφάνισής του; Και μπορεί να έχει κάτι διαφορετικό, ποια θα ήταν η συμβουλή σου;
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Η εξωτερική μας εμφάνιση δεν είναι αυτό που μας καθορίζει σαν ανθρώπους και τα υλικά αγαθά. Είναι το να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και να καλλιεργούμε την ψυχή μας, να εστιάζουμε εκεί την προσοχή μας. Στο πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι κάνοντας καλύτερες επιλογές και να μην κολλάμε στην εμφάνιση και να προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι με τις ατέλειές του, γιατί εάν δεν το κάνουμε εμείς οι ίδιοι, εάν δεν αγαπήσω εγώ τον εαυτό μου, δεν μπορεί να με αγαπήσει κάποιος άλλος.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και επειδή σε ξέρω και προσωπικά, ξέρω ότι συνεχώς προσπαθείς να βελτιώνεις τον εαυτό σου. Εκπαιδεύεσαι πάνω σε αυτά που σου αρέσουν και που αγαπάς και όπως και να έχει, νομίζω ότι η ιστορία έχει δείξει ότι ο καθένας βρίσκει το δρόμο του στο τέλος.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Σίγουρα. Εάν ψάχνεσαι και δεν κάθεσαι σπίτι και ξεπερνάς τους φόβους σου και τα όρια του μυαλού σου και δεν τα αφήνεις να σε καταβάλουν, έρχονται πράγματα στη ζωή σου. Κάπως κυλάνε μετά. Παίρνουν μια ροή τα πράγματα όλα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλω να σου πω μπράβο που το έχεις αντιμετωπίσει όλο αυτό με τέτοιο τρόπο και να σου ευχηθώ καλή επιτυχία στην παράσταση.
Β. ΑΝΤΩΝΟΒΑ: Σε ευχαριστώ πολύ Ιωάννα μου.
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
