Ποιος ευθύνεται για τη μετατροπή της απόλυτης τραγωδίας σε σίριαλ;

Οι γονείς των νεκρών επιβατών του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών είναι ίσως ό,τι κοντινότερο στους ήρωες του αρχαίου δράματος. Αφόρητα πονεμένοι, αιφνιδιασμένοι, αδικημένοι.

Η μοίρα τους συγκλονίζει και την ίδια στιγμή η αξιοπρέπειά τους συγκινεί. Τα πρόσωπά τους μας είναι οικεία και την ίδια στιγμή το να βρεθούμε στη θέση τους είναι ο απόλυτος τρόμος μας. Η ανάγκη τους να δικαιώσουν τα παιδιά τους έγινε το απόλυτο συλλογικό αίτημα μιας κοινωνίας που έχει ξεχάσει να δρα και να διεκδικεί συλλογικά.

Για μια στιγμή, πολλοί από εμάς πιστέψαμε ότι η απόλυτη τραγωδία της 28ης Φεβρουαρίου 2023 θα μπορούσε να μας απαλλάξει από τα πιο μεγάλα αγκάθια της δημόσιας ζωής μας σε αυτήν τη χώρα: τη νοοτροπία του ωχαδελφισμού και της προχειρότητας, αλλά και την πρακτική του κομματισμού και της ευνοιοκρατίας. Η απόλυτη τραγωδία θα μπορούσε να μας αλλάξει. Να μας κάνει να διεκδικήσουμε έλεγχο των αποφάσεων της πολιτικής εξουσίας, ανεξαρτησία των θεσμών, λογοδοσία της δημόσιας διοίκησης. Η απόλυτη τραγωδία των γονιών αυτών θα έμοιαζε τότε, έστω και ελάχιστα, λιγότερο αβάσταχτη.

Και ξαφνικά, το αρχαίο δράμα που αντιμετωπίζαμε με δέος μετατρέπεται σε φτηνό σίριαλ με ατάκες, αναρτήσεις και αντεγκλήσεις μεταξύ των τραγικών γονέων με αφορμή την απόφαση ορισμένων εξ αυτών να διοργανώσουν μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο με σκοπό τη συλλογή χρημάτων που θα αξιοποιηθούν για τη νομική υποστήριξη της προσφυγής τους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παρακολουθούμε τα ρεπορτάζ για εξώδικα, αγωγές και ασφαλιστικά μέτρα.

Χωριζόμαστε σε μαχητικούς και μοιρολάτρες. Σε ηθικούς και ανήθικους. Αναρωτιόμαστε αν θα πάμε σε μια συναυλία που θα γεμίσει το ταμείο ενός συλλόγου συγγενών θυμάτων ή σε μια συναυλία που θα τιμήσει τη μνήμη νεκρών παιδιών. Και ξεχνάμε πόσα πρέπει να διεκδικήσουμε να αλλάξουμε σε αυτήν τη χώρα.

Η απόλυτη τραγωδία μετατράπηκε σε φτηνό σίριαλ. Όμως την ευθύνη για αυτήν την εξέλιξη δεν έχουν οι γονείς της μίας ή της άλλης πλευράς. Την έχουν όσοι βρίσκονται στην εξουσία και συντηρούν την ανευθυνότητα των «αρμοδίων» και την αδιαφάνεια του κράτους και όλοι εμείς που δεν ζητούμε ποτέ τον λόγο από όσους επιλέγουμε να διευθύνουν τη δημόσια ζωή μας. Μια χώρα όπου οι συγγενείς των θυμάτων των ανεπαρκειών του κράτους συγκροτούν συλλόγους και διοργανώνουν συναυλίες για να κυνηγήσουν το δίκιο τους είναι μια αποτυχημένη χώρα.

Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας