Νύχτες στο Παλέρμο

Είναι κλασικό καλοκαιρινό παιχνίδι παιδιών μετά το σούρουπο. Οι συμμετέχοντες ορίζουν έναν χώρο μέσα στον οποίο αρχίζουν να κινούνται επιχειρώντας να «δολοφονήσουν» κάποιον από τους λοιπούς παίκτες κλείνοντάς τους το μάτι προτού το κάνει κάποιος από τους αντιπάλους τους. Έχουν φυσικά την επιλογή να αποφύγουν το βλέμμα, όμως με τον τρόπο αυτό δεν μπορούν ούτε εκείνοι να κλείσουν το μάτι σε κάποιον από τους αντιπάλους τους. Το παιχνίδι είναι ατομικό, δηλαδή ο καθένας παίζει για την πάρτη του. Είναι και στρατηγικό, καθώς νικητής αναδεικνύεται εκείνος που έχει πετύχει την πιο καλή ισορροπία χαμηλών και επιθετικών βλεμμάτων. Είναι όμως και αντί- παραγωγικό με την έννοια ότι οι παίκτες γρήγορα διαφωνούν για το ποιος έκλεισε το μάτι πρώτα και τελικά δεν είναι σαφές ποιος είναι ο νικητής. Η παρέα όχι μόνο δεν δυναμώνει, συνηθέστερα χαλάει κιόλας.

Και αν για τα δωδεκάχρονα παιδιά της κατασκήνωσης δεν τρέχει τίποτα να παίζουν τις «Νύχτες στο Παλέρμο», αναρωτιέσαι αν το παιχνίδι μπορεί να είναι επιτρεπτό και για τις πολιτικές ηγεσίες ενός τόπου. Γιατί το κρυφτούλι των πρώην πρωθυπουργών της ΝΔ με τον νυν από εκδήλωση σε εκδήλωση, η συνέντευξη Σαμαρά στο «Βήμα», η απόφαση διαγραφής του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι κατά καιρούς παρεμβάσεις των κύκλων του Αλέξη Τσίπρα στα τεκταινόμενα του ΣΥΡΙΖΑ επί ηγεσίας του Στέφανου Κασσελάκη, η περίτεχνη έκπτωση του τελευταίου από το αξίωμά του και το μαρτύριο των σταδιακών αποχωρήσεων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζουν το «νέο κόμμα Κασσελάκη», δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα βλέμματα των παιδιών που καρφώνουν τους αντιπάλους τους στο παιδικό παιχνίδι. Χωρίς πολιτική ουσία, χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και κυρίως χωρίς καμία αναφορά στις ανάγκες και στις προτιμήσεις των πολιτών.

Οι πολιτικές ηγεσίες και οι βουλευτές εκλέγονται για να διευθύνουν την κοινή μας ζωή. Λαμβάνοντας υπόψη της τη βούληση των ψηφοφόρων, τόσο όπως εκφράστηκε στην κάλπη, όσο και όπως αυτή διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια του εκλογικού κύκλου. Έχει κάποια από τις παραπάνω κινήσεις των πολιτικών πρωταγωνιστών αναφορά στις σκέψεις μας για τη δημοσιονομική πολιτική, την εξωτερική πολιτική ή την ισότητα των δικαιωμάτων; Πάντα φυσικά βρίσκονται μερικές λέξεις για να ντύσουν μια κίνηση των πολιτικών ελίτ. Αλήθεια όμως, πιστεύει κανείς ότι ο Σαμαράς προκαλεί, ο Μητσοτάκης διαγράφει, ο Τσίπρας παρεμβαίνει (ή δεν παρεμβαίνει), οι «87» ακυρώνουν, ο Κασσελάκης ιδρύει το κόμμα χωρίς όνομα, γιατί η κοινωνία ζητάει στροφή στις δημόσιες πολιτικές που θα ακολουθηθούν;

Και γύρω από τις ματαιοδοξίες όλων αυτών των παικτών στήνονται ατέρμονες δημόσιες συζητήσεις για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του καθενός και της καθεμιάς και φυσικά το τι νούμερα έδωσαν οι δημοσκοπήσεις της ημέρας, κυριολεκτικά. Το τιμόνι της κοινής μας ζωής στα χέρια δωδεκάχρονων. Που αντί να ασχοληθούν με τις «Μέρες στην Αθήνα», παίζουν τις «Νύχτες στο Παλέρμο». Ας το έχουμε στο νου μας τουλάχιστον την επόμενη φορά που θα δαπανήσουμε χρόνο για να εξηγήσουμε τις κινήσεις τους.

Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας