Κάντε κάτι, αλλά τι

Τα δύο άρθρα μου με τον κοινό τίτλο «Κάντε κάτι» απευθύνονταν στην κυβέρνηση. Ή μήπως δεν απευθύνονταν μόνον στην κυβέρνηση; Ο Β.Κ. διευρύνει το πεδίο των ευθυνών: «αλλά όλοι ζητάνε δικαιοσύνη α λα καρτ, που να μην αγγίζει τους ίδιους. Μια μεγάλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αυτό ήταν η συγκέντρωση. Εξέθρεψε το ήδη υπερτροφικό εγώ των περισσοτέρων, “ξέπλυνε” την καθημερινή γαϊδουρινή συμπεριφορά τους έναντι των συμπολιτών τους, τους καθησύχασε ότι έπραξαν το καθήκον τους ως ευσυνείδητοι πολίτες, τους επιβεβαίωσε την πεποίθηση περί μη αναγκαιότητας αυτοκριτικής… για όλα άλλωστε φταίνε οι κακοί πολιτικοί και η άτιμη κενωνία…». Στην ίδια λογική και ο Μ.Δ.: «Και πολλοί αναρωτηθήκαμε. Ολοι όσοι συμμετείχαν στην προχθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση εάν βρίσκονται ήδη σε θέση ευθύνης στη δημόσια διοίκηση, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων;». Ο Kostas V. είναι πιο αυστηρός: «α) Θέλουμε την Ελλάδα που μας αξίζει: την Ελλάδα της ιδιοτέλειας, ιδιωφέλειας, παρανομίας, αυθαιρεσίας και αθέμιτου ταχυπλουτισμού. β) Δεν χρειάζεται να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε: είναι ήδη φτιαγμένη». Και συνεχίζει: «Ως μόνιμος κάτοικος εξωτερικού, αν με ρωτήσεις πώς βλέπω την Ελλάδα, που την επισκέπτομαι κάθε χρόνο (τα τελευταία δέκα χρόνια), η απάντησή μου είναι: Ανευ Ελλήνων, εξαιρετική! Το “άνευ Ελλήνων” το λέω περιπαικτικά. Αυτό που με προβληματίζει με την Ελλάδα είναι ότι δεν διαθέτει παιδεία, μόνο επαγγελματική κατάρτιση. Στα μισά έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου κάθονται απαίδευτοι δικηγόροι. Κάπου κάπου βλέπω και κανέναν άσοφο φιλόσοφο».

Συνεχίζω με τον Αντώνη Α.: «Το σύστημα λειτουργεί σαν μια τέλεια ισορροπία Nash – όπου κανείς δεν έχει κίνητρο να αλλάξει τη συμπεριφορά του, γιατί όλοι οι υπόλοιποι παίζουν το ίδιο παιχνίδι. Αυτό ισχύει και για τους χιλιάδες που βγήκαν στους δρόμους την Παρασκευή. Το Σάββατο επέστρεψαν στην κανονικότητα». Και συνεχίζει: «Το να πέσει η κυβέρνηση συνιστά δικαίωση των νεκρών; Υπόσχεται ότι στην Ελλάδα τα πράγματα θα αλλάξουν; Η απάντηση είναι μία και ξεκάθαρη: Oχι». Τριαντάφυλλος T: «Απόλυτο δίκιο έχετε, έχουμε αφομοιώσει όλων των ειδών τα “σοκ”, χρόνια τώρα. Πολιτικοί και πολίτες δεν αλλάζουν τη βασική τους νοοτροπία, αυτή που τελικά “θέλει” γενικώς αλλαγές χωρίς την παραμικρή ατομική αλλαγή – προσαρμογή. Οι αντιδράσεις ύστερα από κάθε σοκ είναι δυστυχώς, στη βάση τους, υποκριτικές. Και για τον λόγο αυτό δεν οδηγούν σε πραγματική ουσία, παρά διαχειρίζονται, προσωρινά, τα συναισθήματα». Χάριν οικονομίας παραλείπω πολλές ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις. Μπορώ όμως να παρατηρήσω ότι οι παρεμβάσεις των αναγνωστών μας είναι πολύ πιο καίριες και ουσιαστικές από όσα ακούστηκαν στη Βουλή αυτές τις μέρες. Αν μη τι άλλο είναι ειλικρινείς. Διαθέτουν αυτό που λείπει περισσότερο απ’ τον δημόσιο βίο μας.