Ας μου πάρει κάποιος το κινητό

Ξυπνάς γύρω στις 8 ας πούμε. Παίρνεις το κινητό στο χέρι και αρχίζει ο θόρυβος.

Μέχρι να σηκωθείς από το κρεβάτι, έχεις δει τρία επαναστατικά προϊόντα για βάψιμο νυχιών, το τελευταίο γκάτζετ για την κουζίνα που πουλάει κινεζικός κολοσσός και είναι το ίδιο άχρηστο με όλα τα προηγούμενα, αλλά δεν αποκλείεται να το παραγγείλεις. Τέσσερις διαφορετικές συνταγές για πουτίγκα από σπόρους τσία, δύο-τρία μαλλιοτραβήγματα για τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα τόσα explainer για το σύμπαν και τη διαχείριση απορριμμάτων στη Σιγκαπούρη. WTF?

Εμείς, οι σημερινοί σαραντάρηδες εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια ψάχνουμε τρόπο να ζούμε καλύτερα. Τρώμε καλύτερα. Κάνουμε γυμναστική. Παίρνουμε πολυβιταμίνες. Και να που στου δρόμου τα μισά, δεν έρχεται κανείς να μας πει πώς θα μάθουμε να ξεσκονίζουμε τους διαδρόμους του μυαλού μας που από το πρωί μέχρι το βράδυ βομβαρδίζονται με άχρηστες αλλά φανταχτερές εικόνες και εξίσου άχρηστες πληροφορίες ή, χειρότερα, παραπληροφορίες.

Όχι. Αλήθεια. Κάντε την άσκηση! Κλείστε τα μάτια και φέρτε στο μυαλό σας όσα αχρείαστα ήρθαν και βρήκαν θέση από το πρωί σήμερα μέσα στο μυαλό σας. Με μια κίνηση του δείκτη στην οθόνη του κινητού εμφανίζονται μπροστά μας, ύπουλα τρυπώνουν και πιάνουν χώρο ανάμεσα σε λογαριασμούς, υπομνήσεις για δουλειές που πρέπει να γίνουν, υποχρεώσεις που τρέχουν κι επιθυμίες που εκκρεμούν πιεστικά.

Ούτε χώρο και χρόνο για φαντασίωση δεν αφήνει πια το σκρολάρισμα. Πώς να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις, να αποφασίσεις με τόσο θόρυβο. Σαν ένα επίμονο μελίσσι απ’το οποίο δεν μπορείς και να απαλλαγείς. Πώς να το διώξεις αφού φωλιάζει μέσα στο κεφάλι σου; Σκέφτομαι μήπως τώρα που άνοιξε το θέμα πάλι με τα κινητά στα σχολεία ήρθε η ώρα να βάλουμε και κανόνες για το σπίτι. Ένα κουτί δίπλα στην πόρτα, να το βάζουμε μέχρι να το ξαναπάρουμε φεύγοντας. Στη σκέψη μόνο, σφίγγεται το στομάχι μου. Πώς να ζήσουμε λίγες ώρες χωρίς κινητό; Είναι χειρότερος εθισμός κι απ’ το τσιγάρο αυτό το πράμα. Πάω να σκρολάρω μπας και δω κάνα βιντεάκι σχετικά…