Δεν αξίζει στη χώρα να ξαναμπεί σε περιπέτειες
Αλέξης Παπαχελάς - Καθημερινή
Ο πλανήτης αγριεύει μέρα με τη μέρα. Γίνεται πιο επικίνδυνος και απρόβλεπτος. Και εμείς πασχίζουμε να αποδείξουμε ότι ισχύει αυτό που λέει πάντα ένας πολύ έμπειρος παρατηρητής των ελληνικών πραγμάτων: ότι, δηλαδή, η Ελλάδα δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να χάσει μία ευκαιρία…
Ξαφνικά μπήκε στο ραντάρ το ρίσκο της πολιτικής αβεβαιότητας. Η Ελλάδα ήταν μια σπάνια εξαίρεση πολιτικής σταθερότητας εν μέσω πολιτικού χάους σε όλο τον δυτικό κόσμο, ενώ αυτά τα πεντέμισι χρόνια έχουν γίνει πολλές βελτιώσεις σε όλους τους τομείς, που κακώς εμφανίζονται ως αυτονόητες, δεδομένες ή αμελητέες. Εκλογές είχαμε πριν από λίγο καιρό, το αποτέλεσμα ήταν καθαρό και μπροστά μας δεν υπήρχε κανένα σημαντικό πολιτικό ορόσημο ή εμπόδιο. Ελα, όμως, που είμαστε τέλειοι στο να προκαλούμε τρικυμία όταν δεν φυσάει! Η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε, είναι η αλήθεια. Εβαλε αδικαιολόγητα ψηλά τον πήχυ για τις ευρωεκλογές, άρχισε πολύ νωρίς τις αντιφατικές διαρροές και τη συζήτηση για το ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και, τέλος, ξεκίνησε αψυχολόγητα και βιαστικά μια τεράστια βαβούρα για κάποια επικείμενη συμφωνία με την Τουρκία. Η οποία δεν ήταν καν «μισοψημένη», ενώ ακόμη και αν ήταν δεν θα περνούσε από τη Βουλή. Και βεβαίως, έφερε ένα νόμο με πολιτικό κόστος πριν από τις ευρωεκλογές και χωρίς να φροντίσει να μαζέψει όσους το πανηγύρισαν, αγνοώντας τη βασική αρχή της πολιτικής, ότι κάνεις το σωστό, έστω και με κόστος, χωρίς όμως να αποξενώνεις με στυλ τον βασικό κορμό των ψηφοφόρων σου. Και γενικώς, συμπεριφέρθηκε μετά τις εκλογές σαν να μην υπάρχει πολιτικός σχεδιασμός, χωρίς καμία απολύτως ψυχραιμία.
Εγωισμοί, ανασφάλειες, υστερίες, βεντέτες διαφόρων πρωταγωνιστών έχουν καταστήσει την πολιτική σκηνή όμηρο των παραπολιτικών στηλών.
Εν συνεχεία, ήλθαν και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, οι οποίοι, χωρίς το παραμικρό ίχνος αυτοκριτικής για τα όσα έχουν χειριστεί, έπαθαν αμνησία σε σχέση με το τι πίστευαν ο ένας για τον άλλον. Φαίνεται για μία ακόμη φορά, δυστυχώς, ότι η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα με διάφορους ιδιοκτήτες και οικογενειακά φέουδα, που κάθε τόσο μπλέκονται σε ανταγωνισμούς. Κάποτε ένας σοβαρός παράγοντας της Ν.Δ. καταφερόταν με σφοδρότητα κατά του Αντώνη Σαμαρά. Κάποιος τον ρώτησε αφελώς: «Μα, εσείς δεν τον βοηθήσατε να κερδίσει την Ντόρα;». «Και τι να κάνουμε, να αφήσουμε να μας πάρουν “αυτοί” το κόμμα;», ήταν η απάντηση. Πώς το λένε οι Αγγλοοσάξονες; Η πολιτική έχει στο τέλος της ημέρας να κάνει μόνο με προσωπικά ή τοπικά θέματα…
Το ζήτημα είναι τι ακριβώς φταίει η χώρα και οι Ελληνες πολίτες, οι οποίοι πέρασαν πολλά κολασμένα χρόνια και σήμερα δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Εγωισμοί, ανασφάλειες, υστερίες, βεντέτες διαφόρων πρωταγωνιστών έχουν καταστήσει την πολιτική σκηνή όμηρο των παραπολιτικών στηλών. Κινδυνεύουμε να μπούμε στον αστερισμό της πολιτικής αβεβαιότητας για έναν Πρόεδρο που δεν έχει καμία ιδιαίτερη εξουσία και μία συμφωνία που κάποιοι ονειρεύτηκαν παίζοντας Stratego μόνοι τους, σπίτι τους. Αυτή η χώρα έχει περάσει πολλά, δεν της αξίζει να ξαναμπεί σε περιπέτειες για κάποια καπρίτσια. Ας το σκεφθούν αυτό και εκείνοι που φέρουν βαριά ευθύνη για το παρελθόν, αλλά και όσοι κυβερνούν αντιδρώντας στο τελευταίο μήνυμα κάποιου ή σε ένα tweet.
