Δεν είναι «παιδιά» είναι «συμμορίες»

Η ιστορία -το δράμα μάλλον- ξεκινάει από παλιά. Από τότε που ανεχτήκαμε τους βανδαλισμούς από νεανικές συμμορίες που την μια μέρα δρούσαν στο όνομα της «ομάδας» και την άλλη στο όνομα μιας «ιδέας».

Μετά ήρθε το μπούλινγκ στα σχολεία και γελάγαμε. «Ε παιδιά είναι». Αρνιόμασταν να καταλάβουμε ότι αν τα παιδιά μεθύσουν με τη «σύγκρουση», θα γίνουν αλκοολικοί της βίας.

Το «καμπανάκι» λοιπόν δεν ακούστηκε και τώρα την κοινωνία βασανίζει μια χέουσα πληγή. Συμμορίες παιδιών που ξυλοφορτώνουν παιδιά. Συμμορίες παιδιών που ληστεύουν παιδιά. Κάθε μέρα και 2- 3 νέα περιστατικά. Στην αρχή στα στέκια, μετά στις εξέδρες, μετά στα σχολεία, τώρα στους δρόμους και τις πλατείες.

Και όμως αν φύγεις από τους τίτλους και το αστυνομικό ρεπορτάζ και ακούσεις λίγο τα παιδιά που έχουν δεχτεί βία, τους δασκάλους και βέβαια τους γονείς των θυμάτων, οι λύσεις δεν φαντάζουν ακατόρθωτες.

Υπάρχουν σχολεία – λίγα δυστυχώς – που τα παιδιά μαθαίνουν να λύνουν τις διαφορές τους συζητώντας. Μιλώ για τις «διαφορές» πριν γίνουν μαχαιρώματα. Είναι τα σχολεία – Γυμνάσια και Λύκεια δηλαδή – που υπάρχει Ομάδα Διαμεσολάβησης.

Οι μαθητές δηλαδή που τσακώνονται, μπαίνουν σε μια τάξη μαζί με συμμαθητές τους -ας τους πούμε διαιτητές- και λέει ο καθένας τις αλήθειες του. Κάποιοι θα ξαναγίνουν φίλοι και κάποιοι άλλοι θα οριοθετήσουν την διαφωνία τους – να μην πλακώνονται δηλαδή για φαντάσματα.

Αντί να ενισχύσουμε τις Ομάδες Διαμεσολάβησης – θέλει πολύ δουλειά από την μεριά των καθηγητών και τους συλλόγους γονέων – αρκούμαστε ο ένας να δείχνει ως υπεύθυνο τον άλλον. Και όλοι μαζί οι εκπρόσωποι των δασκάλων και των γονιών να επιδίδονται και εδώ σε χύδην φιλοσοφίες. Να βρίζουν τα Social media που προβάλουν κακά πρότυπα και τις «τερατουπόλεις που αποξενώνουν τα παιδιά και τα κάνουν αγρίμια». Και τότε γιατί αυξάνονται τα περιστατικά σε μικρές κωμοπόλεις, εκεί που όλοι γνωρίζονται;

Οι ηλικίες των παιδιών που χώνονται σε συμμορίες και χτυπούν τους όμοιους τους, πέφτουν συνεχώς. Δεκατριάχρονα που οι μπουνιές τους σκληραίνουν πριν πήξει το μυαλό τους. Προχωρούν στο πλευρό μεγαλύτερων συμμαθητών τους, που τους βλέπουν να ασκούν βία και να μένουν ατιμώρητοι.

Νταηλίκια, εξευτελισμοί και καυγάδες που κάποιοι γονείς τα επιδοκιμάζουν ως «πρόβες» ενηλικίωσης χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά τους μπήκαν κιόλας στον προθάλαμο που οδηγεί σε κακοποιητικές συμπεριφορές.

«Δείρε πριν σε δείρουν» συμβουλεύουν κάποιοι γονείς τα παιδιά τους και στη συνέχεια δικαιολογούν κάθε ακραία ενέργεια των παιδιών τους και κάθε παράβαση. Μέχρι και καθηγητές ξυλοκόπησαν κάποιοι γονείς, επειδή ο κανακάρης τους πήρε αποβολή ή επειδή έπαιζε επιδεικτικά με το κινητό του.

Και μέσα σε αυτό τον καταιγισμό «νέων περιστατικών» ήρθε η κυβέρνηση και αποφάσισε πιο αυστηρά αναμορφωτικά μέτρα για τα «παιδιά» που «ξεφεύγουν» βάζοντας πιο αυστηρές ποινές για τους γονείς που τα παραμελούν. Ωραία… Μόνο που πρέπει να τους πούμε ότι και τα προηγούμενα – επίσης αναμορφωτικά μέτρα – δεν είχαν καν εφαρμοστεί – κυρίως με την ευθύνη των δικαστικών αρχών.

Αυτό είναι και το πρόβλημα μας. Προσθέτουμε μέτρα επειδή τα προηγούμενα μέτρα απέτυχαν αν και δεν εφαρμόστηκαν.

Οι τυφλές τιμωρίες είναι προδιαγεγραμμένες αποτυχίες – συμφωνούμε όλοι – όπως επίσης και η ατιμωρησία, δεν είναι λύση.

Η ασυνεπής τιμωρία όμως -αυτό που ζούμε συχνά στην Ελλάδα- είναι καταστροφή. Ο ένας δικαστής το παίζει «πατερούλης», ο άλλος «παιδονόμος». Ο ένας δράστης τιμωρείται, αλλά ο «διπλανός» του την σκαπουλάρει είτε επειδή είναι το παιδί «κάποιου» είτε επειδή είχε τον καλύτερο δικηγόρο. Το ένα σχολείο τολμά και το άλλο σιωπά για να μην αμαυρωθεί η φήμη του.

Αντί λοιπόν να κυνηγάμε την ουρά μας προσθέτοντας κάθε τόσο νέα μέτρα υπό την πίεση των τίτλων στα σάιτ, πρέπει με ψυχραιμία να φερθούμε το ίδιο αυστηρά και το ίδιο παιδευτικά προς όλους, όλοι!

Να αποκτήσουμε δομές για κοινωφελή εργασία των ανηλίκων δραστών. Αυτό προέχει. Να επιβάλουμε στους γονείς τους υποχρεωτική παρακολούθηση προγραμμάτων συμβουλευτικής. Να έχουμε κλιμακωτές πολύ πιο αυστηρές ποινές στους υπότροπους, παιδιά ή γονείς. Οι οικογένειες των δραστών να προχωρούν και σε δημόσια συγγνώμη προς τα θύματα… Καθαρή δημόσια συγγνώμη και όχι μισόλογα. Ναι, είναι μέτρα που έχουν λειτουργήσει σε πολλές άλλες χώρες της Βόρειας κυρίως Ευρώπης. Μέτρα που και εμείς τα νομοθετήσαμε και δεν τα εφαρμόσαμε…

Μπλοκαρισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο που πριμοδοτεί τις «δουλειές» και των μαυρογιαλούρων της δημοσιογραφίας.

«Τα παιδιά δεν είναι αρμοδιότητα της αστυνομίας» – άκουγα προχθές να λέει μια τηλεπαρουσιάστρια – «δεν φταίνε οι δάσκαλοι ούτε βέβαια οι γονείς». Ποιος φταίει; Η κακούργα κοινωνία!

Οι λύσεις λοιπόν αναβάλλονται μέχρι να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία αγάπης και ειρήνης. Σαν τις καρδούλες που μοιράζουν κάποιοι πολιτικοί – όταν δεν μουγκρίζουν.