H υποκρισία της συναίνεσης

Όπου η συναίνεση έχει αναγορευθεί σε μεταφυσική αρχή. Τι σημαίνει άραγε; Υποθέτω ότι αυτοί που την έχουν κάνει σημαία τους δεν θα δυσκολευθούν να απαντήσουν. Συναίνεση θα πει ότι ο πολιτικός μου αντίπαλος υποκλίνεται στις δικές μου απόψεις. Και ποιες είναι οι δικές τους απόψεις για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ο καθ’ όλα άξιος κ. Τ. Γιαννίτσης τον οποίο πρότεινε το ΠΑΣΟΚ; Το ίδιο κόμμα που υπονόμευσε με όλες του τις δυνάμεις την ασφαλιστική μεταρρύθμιση; Ή μήπως ο άξιος Ευ. Βενιζέλος, τον οποίο το ίδιο ΠΑΣΟΚ καταψήφισε όταν ήταν υποψήφιος για την προεδρία του; Και μετά δεν του έδωσε τη θέση τού επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας ως ώφειλε; Λένε πως ο κ. Μητσοτάκης δεν τον πρότεινε ως Πρόεδρο γιατί φοβήθηκε τη σύγκρουση με το κόμμα του. Μάλλον τη σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να αποφύγει. Γι’ αυτό δεν πρότεινε τον Βενιζέλο, ο οποίος, νομίζω, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει το κόμμα του, έχει να προσφέρει ακόμη στον κοινοβουλευτικό μας βίο. Μα είναι «παράδοση» η κυβερνητική πλειοψηφία να προτείνει για ΠτΔ κάποια προσωπικότητα από την «άλλη πλευρά». Ναι, όπως έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον Σαρτζετάκη που όλοι νόμιζαν πως είναι ο Τρεντινιάν στο «Ζ» του Γαβρά. Πόσοι θυμούνται ακόμη τα έγχρωμα ψηφοδέλτια του 1985; Ή όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού καταψήφισε τον Δήμα για να ρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά, εξέλεξε τον Παυλόπουλο.

Ολ’ αυτά είναι Ιστορία. Μη μου πείτε όμως ότι η «συναίνεση» για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι παράδοση την οποία παραβίασε ο Μητσοτάκης. Απλώς είναι ένα ακόμη γκάτζετ της δημοκρατίας μας το οποίο μας επιτρέπει να παρακάμψουμε την αξία του προσώπου. Την έχει αυτή την αξία ο Κώστας Τασούλας; Απαντώ απερίφραστα «ναι». Είναι ένας πολιτικός με πείρα, εγνωσμένης καλλιέργειας. Και η καλλιέργεια δεν ταυτίζεται με τις γνώσεις. Είναι η δυνατότητα να αντιλαμβάνεσαι τις ευαισθησίες του συνομιλητή σου, αυτό που οι αρχαίοι ημών ονόμαζαν σωφροσύνη. Το απέδειξε ως πρόεδρος της Βουλής. Οπως απέδειξε ότι μπορεί να σταθεί στο ύψος του θεσμού τον οποίο υπηρετεί. Μα είναι εν ενεργεία βουλευτής. Το επιχείρημα αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν την ιδιότητα του βουλευτή όσοι το προβάλλουν. Βουλευτής είναι κάτι σαν το κατσαβίδι της δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα συμβολικό αξίωμα. Ο ίδιος είναι σύμβολο. Μα ο Τασούλας είναι συντηρητικός. Για την ακρίβεια είναι πολιτισμικά συντηρητικός. Ευτυχώς, θα έλεγα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να είναι συντηρητικός, να υπερασπίζεται τις αξίες που συντηρούν την κοινή μας ευαισθησία. Κυρίως με την παρουσία του να επιβεβαιώνει την αξιοπρέπεια της συλλογικής μας συνείδησης. Τα υπόλοιπα τα αφήνω για την αμηχανία και την υποκρισία της πολιτικής μας ζωής.