Κυνηγώντας ανεμόμυλους

Και ξαφνικά η woke agenda τοποθετήθηκε στο κέντρο της εγχώριας πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο νυν πρωθυπουργός συνομιλεί σε προβεβλημένη εκδήλωση με διανοούμενο που εναντιώνεται στην woke agenda, ένας πρώην πρωθυπουργός κατηγορεί εμμέσως τον προηγούμενο για υιοθέτηση της woke agenda και διαγράφεται από το κόμμα του, οι διάφοροι φιλόδοξοι διεκδικητές του ακροδεξιού χώρου παραληρούν για την επιτυχία του Ντόναλντ Τραμπ σε βάρος του «γουοκισμού» των Δημοκρατικών. Είναι όμως πράγματι κεντρικό ζήτημα της δημόσιας ζωής μας στην Ελλάδα η στάση μας έναντι των λεγόμενων πολιτικών ταυτότητας;

Τα ευρήματα της εβδομαδιαίας έρευνας ΄People of Greece’ της εταιρείας QED αποκαλύπτουν ότι το 55% των Ελλήνων θεωρούν ότι η woke agenda είναι λιγότερο ισχυρή στην Ελλάδα σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, ενώ μόλις το 7% θεωρεί ότι είναι περισσότερο ισχυρή. Ως προς την τοποθέτησή τους υπέρ ή κατά της woke agenda, οι Έλληνες διχάζονται με τους μισούς -κυρίως νεότερους και περισσότερο μορφωμένους- να δηλώνουν ότι η woke agenda είναι απαραίτητη για την προώθηση της ισότητας και για αυτό πρέπει να στηριχθεί και τους άλλους μισούς -κυρίως μεγαλύτερους σε ηλικία και λιγότερο μορφωμένους- να δηλώνουν ότι είναι περιοριστική για την ελευθερία της έκφρασης και για αυτό δεν πρέπει να στηριχθεί. Η διχαστικότητα ενός ζητήματος ωστόσο δεν συνεπάγεται αυτομάτως και τη σημαντικότητά του ως παράγοντα διαμόρφωσης εκλογικών προτιμήσεων. Παρέχει όμως την πολιτική ευκαιρία «κατασκευής ενός εχθρού», μιας τακτικής δοκιμασμένης στον χρόνο.

Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή βρισκόμαστε. Σε μια στιγμή κατά την οποία πολιτικοί παίκτες αρπάζουν (ή μπαίνουν στον πειρασμό να αρπάξουν) μια τέτοια ευκαιρία ανάδειξης ενός διχαστικού θέματος σε σημαντικό. Διαθέσιμοι πολιτικοί παίκτες σαφώς υπάρχουν και το εκλογικό κοινό τους αναγνωρίζει. Σύμφωνα με την έρευνα της QED, όπου καταγράφηκαν τα πρόσωπα που προσλαμβάνονται από τους Έλληνες ως οι πλέον θερμοί υποστηρικτές και αντίπαλοι της woke agenda, ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Κυριάκος Βελόπουλος ξεχωρίζουν με σαφήνεια ως τα πρόσωπα που έχουν υιοθετήσει κατ’ αντιστοιχία τον «γουοκισμό» και τον «αντί-γουοκιμό», χωρίς να είναι οι μόνοι. Η εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη -διφορούμενη σύμφωνα με το εκλογικό κοινό που τον τοποθετεί και στη μία πλευρά, αλλά και στην άλλη- καθίσταται κρίσιμη για την εμπέδωση του ζητήματος στη δημόσια ατζένα, δεδομένου του αξιώματός του. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η συνθήκη της ύπαρξης προσώπων που με τη ρητορική τους θα καταστήσουν εκλογικά σημαντική την αντιπαράθεση για την woke agenda ικανοποιείται.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε υψηλή πιθανότητα κυριαρχίας ενός κατασκευασμένου ζητήματος, με την πρωτοβουλία να εντοπίζεται στην αντί-woke πλευρά. Στην Ελλάδα οι διεκδικήσεις της woke agenda δεν εμφανίζουν ακρότητα, για τον απλούστατο λόγο ότι στη χώρα μας συνεχίζουν να κυριαρχούν οι συντηρητικές πλειοψηφίες. Είναι αστείο να μιλούμε στη χώρα μας για τυραννία μιας «γουοκικής» μειοψηφίας, δικαιολογώντας με τον τρόπο αυτό την απροθυμία μας να στηρίξουμε χωρίς αστερίσκους τις πολιτικές ισότητας των ταυτοτήτων. Οι πολιτικές ηγεσίες που καλλιεργούν εχθρούς για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους δεν είναι χρήσιμες. Ας μην κυνηγούμε ανεμόμυλους.

Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας