Το θαύμα που δεν έγινε

Ούτε ο εξορκισμός στο όνομα της πολιτικής σταθερότητας ούτε η επίκληση στην υπευθυνότητα των βουλευτών ούτε το αγωνιώδες, αλλά μάλλον δίκαιο, αίτημα που υπέβαλε ζητώντας κι άλλο χρόνο για να ολοκληρώσει τη δύσκολη αποστολή που ανέλαβε ενόψει της σύνταξης ενός προϋπολογισμού συμβατού με την τραγική δημοσιονομική κατάσταση της Γαλλίας, έφεραν στον Μισέλ Μπαρνιέ το αποτέλεσμα στο οποίο μέχρι τέλους έλπιζε -χωρίς, είναι αλήθεια, να τρέφει ψευδαισθήσεις.

Ήξερε προφανώς ότι μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσαν τα αποτελέσματα να είναι διαφορετικά από αυτά που αναμενόταν να παράξουν οι δεδομένοι συσχετισμοί μιας Εθνοσυνέλευσης της οποίας το συστατικό χαρακτηριστικό υπήρξε εξαρχής η έλλειψη απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και ο τριχασμός της σε οιωνεί ισοδύναμα ιδεολογικά ανταγωνιστικά μπλοκ.

Ένα τέτοιο θαύμα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί στη χθεσινή άκρως ηλεκτρισμένη και θορυβώδη ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η πλειοψηφία των μελών της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης έλαβε για πρώτη φορά μετά το 1962 την ιστορική απόφαση να ανατρέψει μια κυβέρνηση, αφήνοντας τη χώρα χωρίς προϋπολογισμό με κίνδυνο να βυθίσει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης σε μια πολύμηνη κρίση, οικονομική και πολιτική, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε θεσμική, δεδομένου ότι, αν δεν παραιτηθεί ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από το αδιέξοδο στο οποίο παρά πάσα συνταγματική πρόνοια έχει εγκλωβιστεί η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία.

Από τις τουλάχιστον 288 ψήφους που απαιτούνταν για να απορριφθούν με απόλυτη πλειοψηφία οι δυο προτάσεις δυσπιστίας που είχαν καταθέσει στις αρχές της εβδομάδας τα κόμματα της αντιπολίτευσης εναντίον της κυβέρνησης Μπαρνιέ, στράφηκαν τελικά και οι 331 βουλευτές των δυο μπλοκ της Ακροδεξιάς και της Αριστεράς, δεν υπήρξε καμία από τις αναμενόμενες μέχρι τέλους διαρροές, ούτε από τις συνιστώσες του Νέου Λαϊκού Μετώπου ούτε βέβαια από τις γραμμές της Εθνικής Συσπείρωσης της Μαρίν Λεπέν και του Ζορντάν Μπαρντελά.

Η εξέλιξη δεν αποτέλεσε έκπληξη. Δεν παύει, ωστόσο , να συνιστά μια εξόχως εντυπωσιακή, όσο και άδοξη κατάληξη της απέλπιδας προσπάθειας που κατέβαλε ο Πρόεδρος Μακρόν να παρακάμψει τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού αγνοώντας επιδεικτικά τη βούληση που εξέφρασε δις ο γαλλικός λαός, καταψηφίζοντας τους συνδυασμούς της προεδρικής πλειοψηφίας τόσο στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου όσο και στις βουλευτικές εκλογές που προκάλεσε διαλύοντας πρόωρα και χωρίς λόγο την Βουλή.

Η φρεσκοδιορισμένη εκείνη την περίοδο -παραμονές της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού- κυβέρνηση του πολλά υποσχόμενου Γκαμπριέλ Αττάλ υπήρξε τότε το πρώτο θύμα του. Η κυβέρνηση Μπαρνιέ υπήρξε το δεύτερο. Έπεται συνέχεια τουλάχιστον μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι, οπότε θα μπορούν και πάλι να στηθούν κάλπες βουλευτικών εκλογών. Ειδάλλως, το πιθανότερο είναι η Γαλλία να παραπαίει μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027, πλέοντας σε αχαρτογράφητα νερά, με τη νικήτρια της χθεσινής κοινοβουλευτικής αναμέτρησης Μαρίν Λεπέν να ισχυροποιείται στον ρόλο του ρυθμιστικού παράγοντα.

Εκτός αν, εν τω μεταξύ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα αποστασιοποιηθεί από τους κόλπους του Νέου Λαϊκού Μετώπου μεταβάλλοντας την πολιτική γεωμετρία και μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους των πολιτικών εξελίξεων σε έναν άξονα που παρακάμπτει τόσο την Ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν όσο και την ακροαριστερή Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λυκ Μελανσόν.

Πάντως, το γαλλικό πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεροποιηθεί όσο δεν αντανακλά την νέα κοινωνική πραγματικότητα μιας χώρας της οποίας ο λαός κατά τα άλλα εξακολουθεί να μισεί όσους τον περιφρονούν. Να δούμε αν για όλα αυτά ο Πρόεδρος Μακρόν έχει κάτι καινούργιο να πει στο αποψινό διάγγελμά του προς τους συμπατριώτες του.