Ποιος τελικά είναι αυτός που νοιάζεται για τους θεσμούς;

«Η αμφισβήτηση των θεσμών κρύβει κινδύνους», υπογράμμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη χθεσινή του συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή». Και έχει δίκιο. Μια κοινωνία δεν μπορεί να είναι καν λειτουργική χωρίς κανόνες και όρια, διότι απλούστατα τότε θα επικρατεί ο ισχυρότερος.

Και η ισχύς -οικονομική, πολιτική, εργασιακή- δεν είναι συλλογικό αγαθό, αλλά ατομικό και για αυτό μοιραία οδηγεί σε ζούγκλα. Μια οργανωμένη κοινωνία ταυτίζεται λοιπόν με την ύπαρξη και την ενεργητική παρέμβαση θεσμών. Από την αστυνομία και τα δικαστήρια μέχρι τα σχολεία και το κοινοβούλιο. Ως εδώ όλα καλά.

Όμως οι θεσμοί δεν αμφισβητούνται επειδή κάποιος κάνει μια δήλωση που εγείρει ερωτήματα για την ορθή λειτουργία τους. Αμφισβητούνται και όταν ένας εκ των θεσμών αυτών ποδηγετεί κάποιον άλλον επειδή οι συνθήκες του το επιτρέπουν. Γιατί τότε καταργείται στην πράξη η διάχυση της ισχύος μεταξύ των θεσμών, συνθήκη εξίσου αναγκαία όσο και η ίδια η ύπαρξη των θεσμών για ευημερούσες κοινωνίες. Η επίθεση του Πρωθυπουργού στο ΠΑΣΟΚ -με αφορμή τη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη περί μειωμένης εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη- δείχνει να αγνοεί την αναγκαιότητα αυτής της συνθήκης, η οποία σε καμία περίπτωση δεν τηρείται σε μια χώρα- παράδειγμα υπερσυγκέντρωσης εξουσίας στην εκάστοτε κυβέρνηση και εσχάτως στο πρωθυπουργικό γραφείο.

Η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ γίνεται λοιπόν σε εντελώς λανθασμένη βάση. Το θεσμικό μας σύστημα χρειάζεται επαναδόμηση με στόχο τη διάχυση της ισχύος, όχι τυπολατρικούς ύμνους στην αξία των θεσμών και μόνο. Είναι έτοιμη η ΝΔ να συζητήσει για αυτόν τον στόχο; Είναι
έτοιμο το ΠΑΣΟΚ να τον διεκδικήσει;

Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας