Η Έλλη Δούκα στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr

(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου

Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητα που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.

Ιωάννα Παλιοσπύρου: Σήμερα θα συζητήσουμε εδώ στο στούντιο μια ιστορία που όταν εγώ την πρωτοάκουσα, σοκαρίστηκα, αλλά είναι από αυτές που λες δεν μπορεί αυτό να έχει γίνει στην πραγματικότητα. Είναι λίγο σαν σκηνή από ταινία και γι’ αυτό κάλεσα σήμερα να είναι εδώ μαζί μου την κυρία Έλλη Δούκα, η οποία θα μας πει τι έχει συμβεί στη ζωή της και πώς το αντιμετωπίζει αυτό σήμερα, αλλά δεν θα σας πω άλλα πράγματα εγώ, θα μας τα πει όλα η ίδια.

Έλλη μου καλώς όρισες.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Καλώς σας βρήκα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλω να μου πεις λίγο στη ζωή σου πώς ήσουνα εκείνο το διάστημα, με τι ασχολείσαι, τι έκανες και να μας πεις τι συνέβη εκείνη την ημέρα.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Τότε το 2015 που χτύπησα, το Σεπτέμβριο ότι είχα τελειώσει μια δουλειά. Στήναμε στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιά το Μουσείο των Κυθήρων. Είχαμε τελειώσει και αποφάσισα να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό στην Καλαμάτα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το αντικείμενό σου εσένα ποιο ήταν;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Επαγγελματικά έχω σπουδάσει Συντήρηση Αρχαιοτήτων και εργαζόμουνα σε εργαστήρια μουσείων, σε ανασκαφές, σε σωστικά μέτρα. Ονειρεμένη δουλειά για μένα τουλάχιστον.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όντως ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Πολύ όμορφο.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι, είναι πολύ ενδιαφέρον. Την πρώτη φορά που βρέθηκα σε ανασκαφή – πάμε πολλά χρόνια πίσω τώρα – στην Καστοριά. Η πρώτη μου επίσημη ανασκαφή ήταν στην Καστοριά και ένιωσα το σημείο που θέλω να είμαι όλη μου τη ζωή.

Είχα ξεκινήσει στην Καλαμάτα το μεταπτυχιακό πάνω στην Αρχαιομετρία και κλείσαμε για 28η Οκτωβρίου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ σε τι ηλικία τότε;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Τότε ήμουνα 32. Και αποφάσισα να ανέβω Αθήνα να πάω να δω τους φίλους μου, την οικογένειά μου και μετά μέσα στην εβδομάδα να πάω Δήλεσι που έμενε η μητέρα μου να πάω να τη δω. Είναι λίγο περίεργο να διηγείσαι μια ιστορία τέτοια.

Κατέβηκα στο Ρουφ και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να διασχίζω, είχαν ένα διαδρομάκι εκεί πέρα, έχουν κάτι πλάκες εκεί για να μπορέσεις να περπατήσεις και να πας να ανέβεις στην αποβάθρα και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να διασχίζω αυτές τις πλάκες.

Και το αμέσως επόμενο μετά που άνοιξα τα μάτια μου στα χαλίκια, αλλά μάλλον δεν είναι ότι είχα χάσει τις αισθήσεις μου, είναι το κενό μνήμης που έχω, διότι έχω κενό μνήμης στο ατύχημα το ίδιο. Δεν θυμάμαι δηλαδή το τρένο. Μετά έμαθα ότι με πήρε από κάτω. Έμαθα πολλές λεπτομέρειες.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μισό λεπτό για να καταλάβω. Εσύ περπατούσες και προσπάθησες να διασχίσεις τις ράγες;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι, θα πήγαινα στην αποβάθρα, όπως το έκανα 20 χρόνια και όπως κάνει ο κόσμος όλος. Περνούσε η διερχόμενη αμαξοστοιχία που γύριζε από Χαλκίδα και πήγαινε προς Πειραιά και με παρέσυρε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ αυτό δεν το θυμάσαι καθαρά.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Δεν θυμάμαι τίποτα. Από το χτύπημα καθ’ εαυτού δεν θυμάμαι τίποτα. Και μάλιστα οι ψυχολόγοι λένε, είναι η άμυνα του οργανισμού αυτό.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, ισχύει αυτό.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Για να προστατεύσει …. Θυμάμαι από τα χαλίκια και μετά. Δηλαδή πρέπει να είναι ελάχιστα λεπτά αυτά που είναι το κενό της μνήμης και θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου στα χαλίκια. Είχε κόσμο από πάνω μου. Μετά έμαθα ότι ήταν όλοι ναρκομανείς που είχαν κατέβει από το τρένο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γιατί όλοι ναρκομανείς;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Γιατί είναι η γραμμή που τη χρησιμοποιούσαν συχνά για να πάνε Άγιο Στέφανο και Μενίδι για να κάνουν τη συναλλαγή τους και γυρίζανε. Είναι πολύ κλασικό γυρνώντας εκεί στο Ρουφ να αδειάζει το τρένο και να είναι πολλοί άνθρωποι χρήστες. Και θυμάμαι κόσμο από πάνω μου να μιλάνε, να λένε τα πόδια της, τα πόδια της. Σε κάποια φάση δεν ξέρω πού βρήκα την ψυχραιμία, αλλά τσαντίστηκα και λέω: ήμαρτον. Δηλαδή έχω τον πόνο μου, έχω να σας ακούω κιόλας; Σταματήστε.

Το πιο τραγικό είναι ότι δυο άτομα που κατέβηκαν από το τρένο μου κλέψανε και την τσάντα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και δεν υπάρχει ένας υπεύθυνος να καλέσει το ασθενοφόρο, να απομακρύνει τους ανθρώπους;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Είχαν καλέσει το ασθενοφόρο. Εγώ αυτό που ξέρω από την κατάθεση του αστυνομικού που με βρήκε, είναι ότι όταν ήρθε από πάνω μου είχε καμιά 10αριά άτομα, στην πλειοψηφία χρήστες και με κοιτούσαν.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ο οδηγός του τρένου; Ο υπεύθυνος της στάσης;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Γι’ αυτό δεν έχω ιδέα αλήθεια πού ήταν. Μπορεί από το σοκ να είχαν πάει μέσα, μπορεί να ήταν εκεί, δεν έχω κάποια αναφορά πάνω σε αυτό. Δεν θυμάμαι εγώ δηλαδή κάτι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δηλαδή ήσουνα αβοήθητη σαν να λέμε.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ας πούμε ναι. Αβοήθητη. Τυχερή μέσα στην ατυχία μου που με βρήκανε κατευθείαν. Με βρήκαν όντως. Δηλαδή καλέσανε όντως κατευθείαν το ασθενοφόρο. Δεν ξέρω ποιος το κάλεσε. Φαντάζομαι από την ΤΡΕΝΟΣΕ υποθέτω.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θυμάσαι τα συναισθήματά σου και τις σκέψεις σου εκείνη τη στιγμή; Δηλαδή είναι αυτό που λέμε ότι μπορεί να πέρασε η ζωή σου μπροστά από τα μάτια σου;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Τι σκεφτόμουνα; Όταν ήμουνα μικρή είχα δει ένα ντοκιμαντέρ που έλεγε ότι ο πόνος ουσιαστικά είναι ένα σήμα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά. Είναι ένα σήμα που πάει στον εγκέφαλο και σου δείχνει ότι υπάρχει κάποια βλάβη πάνω σου. Και έβλεπα το ντοκιμαντέρ τότε και έλεγε ότι υπάρχουν τρόποι να διακόψεις το σήμα κάπως και να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν πονάς.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό το ντοκιμαντέρ το θέλω και εγώ. Να μου πεις ποιο είναι να το δω.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Πολύ ντοκιμαντέρ στη ζωή μου! Και όταν ήμουνα πιο μικρή το έκανα όταν είχα πόνους της περιόδου και τέτοια και σκεφτόμουνα δεν πονάς, δεν πονάς και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν πονάω. Και εκείνη τη στιγμή – είναι αστείο – ένιωθα ότι έχω πάρει φωτιά, γιατί τα νεύρα όταν έχουν βλάβη, όταν τραυματίζονται, νιώθεις σαν να έχεις πάρει φωτιά. Δεν ήταν πόνος οξύς. Ένιωθα ότι μου έχουν βάλει φωτιά στα πόδια μου.

Και σκεφτόμουνα από μέσα μου, καθόμουνα και έπιανα κάτι σφικτά και έλεγα δεν πονάω. Δεν πονάω, δεν πονάω, δεν πονάω. Και μετά από λίγο έτσι όπως το σκεφτόμουνα λέω, αχ δεν πιάνει, γιατί δεν πιάνει; Γιατί δεν πιάνει;

Ήρθε το ασθενοφόρο, με βάλανε πάνω στο φορείο. Άκουγα τη σειρήνα. Είπα στους τραυματιοφορείς να τους πω ένα τηλέφωνο για να ειδοποιήσουν κάποιον δικό μου. Έκανα και αυτές τις σκέψεις.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ ακούω μια αντιμετώπιση σχετικά, δεδομένων των συνθηκών, ψύχραιμη.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι, ήμουνα πολύ ψύχραιμη και αυτό μου το είπε και ο αστυνομικός όταν συζητήσαμε. Και τους έκανε πολύ εντύπωση που ήμουνα πολύ ήσυχη. Δεν φώναζα, που ενδεχομένως θα ήταν και μια νορμάλ αντίδραση.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, ισχύει.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Δεν ξέρω. Πάντα έχω ψυχραιμία. Δεν θα φανταζόμουνα ποτέ ότι θα είχα ψυχραιμία σε κάτι τέτοιο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν σε σόκαρε όταν είδες ότι δεν έχεις πόδια;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Όχι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πώς γίνεται αυτό;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Δεν το σκέφτηκα κάπως. Δεν ξέρω. Άμυνα; Μετά φτάσαμε στο νοσοκομείο. Είχε απόλυτη ησυχία. Δεν ξέρω εάν έχει τύχει να μπείτε ποτέ σε νοσοκομείο και να έχει απόλυτη ησυχία.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό δεν είναι πολύ σύνηθες.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Όχι. Απλά είχαν ειδοποιηθεί όλοι και με περιμένανε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα ξυπνάς σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, λείπουν τα μέλη σου, τα πόδια από τη μέση της γάμπας και κάτω και καταλαβαίνεις πλέον ότι θα πρέπει να περπατάς με πρόσθετα μέλη. Τι σκέφτηκες; Πώς το διαχειρίστηκες;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Σίγουρα είναι μια συνθήκη που δεν σκέφτεται κανένας ότι θα βρεθεί και γενικότερα, κακά τα ψέματα, κανείς μας δεν σκέφτεται ότι μπορεί να πάθει κάτι. Ζούμε λίγο τη ζωή μας σαν να μην πρόκειται να πάθουμε ποτέ τίποτα, σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ.

Ένα βασικό. Προσπέρασα ένα μεγάλο στάδιο το οποίο κάποιος τραυματίας που του λένε ότι ίσως χρειάζεται να κοπεί το μέλος του, του το λένε σαν προοπτική και πρέπει να το σκεφτεί, κάτι αρκετά ψυχοφθόρο και είναι αρκετά μεγάλη απόφαση. Εγώ δεν το είχα αυτό. Οπότε ψυχολογικά γλίτωσα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Έτσι το νιώθω τουλάχιστον.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν είχες εννοείς την επιλογή να αποφασίσεις να δώσεις το ΟΚ για να στα κόψουν.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Την επιλογή. Εγώ ξύπνησα έτσι και ευτυχώς είχα πάρα πολύ καλό γιατρό. Είναι ευλογία να έχεις καλό γιατρό, να το θέσω έτσι. Με ενημέρωσε κατευθείαν για όλα. Με ενημέρωσε ότι θα μπορώ να είμαι ξανά όπως ήμουνα σε 6 μήνες. Έχει πάρα πολύ σημασία αυτό το πράγμα, οπότε ήμουνα αρκετά τυχερή.

Πώς άλλαξε η ζωή! Η ζωή αλλάζει σε απίστευτα επίπεδα όταν γίνεται κάτι τέτοιο, τα οποία δεν τα έχεις σκεφτεί ποτέ, ακόμα από το πώς να βρεις τρόπο να γυρίζεις στο κρεβάτι σου. Δεν θα μιλήσω. Δεν θα πω σε λεπτομέρειες για το ότι μπαίνεις σε μια διαδικασία που έχεις ένα φροντιστή ο οποίος πρέπει, ειδικά στην αρχή, να είναι υπεύθυνος για όλες σου τις ανάγκες, όπως όταν είσαι μωρό. Και ένιωθα Χριστέ μου η μάνα μου, γιατί η μάνα μου ήρθε κατευθείαν, με ξαναμεγαλώνει ουσιαστικά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, έτσι είναι.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Και μετά περνάς και όλα τα στάδια του απογαλακτισμού ξανά, το οποίο δεν μπορεί να το φανταστεί κάποιος. Λογικό το σοκ και για τους γονείς έτσι και δεν μπορούν μετά να το διαχειριστούν και να φύγουν από αυτό. Απόλυτα λογικό. Από την καθημερινότητά μου που άλλαξε, από το έκανα ένα χρόνο να ανέβω στο σπίτι μου γιατί είχα σκάλες και δεν είχα ασανσέρ.

Η γιαγιά μου με φιλοξένησε στο σπίτι κάτω, γιατί μένει στο ισόγειο. Κλασική οικογενειακή κατοικία. Ισόγειο γιαγιά, 1ος το ένα παιδί, 2ος το άλλο. Και ευτυχώς είχαμε αυτή την ευκολία και έμενα στο σαλόνι της γιαγιάς μου το οποίο είχαμε μετατρέψει σε δωμάτιο – καφετέρια. Οι φίλοι μου ερχόντουσαν.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σήμερα που μιλάμε υπάρχει κάτι που θεωρείς ότι δεν μπορείς να κάνεις; Ότι αυτό σε έχει αποκόψει από τα θέλω σου; Ή θεωρείς ότι έχεις βρεις τους τρόπους και έχει λύσει τα καθημερινά προβλήματα;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Στα πρακτικά βρίσκεις πάντα τρόπους. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος ο οποίος του συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να κοιτάξει να κάνει εύκολη τη ζωή του στο σπίτι. Να φτιάξει το μπάνιο του. Βασικό. Και να φτιάξει το σπίτι με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει πρόσβαση παντού. Εντάξει, αυτό δεν είναι εύκολο. Οικονομικά κυρίως, γιατί πρέπει να αλλάξεις όλο σου το σπίτι συνήθως όταν γίνεται αυτό. Σιγά – σιγά προσπαθείς και βρίσκεις λύσεις. Υπάρχουν. Και υπάρχουν ευτυχώς για όλα πλέον λύσεις.

Άμα θέλεις να κάνεις κάποια πράγματα τα καταφέρνεις.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πόσο καιρό σου πήρε αυτή η προσαρμογή μέχρι να ξαναβρείς τους ρυθμούς σου; Τώρα έχουν περάσει 7 χρόνια.

Ε. ΔΟΥΚΑ: 7 χρόνια. Στους 5 μήνες σηκώθηκα. Εγώ είχα βγει από το νοσοκομείο τότε τα Χριστούγεννα, θα ξαναέμπαινα, ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπω, οπότε ξεκίνησε και η διαδικασία να προετοιμαζόμαστε για να φτιάξουμε τα πρόσθετα μέλη. Είχα αποφασίσει με ποιο θα συνεργαστώ. Στους 5 μήνες σηκώθηκα. Στους 5 μήνες μπορώ να πω ότι κέρδισε το δικαίωμα να πηγαίνω με τα πόδια στην τουαλέτα μόνη μου χωρίς να ζητάω κάποιον να με πάει.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σήμερα υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να κάνεις ή είσαι πλήρως λειτουργική;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Είμαι νομίζω πλήρως λειτουργική. Μένω μόνη μου κατ’ αρχήν. Έχω σκύλο που τον βγάζω δυο φορές την ημέρα βόλτα και δεν…

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ο σκύλος ήρθε μετά το ατύχημα;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Είχαμε, αλλά πήρα και εγώ έξτρα, γιατί οι σκυλογονείς είναι λίγο μαζοχιστές νομίζω, θέλουν να παιδεύονται. Θα σας πω και γι’ αυτό, γιατί ο σκύλος με έβγαλε από το σπίτι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γι’ αυτό σε ρώτησα, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όταν υιοθετείς ένα σκύλο, ή ένα ζωάκι είναι το κίνητρο για να βγεις από το σπίτι, να πας να περπατήσεις, να κοινωνικοποιηθείς και να νιώσεις ότι είσαι και εσύ φυσιολογικός άνθρωπος πάλι.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι, ναι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε έπαιξε το ρόλο του.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Σας λέω, μένω μόνη μου, κάνω τις δουλειές μου. Δηλαδή όταν παρουσιάζεται κάποιο πρόβλημα βρίσκω τρόπο και το λύνω. Δεν το σκέφτομαι πάντα από πριν.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ψυχολογικά πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό και εσύ και η οικογένειά σου, γιατί πάντα κάτι τέτοιο επηρεάζει και τους γύρω μας.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Πάρα πολύ. Σίγουρα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ζήτησες τη βοήθεια ειδικού;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Στην αρχή δεν το πολύ… γιατί ήμουνα ακόμα από το σοκ και μου λέγανε εάν χρειάζομαι βοήθεια. Μου το λέγανε όλοι. Εγώ είχα άρνηση. Ας το πούμε άρνηση, να είμαστε ειλικρινείς.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ένιωθες ότι μπορείς να το διαχειριστείς μόνη σου;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι. Ναι. Ως ένα σημείο το διαχειριζόμουνα, απλά από ένα σημείο και μετά άρχισα να έχω περίεργα όνειρα, οπότε άρχισε να βγαίνει μετατραυματικό σύνδρομο και εκεί λέω ΟΚ, τώρα ήρθε η ώρα.

Εγώ κατευθείαν άρχισα να πηγαίνω και στο ιατρείο πόνου στο νοσοκομείο στο Αττικό που ήμουνα, που μου κάνανε φοβερή δουλειά. Δηλαδή δεν έχω πόνους πλέον, όπως μπορεί να έχει κάποιος ο οποίος δεν έχει κάνει καμία θεραπεία και εκεί είναι που μου λέγανε, υπάρχει και επιλογή να μιλήσεις σε ψυχολόγο. Δηλαδή ήταν αρκετά κοντά μου όλοι και εκεί είναι που μου λέγανε για ψυχολόγο και η οικογένειά μου και οι φίλοι μου το λέγανε. Τελικά πήγα. Πες, πες, με πείσανε. Κάνω 6 χρόνια τώρα ψυχοθεραπεία και θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό, ξέρεις από ανθρώπους που ενώ δυσκολεύονται στην αρχή να κάνουν το βήμα, όταν βλέπουν ξέρεις πόσο τους έχει βοηθήσει, όλοι μου λένε αυτό το πράγμα. Και εγώ βέβαια το λέω πρώτη και καλύτερη, ότι είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Και είναι κρίμα, όλοι μπορούν να ωφεληθούν από αυτό το πράγμα. Δεν χρειάζεται να έχει γίνει κάτι για να πάει κάποιος. Απλά το έχουμε λίγο ταμπού ακόμα στην Ελλάδα. Κάπως σιγά – σιγά. Είναι καλύτερα από ότι ήταν πριν από 20 χρόνια η κατάσταση.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση. Μου είπες πριν ότι είσαι σε δικαστική διαμάχη πλέον σε σχέση με το ατύχημα που σου συνέβη. Η διαφωνία σας ποια είναι; Το ποιος φταίει;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Η διαφωνία μας είναι στο τι συνυπευθυνότητα θα βγει. Δηλαδή στο ποσοστό ευθύνης που έχει ο ένας και ο άλλος. Εκεί είναι η διαφωνία μας.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δηλαδή τι ποσοστό ευθύνης μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος απέναντι σε ένα τρένο που τον πάτησε; Υπήρχαν προειδοποιητικές πινακίδες, όπως θα έπρεπε; Υπήρχε φύλαξη όπως θα έπρεπε;

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ψάχνοντας έχουμε βρει πάρα πολλά πράγματα τα οποία δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έμαθα μέσω από τους κοινούς γνωστούς μας, ότι είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος το διαχειρίζεσαι πάρα πολύ ώριμα και με χιούμορ κάποιες φορές.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Υπέρ του δέοντος κάποιες φορές θα έλεγα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και με αυτοσαρκασμό, οπότε αυτό δείχνει ότι έχεις πάει παρακάτω, πιστεύω.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι. Θεωρώ ότι το χιούμορ είναι φάρμακο. Γενικότερα οικογενειακώς έχουμε λίγο μια αίσθηση και λίγο πιο μαύρου χιούμορ, λίγο πιο τσιμπημένο. Δεν είναι πάντα αποδεκτό από όλους αυτό. Ας πούμε πείραζα τη μητέρα μου όσο ήμασταν στο νοσοκομείο, γιατί είναι πιο κοντή από εμένα και της έλεγα ήθελες να γίνω και εγώ κοντή. Εντάξει, αυτό ας πούμε μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά το έχουμε να πειράζουμε ο ένας τον άλλον και γελάγαμε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το έχω βιώσει και εγώ αυτό αντίστοιχα. Σου βγαίνει αυτοσαρκασμός, γιατί είναι μια άμυνα και αυτή πιστεύω.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Ναι. Και το γέλιο είναι ενέργεια, είναι ζωή. Ξορκίζεις λίγο την κακή …. Έτσι νιώθουμε τουλάχιστον.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας. Να δούμε ότι τελικά κάποια πράγματα είναι αληθινά και δεν είναι μόνο στις ταινίες και στο σινεμά και πρέπει να προσέχουμε και να μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε όπως έχεις κάνει και εσύ και να πηγαίνουμε παρακάτω. Και σου εύχομαι ό,τι, ό,τι επιθυμείς, που ξέρω τι επιθυμείς γιατί μου το είπες πριν ξεκινήσουμε, να μπορέσεις να τα καταφέρεις.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Να είσαι καλά. Εγώ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να πω την ιστορία μου. Να προσέχουμε. Ναι, να προσέχουμε. Βέβαια να προσέχουμε να ζούμε τη ζωή μας βασικά εγώ θα πω. Αυτό να κάνουμε γιατί δεν το κάνουμε. Κανείς.

Και όσο και να λέμε όχι εγώ τώρα θα το κάνω, θα ζω την κάθε στιγμή, μετά από λίγη ώρα το ξεχνάμε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, είναι αλήθεια αυτό.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Να ζούμε λίγο παραπάνω τη ζωή μας μας. Εντάξει, όχι πολύ, δεν γίνεται πάντα, αλλά να απολαμβάνουμε λίγο τις στιγμές μας.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο. Να είσαι καλά.

Ε. ΔΟΥΚΑ: Και εσείς. Ευχαριστώ πολύ.

Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.

Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.

Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.