Ο Θοδωρής Ιακωβίδης στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr

Θοδωρής Ιακωβίδης: «Εμένα πραγματικά αν με ρώταγες “αν θα άλλαζες κάτι, αν θα ξανάκανες τα ίδια και θα ‘χες το ίδιο αποτέλεσμα”, τα ίδια θα έκανα. Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα».

Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Ωραία, αυτό σημαντικό».

Θ.Ι.: «Γιατί ο χαρακτήρας που δόμησα είναι απ’ αυτό το ταξίδι που έκανα. Οπότε φτωχική τη βρήκα την Ιθάκη, αλλά δεν με γέλασε στο τέλος. Δηλαδή απέκτησα πολύ περισσότερα στον δρόμο».

Μουσική

(Σήμα) Σταύρος Θεοδωράκης

Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά από ένα χτύπημα, μία πτώση, μία τραγωδία; Τι έχουν να πουν οι ήρωες, οι ηρωίδες που τα κατάφεραν; Είναι το podcast «Ιωάννα». Συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις και μαθήματα ζωής. Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.

Ι.Π.: «Σήμερα είναι μαζί μου ο πρωταθλητής στην άρση βαρών, Θοδωρής Ιακωβίδης. Με συμμετοχές σε μεγάλα τουρνουά, με μετάλλια στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013 και του 2018, πέντε φορές πρωταθλητής Ελλάδας, ενώ το 2020 στη Ρώμη κατέκτησε την πρώτη θέση παγκοσμίως. Θοδωρή μου, καλωσόρισες».

Θ.Ι.: «Καλώς σας βρήκα. Και ευχαριστώ για την πρόσκληση».

Ι.Π.: «Νομίζω ότι όλοι θυμόμαστε τις δηλώσεις σου στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, ότι δεν αντέχεις άλλο να παλεύεις μόνος σου και ότι αποσύρεσαι. Αυτή η δήλωση που ‘χες κάνει τότε είχε προκαλέσει πολύ μεγάλο κύμα συμπαράστασης. Το θυμάμαι κι εγώ δηλαδή, στα social είχε γίνει πανικός. Και όλο αυτό άλλαξε στη συνέχεια τα πράγματα, ώστε να μπορέσεις να συνεχίσεις την άρση βαρών. Τι σημαίνει για σένα εκείνη η στιγμή; Πώς νιώθεις όταν το σκέφτεσαι;». 

Θ.Ι.: «Τα συναισθήματα είναι… ακόμα και σήμερα δηλαδή είναι πρωτόγνωρα. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων. Δέχτηκα πάρα πολλή αγάπη. Ακόμα και σήμερα δέχομαι πάρα πολλή αγάπη. Ήταν η ανταμοιβή όλων αυτών των χρόνων και όλες οι θυσίες που έχω κάνει για να φτάσω σ’ αυτό το σημείο. Αγωνίστηκα δύο Ολυμπιάδες και νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσα να έχω, αυτή η αγάπη και η αναγνώριση που δέχτηκα μετά απ’ αυτό το ξέσπασμα. Ένα ξέσπασμα το οποίο ήτανε όπως ακριβώς είπες, ότι “κουράστηκα πια, δεν μπορώ υπό αυτές τις συνθήκες να συνεχίσω, τα έδωσα όλα, σας ευχαριστώ πολύ, αντίο”. Αυτό ήτανε».

Ι.Π.: «Και το εννοούσες εκείνη τη στιγμή, έτσι;». 

Θ.Ι.: «Ναι, εννοείται, εννοείται. Μα δεν γινότανε. Δηλαδή μπορούσα να συνεχίσω υπό τις ίδιες συνθήκες να προσπαθώ, αλλά δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα».

Ι.Π.: «Τι προσπάθειες είχες κάνει μέχρι τότε και δεν είχαν αποδώσει;». 

Θ.Ι.: «Δεν ήταν ότι δεν είχαν αποδώσει. Τους στόχους μου τους είχα με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, τις καθημερινές… Έφτασα να αγωνιστώ δύο Ολυμπιάδες, αγωνίστηκα παγκόσμια πρωταθλήματα, ευρωπαϊκά. Όπως είπες, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρώμης βγήκα δεύτερος, όχι πρώτος. Ασημένιο μετάλλιο. Αγωνίστηκα σ’ όλους τους αγώνες. Ας πούμε Μεσογειονίκης το ’18. Απλά σίγουρα θα μπορούσα υπό διαφορετικές συνθήκες να πετύχω κάποια πράγματα παραπάνω».

Ι.Π.: «Ναι, τότε δηλαδή ας πούμε είχες ζητήσει βοήθεια από κάποιον σύλλογο ή κάποια οικονομική υποστήριξη;». 

Θ.Ι.: «Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι. Ποτέ μου δεν ζήτησα βοήθεια. Επειδή μεταφράστηκε το ξέσπασμά μου αυτό σαν ότι ζήτησα βοήθεια. Ούτε εκείνη τη στιγμή ζήτησα βοήθεια. Δηλαδή η κατάθεση που έκανα ήταν ότι “συγχωρέστε με, φεύγω, δεν αντέχω άλλο, γεια σας”».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Δεν είπα “βοηθήστε με”».

Ι.Π.: «Ναι, σωστό».

Θ.Ι.: «Δεν είπα “θέλω βοήθεια” ή “ελάτε βοηθήστε με”. Με βοήθησαν αρκετοί άνθρωποι, δηλαδή έγινε… Και ο ANT1 και η Δέλτα πλέον είναι χορηγοί μου. Ήρθανε κατευθείαν, με προσέγγισαν, για να συνεχίσω. Δέχτηκα μεγάλη βοήθεια».

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «Αλλά δεν τη ζήτησα τη βοήθεια. Ποτέ σε όλη μου την καριέρα δεν ζήτησα βοήθεια».

Ι.Π.: «Εγώ θυμάμαι τότε ότι είχαμε πει ότι “παιδιά, πάμε όλοι να βοηθήσουμε τον Θοδωρή, μπείτε όλοι στο Instagram, ακολουθήστε, γιατί έτσι θα ‘ρθουν οι χορηγοί”. Το θεωρείς “δίκαιο” ας πούμε -εντός εισαγωγικών- να μην υπάρχει βοήθεια από τους συλλόγους τους αθλητικούς ή από τους αρμόδιους που ασχολούνται με τον αθλητισμό και τελικά για να έρθει αυτή η βοήθεια ότι πρέπει να έχεις ας πούμε 200.000 followers ή 300.000 followers;».

Θ.Ι.: «Όχι, σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι δίκαιο. Δηλαδή τι κάνουμε; Είμαστε influencer ή είμαστε πρωταθλητές, αθλητές; Δηλαδή για να έχεις έναν χορηγό, έναν σπόνσορα, πρέπει να είσαι influencer. Κακά τα ψέματα».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Ενώ υπάρχουν αθλητές οι οποίοι έχουνε μεγάλες επιτυχίες κι επειδή δεν έχουν ένα καλό προφίλ στο Instagram, δεν μπορούν να ‘χουν έναν σπόνσορα. Αυτό δεν είναι άδικο;». 

Ι.Π.: «Ναι, νομίζω ότι είναι. Αλλά μάλλον έτσι λειτουργεί το σύστημα».

Θ.Ι.: «Δυστυχώς έτσι λειτουργεί το σύστημα. Αυτό θα έπρεπε να αλλάξει. Νομίζω η στήριξη των αθλητών δεν θα έπρεπε να βασίζεται σε ιδιώτες. Αλλά θα έπρεπε πρώτα να είναι κρατική η βοήθεια. Και μετά ο ιδιώτης ό, τι μπορεί από δικιά του θέληση θα μπορούσε να κάνει. Αλλά νομίζω ότι η βάση… Θα έπρεπε να υπάρχει μία βάση απ’ τον κρατικό μηχανισμό».

Ι.Π.: «Για πες μου λίγο τη γνώμη σου. Δηλαδή τι θα μπορούσε να αλλάξει και οι αθλητές, όσοι, αυτοί που έχουνε κάποια προσόντα και μπορούν να πάνε λίγο παραπέρα… Τι θα μπορούσε να γίνει; Από ποιους; Ποιοι είναι οι αρμόδιοι;». 

Θ.Ι.: «Εγώ το βλέπω κι απ’ τα άλλα κράτη πώς λειτουργούνε. Έτσι δηλαδή ας πούμε τώρα πρόσφατα ήμουνα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και συνομίλησα με άλλα… με άλλους αθλητές από… απ’ την Ισπανία, από διάφορα κράτη. Θα μπορούσε το κράτος να παρέχει… Σε κάποιες περιπτώσεις παρέχει επαγγελματική εξασφάλιση στους αθλητές. Σε αθλητές οι οποίοι έχουνε πτυχίο τους απορροφάει σε θέσεις μετά το πέρας της καριέρας τους, σε θέσεις που μπορούν…».

Ι.Π.: «Διοικητικές;».

Θ.Ι.: «Όχι διοικητικές απαραίτητα. Που μπορούνε να είναι παραγωγικοί και ωφέλιμοι».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Δηλαδή για παράδειγμα, σπουδαστές οι οποίοι έχουν τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία τους βάζει σε σχολείο».

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «Να διδάξουνε και να γίνουνε γυμναστές».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Αργότερα. Αυτό από μόνο του, όταν ξέρεις ότι εγώ θα αφιερώσω 15-20-25 χρόνια από τη ζωή μου στον πρωταθλητισμό αλλά όταν θα τελειώσω θα έχω κάτι, είναι αυτόματα ένα μεγάλο μαξιλαράκι ασφαλείας το οποίο από μόνο του σου λέει ότι “δεν θα πας χαμένος”».

Ι.Π.: «Ναι, ναι».

Θ.Ι.: «Κάπου θα πας. Ε, στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει για παράδειγμα. Στην Ελλάδα ο αθλητής πρέπει να κοιτάει και τον βιοπορισμό του ταυτόχρονα». 

Ι.Π.: «Αυτό μετά, για αργότερα. Κατά τη διάρκεια;». 

Θ.Ι.: «Και κατά τη διάρκεια, ανάλογα την επιτυχία. Έχουνε μισθό, έτσι; Οι επιχορηγήσεις στις ομοσπονδίες τους είναι μεγαλύτερες απ’ τις δικές μας. Πρόσφατα μίλησα με Ισπανούς, όπως σου είπα. Αυτοί οι άνθρωποι ακόμα γυμνάζονται στα ολυμπιακά ακίνητα του ’92. Οι Ισπανοί ακόμα εκμεταλλεύονται τα ολυμπιακά ακίνητα του ’92, της Ολυμπιάδας της Βαρκελώνης».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Εμείς δεν έχουμε εκμεταλλευτεί κανένα απ’ τα ολυμπιακά ακίνητα για παράδειγμα». 

Ι.Π.: «Δεν υπάρχει κάποιος σαν σύλλογος αθλητών που να μπορέσει να… να κάνει πέντε προτάσεις συγκεκριμένες και να προσεγγίσει ας πούμε τον Υπουργό Αθλητισμού;». 

Θ.Ι.: «Νομίζω ότι προτάσεις γίνονται. Αλλά…».

Ι.Π.: «Αα. Αλλά δεν προχωράνε και δεν εισακούγονται».

Θ.Ι.: «Εντάξει, ο κύριος Αυγενάκης έχει κάνει αρκετά πράγματα. Όπως το τελευταίο ήτανε η φορολόγηση των στοιχηματικών και κάποιο κομμάτι απ’ αυτά τα χρήματα πάνε στις ερασιτεχνικές ομοσπονδίες. Που αυτό είναι μία ανάσα, έτσι; Το τελευταίο είναι αυτό που έγινε. Και έβαλε αθλητές στα διοικητικά συμβούλια, εκπρόσωπο αθλητών και πλέον οι αθλητές έχουνε φωνή. Γίνεται δουλειά αλλά έχουμε πολύ δρόμο, έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα». 

Ι.Π.: «Να πάμε λίγο στην αρχή και στο πώς ξεκίνησες. Είχες πει ότι δεν γεννήθηκες με τη στόφα ενός αρσιβαρίστα. Τι σημαίνει αυτό και ποια είναι τα χαρίσματα και τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται κάποιος να έχει για να διακριθεί στο άθλημα της άρσης βαρών;». 

Θ.Ι.: «Όταν λέω ότι δεν γεννήθηκα με τη στόφα ενός αρσιβαρίστα, εννοώ ότι δεν είχα τα σωματικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή αν με δεις στον δρόμο, δεν θα πεις “να, ένας αρσιβαρίστας”. Με τίποτα. Θα ‘ναι το τελευταίο πράγμα που θα περάσει απ’ το μυαλό σου, ότι εγώ μπορεί να κάνω αυτό το πράγμα. Έχω ένα κορμί με τελείως ανάποδες αναλογίες όσον αφορά την άρση βαρών. Αλλά νομίζω ότι έχω το μενταλιτέ και τα ψυχικά χαρίσματα να κάνω πρωταθλητισμό, νομίζω ότι γεννήθηκα με αυτό». 

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «Με αυτόν τον χαρακτήρα. Και στη συνέχεια δομήθηκε… Νομίζω ότι σε οποιοδήποτε άθλημα κάτι θα έκανα. Δεν θα ήμουνα περαστικός. Η άρση βαρών θέλει κοντά άκρα, κοντά πόδια, κοντά χέρια, τα οποία δεν τα έχω. Οπότε δυσκολεύομαι. Για μία προπόνηση ενός ανθρώπου που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, εγώ θέλω πέντε».

Ι.Π.: «Αα οκ». 

Θ.Ι.: «Είναι πολύ πιο δύσκολο για μένα από θέμα τεχνικής το να κάνω… Να βρω την κατάλληλη τεχνική και να την προσαρμόσω στο σώμα μου ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο… μου πήρε αρκετά χρόνια. Το μόνο προτέρημα που έχω σε σχέση με έναν άνθρωπο που έχει αυτές τις αναλογίες είναι ότι εγώ μπορώ να αναπτύξω μεγαλύτερες ταχύτητες. Που αυτό είναι ένα όπλο». 

Ι.Π.: «Πέρα απ’ τον σωματότυπο, τι άλλα χαρακτηριστικά πρέπει να ‘χει κάποιος;».

Θ.Ι.: «Εντάξει, μετά πάμε για ψυχικά χαρακτηριστικά. Εκεί μιλάμε γενικά για πρωταθλητισμό και όχι μόνο για άρση βαρών».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Θέλει εγωισμό».

Ι.Π.: «Για να μη χάνεις ας πούμε;». 

Θ.Ι.: «Ε ναι, θέλει εγωισμό. Ο πρωταθλητισμός είναι… κακά τα ψέματα, είναι ένας χώρος εγωιστικός». 

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Αν δεν είσαι εγωιστής, δύσκολα θα βαδίσεις σ’ αυτόν τον δρόμο. Θέλει υπομονή, επιμονή, να δουλεύεις. Βέβαια το ταλέντο με τη δουλειά συνήθως είναι αντίθετα. Δηλαδή ένας πολύ ταλαντούχος δεν δουλεύει αρκετά. Διότι ακριβώς το έχει και δεν έχει την ανάγκη…».

Ι.Π.: «Στηρίζεται στον ταλέντο του».

Θ.Ι.: «Να το δουλέψει. Εγώ που δεν είχα το ταλέντο να κάνω άρση βαρών, αναγκαστικά για να φτάσω τους ταλαντούχους έπρεπε να δουλέψω πολύ περισσότερο. Εκεί, στη δουλειά με οδηγούσε ο εγωισμός, ότι έλεγα ότι “εγώ θέλω να κερδίσω”, “πρέπει να κερδίσω”, “εγώ είμαι”, “εγώ θα το καταφέρω”. Και ποιος ήτανε ο δρόμος; Πρέπει να δουλέψω περισσότερο. Οπότε αναγκαστικά δουλεύω περισσότερο στην προπόνηση». 

Ι.Π.: «Σε σχέση με τους άλλους».

Θ.Ι.: «Σε σχέση με παιδιά που θυμάμαι τα οποία ήταν πολύ πιο ταλαντούχα από μένα». 

Ι.Π.: «Και τελικά πού βρίσκονται σήμερα;». 

Θ.Ι.: «Ε σίγουρα δεν έκαναν τα πράγματα που έφτασα να κάνω εγώ».

Ι.Π.: «Άρα είναι αυτό που πολλές φορές ακούμε, ότι δεν αρκεί μόνο το ταλέντο».

Θ.Ι.: «Το ταλέντο δεν αρκεί προφανώς. Το ταλέντο δεν αρκεί».

Ι.Π.: «Θέλει πολλή δουλειά».

Θ.Ι.: «Θέλει δουλειά, υπομονή, επιμονή, τύχη».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Και ο παράγοντας “τύχη” παίζει ρόλο. Να ασχολείσαι συνέχεια, να προσέχεις τον εαυτό σου, το σώμα σου, την ψυχική σου και σωματική σου υγεία. Γενικότερα πρέπει να ‘σαι αφοσιωμένος 24 ώρες το 24ωρο στον εαυτό σου». 

Ι.Π.: «Έχεις πει επίσης ότι “οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται την αποτυχία, όμως εμείς οι αθλητές μαθαίνουμε απ’ αυτή”. Θέλω να συζητήσουμε λίγο το θέμα της αποτυχίας και για τον δρόμο προς την επιτυχία. Γιατί νομίζω, όσοι τουλάχιστον είμαστε έξω απ’ τον αθλητισμό -και βάζω και τον εαυτό μου μέσα-, το θέμα της αποτυχίας το διαχειριζόμαστε πάρα πολύ λάθος. Μάλλον δεν μας έχουνε μάθει ποτέ και δεν μας έχουν εξηγήσει τι σημαίνει αποτυχία, πώς πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όταν συμβεί -γιατί αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα συμβεί στη ζωή-, πώς πρέπει να τη χειριζόμαστε, τι πρέπει να παίρνουμε απ’ αυτή». 

Θ.Ι.: «Αποτυχία είναι σίγουρα μέσα στον πρωταθλητισμό. Σίγουρα. Δεν υπάρχει αθλητής, πρωταθλητής που να μην του έχει πάει κάτι στραβά».

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «Δεν υπάρχει».

Ι.Π.: «Από άποψη, εννοείς, και τραυματισμών και αποτελεσμάτων».

Θ.Ι.: «Τα πάντα, τα πάντα. Από θέμα αποτελέσματος σε κάποιον αγώνα, από να μην πάει μια προετοιμασία καλά. Το οτιδήποτε, το οτιδήποτε. Να μην πιάσεις τον στόχο σου ή… Βασικά η αποτυχία είναι μες στη ζωή. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αποτυχία. Είτε μικρή, είτε μεγάλη, κάποια στιγμή θα τη συναντήσεις. Το θέμα είναι πώς μέσα από την ήττα και την αποτυχία και το κακό αποτέλεσμα μπορείς εσύ να γίνεις καλύτερος».

Ι.Π.: «Πώς μπορείς;». 

Θ.Ι.: «Να πάρεις τα καλά στοιχεία. Λάθη κάνουμε όλοι. Κανένας δεν υπάρχει αλάθητος. Και το θέμα είναι να κάνεις διαφορετικό λάθος».

Ι.Π.: «Χμμ».

Θ.Ι.: «Λάθος στο λάθος, κάποια στιγμή θα κάνεις το σωστό, θα βρεθείς στο σωστό. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη φτάσεις στο σωστό. Εγώ έμαθα να διαχειρίζομαι την αποτυχία μου… Σίγουρα μ’ ενοχλούσε, σίγουρα τα έβαφα μαύρα. Δηλαδή ο περισσότερος κόσμος βλέπει το ρεκόρ, βλέπει το μετάλλιο, βλέπει τις φωνές, τα πανηγύρια. Οι ώρες όμως που αφιερώνεις στο κλάμα, το δάκρυ δεν το βλέπει κανείς. Τις κακές σκέψεις δεν τις βλέπει κανείς. Όταν ο αθλητής κλείνεται στον εαυτό του μέσα και παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, δεν το βλέπει κανείς. Τον δρόμο… Βλέπει το βάθρο μόνο. Βλέπουν όλοι μόνο το βάθρο».

Ι.Π.: «Το αποτέλεσμα».

Θ.Ι.: «Το αποτέλεσμα». 

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Τον δρόμο για το βάθρο δεν τον βλέπει κανείς. Έχει πολύ σκοτεινές ώρες και πολύ μαύρες ώρες. Το θέμα είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου, να δεις τι πήγε λάθος, να το αλλάξεις και να γίνεις πιο δυνατός, να επιστρέψεις πιο δυνατός. Εγώ θυμάμαι κάθε φορά που ένας αγώνας δεν μου πήγαινε καλά, ναι, κλεινόμουνα στο δωμάτιό μου, δεν ήθελα να μου μιλάει κανένας, δεν μιλούσα με κανέναν, έκλαιγα. Πολλές φορές έκλαιγα. Έχω κλάψει και σε προπόνηση που δεν πήγε καλά. Πάρα πολλές φορές. Απογοητεύτηκα. Κρατούσε λίγες ώρες, ξεσπούσα και έλεγα ότι: “Την επόμενη μέρα εγώ θα πάω στο γυμναστήριο και θα δώσω… Αν έδωσα… αυτή τη φορά έδωσα ό, τι είχα, θα δώσω ακόμα πιο πολλά. Θα δώσω κι ό, τι δεν έχω ακόμα”». 

Ι.Π.: «Σ’ αυτό… να το διαχειριστείς μ’ αυτόν τον τρόπο, πόσο σ’ έχει βοηθήσει η ομάδα ας πούμε που έχεις γύρω σου αθλητικά, η αθλητική σου ομάδα και πόσο σ’ έχουν βοηθήσει και οι δικοί σου, οι δικοί σου άνθρωποι; Και γενικά σ’ όλη σου την πορεία. Δηλαδή πόσο σημαντικό είναι να έχεις στήριξη και από τους δικούς σου ανθρώπους και από την ομάδα; Γιατί φαντάζομαι το άθλημα στην άρση βαρών είναι ομαδικό άθλημα όσον αφορά τις προπονήσεις και…».

Θ.Ι.: «Πολύ σωστά το λες και είναι κάτι που ο κόσμος αυτό δεν το ξέρει. Δηλαδή νομίζουν όλοι ότι είναι ένα ατομικό άθλημα γιατί βλέπουν έναν αθλητή με ένα άψυχο όργανο να το σηκώνει, κερδίζει, χάνει κτλ. Όχι. Ο θεατής βλέπει… από τον κάθε αθλητή να βλέπει σύνολο δύο λεπτά. Έξι δηλαδή κινήσεις. Πολύ, πολύ είπα τώρα, είπα πάρα πολύ. Τρεις προσπάθειες, από τρία δευτερόλεπτα που διαρκεί η μία κίνηση, εννιά δευτερόλεπτα εσένα βλέπει. Και άλλα… άλλο ένα λεπτό να βλέπεις το πολύ ζετέ. Τόσο. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό, δεν έχεις γυμναστεί μόνος σου, έχεις γυμναστεί με μία ομάδα. Συμβιώνεις σε ένα περιβάλλον, συμβιώνεις με έναν προπονητή, συνεργάζεσαι με έναν προπονητή. Οπότε ζεις και υπάρχεις σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον, σε μία ομάδα. Ξεκινάς από έναν σύλλογο από μικρός. Μετά μπαίνεις στην εθνική ομάδα. Γι’ αυτό λέγεται εθνική ομάδα, είναι η εθνική ομάδα. Είναι ομάδα».

Ι.Π.: «Μμμ. Σωστό».

Θ.Ι.: «Είναι πολλοί. Οπότε μπορεί να βλέπουμε ότι είναι ατομικό, αλλά κατά βάθος είναι ομαδικό άθλημα η άρση βαρών. Και ακόμα και στις κερκίδες όταν είναι… είναι η ομάδα σου και φωνάζει: “πάμε”, “κράτα” και ό, τι άλλο μπορεί να φωνάξεις. Σε ενθαρρύνει. Είμαι τυχερός γιατί είχα από την αρχή της καριέρας μου στο μεγαλύτερο… στο μεγαλύτερο ποσοστό της καριέρας μου είχα καλούς προπονητές». 

Ι.Π.: «Αυτό πολύ σημαντικό, ε;».

Θ.Ι.: «Είμαι πολύ τυχερός. Σ’ αυτό στάθηκα… Είναι το θέμα τύχης». 

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Στάθηκα τυχερός. Πήγα… Ξεκίνησα στον κατάλληλο σύλλογο, στον Πανελλήνιο. Γνώρισα έναν πολύ μεγάλο δάσκαλο για μένα, ο οποίος μου ‘μαθε… μου ‘χει μάθει πάρα πολλά πράγματα, τον Γιώργο τον Παρασκευόπουλο. Και αυτός μ’ έμαθε να διαχειρίζομαι την αποτυχία. Δεν με βοηθούσε. Με άφηνε να πέσω. Και οι γονείς μου. Μ’ αφήναν να πέσω, αλλά δεν ερχόντουσαν να με σηκώσουνε. Με αφήνανε να σηκωθώ μόνος μου». 

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «Απλά ήταν εκεί δίπλα. Αν χρειαζόμουνα κάτι, θα το είχα ανά πάσα στιγμή. Αλλά μ’ αφήνανε πάντα να σηκωθώ μόνος μου». 

Ι.Π.: «Οπότε και η οικογένεια έχει παίξει ουσιαστικό ρόλο…».

Θ.Ι.: «Ε, πολύ μεγάλο ρόλο».

Ι.Π.: «Σε όλη αυτή την πορεία».

Θ.Ι.: «Πολύ μεγάλο ρόλο».

Ι.Π.: «Σε έχει στηρίξει, σε έχει…».

Θ.Ι.: «Ε… Στο πρώτο διάστημα της καριέρας μου. Και οικονομικά η οικογένειά μου με στήριζε ας πούμε, μέχρι τα 22 μου, 21, 22, 23».

Ι.Π.: «Σωστά. Θέλω να ανοίξουμε τώρα… Εντάξει, είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Θέλω να μιλήσουμε λίγο για το ντόπινγκ. Τι σημαίνει για έναν που θέλει… για κάποιον που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό; Μπορεί να γίνει χωρίς κάποιες ουσίες, χωρίς κάποια βοήθεια; Εμ… Υπάρχουνε κάποιοι που προσεγγίζουνε παιδιά και τους μυούν σ’ αυτές τις ουσίες; Και πέρα από τον πρωταθλητισμό κι αυτά που έχεις δει εσύ, την άποψή σου για τις αναβολικές ουσίες έξω, στα γυμναστήρια, που όλοι ξέρουμε ότι γίνεται χαμός».

Θ.Ι.: «Πολύ μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο κανένας δεν μιλάει ποτέ. Δεν ξέρω, υπάρχει ένα ταμπού και κάποια στιγμή πρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού και να μιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα. Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχεις σε κοινά γυμναστήρια, παρά μέσα στον πρωταθλητισμό. Διότι στον πρωταθλητισμό υπάρχει έλεγχος. Υπάρχει το αντιντόπινγκ. Ανά πάσα στιγμή έρχονται και σου χτυπάνε την πόρτα και σου παίρνουνε ούρα και αίμα. Χωρίς να το γνωρίζεις, είναι αιφνίδιος ο έλεγχος. Οπότε δεν έχεις την επιλογή του να μπεις σε αυτή τη διαδικασία».

Ι.Π.: «Να προετοιμαστείς ή να κρυφτείς ας πούμε».

Θ.Ι.: «Ναι. Εγώ πέρσι μάνι-μάνι πέρασα 17 ντόπινγκ κοντρόλ. Μόνο το 2021».

Ι.Π.: «Πάρα πολλά».

Θ.Ι.: «Δηλαδή περίπου ανά 20 μέρες. Σίγουρα υπάρχει και θα υπάρχει το ντόπινγκ. Μην κρυβόμαστε απ’ το… πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Πάντα θα υπάρχει». 

Ι.Π.: «Αλλά τουλάχιστον εκεί υπάρχει κάποιος παραπάνω έλεγχος, οπότε…».

Θ.Ι.: «Υπάρχει έλεγχος, οπότε ναι, λες τώρα… Εντωμεταξύ και η… υπάρχει και ποινική δίωξη μετά, σε περίπτωση που βρεθείς θετικός».

Ι.Π.: «Αα, ναι».

Θ.Ι.: «Οπότε ο νόμος είναι αυστηρός. Στα γυμναστήρια τώρα είναι μεγάλο πρόβλημα, γιατί δεν υπάρχει έλεγχος. Και μόνο ο καθένας με τον εαυτό του πρέπει να πει “το κάνω” ή “δεν το κάνω”. “Τι έχω να κερδίσω και τι έχω να χάσω”. Για μια εικόνα των δύο, τριών, τεσσάρων, πέντε χρόνων να θυσιάσεις μια ζωή; Να φύγεις τώρα στα 50 σου; Στα 45;».

Ι.Π.: «Άρα θεωρείς ότι είναι πολύ επικίνδυνο».

Θ.Ι.: «Ε, είναι για την υγεία…».

Ι.Π.: «Ειδικά με τον τρόπο που γίνεται στο γυμναστήριο».

Θ.Ι.: «Για την υγεία είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Βλέπουμε πόσοι φεύγουν από καρδιά».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Νεότατοι άνθρωποι». 

Ι.Π.: «Και στα γυμναστήρια τι πιστεύεις ότι θα μπορούσε να γίνει; Θα έπρεπε κάπως…».

Θ.Ι.: «Ε, νομίζω ότι η πρόληψη γίνεται μέσω της γνώσης. Θα πρέπει να υπάρχει… Θα πρέπει να υπάρχει ενημέρωση στον κόσμο. Τώρα το να λέμε ότι το ντόπινγκ είναι κακό… Ναι, είναι κακό. Και; Και τα ναρκωτικά είναι κακά. Και;». 

Ι.Π.: «Άρα στην ουσία αυτοί που κάνουν χρήση θεωρείς ότι δεν ξέρουν ακριβώς περί τίνος πρόκειται».

Θ.Ι.: «Δεν ξέρουν. Ξέρεις, πολλές φορές είναι και το: “Έλα μωρέ, σε μένα; Σε μένα θα τύχει;”».

Ι.Π.: «Μμμ».

Θ.Ι.: «”Ε, σε μένα εντάξει, δεν θα τύχει”. “Ε, εντάξει, θα πάρω λίγο” ή “θα το κάνω μια φορά”. Ε, δεν πάει έτσι γιατί μετά η μία γίνεται δύο, οι δύο γίνονται δώδεκα κι οι δώδεκα γίνονται είκοσι δύο». 

Ι.Π.: «Δεν θα μπορούσε να γίνεται κάποιος έλεγχος στα γυμναστήρια από κάποιους αρμόδιους;».

Θ.Ι.: «Δεν ξέρω τώρα αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι λίγο δύσκολο. Δηλαδή να μπει ένας οργανισμός μέσα σε κάποιον ο οποίος είναι πελάτης να τον ελέγξει;». 

Ι.Π.: «Ναι. Πάντως με κάποιον τρόπο θα ‘πρεπε να… ε, να ανοίξει η συζήτηση και να αλλάξει».

Θ.Ι.: «Ε, νομίζω ότι και τα ίδια τα γυμναστήρια θα έπρεπε να επέμβουνε σ’ αυτό. Δηλαδή αν δούνε κάτι περίεργο ή κάτι το οποίο δεν κολλάει, να το απομακρύνουνε τα ίδια τα γυμναστήρια». 

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Γιατί είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, έτσι; Ο καθένας στην επιχείρησή του…».

Ι.Π.: «Επειδή ακριβώς είναι ιδιωτικές και έχουνε σαν σκοπό το κέρδος, δεν ξέρω κατά πόσο θα λειτουργούσε αυτό».

Θ.Ι.: «Εντάξει, ναι. Το θέμα μετά είναι της ηθικής. Το πόσο ο κάθε επιχειρηματίας ηθικά το βλέπει και συμφωνεί».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Ή κάνει τα στραβά μάτια». 

Ι.Π.: «Τελευταία έχουμε ακούσει πάρα πολλά… κάποια περιστατικά παρενοχλήσεων από προπονητές σε παιδιά και όλο αυτό που γίνεται με τους ψυχολογικούς εκβιασμούς και τις παρενοχλήσεις. Όσον αφορά τη δική σου οπτική και τη δική σου εμπειρία, έχεις ποτέ γίνει μάρτυρας σε κάτι τέτοιο στον χώρο που έχεις κινηθεί εσύ; Έχεις ακούσει να συμβαίνουνε τέτοια πράγματα;». 

Θ.Ι.: «Ευτυχώς όχι. Δεν έχει συμβεί δηλαδή σεξουαλική παρενόχληση όσα χρόνια είμαι εγώ, είκοσι χρόνια, δεν έχει υπάρξει. Τουλάχιστον στις ομάδες που ήμουνα εγώ, στους συλλόγους ή στην Εθνική Ομάδα δεν έχει υπάρξει. Και λέω “ευτυχώς” γιατί είμαι κι ένας άνθρωπος λίγο έτσι οξύθυμος και μπορεί… Ναι. Μετά μπορεί να ‘φτανα εγώ σε άλλα άκρα ας πούμε χωρίς…».

Ι.Π.: «Να αντιδρούσες περίεργα».

Θ.Ι.: «Ναι. Να ήμουνα… Να ήμουνα τέταρτο πρόσωπο, πέμπτο, τελείως έξω από την όλη υπόθεση, θα έπαιρνα σίγουρα… Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρω θέση».

Ι.Π.: «Ναι. Εσύ έχεις έρθει σε επαφή με νέα παιδιά». 

Θ.Ι.: «Ναι, με αρκετά».

Ι.Π.: «Έχεις μπει και σε διαδικασία να προπονείς παιδιά».

Θ.Ι.: «Είχα και αθλητές, είχα και… και μικρά παιδιά, τα οποία τα είχα ασκούμενους. Αγωνιστήκαμε, πήραμε μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα. Γενικότερα επειδή εργαζόμουνα σε γυμναστήρια, όταν έβλεπα κάποιον ο οποίος έχει έφεση πάνω στην άρση βαρών -επειδή έχω τελειώσει… έχω και την ειδικότητα στα ελεύθερα βάρη, έχω ειδικότητα άρση βαρών απ’ το… απ’ τη Γυμναστική Ακαδημία -, όταν έβλεπα ότι έχει έφεση, τον έπαιρνα και τον έβαζα σ’ αυτό το τρυπάκι ας πούμε. Να παίξουμε αγώνες, να κάνουμε προπόνηση, να κυνηγήσουμε εθνικές ομάδες».

Ι.Π.: «Σου αρέσει όλο αυτό; Είναι κάτι που σκέφτεσαι ότι αργότερα, τα επόμενα χρόνια μπορεί να ασχοληθείς;». 

Θ.Ι.: «Θα μου άρεσε. Μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία και γενικότερα η… η προπονητική. Απλά, απ’ την άλλη, σκέφτομαι ότι το να βάλω ένα παιδί σε μια τέτοια διαδικασία ενώ δεν έχει να κερδίσει και πολλά πράγματα παρά μόνο να χάσει. “Να χάσει” εντός εισαγωγικών. Να αφοσιώσει ώρες, να αφοσιωθεί, να δώσει σώμα και πνεύμα και στο τέλος να φτάσει και να πει “ωραία, εντάξει, πέτυχα κάποιες νίκες, έκανα”. Δηλαδή να φτάσει στη θέση μου εν ολίγοις».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Λίγο μου ξενίζει το να φτάσω έναν άνθρωπο σ’ αυτή την κατάσταση».

Ι.Π.: «Θεωρείς δηλαδή ότι οι πιθανότητες είναι λίγες να φτάσει σ’ ένα σημείο που να πει ότι “οκ, άξιζε η πορεία, ο κόπος και οι θυσίες που ‘χω κάνει και αυτή είναι η ανταμοιβή”».

Θ.Ι.: «Η ανταμοιβή αυτή τη στιγμή είναι μόνο ο χαρακτήρας που θα αποκτήσεις και οι εμπειρίες που θα βιώσεις. Δηλαδή από θέμα… από υλικών αγαθών δεν υπάρχει καμία ανταμοιβή. Είναι ελάχιστα».

Ι.Π.: «Όμως δεν είναι σημαντική και αυτή η ικανοποίηση η ηθική, ότι…;». 

Θ.Ι.: «Εντάξει, είναι πώς το βλέπει ο καθένας σίγουρα. Εμένα πραγματικά αν με ρώταγες αν θα άλλαζες κάτι, αν θα ξανάκανες τα ίδια και θα ‘χες το ίδιο αποτέλεσμα, τα ίδια θα ‘κανα. Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα».

Ι.Π.: «Ωραία, αυτό σημαντικό».

Θ.Ι.: «Γιατί ο χαρακτήρας που δόμησα είναι απ’ αυτό το ταξίδι που… που έκανα. Οπότε φτωχική τη βρήκα την Ιθάκη, αλλά δεν με γέλασε στο τέλος. Δηλαδή απέκτησα πολύ περισσότερα στον δρόμο».

Ι.Π.: «Άρα εσένα αν έκανες έναν απολογισμό ρε παιδί μου, η ενασχόλησή σου με την άρση βαρών και με τον αθλητισμό, πέρα από τα χαρίσματα του χαρακτήρα σου και τα μετάλλια βέβαια γιατί είσαι κι απ’ τους τυχερούς που έχεις κατακτήσει και μετάλλια…».

Θ.Ι.: «Εντάξει, πήρα… Έχω, ναι. Έχω κάποιες διακρίσεις».

Ι.Π.: «Τι άλλο θα ‘λεγες ότι σου έχει προσφέρει τελικά;». 

Θ.Ι.: «Εντάξει, ο πρωταθλητισμός είναι αυτό που λέει ο Καζαντζάκης, ότι “σε προετοιμάζει για το μεγάλο παιχνίδι της ζωής”. Το οποίο έχει να κάνει πάλι με τον χαρακτήρα βέβαια. Νομίζω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω και να σταθώ σε οποιοδήποτε σενάριο που μπορεί να μου φέρει η καθημερινότητα. Βέβαια ναι, επειδή έχω… έχω υπάρξει κι έχω βιώσει σε πολύ τοξικές καταστάσεις, πολύ δύσκολες, πολύ ευχάριστες, ε νομίζω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε». 

Ι.Π.: «Σημαντικό αυτό. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Αν όχι δηλαδή προπονητική». 

Θ.Ι.: «Εντάξει, σίγουρα τώρα για τα επόμενα δύο-δυόμισι χρόνια κι όπως είπα επειδή έχω βοήθεια, θα έκανα μια προσπάθεια για το Παρίσι το ’24. Ε, και μετά το ’24, σίγουρα θα θελήσω να ασχοληθώ στον τομέα μου, να κάνω κάτι δικό μου, ίσως κάποιο γυμναστήριο, να ανοίξω μια δικιά μου επιχείρηση». 

Ι.Π.: «Οκ. Ε…».

Θ.Ι.: «Στα επαγγελματικά».

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Προσωπικά, αργότερα σίγουρα θέλω να κάνω οικογένεια. Μ’ αρέσει πολύ σαν ιδέα έτσι, από μικρός θέλω να κάνω οικογένεια».

Ι.Π.: «Και παιδιά κτλ;». 

Θ.Ι.: «Ναι, ναι, ναι, ναι».

Ι.Π.: «Είναι κάποιο μήνυμα που θα ‘θελες να δώσεις μέσα απ’ αυτό το podcast στα παιδιά που μπορεί να μας ακούσουν;». 

Θ.Ι.: «Όσον αφορά αθλητές, έτσι;». 

Ι.Π.: «Ναι».

Θ.Ι.: «Ε, ναι. Γενικότερα, εντάξει, όχι αθλητές. Στο οτιδήποτε. Γιατί όπως σου ‘πα, ο αθλητισμός είναι ένα παρακλάδι της ζωής. Να μην εγκαταλείπουν τα όνειρά τους ποτέ, οποιαδήποτε δυσκολία και να βρεθεί μπροστά τους, οτιδήποτε και να συμβεί. Να πιστεύουνε, να δώσουνε τον καλύτερό τους εαυτό και ό, τι έχουνε. Και πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα ανταμειφθούνε».

Ι.Π.: «Κατά πόσο πιστεύεις ότι ο αθλητισμός είναι μία βιομηχανία, μία επιχείρηση που εκμεταλλεύεται και ο σκοπός της και ο στόχος είναι το κέρδος και όχι τελικά άλλου είδους αγαθά;».

Θ.Ι.: «Εντάξει, κοίτα. Η αλήθεια είναι… Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι αθλητές είναι ένα αναλώσιμο προϊόν δυστυχώς. Είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αν χτυπήσει ένας αθλητής, τραυματιστεί, κανείς δεν θα είναι δίπλα του. Θα το περάσει μόνος του και οι υπόλοιποι θα πάρουν τον επόμενο. Και τον επόμενο, και τον επόμενο. Ακόμα και στο ντόπινγκ, που με ρώτησες, αν κάποιος αθλητής βρεθεί θετικός, αυτός θα τιμωρηθεί. Δεν θα τιμωρηθεί αυτός που τον έβαλε σε αυτή την διαδικασία ή το σύστημα που τον έβαλε».   

Ι.Π.: «Αλήθεια; Θεωρείται δική του ευθύνη;».

Θ.Ι.: «Ε, προφανώς. Ή το σύστημα που τον έβαλε σε αυτή την διαδικασία». 

Ι.Π.: «Όχι του προπονητή του, ας πούμε, που πρέπει να τον επιτηρεί;».

Θ.Ι.: «Έχεις δει εσύ κανέναν προπονητή να τιμωρείται; Είναι ελάχιστοι αυτοί οι προπονητές που τιμωρούνται. Οπότε το αναλώσιμο προϊόν είναι ο αθλητής. Φεύγει ο ένας αθλητής, πάμε στον επόμενο. Φεύγει ο άλλος, πάμε στον επόμενο. Περνάει το ένα τρένο, πάμε στο επόμενο». 

Ι.Π.: «Οπότε είναι τόσο σκληρός αυτός ο χώρος, είναι δηλαδή τόσο υπολογιστικός, να το πω;».

Θ.Ι.: «Είναι αρκετά σκληρός. Είναι αρκετά σκληρός. Είναι μια αλήθεια η οποία θα ενοχλήσει πολλούς αυτή την στιγμή αυτό που είπα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όποιος νομίζει ότι είναι κάτι διαφορετικό, ας βγει με στοιχεία να το διαψεύσει». 

Ι.Π.: «Πάντως, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα και μόνο με το θέμα του τραυματισμού που είπες, που φαντάζομαι ότι πολλοί αθλητές όταν τελειώνουν, δηλαδή όταν φτάνουν σε μια ηλικία που δεν μπορούν να προσφέρουν άλλο στον αθλητισμό… Από εκεί και πέρα, υπάρχουνε κάποια προβλήματα, υγείας εννοώ, που σου αφήνει ο αθλητισμός». 

Θ.Ι.: «Προφανώς, προφανώς. Γιατί είναι το σύνδρομο υπέρχρησης, δεν είναι η επιβάρυνση που μπορείς να δεχτείς. Είναι ότι κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα «στα κόκκινα». Και ένα αμάξι ακόμα, το οποίο είναι μηχανή, αν το πάρεις και το πηγαίνεις, το πηγαίνεις, κάποια στιγμή θα χαλάσει. Θα κάνει 500.000 χιλιόμετρα; Καλοσυντηρημένο. 700.000; Κάποια στιγμή -είναι μηχανή- θα σταματήσει. Πόσο μάλλον ο άνθρωπος, έτσι; Λέμε στον όρο της ιατρικής… Το “σύνδρομο υπέρχρησης” λέγεται». 

Ι.Π.: «Μόνο και μόνο για αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους εξασφάλιση ή ανταμοιβή από ένα σημείο και μετά; Γιατί προφανώς δεν θα μπορέσουν όλοι οι αθλητές να φτάσουνε σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο». 

Θ.Ι.: «Ακόμα και να μπορέσουν να φτάσουν. Ας πούμε ότι όλοι οι αθλητές φτάνουν και γίνονται ολυμπιονίκες όλοι. Μετά; Στα 35 που υπάρχουν προβλήματα υγείας; Και εγώ θα αντιμετωπίσω προβλήματα υγείας. Σίγουρα». 

Ι.Π.: «Εννοείς τύπου με την μέση;».

Θ.Ι.: «Ας πούμε, πριν από 10 μέρες είχαμε το ευρωπαϊκό πρόσφατα. Ένιωσα μια ενόχληση πίσω από το γόνατο. Πήγα και έκανα μια μαγνητική. Τελικά δεν ήταν το γόνατο, ήταν η γάμπα, είχα θλάση στην γάμπα. Αλλά στον μαγνήτη ο γιατρός μου είπε ότι: “Ξέρεις τι; Όταν σταματήσεις, έλα λίγο να καθαρίσουμε τα γόνατα για να έχεις μετά ποιοτική ζωή”. Δηλαδή πήγα για άλλο πράγμα και μου λέει: “Μιας και είδαμε το γόνατο, ας σου κάνω και δύο-τρεις υποδείξεις για να τις έχεις αργότερα στο μυαλό σου. Σε τρία-τέσσερα χρόνια να έρθεις να τα φτιάξουμε τα προβλήματα αυτά”». 

Ι.Π.: «Σου εύχομαι καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου από εδώ και πέρα, στους αγώνες που θα συμμετάσχεις. Εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρά σου έξω από τον αθλητισμό πλέον. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την συζήτηση». 

Θ.Ι.: «Εγώ σε ευχαριστώ». 

Ι.Π.: «Να είσαι καλά».

Μουσική

Ήταν το podcast “ΙΩΑΝΝΑ”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.

Παραγωγή – Επιμέλεια: Γιούλα Ράπτη.

Στους ήχους ο Γιώργος Βαβανός.

Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.

Μια παραγωγή του pod.gr. Αναζητήστε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, apple podcast, google podcast και σε οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή ακούτε podcast από το κινητό σας.