Ένας ύμνος στις παρελάσεις των εφηβικών μας χρόνων. «Μαζί μας είχε βγει στη λεωφόρο και ο έρωτας. Οι εξάρσεις των τυμπάνων και των πνευστών χτυπούσαν κατευθείαν στην καρδιά. Από κοντά και ο εκφωνητής που υμνούσε την ομορφιά και την λεβεντιά. Τα αγόρια με κολλαριστά άσπρα πουκάμισα, του μπαμπά βέβαια, και τα κορίτσια, επιτέλους, με τακούνια». Αλλά ταυτόχρονα και ένα κατηγορώ για τις εξέδρες των επισήμων. «Εξέδρες που πάνω τους συνωστίζονται κάθε λογής εκπρόσωποι. ‘’Μαλλιαροί μου Ελλαδίτες / θλιβερές μου πορδές’’ που λέει και ο Νιόνιος».Ο Σταύρος Θεοδωράκης μας καλεί αν θέλουμε να συγκρουστούμε με τα πατροπαράδοτα όπως λέμε ελαττώματα της φυλής - τον κακορίζικο εγωισμό που νικάει τον εγωισμό της δημιουργίας - να σπάσουμε τις «χρονοκάψουλες» (του ’21, του ‘12, του ‘40, του ‘46, του ‘67, του ’74…) και να ανακαλύψουμε νέα όπλα για νέες κατακτήσεις.