«Έχουν περάσει τριάντα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει ούτε την ελάχιστη λεπτομέρεια, τι σχέδια είχαν τα σεντόνια της, πώς κουνούσε το σώμα της. Επιμένω δε να πιστεύω πως έτσι ακριβώς θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι, να ανοίγονται, να σμίγουν χωρίς πολλά-πολλά, να μπαίνει ο ένας μέσα στον άλλον κι ό,τι κερδίσει ο καθείς κι ό,τι κρατήσει...». Ο Χρήστος Χωμενίδης θυμάται μια ιστορία νεότητας.