Podcast με τον Σταύρο Θεοδωράκη | Έγινε ο Μπάιντεν αριστερός;

Μουσική

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που οι λαϊκές ιστοσελίδες στην Αμερική ωρύονταν για το δικτυωτό καλσόν της Πρώτης Κυρίας. Η Τζιλ Μπάιντεν είχε τολμήσει να κατέβει από το Air Force One, φορώντας κοντή μαύρη φούστα με δερμάτινο τελείωμα, μαύρα μποτάκια και ένα, πράγματι, μαύρο δικτυωτό καλσόν. Ήταν και απογευματινή ώρα, τα φλιτζάνια ταρακουνήθηκαν και το τουίτερ πήρε φωτιά: «Μάζεψε την», «Στον Λευκό Οίκο πάει, δεν πάει σε πάρτι μασκέ», «Να δώσει πίσω την φούστα και το καλσόν στην Μαντόνα».

Μετά τα γυμνά μπράτσα της Μισέλ – τι σκάνδαλο και αυτό; – ήταν φανερό ότι τα λιγνά πόδια της Τζιλ είχαν έρθει για να κεντρίσουν την συντηρητική Αμερική. Όμως η πρόκληση δεν θα σταματούσε εδώ. Δέκα μέρες μετά ο Τζο Μπάιντεν σε ομιλία του στο Κογκρέσο έχοντας πίσω του δυο γυναίκες, την Καμάλα Χάρις και την Νάνσι Πελόζι – κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στα 245 χρόνια της αμερικάνικης ιστορίας – ζήτησε από τους πιο πλούσιους αμερικανούς «να πληρώσουν το δίκαιο μερίδιο που τους αναλογεί». Και ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής να πάει από το 37 στο 40%.

Οι Δημοκρατικοί δηλαδή αυτή την φορά δεν θα αρκεστούν σε ενδυματολογικές προκλήσεις, θα βάλουν χέρι και στα πορτοφόλια. Και αν η ηθική πρόκληση ήταν αναμενόμενη, καθότι ο Μπάιντεν υπήρξε υποστηρικτής του γάμου των ομοφυλοφίλων, εδώ και μια δεκαετία, και πρωτεργάτης πριν 30 χρόνια του νόμου κατά της βίας των γυναικών, η σοσιαλμανία πούθε προέκυψε; Από την επιρροή μήπως που του ασκεί ο Σάντερς; Αυτός με τα γούνινα γαντάκια; Τον οποίο άλλωστε χαιρέτησε θερμά μόλις τελείωσε την ομιλία του στο Κογκρέσο, όπως παρατήρησαν οι τηλεοπτικοί σχολιαστές.

Μουσική

Πριν όμως συνεχίσω με τους ριζοσπαστισμούς του Μπάιντεν, για να φτάσουμε και στην απαίτηση του να σπάσουν οι πατέντες για τα εμβόλια, θα πρέπει να κάνω μια προσωπική εξομολόγηση. Τον Μπάιντεν δεν τον συμπαθούσα. Δεν μου γέμιζε το μάτι για να το πω πιο απλά. Πίστεψα, όπως και οι περισσότεροι νομίζω, ότι ήταν απλώς μια λύση ανάγκης. Ο άνθρωπος που δέχτηκε να μπει στην αρένα με τον λαϊκιστή Τράμπ. Και οι προεκλογικές του ομιλίες – όσες τουλάχιστον έφταναν σε εμάς – τίποτα το σπουδαίο. Ούτε ρήτορας σαν τον Ομπάμα, ούτε γητευτής σαν τον Κλίντον. Άλλωστε ακόμη και στον απολογισμό της προεδρικής θητείας του Ομπάμα, όπως καταγράφεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο των χιλίων σελίδων «Γη της Επαγγελίας», ο Μπάιντεν κομπάρσος είναι.

«Εξωφρενικό γαμώ την τρέλα μου» ήταν η πιο τολμηρή φράση που είχε εκστομίσει. Ήταν οι μέρες που το Πεντάγωνο με διαρροές επιτελών του προσπαθούσε να σπρώξει τον Ομπάμα σε μια πιο επιθετική τακτική στο Αφγανιστάν. Τα γεράκια των Ρεπουμπλικάνων πανηγύριζαν και ο Μπάιντεν ξέσπασε: Εξωφρενικό γαμώ την τρέλα μου!

Όμως γιατί η Αμερική – η χώρα που Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί ομνύουν στο μικρότερο κράτος, το κράτος που δεν παρεμβαίνει για να αμβλύνει τις ανισότητες – αυτή την Άνοιξη πανηγυρίζει με τις δυσθεώρητες οικονομικές παροχές του Μπάιντεν;

Έξι τρισεκατομμύρια δολάρια έχει σκοπό να διαθέσει! Για δρόμους, εκπαίδευση, διαδίκτυο, κλιματική αλλαγή, έρευνες για τον καρκίνο… Ακόμη και πληρωμένες ημέρες άδειας θα έχουν για να φροντίζουν κάποιον άρρωστο στην οικογένεια τους. Και σε όλα αυτά είναι θετικοί 2 στους 3 Αμερικανούς οι οποίοι εκστασιάστηκαν με την φράση του Προέδρου τους, «ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε η κυβέρνηση».

Μην το θεωρείτε λογικό. Ο Ομπάμα κόντεψε να χάσει την κούρσα για την προεδρεία του 2009 όταν σε μια κουβέντα με ένα υδραυλικό στο Οχάιο είπε ότι όταν διαχέεις τον πλούτο δημιουργείς νέες ευκαιρίες για περισσότερους ανθρώπους. Αυτό το «όταν διαχέεις τον πλούτο» θεωρήθηκε ύψιστη πρόκληση. Ο υδραυλικός έγινε περιζήτητος στα βραδινά πολιτικά ριάλιτι και οι ρεπουμπλικάνοι στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις φόρεσαν μπλουζάκια με σύνθημα «κάτω οι κομμουνιστές».

Μουσική

Τώρα όμως γιατί δεν έχουμε tea party και ο Μπάιντεν μπορεί να τα βάζει ακόμη και με τους ψηφιακούς κολοσσούς προτείνοντας, άκουσον – άκουσον να φορολογούνται στην χώρα που δραστηριοποιούνται, εκεί δηλαδή που έχουν τις πωλήσεις τους, ανεξαρτήτως που έχουν την φορολογική τους έδρα.

Τι έχει συμβεί; Είναι ο θάνατος αγαπητοί μου φίλοι. Αυτό πιστεύω. Ο θάνατος που περνάει ξυστά από τις πόρτες μας, έχει απελευθερώσει εκτός από τα εγωιστικά μας ένστικτα και τα συμπονετικά μας αισθήματα. Οι σοροί που καίγονται στους δρόμους της Ινδίας και τα αβοήθητα ορφανά στις αφρικανικές χώρες, μικραίνουν κάθε μέρα την απόσταση που μας χωρίζει από τον πόνο, τον φόβο, την αβεβαιότητα και τελικά τον θάνατο.

Και επιτρέπουν στον Μπάιντεν να μιλάει ακόμη και υπέρ της άρσης πνευματικής ιδιοκτησίας για τα εμβόλια. Θέμα ταμπού για την παγκόσμια επιχειρηματική κοινότητα. Κάτι που δύσκολα βέβαια θα συμβεί, γιατί από την Ευρώπη μόνο ο Μακρόν το θέλει.

«Η στήριξη του Λευκού Οίκου στην άρση των πατεντών για τα εμβόλια, αντικατοπτρίζει τη σοφία και την ηθική ηγεσία των ΗΠΑ» είπε η κεφαλή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ενθαρρύνοντας την απαγορευμένη συζήτηση.

Θα δώσουν τις πατέντες οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες; Θα δώσουν δωρεάν εμβόλια στις φτωχές χώρες; Θα επιβλέψουν την παραγωγή γενόσημων εμβολίων από μικρότερες φαρμακοβιομηχανίες; Κάτι από τα τρία θα συμβεί. Και όχι γιατί έγινε αριστερός ο Μπάιντεν. Ας μην ανησυχούν οι αριστεροί, δεν θα μαγαριστούν. Κι ας μην κρύβονται οι δεξιοί, δεν έρχεται η ώρα τους.

Ο Μπάιντεν με την σοφία των 50 χρόνων στην πολιτική κατάλαβε ότι το παλιό παιγνίδι τέλειωσε. Τα τείχη πέφτουν και τα όρια αλλάζουν. Μετά την πανδημία θα έχουμε μια νέα πολιτική. Ίσως και κάτι περισσότερο. Έναν νέο πολιτισμό. Και τα αριστερά – δεξιά δεν θα είναι παρά μόνο ιστορία.

Μουσική

Σπικάζ

Ακούσατε το podcast podcast με τον Σταύρο Θεοδωράκη.

Στους ήχους ο Μάριος Πλασκασοβίτης.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ερατώ Ζουρουφίδου

Αν θέλετε να διαβάζετε το podcast podcast, αναζητήστε το
στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Καθημερινή. Θα ξαναβρεθούμε σύντομα.

Μουσικό σήμα

Pod.gr Το καλό ν᾽ ακούγεται