Η Αναστασία Μάρσαλ στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr

(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου

Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητα που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.

Ιωάννα Παλιοσπύρου: Σήμερα είναι καλεσμένη μου μια νέα γυναίκα, έχει γράψει και εξακολουθεί να γράφει τη δική της δυνατή ιστορία ζωής. Τ’ όνομά της είναι Αναστασία Marshal – Μαράντου και είναι λίγο παραπάνω απ’ τα 30.

Καλώς όρισες Αναστασία μου.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Καλώς σας βρήκα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να πω ότι εμείς γνωριστήκαμε μέσω των social media και σήμερα είσαι εδώ απέναντί μου, για να μιλήσεις για την περιπέτειά σου με τον καρκίνο του μαστού με τον οποίο διαγνώστηκες στα 29 σου χρόνια. Έχεις κάνει μαστεκτομή, χημειοθεραπείες και γενικά..

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Όλο το πακέτο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Κατ’ αρχάς πόσα χρόνια πριν έγινε αυτό;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Διαγνώστηκα το 2019, τον Ιούλιο, το καλοκαίρι εκείνο, ήταν αρκετά μεγάλος ο όγκος, δηλαδή το έβλεπα, με έβλεπε, αλλά για κάποιο λόγο καθυστέρησα να πάω λίγο στο γιατρό μου.

Ήμουν γενικά πάντα αρρωστοφοβική, πήγαινα συνέχεια σε γιατρούς και είχα ένα άγχος ότι πάντα κάτι μου συμβαίνει. Και ήταν η πρώτη φορά που ήθελα λίγο έτσι να το παίξω δυνατή, ότι «έλα μωρέ, εντάξει, άστο, μην πας και μια φορά στο γιατρό, πας συνέχεια στο γιατρό». Και να που ήταν τελικά κάτι και καθυστέρησα. Αλλά εντάξει, δεν πειράζει, όλα καλά τελικά, είμαι εδώ και συνεχίζουμε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη; Δηλαδή εγώ νομίζω στη θέση σου μπορεί να σκεφτόμουν ότι «αποκλείεται, έχουν κάνει λάθος».

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Νομίζω ότι η πρώτη σκέψη όταν ακούς κάτι τέτοιο, στη μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων που το ακούν αυτή την είδηση, είναι ότι «εντάξει, θα πεθάνω». Καρκίνος ίσον θάνατος μέσα στο μυαλό όλων των ανθρώπων.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το σκέφτηκες, το πίστεψες;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Εννοείται; Και τώρα το πιστεύω, πάντα έχω αυτό στο μυαλό μου, μήπως κάτι πάει λάθος, μήπως κάτι δεν κάνω εγώ σωστά, μήπως επιστρέψει κάτι… Γιατί λίγο το παντρεύεσαι αυτό όταν θα σου έρθει, είτε είναι μικρό είτε μεγάλο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το λέω γιατί, τώρα εντάξει, δεν είμαι και γιατρός, κοντεύω να γίνω βέβαια με όλα αυτά που έχω μάθει..

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Όλοι μας που μπαίνουμε στα νοσοκομεία.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι από τις πιο ιάσιμες μορφές καρκίνου όμως, δηλαδή πρέπει να είναι πολύ μικρό το ποσοστό της θνησιμότητας πλέον για τον καρκίνο του μαστού.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ο καρκίνος του μαστού γενικά απ’ όσο έχω ακούσει από την ογκολόγο μου, την κα Λάλα, κάθε γυναίκα που περνάει ένα τέτοιο ταξίδι θα πω, περιπέτεια, είναι πολύ ωραίο να έχει μια τέτοια γιατρό σαν εκείνη, που παρ’ όλο που είναι του Δημοσίου, που είναι πολύ σημαντικό ν’ αναφέρω ότι ήμουν σε δημόσιο νοσοκομείο…

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σε ποιο νοσοκομείο;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Στο Θεαγένειο, στη Θεσσαλονίκη, που ειδικεύεται πάνω στον καρκίνο και είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα τέτοιο –αχρείαστο να είναι, αλλά είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτό το κέντρο να το πω, νοσοκομείο. Η συγκεκριμένη γιατρός ήταν άνθρωπος, δεν ήμουν απλά ένα περιστατικό «κορίτσι μου έχεις αυτό και γεια σου».

Ήταν πάρα πολύ κοντά μου και σε όλες τις ασθενείς της, δεν έχω ακούσει από ασθενή να παραπονιέται. Είναι μια ασθένεια η οποία όντως υπάρχει, τώρα τελευταία απ’ ό,τι συζητούσαμε με την κα Λάλα, δυστυχώς έχει αυξηθεί το ποσοστό των γυναικών που μπαίνουν στον καρκίνο του μαστού, αυτό απ’ τη μία μπορεί να είναι και καλό με την έννοια ότι πολλές γυναίκες πηγαίνουν στο γιατρό, μ’ αυτή την έννοια το λέω καλό, ότι πολλές γυναίκες μπαίνουν στη διαδικασία της μαστογραφίας, του να πάνε σε μια γιατρό, της ψηλάφησης…

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και το προλαβαίνουν.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ακριβώς. Γιατί όντως αν το προλάβεις, είναι σα να πέρασες μια πολύ βαριά γρίπη. Ξέρω ότι το να λες ότι έχεις καρκίνο δεν είναι και το πιο ευχάριστο και το πιο εύκολο για όλους, γιατί πάντα στην Ελλάδα και γενικά στον κόσμο, όσοι άκουγαν τη λέξη «καρκίνος», το έβαζαν δίπλα στη λέξη «θάνατος». Δεν είναι έτσι. Εντάξει, το παντρεύεσαι αλλά ζεις μ’ αυτό.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σίγουρα ναι. Αυτό που μου κάνει λίγο εντύπωση και με τρομάζει ίσως, είναι που πλέον έχει μειωθεί πάρα πολύ η ηλικία. Πιο πριν το ακούγαμε σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Πλέον, η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ακούω περιστατικά σε μικρά κορίτσια, όπως είσαι κι εσύ. Εσύ έχεις αυτή την αντίληψη; Στους χώρους που έχει κινηθεί το έχεις δει αυτό;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, είμαστε πάρα πολλές δυστυχώς. Η πρώτη μου εμπειρία θυμάμαι, όταν είχα πάει να κάνω την πρώτη μου θεραπεία, απ’ τη μία είναι καλό που είχα μια κοπέλα στο δωμάτιο που ήταν πολύ κοντά στην ηλικία μου, που μπορούσε να με καταλάβει και να μου δώσει το κουράγιο που ήθελα εκείνη την ώρα, από την άλλη, σίγουρα είναι δυσάρεστο, γιατί όταν είσαι στα 30 σου, στα 29 του, άντε και στα 35, είσαι σε μια ηλικία που θα παράξεις, είσαι σε μια ηλικία που θέλεις να κάνεις παιδιά, είσαι σε μια ηλικία που θέλεις να κάνεις τόσα πράγματα για τον εαυτό σου.

Και είναι μια παύση, θέλοντας και μη, το να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά δυστυχώς, είναι πάρα πολλές οι νέες κοπέλες και γενικότερα στο γυναικείο καρκίνο, δηλαδή που αφορά μαστό, που αφορά ωοθήκες, όλο αυτό το πακέτο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις ψάξει καθόλου λόγω της κατάστασης που ήσουν, για ποιο λόγο μπορεί να συμβαίνει αυτό; Δηλαδή τι πάει λάθος; Κάνουμε κάτι λάθος και αυτό έχει αυξηθεί και συμβαίνει πιο συχνά; Είναι κάτι που πρέπει να προσέχουμε; Πού έχεις καταλήξει;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Μετά από τη δική μου εμπειρία, νομίζω ότι έχει να κάνει με το άγχος. Δηλαδή τόσο απλό, νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ το άγχος, το στρες, η καθημερινότητα… Από άλλες γυναίκες βέβαια έχω ακούσει και σε ό,τι αφορά το θηλασμό κάτι, με το χάπι του θηλασμού, κάτι με τις ορμόνες, νομίζω κάπως έτσι πάει. Δεν έχω εμβαθύνει τόσο πολύ αλλά τουλάχιστον από μένα, γιατί είχα και μια γονιδιακή εξέταση για να δω αν αυτό που μου συνέβη ήταν από κάποιο μέλος της οικογένειας, σ’ εμένα δεν ήταν. Ήταν ότι το δημιούργησα εγώ στον εαυτό μου με το άγχος μου, γιατί είχα περάσει κι ένα στάδιο με κρίσεις πανικού, με πολύ στρες, πολλές απαιτήσεις στη δουλειά, πολλά είχαν έρθει μαζί και σκάσανε στο στήθος μου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτή τη δύσκολη περίοδο που χρειάστηκε να κάνεις τις θεραπείες, να κάνεις τη μαστεκτομή, ποιος ήταν δίπλα σου που σε βοήθησε; Βλέπω ότι το αντιμετωπίζεις με χαμόγελο, έχω απέναντί μου ένα κορίτσι πανέμορφο, μονίμως χαμογελάει, οπότε φαντάζομαι ότι είχες πολλή στήριξη.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Είναι αμέτρητοι οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου και δεν το περίμενα. Σίγουρα είχα την οικογένειά μου και ειδικά τη μαμά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτές οι μαμάδες. Φιλιά στις μαμάδες θα πω εγώ.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Αγωνιστικούς χαιρετισμού στις μαμάδες, νομίζω είναι όλα, είναι γιατροί, ψυχολόγοι, τα πάντα. Εμένα μου συνέβη ακριβώς λίγο πριν γίνει ο κορονοϊός, δηλαδή με το χειρουργήθηκα, έφυγα από το νοσοκομείο και δυο μέρες μετά ξεκίνησε όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε. Είχα τη μαμά μου που ήταν φουλ μαζί μου, την είχα κιόλας λίγο τη μαμά μου, όταν έκανα χημειοθεραπεία για παράδειγμα και ήμουν στο δωμάτιο και ήταν κάποιος δίπλα μου που δε μ’ έκανε να νιώθω άνετα, είτε πονούσε είτε γκρίνιαζε για να γκρινιάξει, γιατί υπάρχουν και αυτά τα περιστατικά, είναι κάποιοι που το τόσο μπορεί να το κάνουν τόσο…

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και συνήθως είναι άντρες.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Αυτό μου το έχουν πει οι νοσοκόμες, ότι όποτε βλέπανε δωμάτιο με άντρες ήταν δύσκολα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Επιβεβαιωνόμαστε δηλαδή.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, δηλαδή οι γυναίκες ήμαστε πιο υπομονετικές. Αλλά δεν είναι πάντα αυτό, μην το γενικεύουμε καλύτερα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εντάξει, αστείο ήταν αυτό.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Την είχα «μαμά έλα λίγο κάτσε εδώ πέρα μαζί μου» ή «μαμά θέλω νερό», ήταν λίγο «Μαρούσκα». Εννοείται ότι είχα και τις φίλες μου που πραγματικά ήταν κι εκείνες πολύ δίπλα μου, και οι φίλοι μου, γενικά δεν το περίμενα ότι είχα τόσο κόσμο που μ’ αγαπάει, δεν ξέρω, εγώ κάνω κάτι καλά, εκείνοι έκαναν κάτι καλά, δεν ξέρω…

Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε ένα ξεσκαρτάρισμα, να δούμε ότι είμαστε όντως πολύ καλά, έχουμε φίλους, έχουμε ανθρώπους. Και είναι ωραίο να μοιράζεται η αγάπη γενικά, λίγο τα καλά τα φιλτράρουμε περισσότερο από τα κακά. Τα κακά τα λέμε έτσι, φεύγουν, ενώ τα καλά και τις καλές πράξεις λίγο τις σκεφτόμαστε 7-8 φορές, και δεν είναι ωραίο. Δηλαδή να το κάνουμε λίγο ανάποδα αν γίνεται.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άλλαξε καθόλου ο τρόπος σκέψης σου απέναντι στη ζωή;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, 100%.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Με ποιον τρόπο;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Επανέρχομαι στο άγχος, θα την πω πάρα πολλές φορές τη λέξη «άγχος». Το άγχος γενικά προσπαθώ να το αποβάλλω και αν ας πούμε δεν κάνω για να κάνω αυτό, δε θα έρθει και η συντέλεια του κόσμου, και αν πω και μια φορά «όχι, δε μπορώ να κάνω αυτό» δε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Γενικά στο να δίνω λίγο μια προτεραιότητα στον εαυτό μου..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και αγάπη και pampering…

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ένα μπράβο το χρειαζόμαστε μια στο τόσο. Και άλλα πράγματα που θεωρώ ότι ήταν τοξικά στη ζωή μου. Ανθρώπους και καταστάσεις, και λίγο είδα έτσι, άλλα πράγματα που μπορούν να με κάνουν καλά και χαρούμενη. Διάβασα πάρα πολύ, να είναι καλά και ο κορονοϊός, ήμαστε σπίτια μας συνέχεια, τι να κάνουμε… Πόσο Netflix

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πολύς κόσμος.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, βάζεις άλλες προτεραιότητες, δεν κάνεις εκπτώσεις για τον εαυτό σου, δε χρειάζεται, φτάνει. Με βοήθησε γενικά να δω πόσο αδιάκριτοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι, αυτή η κατάσταση, με την έννοια ότι ο κάθε ένας πάρα πολύ εύκολα μπορεί να πάρει το ελεύθερο και να προσπαθήσει να σου πει τι θα κάνεις στη ζωή σου, πώς θα είσαι, τι θα φοράς, πώς θα στέκεσαι…

Δηλαδή αυτή την ατάκα «εντάξει, εσύ είσαι κοριτσάκι, καλό είναι να βάλεις μια περούκα τώρα», εγώ κυκλοφορούσα φαλακρή, κανονικά. Όταν είχαν πέσει τα μαλλιά μου..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είμαι σίγουρη πως και φαλακρή ήσουν κούκλα.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ευχαριστώ πάρα πολύ. Επειδή είμαι και ψηλή, γυάλιζα λίγο κιόλας, κι έπαιρνα και παραπάνω αέρα. Δηλαδή ήξερα και ποια παράθυρα είναι ανοιχτά πάνω στο σπίτι. Τέλειο; Θυμάμαι απλά ότι τον πρώτο μήνα, επειδή έχουμε πολλά παιδάκια στον κύκλο μας, παιδάκια μικρά, παραπάνω για εκείνα, δεν ήθελα να τ’ ανησυχήσω, όχι να τα τρομάξω, γιατί νομίζω ότι αν σ’ ένα παιδί μιλήσεις και εξηγήσεις μια κατάσταση, ότι συμβαίνει αυτό κι αυτό, θα το πάρει πολύ οκέι..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το κατανοεί καλύτερα από έναν ενήλικα, το πιστεύω κι εγώ αυτό.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ακριβώς, ο ενήλικας θα σε κοιτάξει πιο περίεργα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα σκηνικό με μια γειτόνισσά μας, η οποία είναι το πρακτορείο Reuters της γειτονιάς μας..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όλες οι γειτονιές έχουν από μία.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Κάθε γειτονιά. Ήμουν στο μπαλκόνι με το μπαμπά μου, πίναμε καφέ, ήταν καλοκαίρι και την έβλεπα, το σπίτι μας είναι πολύ ψηλά, έχει ύψος η οικοδομή και το μπαλκόνι και την έβλεπα να προσπαθεί να με κοιτάξει, να με δει, επειδή δε φορούσα κάτι στο κεφάλι μου, να δει να έχει άποψη προφανώς για να μπορέσει να συνεχίσει και τη μέρα της και την έβλεπα εγώ και λέω στο μπαμπά μου «κοίτα τώρα τι θα κάνω»>

Και σηκώνομαι, βγαίνω στο κάγκελο, λέω «κυρία τάδε, τι κάνετε, όλα καλά; Καλημέρα σας!» και τη βλέπω ότι ψαχνόταν, είχε έτσι και τα χέρια, κλασική…. Μετά όμως επειδή έχουμε διακόψει και την περίοδο, δεν αδιαθετώ, έχω τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης κανονικά, ιδρώτα, διακυμάνσεις..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γιατί πρέπει να διακόψεις την περίοδο;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Έτσι όπως το κατάλαβα, όπως μου το είπε η γιατρός μου, δεν το ξέρω ακαδημαϊκά, τα οιστρογόνα που παράγει η περίοδός σου ουσιαστικά είναι αυτά που τροφοδοτούν τον καρκίνο, ήταν ορμονοεξαρτώμενος δηλαδή ο καρκίνος μου και γι’ αυτό το λόγο έπρεπε να διακόψουμε την περίοδο για να έρθουν όλα σε μια ισορροπία καλή μετά. Αλλά για λίγο είναι αυτό, δε θα είναι εφ’ όσου ζωής.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Α, για λίγο εννοείς. Νόμιζα εφ’ όρου ζωής.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Περίπου τρία ακόμα έχω μπροστά μου, τέσσερα, δε θυμάμαι, κάπου εκεί. Στην αρχή λίγο σου φαίνεται περίεργο και ξένο αλλά μετά αναγκαστικά γίνεται ρουτίνα σου, καθημερινότητά σου όλο αυτό το πράγμα, ζεις με αυτό και συνεχίζεις μαζί του, απλά παρακαλάς όταν θα βάλεις το make up να μη σε πιάσει εκείνη την ώρα. Γιατί εκεί είναι δύσκολα μετά, ξανά απ’ την αρχή.

Τον πρώτο καιρό φορούσα το μαντίλι αλλά μετά άρχισα, επειδή δε μπορούσα άλλο με τη ζέστη, το έβγαλα και λέω «θα είμαι έτσι κι όποιος θέλει, όποιος δε μπορεί, ας κοιτάξει αλλού».

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πολύ σωστή σε βρίσκω.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Και θυμάμαι απλά ότι η πρώτη μου φορά που θα διέσχιζα την κεντρική πλατεία της Κοζάνης, ήμουν στην οικοδομή και έλεγα «να την ανοίξω την πόρτα, να βγω; Και άμα τώρα κάποιος με δει θα πει πω, πω αυτή έχει κάτι, δεν είναι καλά, ή μπορεί να πει κιόλας ότι αυτή θέλει να προκαλέσει, ν’ ασχοληθούμε όλοι μαζί της».

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δε θα μου περνούσε αυτό απ’ το μυαλό.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, ναι, υπάρχουν κι αυτά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πιστεύεις ότι σιγά-σιγά ξεπερνάμε το ταμπού του καρκίνου; Γιατί παλαιότερα δε μπορούσαμε ούτε καν να το προφέρουμε, λέγαμε «η επάρατη νόσος», ή «το κακό»..

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Η κακιά αρρώστια.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η κακιά αρρώστια, ναι, δε λέγαμε καν το όνομα. Πιστεύεις ότι έχει αλλάξει πλέον, μιλάμε πιο ανοιχτά;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Νομίζω η δική μας η γενιά, είναι λίγο πιο άνετη και πιο οκέι. Δηλαδή θα καθίσει, θα το συζητήσει, δηλαδή έβλεπα και κοπέλες πιο μικρής ηλικίας και κοντά στη δική μας ηλικία να με ρωτάνε πιο πολύ, να είναι πιο άνετες και πιο δεκτικές «μήπως να πάω να κάνω έναν υπέρηχο, λίγο να το δω; Και η μαμά μου είχε και η γιαγιά μου είχε, να πάω να δω;». Είναι πιο άνετες.

Οι γυναίκες λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, ίσως επειδή έτσι μεγάλωσαν, δε λέω ότι φταίνε, υπήρχαν άλλα στερεότυπα, η μαμά μου, η μαμά σου, που είναι μιας πιο μεγάλης ηλικίας. Εκεί ακόμα διακρίνω ότι όντως, είναι και πόσο μάλλον και στην Περιφέρεια που είναι πιο κλειστές οι κοινωνίες..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ισχύει.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Είχε πει κάποιος στο μπαμπά μου σε μια συζήτηση ότι «δε χρειάζεται να λέτε τέτοιο πράγμα γιατί δε θα μπορέσετε να παντρέψετε το κορίτσι σας». Κι ο μπαμπάς μου γέλασε, λέει «για ποιο λόγο να το κρύψεις κάτι που σου συμβαίνει; Ίσα-ίσα αν μπορείς αυτό που σου συμβαίνει, είτε αυτό λέγεται καρκίνος, είτε λέγεται καλή η ώρα έγκαυμα, γιατί να μην το κάνεις δύναμη και να βοηθήσεις πέντε άτομα, δύο άτομα, έστω και έναν άνθρωπο;

Να το κάνεις δύναμη και να δε ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά, ότι ναι μεν μου συνέβη το χειρότερο πράγμα στον πλανήτη για σένα; Οκέι, συνέβη. Τι κάνεις από κει και πέρα; Θα κάνεις το χατίρι σε αυτό που σου έτυχε, να κλειστείς μέσα στο σπίτι σου και να γίνεις έρμαιο αυτής της κατάσταση; Ή θα πεις «όχι ρε μεγάλε, εγώ είμαι δυνατή, δεν πα’ να έρθουν κι άλλοι, εγώ είμαι εδώ, δυνατή και το παλεύω. Δεν είναι το τέλος του κόσμου».

Εγώ έκανα το πρωί θεραπεία και το βράδυ έβγαινα κανονικά βόλτα. Εντάξει, δεν έπινα, δε μπορούσα, αλλά και μόνο που ήμουν με τους φίλους μου, έβγαινα, αυτό ήταν πολύ ωραίο για μένα. Γιατί μου είχε τύχει, και θυμώνω πάρα πολύ, όταν ακούω από κοπέλες, κυρίως από κοπέλες το ακούω αυτό, δυστυχώς, ότι «τώρα πού να βγω έτσι όπως είμαι έξω, ποιος θα με κοιτάξει εμένα που δεν έχω μαλλιά και που δεν έχω στήθος;».

Για τώρα συμβαίνει αυτό, σε ένα χρόνο, δύο, θα είσαι μια χαρά. Δηλαδή και η ψυχολογία σε αυτά παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Εννοείται ότι τον πρώτο ρόλο τον παίζει η σωματική σου υγεία, αλλά αν έχεις ψυχική υγεία, αν έχεις ένα ευχάριστο κλίμα όταν γυρνάς στο σπίτι σου και στον κύκλο σου γενικά, αυτό ίσα-ίσα θα σε βοηθήσει πολύ περισσότερο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πολλοί άνθρωποι που έχουν περάσει κάποια σοβαρή ασθένεια, θέλουν ν’ ακούν ότι είναι νικητές. Εσένα σου αρέσει να σου λένε ότι νίκησες τον καρκίνο, ότι είσαι μαχήτρια ή το βλέπεις διαφορετικά;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Το βλέπω διαφορετικά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πώς δηλαδή;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ότι οκέι, ήρθε μια τέτοια κατάσταση, συνεχίζουμε, δε μου αρέσουν οι όροι «νικητής» ή «χαμένος» γιατί σε όλο αυτό το ταξίδι, εννοείται ότι είχαν και ανθρώπους που γνώρισα, που κάναμε μαζί θεραπείες, που δεν είναι εδώ μαζί μας και είναι σα να λες ότι «η φίλου σου η τάδε δεν αγωνίστηκε τόσο, έχασε τη μάχη». Δεν τη χάνεις, κανένας δεν είναι χαμένος σε αυτή την κατάσταση. Ίσα-ίσα που και μόνο περνάμε το κατώφλι του νοσοκομείου και μπαίνουμε σ’ αυτό το μέρος που βλέπεις πολλά φαλακρά κεφαλάκια να σε κοιτάνε, δε θεωρώ ότι είναι κανένας χαμένος.

Τώρα θυμήθηκα, η πρώτη μέρα που ανεβαίνεις εκείνο τον όρο που είναι οι θεραπείες, τη μαμά μου θυμάμαι, δε θα την ξεχάσω αυτή τη μέρα, είναι το πρώτο σοκ που μπαίνεις μέσα και συνειδητοποιείς ότι οκέι, ήρθαμε, πάμε τώρα να το ζήσουμε κι εμείς. Μετά όμως γίνεται ρουτίνα σου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο για να κανονίσουμε τη συνάντησή μας, μου είπες, ότι έχεις λίγο τρέξιμο, θα το πω, με μια γνωστή σου, μια φίλη σου η οποία και εκείνη διαγνώστηκε με καρκίνο στο μαστό. Αυτό εσένα σε τρομάζει; Πώς το βιώνεις; Ή σε κάνει να λες ότι είναι a piece of cake, θα τα καταφέρουμε, ξέρω τον τρόπο γιατί το έχω κάνει και θα στον πω κι εσένα;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Και τα δύο. Δεν είναι ότι δεν είναι δύσκολα, επειδή μπήκα και το πέρασα, θα περάσει πάρα πολύ γρήγορα ο καιρός. Είναι λίγο περίεργα τα πράγματα, αλλά δες το σα μια περιπέτεια που θα φύγει πάρα πολύ γρήγορα, και θα λες «πότε τα έκανα εγώ όλα αυτά τα πράγματα;».

Από την άλλη όμως, επειδή το πέρασα, πάλι στενοχωριέμαι που δικοί μου άνθρωποι, αλλά και γενικά και να μην είναι δικός μου άνθρωπος, και μόνο που θα έρθει μια κοπέλα και θα σου πει «μου συμβαίνει αυτό», αυτόματα γίνεται κολλητή σου, αδερφή σου, τα πάντα. Εκεί στενοχωριέμαι. Δηλαδή λέω, δηλαδή πώς θα είμαστε χωρίς στήθος σ’ αυτό τον πλανήτη; Γιατί, δυστυχώς είμαστε πολλές όπως είπαμε και πριν.

Τα συζητούσα με τη φίλη μου τη Βερόνικα που κι εκείνη είχε περάσει το αντίστοιχο, μου λέει «υποψιάζομαι ότι όσο μεγαλώνουμε οι γυναίκες δε θα έχουμε στήθος».

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πάντα θα έχουμε στήθος, να είναι καλά οι πλαστικοί χειρουργοί.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ναι, γιατί ό,τι δε σου έδωσε ο θεός, στο έδωσε ο πλαστικός.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ έχεις περάσει απ’ αυτή τη φάση που συνήθως ακούω, και το καταλαβαίνω, ότι μια γυναίκα όταν κάνει μαστεκτομή σταματά να νιώθει γυναίκα;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Εγώ ακόμη και τώρα, δεν κοιτάω στον καθρέφτη. Δε νιώθω άνετα. Και η αλήθεια είναι ότι χειρουργήθηκα 20 Φεβρουαρίου του ’20, Τσικνοπέμπτη κιόλας, τίποτα δεν είναι τυχαίο, και ακόμη και τώρα πάνω από τη μπλούζα μου θα βάλω το χέρι μου να πιάσω την τομή μου δεν αισθάνομαι άνετα. Ο μαστός γενικά συμβολίζει πάρα πολλά πράγματα, συμβολίζει τη μητρότητα, συμβολίζει το πιο γλυκό πράγμα που κάνει μια γυναίκα, που θηλάζει το μωρό της, συμβολίζει πάρα πολλά πράγματα.

Ακόμη και το μικρό σου δαχτυλάκι να σου κόψουν νομίζω, πάλι νιώθεις μια απώλεια πάνω στο σώμα σου. Δε νιώθω 100% άνετα. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν το έκρυψα και ποτέ. Δηλαδή δεν έβαζα μπλούζες ούτε να βάλω ένα ψεύτικο πράγμα μέσα, μπαλάκι για να καλυφθεί το κενό. Έτσι είμαι τώρα, για ποιο λόγο να μασκαρευτώ, να βάλω ένα πράγμα που θα υποδηλώνει κάτι που δεν είναι; Προτιμώ να είμαι έτσι όπως είμαι αυτή τη στιγμή και να το ξέρει ο άλλος όποιος έρθει γενικά, ότι έτσι είμαι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τα όνειρά σου για το μέλλον ποια είναι;

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Γενικά δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια πλέον γιατί κι όταν διαγνώστηκα, επειδή έκανα σεζόν στη Σαντορίνη πριν διαγνωστώ, είχα κανονίσει να πάω να κάνω τη σεζόν μου και όλα. Κι όμως προέκυψε αυτό. Τώρα δεν κάνω πολύ μακροπρόθεσμα πράγματα. Αυτό που ονειρεύομαι είναι να είμαστε όλοι καλά, να έχουμε τους ανθρώπους που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε δίπλα μας και εύχομαι γενικά οι γυναίκες, οι άνθρωποι, όχι μόνο οι γυναίκες, να πηγαίνουν στο γιατρό τους λίγο έγκαιρα, να μη φοβούνται και να επιλέγουν επιστήμονες που τους εμπνέουν και επιστήμονες που τους κάνουν να νιώθουν ασφαλείς κι ότι θα γίνουν καλά.

Και να γίνουν γενικότερα όλα τα πράγματα πιο εύκολα, γιατί πρακτικά η ζωή σου γίνεται πολύ δύσκολη, όσον αφορά τα προνοιακά επιδόματα, όσον αφορά τις Επιτροπές που περνάμε..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτή είναι μια διαδικασία δύσκολη.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Είναι μια διαδικασία, ειδικά όταν έχεις κάνει μαστεκτομή, δεν υπάρχει λόγος νομίζω να περνάς κάθε χρόνο Επιτροπή. Δε θα φυτρώσει κάτι εκεί μέσα, έφυγε, κόπηκε, πάει. Οπότε εμένα αυτό που μ’ ενδιαφέρει και χαίρομαι που είμαστε εδώ και μπορούμε να το αναφέρουμε αυτό, είναι λίγο να κοιτάξει και η πολιτεία να είναι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε αυτό που περνάνε.

Γιατί δε μπορείς να δουλέψεις, έβλεπα γυναίκες που έκαναν χημειοθεραπεία και με το που έβγαζαν τη βελόνα έλεγαν «φεύγω τώρα γιατί πρέπει να καθαρίσω μια οικοδομή, γιατί δε μπορώ, πώς θα ζήσω τα παιδιά μου;». Εγώ μιλάω εκ του ασφαλούς γιατί είμαι τυχερή, βρήκα μια δουλειά, αρχίζω κι επιστρέφω τώρα στην κανονικότητά μου, ζω για την ώρα με τους γονείς μου οπότε δεν έχω τα έξοδα που έχει ένας άνθρωπος που έχει την οικογένειά του, που τέλος πάντων έχει υποχρεώσεις.

Θεωρώ πως γενικότερα όλο αυτό το κομμάτι, Επιτροπές, επιδόματα, πρέπει λίγο να το κοιτάξουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν μια θέση, μια καρέκλα είτε οτιδήποτε. Υπάρχουν κι εμείς, γιατί λίγο εστιάσαμε παραπάνω σε κορονοϊούς, σε πράγματα που ναι μεν υπάρχουν, αλλά λίγο ξεχάσαμε και τα προφανή που υπήρχαν. Παίρνεις ένα επίδομα για παράδειγμα 313 ευρώ, δε δουλεύεις και έχεις 313 ευρώ. Θα πάρεις τα φάρμακά σου, αν απ’ αυτά που περισσεύουν, έχεις παιδιά, αναγκαστικά μπαίνεις στη διαδικασία να ζυγίσεις. Θα γίνω εγώ καλά ή θα ταΐσω τα παιδιά μου;

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Αυτό είναι για μένα το πιο δύσκολο μετά από το θέμα της υγείας. Γιατί πρέπει και να βιοποριστείς κάπως.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φυσικά. Εγώ θα κρατήσω από τη συζήτησή μας και να το ξαναπούμε, ότι ο καρκίνος μπορεί να ξεπεραστεί, είναι σημαντικό εμείς οι γυναίκες να κάνουμε την ψηλάφηση του μαστού τακτικά και να πω για όσους μας ακούν αλλά δε μπορούν να μας δουν ότι είσαι φωτεινό πλάσμα, το πρόσωπό του λάμπει..

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Ευχαριστώ πολύ.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Χαίρομαι πάρα πολύ που τα κατάφερες και το αντιμετωπίζεις έτσι και είμαι σίγουρη ότι θα βοηθήσεις και άλλες κοπέλες.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Μακάρι. Δε χαίρομαι που μια κοπέλα νοσεί, αλλά χαίρομαι που είμαι από τα πρώτα άτομα που θα μάθουν ότι «μου συμβαίνει αυτό, τι κάνουμε;». Παίρνω κι εγώ αυτό το πατ-πατ που λέγαμε, ότι μάλλον κάτι έκανα κι εγώ καλά. Και είναι ωραίο να παίρνεις και μια ικανοποίηση τέτοια, ότι χαίρομαι που το πέρασα έτσι και μπορώ να βοηθήσω. Είναι και για σένα μια ωραία ηθική επιβεβαίωση.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φυσικά είναι.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Όπως και για σένα φαντάζομαι. Κι εσύ βοηθάς πάρα πολύ. Και εμένα προσωπικά μ’ έκανες να σκεφτώ πολύ διαφορετικά σε κάποια κομμάτια.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σ’ ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση και σου εύχομαι να είσαι υγιής και να πετύχεις τα βραχυπρόθεσμα όνειρά σου.

Α. MARSHAL- ΜΑΡΑΝΤΟΥ: Και για σένα εύχομαι όλα τα καλά, να είσαι καλά, ευχαριστώ πολύ που με κάλεσες.

Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.

Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.