Ο Χρήστος Χωμενίδης πιστεύει ότι τα ανέκδοτα είναι αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε το βιάγκρα του γέλιου. Η σανίδα σωτηρίας του ξενέρωτου. Ο τρόπος που έβρισκε ο δειλός να μιλήσει για σεξ, να γαργαλήσει λεκτικά τις κυρίες της παρέας. Η γέφυρα δήθεν του ηλικιωμένου θείου με τη νεολαία. «Το άλλο το ακούσατε;» ρώταγε ο ανεκδοτάκιας και -δίχως να περιμένει απάντηση- ξεκινούσε ακάθεκτος. Και βέβαια στο φινάλε ξεκαρδιζόταν πριν από το κοινό του. Ένας ατσαλάκωτος αστειάτωρ, ο οποίος σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό. Ο συγγραφέας θυμάται παλιά και νέα ανέκδοτα και τη σημασία τους.