Ο πατέρας του Χρήστου Χωμενίδη αγαπούσε τη μουσική και αγόραζε πολλούς δίσκους. Όταν πέθανε, το 1979, άφησε πίσω του πάνω από χίλιους δίσκους. Τα πρωινά της Κυριακής -θυμάται ο συγγραφέας- χτύπαγε τον διπλό του νες καφέ, σήκωνε τα μανίκια και καθόταν στην τραπεζαρία, με ένα τσιγάρο πάντοτε αναμμένο στο τασάκι. Μπροστά του είχε κομμένες σελίδες εφημερίδων και ξένων περιοδικών, ψαλίδι, σελοτέιπ, ούχου στικ. Τι έφτιαχνε; Κολάζ! Ο δίσκος έπαιζε στο πικάπ και ο πατέρας μου τού άλλαζε το εξώφυλλο.