Η Γεωργία Καλτσή στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητες που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Γεια σας. Σήμερα στο podcast αυτό που θα κάνουμε, μάλλον θα παίξει λίγο …. Μπιπ. Γεωργία Καλτσή μαζί μου.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Γεια σου Ιωάννα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γεια σου. Καλώς ήρθες.
Η Γεωργία είναι ένα κορίτσι που έχουμε μάθει λόγω ενός ατυχήματος που είχε πριν μερικά χρόνια και την έχει ….
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Καθηλωμένη σε καροτσάκι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν ήξερα ποια λέξη να χρησιμοποιήσω. Ευχαριστώ για τη ….
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ότι είμαι καθιστή θα μπορούσες να πεις. Ότι είμαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου. Το σωστό είναι αμαξίδιο γιατί είναι κάτι το οποίο το χειρίζεσαι εσύ και όχι κάποιος άλλος, όπως το καροτσάκι ενός μωρού, ή το καροτσάκι ενός σούπερ μάρκετ, ή το καροτσάκι που μεταφέρει μπάζα. Κατάλαβες. Οπότε ναι, βρίσκομαι καθιστή πλέον και τσουλάω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και τσουλάς και το απολαμβάνεις βασικά. Δηλαδή όσες φορές σε έχω ακούσει να μιλάς, έχεις ένα attitude λίγο παιδιά δεν ξέρω τι μου λέτε εσείς, εγώ σας κατουράω και είμαι γαμάτα και περνάω ωραία.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Το πρώτο μπιπ θα μπει από εσένα ρε Ιωάννα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ θα μπω στη δική σου αργκό, γιατί γουστάρω και εγώ σήμερα. Μου δημιουργείς αυτή τη διάθεση.
Θέλω να μου πεις πολύ σύντομα για το ατύχημα και μετά να έρθουμε στο σήμερα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Εγώ 9 Μαρτίου του 2015 ήμουνα μέσα σε ένα αυτοκίνητο το οποίο έπεσε πάνω σε μια τράπεζα. Πήρε φωτιά, εγκλωβιστήκαμε, αργήσαμε πάρα πολύ να απεγκλωβιστούμε. Δυστυχώς χάσαμε τον οδηγό, το φίλο μας, ήταν και μια μέρα που μόλις είχε αλλάξει, 1.50 τη νύχτα ήταν τα γενέθλια της κολλητής μου της συνοδηγού και εγώ ήμουνα στο πίσω κάθισμα μαζί με μια άλλη φίλη μου.
Όλα τα κορίτσια είχαμε μεγάλα τραύματα, μεγάλες νοσηλείες, εγκαύματα λόγω της φωτιάς που πήρε το αυτοκίνητο. Ζήσαμε λίγο μια σκηνή ταινίας. Εγώ ήμουνα η μόνη που είχα τις αισθήσεις μου, οπότε η μόνη που μπορούσα να βοηθήσω και όχι ταυτόχρονα, γιατί προσπάθησα τότε να σηκωθώ να βγω, να απεγκλωβιστώ και να τους βγάλω, αλλά δεν γινόταν λόγω της παράλυσης που είχα υποστεί μόλις και δεν το καταλάβαινα γιατί πέρναγε το σώμα μου νωτιαίο σοκ οπότε καιγόμουνα ζωντανή και δεν το καταλάβαινα.
Μέσα από όλο αυτό το δύσκολο κομμάτι που είχε γίνει πριν περίπου 8 χρόνια, εγώ θεώρησα ότι βγήκα αλώβητη γιατί την ώρα που ξύπνησα μετά από 24 μέρες σε κώμα, είδα όλο αυτό το χαμό που είχε προκληθεί, όλο αυτό που είχε γίνει, ποιος έφυγε, ποιος έμεινε, με τι ζούμε. Και επειδή γενικά είμαι ερωτευμένη με τη ζωή, όταν άνοιξα τα μάτια μου και συνειδητοποίησα τον αγώνα που είχαν κάνει οι γιατροί, τους ανθρώπους που ήταν εκεί έξω όλοι και περιμένανε εμένα να ξυπνήσω, το θεώρησα πολύ εγωιστικό ώστε να μην προσπαθήσω, πόσο μάλλον όταν ξύπνησα υπήρχε περίπτωση να μου ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι λόγω εγκαυμάτων.
Οπότε όταν ξύπνησα είχε περάσει το κομμάτι του κινδύνου με τα πνευμόνια που είχα 1% ζωής γιατί είχα σπάσει τα πνευμόνια μου και δεν είχα χώρο για οξυγόνο ουσιαστικά και έπεσα σε κώμα και μετά με κρατάγανε σε τεχνητό κώμα. Οπότε όταν ξύπνησα, το μόνο που ήθελα ήταν να ευχαριστήσω και από δικής μου πλευράς και τους γιατρούς και τους ανθρώπους που ήταν πέρα από την οικογένεια και τους φίλους μου εκεί πέρα, να δώσω και εγώ τον δικό μου αγώνα εν ζωή πλέον.
Έτυχε να έχω ένα αθλητικό σώμα και ήταν και το μόνο το οποίο με έσωσε και με κράτησε στη ζωή, το ότι άντεξε το σώμα μου όλα αυτά. Οπότε μετά από αυτό κιόλας άρχισα να αγαπάω το σώμα μου ακόμη περισσότερο και να το ακούω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχω μερικές απορίες πριν φτάσουμε σε αυτό που είναι πολύ σημαντικό που λες. Έχεις πει ότι εσύ δεν φορούσες ζώνη στα πίσω καθίσματα. Που βασικά κανένας δεν φοράει ζώνη στα πίσω καθίσματα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Σωστά.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σου έχουν πει όμως ότι σε περίπτωση που φορούσες θα είχες σωθεί, ή δεν θα είχες πάθει αυτό που έχεις πάθει;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Εγώ εάν φορούσα ζώνη θα είχα σπάσει λογικά το κεφάλι μου. Δηλαδή ήμασταν τυχερές που δεν είχαμε ζώνες και ήμασταν απλά πίσω η μία ακουμπισμένη στην άλλη και έτσι κάπως σωθήκαμε στο να μη χτυπηθούμε πάρα πολύ μεταξύ μας στο κενό στην εκτόξευση που έκανε το αυτοκίνητο από το πεζοδρόμιο στην τράπεζα.
Πάντα φορούσα ζώνη. Έτσι μεγάλωσα και έτσι νιώθω άνετα κιόλας σε ένα αυτοκίνητο, πόσο μάλλον πλέον που όλα τα αυτοκίνητα και το δικό μου αυτοκίνητο τσιρίζει και σου λέει φόρα τη ζώνη σου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και λειτουργεί όμως. Γιατί το έχω δει και εγώ με το δικό μου αυτοκίνητο. Δηλαδή κάνει τη δουλειά του αυτό. Λες να το βάλω να σταματήσει.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Εγώ το θεωρώ και λίγο θέμα σεβασμού πέρα από την δική σου ασφάλεια και των άλλων.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είπες ότι ασχολιόσουνα με τον αθλητισμό. Τι έκανες πριν το ατύχημα;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Από μικρή έπαιζα μπάσκετ στη Ναύπακτο που μεγάλωσα. Έκανα ποδήλατο από πάντα, γιατί έτσι μεγάλωσα σε αυτή την πόλη κάνοντας ποδήλατο. Και έκανα μέχρι και λίγες ώρες πριν γίνω ανάπηρη, ήμουνα με το ποδήλατό μου. Δηλαδή ήμουνα για beach volley, άφησα το ποδήλατό μου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εν τέλει, αυτό παρένθεση, δεν έχει και πολύ σημασία, απλά για την ιστορία. Το ατύχημα προκλήθηκε από λάθος του οδηγού;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Στην πραγματικότητα ναι, γιατί ο οδηγός είναι αυτός που κρατάει το τιμόνι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν ενεπλάκη κάποιο άλλο αυτοκίνητο;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Όχι, όχι, δεν ήταν κάποιο άλλο όχημα. Βέβαια αυτό το κομμάτι ήταν λάθος οδοστρώματος γιατί εκεί πέρα έχει γίνει πολυπληθής τάφος. Ακούγεται οδυνηρό, το ξέρω, αλλά είναι ένα από τα σημεία τα οποία είναι καρμανιόλες στην Αθήνα και δεν έχει γίνει κάτι.
Δηλαδή πέρα από τη στιγμή που είχε γίνει το τροχαίο μου και την πρώτη φορά είχα βγει να μιλήσω γι’ αυτό το κομμάτι του δρόμου, μετά γίνανε κάποιες κινήσεις. Αλλάξανε λίγο τα φανάρια το ρυθμό τους. Υπερβολική ταχύτητα δεν είχαμε. Απλά από τη δεξιά πλευρά μπήκαμε μόνοι μας στην αριστερή πλευρά. Αυτή η στροφή είναι αριστερόστροφη με κλίση αρνητική προς τα έξω, τα οποία είναι απαγορευτικά για λόγους ασφαλείας αυτά τα οδοστρώματα, αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι στο συγκεκριμένο σημείο.
Εγώ είχα κάνει μια αίτηση μήπως μπορούν να μπούνε μπάρες και λένε ότι αυτό θεωρείται επικίνδυνο. Αν έδινες πιστεύω σε ένα σεναριογράφο και του έλεγες πάρε αυτό που βλέπεις το τελικό σαν εικόνα και κάνε μου το χειρότερο σενάριο, νομίζω ειλικρινά δεν θα μπορούσε να σκεφτεί χειρότερο σενάριο από όλα αυτά. Δηλαδή μέχρι και το ότι η μόνη που είχα τις αισθήσεις μου ήμουνα εγώ, και εγώ έγινα ανάπηρη εκείνη τη στιγμή που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Όλοι οι άλλοι κανονικά θα μπορούσαν να περπατήσουν γιατί δεν είχαν υποστεί κάποια βλάβη νωτιαίου μυελού, οπότε ήταν όλα λάθος. Ήμουνα σφηνωμένη κάτω από το αυτοκίνητο και δεν μπόρεσα ποτέ να βοηθήσω ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Καταλαβαίνω τι λες. Ήταν οι πιθανότητες όλο αυτό να συμβεί πολύ λίγες και όμως συνέβη.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι, ναι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σε νιώθω.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Και λέω είναι κάποιες καταστάσεις που λες ότι ποτέ δεν θα περάσει από το μυαλό σου το ότι μπορώ να υποστώ μια αναπηρία, μπορώ να υποστώ μια επίθεση, μπορώ να υποστώ ένα βιασμό. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Γι’ αυτό ποτέ θεωρώ ότι δεν μπορείς να ρωτήσεις δεν πρέπει να ρωτήσεις ποτέ γιατί σε εμένα. Γιατί όχι σε εσένα και ναι σε κάποιον άλλον;
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όντως δεν έχει λογική αυτή η ερώτηση, αλλά τη θεωρώ και ανθρώπινη. Εσύ όμως από όσο ξέρω επανήλθες πάρα πολύ γρήγορα, σχετικά με τη βλάβη εννοώ.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι, ναι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τα έβαλες κάτω και λες τώρα …..
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Γεωργία 6 μήνες έχεις φάει εδώ μέσα, πρέπει να κάνεις κάτι για εσένα. Η αλήθεια είναι ότι έκατσαν όλα τόσο καλά μέσα στην ατυχία μου ήμουνα πάρα πολύ τυχερή στο κομμάτι της νοσηλείας, στο κομμάτι της αποκατάστασης, στο κομμάτι της φιλίας, στο κομμάτι της οικογένειας. Και όταν ξύπνησα και ήμουνα 21 προφανώς και οι γιατροί δεν έχουν αντιμετωπίσει πάρα πολλές καταστάσεις, όπως η δική μου, που ξύπνησα.
Τα είχα 400, θυμόμουνα. Δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Και εγώ ακόμα λέω ρε εσύ πώς γίνεται όντως να τα θυμάμαι δηλαδή όλα; Όταν ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις κάτι τόσο τραγικό, ή το καταπίνεις και προχωράς. Το να έμενα πίσω θα κράταγα τον εαυτό μου πίσω. Οπότε ή θα καθόμουνα πίσω και θα έβλεπα τους πάντες να προχωράνε, ή απλά θα ήμουνα και εγώ εκεί μαζί τους.
Αποφάσισα να είμαι μαζί τους γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα και σπίτι μου να σου πω την αλήθεια. Δηλαδή το μόνο που ήθελα είναι απλά να βγω όσο το δυνατόν συντομότερα από εκεί μέσα, να ξαναβρώ μια ρουτίνα που ξαφνικά την ήθελα τόσο πολύ τη ρουτίνα όσο καλά και να πέρναγα. Θυμάμαι ισχυρούς πόνους, πολύ δύσκολες νύχτες και μέρες μέσα στο νοσοκομείο και στο κέντρο, αλλά παρ’ όλα αυτά τα θυμάμαι όλα αυτά σαν μια γλυκιά ανάμνηση γιατί όλοι μου το κάνανε, τους βοηθούσα να με βοηθήσουν. Οπότε όλη η συνεργασία με τους γιατρούς και τους θεραπευτές έγινε τόσο καλά που πραγματικά εγώ ακόμα αυτό που λένε ότι οφείλω τη ζωή μου σε αυτούς τους ανθρώπους και μου λένε όχι στο σώμα σου οφείλεις. Δεν το οφείλω στο σώμα μου. Το σώμα μου ήταν έτοιμο για συναρμολόγηση και εάν με είχες αφήσει έτσι θα είχα πεθάνει.
Εάν έπεφτα εγώ θα έπεφτε όλη μου η οικογένεια, όλοι μου οι φίλοι και γενικά όλοι οι άνθρωποι που θα ήταν γύρω μου και δεν ήθελα να δείξω. Ξέρεις τι; Ήμουνα μαγκάκι, όπως λέει ο Μάκης Καλαράς ο μέντοράς μου, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που μου άλλαξε τη ζωή, ήμουνα μαγκάκι και ήθελα να παραμείνω, αλλά για εμένα. Και αυτό και έκανα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι όλα αυτά είναι κομμάτια του παζλ τελικά. Όλοι έχουν παίξει το ρόλο τους. Πόσο διάστημα σου πήρε εσένα να περάσεις αυτή τη φάση με τους πόνους και τις φυσικοθεραπείες;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Μέχρι και σήμερα έχω πόνους πάνω στο σώμα μου, γιατί είχα σπάσει τα πλευρά μου, έχω αισθητικότητα στο κάτω μέρος του σώματός μου, οπότε και μόνο που κάθομαι απλά πονάει ο μπιπ μου. Και εντάξει δεν έχει καθόλου καλή πρόσβαση. Οπότε αναγκάζεσαι όλη την ώρα να κάνεις σούζες, να πηδάς τα πεζοδρόμια, να αποφεύγεις λακκούβες και τα πάντα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό για την Ελλάδα το γνωρίζουμε και προσπαθούμε ο καθένας να το αλλάξει με όποιο τρόπο μπορεί. Μου δίνεις όμως μια εντύπωση ότι λίγο εσύ το απολαμβάνεις, ή απλά έτσι φαίνεται σε εμάς; Όταν λέω το απολαμβάνεις, εννοώ ότι δεν είναι κάτι που σε εμποδίζει εν τέλει. Εννοώ θα τη βρεις τη λύση.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ένα πράγμα που μαθαίνουν οι άνθρωποι που είναι σε αμαξίδιο, το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθουν για να είναι ανεξάρτητοι και να μπορέσουν όντως να αντιμετωπίσουν τον έξω κόσμο είναι η σούζα. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις. Στην αρχή όταν μου το είπανε και εμένα, έλεγα καλά εντάξει, αποκλείεται να ανεβοκατεβαίνω, να τσακιστώ και πώς θα σηκωθώ. Γιατί τότε δεν ήξερα ούτε και να σηκώνομαι.
Αλλά έλα που υπάρχει ένας Μάκης Καλαράς και με έβαλε στο δρόμο. Με μύησε στη δική του κίνηση.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ποιος είναι αυτός που μου τον αναφέρεις συνέχεια;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ποιος είναι αυτός; αυτός είναι το κάρμα μου. Ο Μάκης Καλαράς είναι παραολυμπιονίκης θερινών και χειμερινών παραολυμπιάδων. Μας έχει εκπροσωπήσει. Έχει κάνει πάρα πολύ εθελοντισμό. Δωρεάν έκανε εκπαιδεύσεις σε άτομα με αναπηρίες. Εμένα με πήρε μια νοσηλεύτριά μου και μου λέει βρήκα αυτό τον τύπο που σου έλεγα ότι είναι γαμάτος, ότι ζει μόνος του, ότι κάνει αθλήματα, ότι κάνει εξτρίμ σπορ και θα σε βοηθήσει και μπλα, μπλα, μπλα.
Και λέω τέλεια. Τον πήρα τηλέφωνο. Ήρθε στο Κέντρο Αποκατάστασης να με γνωρίσει και να με βοηθήσει για το τότε μέγεθος του αμαξιδίου που θα ήθελα και συζήτηση στη συζήτηση μια εβδομάδα μετά την εξάμηνη νοσηλεία μου βρέθηκα στον Περπατό στην Κομοτηνή να κάνω εκπαιδευτικό γκρουπάκι με το Μάκη και εκεί να τα μάθω όλα.
Και μιλώντας με το Μάκη ένα μήνα μετά συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε χτυπήσει την ίδια ημερομηνία με διαφορά 21 χρόνια.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Καρμικό.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Έλα και πες μου εσύ ότι δεν είναι καρμικό. Κύλησε ο τέντζερης στην τρέλα και βρήκε το καπάκι. Δηλαδή είχα ένα από τα καλύτερα παραδείγματα μεγαλώνοντας στη Ναύπακτο, έναν άνθρωπο το Ντίνο, ο οποίος ήταν σε αναπηρικό αμαξίδιο και είναι και ήταν από πάντα ενεργός. Δηλαδή από μικρή που τον θυμάμαι που ήταν σε αμαξίδιο, νομίζω από κάποιο τροχαίο κιόλας, ήταν στο αμαξίδιο, είχε νυχτερινό μαγαζί, βρισκόταν εκεί έξω, οδηγούσε. Έχει οικογένεια, έχει παιδί. Ζει στη Ναύπακτο ακόμα.
Προσπαθεί για την πρόσβαση της Ναυπάκτου και λέω ότι είχα το καλύτερο παράδειγμα χωρίς να το ξέρω, γιατί όταν ξύπνησα και ξαφνικά είχα γίνει ανάπηρη από το πουθενά, είχα μια οπτική της ζωής ότι ξέρεις τι; Υπάρχει και αυτή η εκδοχή της ζωής. Το ότι ζεις πάνω σε αμαξίδιο φυσιολογικά.
Γιατί αυτά που άκουγα ήταν όλα λίγο τα τραγικά. Πρέπει να έχεις ανακλινόμενο νοσοκομειακό δωμάτιο, κρεβάτια, τέτοια πράγματα, ενώ οι θεραπευτές μου με βλέπανε και μου λέγανε όχι. Απλά προσπαθούν να σας πουλήσουν όλα τα κοράκια εκεί με τα βοηθήματα, πράγματα τα οποία δεν θα τα χρειαστείς και μην μπεις στο τρυπάκι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φαντάζομαι ότι εξαρτάται και από την περίπτωση.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Σίγουρα, αλλά αυτοί πάντα θέλουν να πουλήσουν. Και πάντα θα πατήσουν στον πόνο ενός γονέα ή ενός ανθρώπου στο να γίνει η ζωή του λίγο πιο εύκολη με κάτι. Απλά εάν φτιάξεις ένα παλατάκι και ζεις μέσα από αυτό, δεν μπορείς να ζήσεις έξω από αυτό.
Αν φτιάξεις ένα σπίτι το οποίο έχει παντού βοηθήματα, εγώ δεν έχω τίποτα σε βοήθημα στο σπίτι μου, πέρα από μια ράμπα που την έχω και για εμένα εννοείται και για άλλους φίλους μου που είναι σε αμαξίδια και ένα αναβατόριο το οποίο πάει στο -1 στο σπίτι μου και δεν έχω πρόσβαση από τις σκάλες. Αυτό.
Και εκεί έρχεται το κομμάτι της ανεξαρτησίας, το ότι δεν υπάρχει εύκολα αυτοπεποίθηση.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και γιατί πιστεύεις ότι δεν υπάρχει; Γιατί σε εσένα υπάρχει, περισσεύει, ξεχειλίζει.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης όσο θέληση θεωρώ, γιατί αυτοπεποίθηση έχουν και άλλοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει στο κομμάτι της αναπηρίας, αλλά δεν έχει καθόλου εξέλιξη στην έξω ζωή και στην αυτονομία. Δεν ζούνε μόνοι τους.
Τα τελευταία χρόνια κιόλας έχει αρχίσει να μην είναι και τόσο ταμπού το ότι βρίσκεσαι σε αμαξίδιο. Όπως και το ότι είσαι διαφορετικός. Αυτό που λέω και στα παιδάκια και θεωρώ το πιο σωστό είναι ότι κοιτάξτε λίγο γύρω σας, όλοι μας δεν είμαστε άνθρωποι; Ναι. Όλοι μας δεν έχουμε μαλλιά; Ναι. Δεν υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν μαλλιά; Ναι. Άρα τι είναι; Δεν είναι άνθρωποι; Δεν θέλουν να παίξουν τα παιδάκια που δεν έχουν μαλλιά; Θέλουν να παίξουν.
Για κοιτάξτε έχουμε όλοι μάτια; Ναι. Είναι το ίδιο χρώμα; Το ίδιο σχήμα; Τους βάζω χαζά πραγματάκια για να καταλάβουν ότι είμαστε τόσο ίδιοι και διαφορετικοί ταυτόχρονα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω όμως ότι αυτό ακριβώς που κάνεις εσύ και που το κάνουν και άλλοι τα τελευταία χρόνια περισσότερο, αυτό ακριβώς είναι που έχει φέρει την αλλαγή. Επειδή βγαίνουμε και εσείς και εγώ και ο οποιοσδήποτε με προβλήματα και τα εξηγούμε και τα επικοινωνούμε και δεν καθόμαστε στο σπίτι να τα κρύβουμε.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Να κρυβόμαστε. Σίγουρα. Εκεί παίζει πάλι και το οικογενειακό περιβάλλον, μια επιρροή η οποία είναι πιο δυνατή επιρροή που έχεις και πριν το σχολείο και για όλη σου τη ζωή η οικογένεια, το ότι πηγαίνουμε στα σχολεία, παίζουμε μπάσκετ μαζί τους, μπαίνουν σε αμαξίδια. Φεύγοντας θέλουν να γίνουν μπασκετμπολίστες αμαξιδίων. Που είναι αστείο και cute, αλλά όταν πηγαίνουν σπίτι και λένε μαμά αυτό, αυτό, αυτό είδαμε και σήμερα ήταν όλοι wow και αυτό που είδαμε και κάναμε και υπάρχει ένας μπαμπάς και μια μαμά οι οποίοι ζούνε σε άλλο κόσμο και λένε ναι κρίμα όμως τα παιδάκια. Είδες και προσπαθήσανε.
Γιατί όταν είσαι σε αμαξίδιο και 100 χρονών να είσαι, είσαι παιδί. Δεν είσαι άνθρωπος, δεν είσαι γυναίκα. Δηλαδή λένε τα παιδιά. Και υπάρχει μια μαμά και ένας μπαμπάς που λένε κρίμα το παιδί, αυτό, αυτό. Θα στο πάω εγώ στο άλλο άκρο, να στο παίξω πολύ τραγικά και να σου πω, ξέρεις εσύ σαν μαμά ή ο μπαμπάς, ή κάποιος από το περιβάλλον, ή και το ίδιο σου το παιδί που του λες αυτή τη στιγμή που έχει φτιάξει μια εικόνα που είναι ρεαλιστική εικόνα εκεί έξω, το ότι ένας άνθρωπος με αναπηρία μπορεί να ζήσει και δεν είναι μπράβο του, είναι μπράβο σε εσάς που έχετε αρχίσει να έχετε μια αλληλεγγύη και να μπορούν να κυκλοφορήσουν και αυτοί οι άνθρωποι εκεί έξω. Στην κοινωνία δηλαδή θα πήγαινε το μπράβο.
Και του λες κρίμα και ναι τα παιδιά… ξέρεις τι θα είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί όταν μπορεί να συμβεί αυτό σε κάποιο κοντινό του άνθρωπο, ή και στον ίδιο το άτομο; Ότι ξέρεις τι; Εμένα η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου, όταν είχα δει αυτά τα άτομα μου είχανε πει κρίμα. Οι γονείς μου αυτή τη στιγμή με λυπούνται.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ έχεις αντιμετωπίσει τέτοιες συμπεριφορές που μπορεί να σε έχουν ρίξει; Ή μπορεί να σε έχουν απογοητεύσει; Σε πάνε πίσω;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δεν έχω αφήσει συμπεριφορές να με επηρεάσουν. Επειδή έχω ζήσει στενοχώριες και η στενοχώρια δεν είναι κάτι το οποίο θα μου πεις εσύ κάτι και θα με ενοχλήσει. Ποσώς με ενδιαφέρει. Άλλο η ενόχληση και άλλο η στενοχώρια. Δεν θα στενοχωρηθώ για κανέναν άνθρωπο που θα μου πει τη βλακεία του. Πόσο μάλλον έναν άνθρωπο που δεν ξέρει καν την ιστορία σου, από πού προέρχεσαι και πού πηγαίνεις και τι έχεις κάνει.
Τι να μου πει εμένα ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει καν και θα πει αυτή τη στιγμή κάτι φαινομενικό; Για τους περισσότερους ανθρώπους είμαι κάτι πάρα πολύ ενεργό και είμαι ενεργή και να σου πω την αλήθεια ότι η αναπηρία μου έδωσε την ευκαιρία να βρίσκομαι πολύ πιο ενεργή σε περισσότερα πράγματα επειδή αυτή τη στιγμή έχω ένα επίδομα το οποίο θα μπορούσε να με κρατήσει, όπως πολλά άτομα αναπηρίας συντηρούνται με αυτό το επίδομα, παραπληγικοί που δεν έχουν τόσο μεγάλα κόστη για να ζήσουν, αλλά εγώ έχω επιλέξει και να δουλεύω και να το μοιράζομαι.
Και από τη στιγμή που βλέπω ότι υπάρχει ανταπόκριση από την κοινωνία και θέλουν έστω και για το marketing, ακόμα και εταιρείες και θέλουν να κάνουν συμπερίληψη, δεν θα είμαι ο άνθρωπος που θα πω όχι. Όπως επίσης σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα πούνε την κακία τους.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πάντα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Αλλά ναι. Δηλαδή δεν με θεωρώ ισότιμη. Είμαι ισότιμη. Και ίσως έχω και κάποιο unique το ότι βρίσκομαι σε αμαξίδιο και έχω ανταπεξέλθει μέσα από κάτι τέτοιο και αυτό δείχνει και η συμπεριφορά μου και τα σημάδια μου και δεν θα ντραπώ για τίποτα και είμαι πολύ περήφανη που έχω παλέψει για να ξαναέχω τη ζωή μου, ενώ στην αρχή μας δίνεται σαν δώρο, οπότε δεν θα αφήσω κανέναν να με επηρεάσει και να στενοχωρηθώ.
Ναι απογοητεύομαι από τους ανθρώπους και την ανθρωπότητα σε πολλά πράγματα. Όχι σε συμπεριφορές. Στο ότι πετάνε έξω από το παράθυρό τους μια γόπα τσιγάρου. Με απογοητεύουν. Με κάνουν να τους σιχαίνομαι και όμως ακόμα απορώ πώς από τη μία με απογοητεύουν τόσο πολύ και σιχαίνομαι μερικές φορές την ανθρωπότητα και από την άλλη είμαι εκεί για οτιδήποτε μπορεί να τη φτιάξει κάπως. Και θέλω και προσπαθώ ο καθένας με το κομμάτι του.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα ήθελα να μου πεις πού πηγαίνει η Γεωργία στη ζωή της. Δηλαδή προς τα πού πάει; Προς τα πού προσπαθεί να φτάσει; Και με πολλή αγάπη και δεν ξέρω εάν μπορώ να κάνω αυτή την ερώτηση, θα ήθελα να μου πεις εάν έχεις ακόμα αυτή την ελπίδα μέσα σου ότι στο μέλλον μπορεί να βρεθεί ο τρόπος να ξαναπερπατήσεις χωρίς το αμαξίδιο;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι. Αυτό που έλεγα από την αρχή είναι ότι παιδιά προφανώς και δεν γουστάρω που βρίσκομαι σε αμαξίδιο. Ποιος θα γούσταρε; Κανένας. Αλλά δεν είναι ότι με ενοχλεί και τόσο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Για σένα δεν είμαι πολλή σίγουρη εν τέλει!
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Έχω βαρεθεί να κάθομαι. Το ότι θα το έλεγα αυτό στη ζωή μου δεν θα το πίστευα. Προφανώς και δεν γουστάρω που βρίσκομαι σε αμαξίδιο, αλλά δεν με ενοχλεί καν τόσο όσο πιστεύουν. Με ενοχλεί περισσότερο το ότι εγώ θα πρέπει να κυκλοφορήσω πιο δύσκολα από εσένα, ενώ έχουμε τα ίδια δικαιώματα και με εκνευρίζει κάποιες φορές που πρέπει να πω ευχαριστώ που έχουν τουαλέτα, ενώ εσύ που είσαι όρθια δεν θα πεις ευχαριστώ. Αλλά εγώ θα πω ευχαριστώ, λες και είναι κάτι το οποίο μου το κάνουν δώρο. Τέτοια πράγματα.
Δεν σκέφτομαι και ένας λόγος ο οποίος από την αρχή βγήκε αυτό από το μυαλό μου και δεν μπήκα ποτέ σε αυτό το τρυπάκι, επειδή γνωρίζω και κάποια πράγματα που υπάρχουν στην ανθρωπότητα και στην ιατρική, ήξερα ότι δεν υπάρχει κάποια λύση στο να περπατήσει κάποιος και ότι γίνονται δοκιμές και όλα αυτά. Πολύ ευχαρίστως εάν γίνει κάτι, εννοείται ότι θα πάω φαντάζομαι να το δοκιμάσω. Όσο πιο νέα κιόλας τόσο το καλύτερο.
Αλλά δεν ζω γι’ αυτό. Δηλαδή ο Μάκης το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι μην μπεις στο τρυπάκι που μπαίνουνε πολλοί να αφήνουν τη ζωή τους πίσω και να περιμένουν το πότε θα ξαναπερπατήσουν και να προσπαθούν γι’ αυτό, αφήνοντας τη ζωή τους να περνάει έτσι. Πόσο δίκιο είχε σε αυτό. Πάρα πολύ.
Γιατί να σου πω κάτι; Εάν βρεθεί κάτι στην ιατρική, θα βρεθεί όπου και να είσαι, ό,τι και να κάνεις. Το ότι εσύ περιμένεις και προσπαθείς ενώ έχεις μια κάκωση του νωτιαίου μυελού νευρολογικής φύσεως που δεν σου επιτρέπει να περάσουν οι πληροφορίες που στέλνει ο εγκέφαλός σου στο σώμα σου για να κουνηθεί, δηλαδή μη ζεις με ψευδαισθήσεις. Κάποιες καταστάσεις ναι επανέρχονται τον πρώτο καιρό και μπορεί και να περπατήσεις. Αλλά είναι ανάλογα το τι βλάβη έχει υποστεί ο εγκέφαλος, ο νωτιαίος μυελός και όλα αυτά.
Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπερπατήσω γιατί μου έχουν λείψει τα τακούνια και λίγο να χορέψω και να αιωρούμαι με φορέματα που να χαϊδεύουν το κορμί μου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν σε έχω για άνθρωπο που φορούσε τακούνια.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δεν φόραγα, γι’ αυτό μου λείπουν. Επειδή τα φόραγα μια στο τόσο. Και μετά από 8 χρόνια μου έχει λείψει λίγο αυτό μπορώ να πω. Αλλά ναι μακάρι να βρεθεί κάτι το οποίο θα είναι αξιόπιστο και θα σου πούνε ναι ξέρεις τι; Μπορείς να περπατήσεις. Υπάρχουν εκδοχές, πολύ ευχαρίστως να ξανασταθώ όρθια στο 1,79 μου και να τα κοιτάω όλα από εκεί ψηλά, γιατί εδώ χαμηλά μερικές φορές πνίγομαι. Πνίγομαι και δεν μπορώ να πάω και σε μαγαζιά επειδή πνίγομαι. Είμαι σε χαμηλό level.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το καταλαβαίνω. Και πού πηγαίνει η Γεωργία; Πού θέλει να φτάσει; Ποιος είναι ο στόχος; Για ποιο πράγμα δουλεύει; Για ποιο πράγμα δεν βάζει κώλο κάτω;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δεν βάζω κώλο κάτω και για ποιο πράγμα δουλεύω; Δουλεύω για την καλύτερη δυνατή εκδοχή μου σαν άνθρωπο αρχικά. Δεύτερο δουλεύω και θέλω να δουλέψω για τον δρόμο στο Παρίσι, που όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Παρίσι με ένα αεροπλάνο, εγώ θέλω να πάω στην παραολυμπιάδα. Οπότε είμαστε σε αυτό το κομμάτι τώρα. Μια παραολυμπιακή χρονιά. Οπότε κατά εκεί οδεύω και γι’ αυτό προσπαθώ αυτή τη στιγμή.
Αλλά όλα αυτά που κάνω, τα κάνω γιατί ωφελούν και εμένα και νιώθω καλά και νιώθω ότι προσφέρω με ένα πολύ μικρό κομμάτι που μακάρι σε μελλοντικό χρόνο η κοινωνία μας να γίνει καλύτερη, όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία, αλλά για όλα τα διαφορετικά άτομα που ούτως ή άλλως υπάρχει εκεί έξω.
Και να είμαι ένα λιθαράκι μέσα σε αυτή την αλλαγή. Αυτό. Δεν θέλω καν να κάνω κάτι, να είμαι κάποια. Θέλω απλά να ξέρω ότι αυτή η αλλαγή πέρασε και από την δική μου βοήθεια.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλεις να αφήσεις λίγο τη σφραγίδα σου.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι αφήνουμε τη σφραγίδα μας. Απλά κάποιοι αφήνουμε σε περισσότερο ποσοστό σε κόσμο τη σφραγίδα μας. Εγώ θεωρώ ότι έτσι όπως έγιναν τα πράγματα και επειδή έγινε και viral το ατύχημά μας που πήρε φωτιά, που είναι μια σκηνή ταινίας, και έγινε το πιο viral τροχαίο στην Ελλάδα και έρχονται και μου λένε, αχ, δεν είσαι η κοπέλα από αυτό; Και λέω σιγά πού το θυμούνται! Δεν το περίμενα.
Και ξέρω ότι έχω αφήσει κάπως το στίγμα μου σε κάποιους ανθρώπους και ότι άλλοι παίρνουν ενθάρρυνση από αυτό, παίρνουν ένα παράδειγμα. Και οι περισσότεροι άνθρωποι που μου στέλνουν ωραία πράγματα και παίρνουν θάρρος είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν απολύτως τίποτα. Είναι υγιείς, είναι όρθιοι, έχουν καλές δουλειές και παθαίνουν depression από χαζομάρες που μπαίνουν σε ένα τρυπάκι, σε ένα κουτάκι ….
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γι’ αυτό ακριβώς τους φαίνεται τόσο αδιανόητο, γιατί σου λέει δεν μπορώ εγώ που είμαι υγιής, που είμαι στα πόδια μου και μπορεί η Γεωργία; Πώς το κάνει;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Κι όμως δεν έχω δώσει ούτε ένα ευρώ σε ψυχολόγο να ξέρεις.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Καλά αυτό πραγματικά είναι απίστευτο.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ακόμα δεν το θεωρώ περίεργο. Έχουν αρχίσει να με επηρεάζουν να αρχίσω να λέω, ρε μήπως να πας σε ψυχολόγο να μου πει γιατί το πήρα έτσι; Ήμουνα ρεαλίστρια και είμαι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό είναι φανταστικό, πραγματικά.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Και ήταν και ένα code που είχα βρει τότε που ήμουνα μέσα στο νοσοκομείο και έβλεπα μια πήγαιναν καλά τα πράγματα για μένα, μια έπεφτε λίγο η φάση με τη φίλη μου, το κομμάτι της υγείας της.
Και είδα ένα code που έλεγε ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι και η μόνη σου επιλογή. Its now never ……. Και λέω εντάξει, αυτό ήταν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θες να μας μιλήσεις λίγο για τη σειρά που έχω δει στον ANT1 και έχω πεθάνει στα γέλια με ένα δυο τρέιλερ που έχω δει. Τι φάση αυτή η σειρά; Και πώς τα διαχειρίζεσαι εσύ; Γιατί εντάξει είναι λίγο …. Έχει black χιούμορ.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Έχει αρκετό black χιούμορ, αλλά αυτό το black χιούμορ είναι αυτό που μας έχει σώσει και κάποιους ανθρώπους με αναπηρίες και διαφορετικότητα και γι’ αυτό βρισκόμαστε εκεί έξω ακομπλεξάριστοι ζώντας νορμάλ όπως θα έπρεπε να ζούμε.
Δηλαδή το χιούμορ είναι αυτό που λίγο σπάει και τα ταμπού και απομυθοποιεί και την εικόνα ενός ατόμου με αναπηρία στους γύρω του. Αυτή η πρόταση ήρθε από το πουθενά, γιατί δεν είμαι ηθοποιός. Είμαι θεατρίνα, όπως είχα πει και στο σεναριογράφο και στο σκηνοθέτη, αλλά ηθοποιός ποτέ. Ήρθε μια πρόταση από το πουθενά γιατί με παρακολουθούσαν από τα social, είδανε ότι είμαι ακομπλεξάριστη, ότι έχω την αίσθηση του χιούμορ, ότι μιλάω ανοιχτά και με πλησιάσανε. Μιλήσαμε, κάναμε κάποια ραντεβού.
Είδα το σενάριο, το διάβασα όλο και είδα πόσο ρεαλισμό κρύβει μέσα του γιατί ο σεναριογράφος, ο Θέμης Γκιρντής, είχε κάνει τη δουλειά σαν βοηθός ενός ατόμου με αναπηρία τετραπληγικού. Πιο βαριά αναπηρία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε ξέρει το πρόβλημα από μέσα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Εκ των έσω. Ήξερε και πώς τον αντιμετωπίζει το άτομο το ίδιο και τον κοινωνικό αποκλεισμό, αλλά και η κοινωνία πώς αντιμετωπίζει ένα άτομο με αναπηρία. Και φαντάσου, δεν ήταν καν στην Ελλάδα. Οπότε είχε και μέτρο σύγκρισης. Οπότε όλο αυτό που διάβαζα ήταν τόσο αλήθεια. Όλα αυτά τα είχα περάσει σε τόσο πρώιμο στάδιο στην αρχή που λέω ρε εσείς θα έχει πλάκα.
Η αλήθεια είναι ότι θα γελάσουμε και θα κλάψουμε πάρα πολύ. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Είναι πάρα πολύ σκληρή η δουλειά του ηθοποιού όσο και να μην το πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δηλαδή είναι βάναυσο γιατί δεν έχει ωράρια, είναι όλες τις ώρες μπορεί να γυρνάνε κάπου κάτι για 10 με 12 ώρες την ημέρα και πρέπει να κάνουν ένα τέλειο χορό συνεργασίας τόσο διαφορετικά συνεργεία και θίγει πάρα πολλά θέματα κοινωνικά, ανθρωπιστικά. Και δέχτηκα γιατί έκρυβε πάνω από όλα αυτό το χιούμορ που πολλές φορές πρέπει ίσως και λίγο να μαζεύεσαι να μη το πεις. Δείχνει όλο αυτό πάλι ένα κομμάτι που ρωτάνε οι περισσότεροι για τη σεξουαλικότητα των ατόμων με αναπηρία, ειδικά μετά από μια βλάβη νωτιαίου μυελού. Πάρα πολλοί ρωτάνε και τι γίνεται.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει αυτό το ταμπού και προσπαθούμε να το σπάσουμε.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Σε περίπτωση που δεν είδες και τα sex toys, το τρέιλερ, να σου πω ότι θα έχει και τέτοια πράγματα μέσα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το είδα, που λες ότι το έχω μαζί μου πάντα. Το είδα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι, έψαχνα με τις τέσσερις διαφορετικές δονήσεις. Έχει πολλά τέτοια και έχει και ένα συνονθύλευμα διαφορετικών αναπηριών, γιατί υποτίθεται ότι αυτή η κοπέλα πάει σε μια ομάδα υποστήριξης ατόμων με αναπηρία και δείχνει όχι μόνο την αναπηρία σαν παραπληγία, δείχνει και άλλες διαφορετικές αναπηρίες, όπως τυφλός, διάφορα, θα το δείτε κιόλας. Δεν θα κάνω άλλο spoiler. Οπότε θα δούμε ακόμα και για άλλα πράγματα. Όχι μόνο για τα πράγματα σε αμαξίδιο. Αλλά αυτό. Μου άρεσε και όλο το κομμάτι το πώς αποτύπωνε το πώς το ζούνε και οι γονείς, να σου πω την αλήθεια.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μιας που το ανέφερες, ξέρω ότι είσαι ανοιχτή στο θέμα της σεξουαλικότητας γενικά και ότι για εσένα δεν είναι ταμπού. Σε έχω δει να μιλάς πολλές φορές γι’ αυτό. Θες να μας πεις στην προσωπική σου ζωή πώς είσαι, αν είσαι καλά και πώς είναι η αντιμετώπιση των ανδρών απέναντι σε ένα κορίτσι σε αμαξίδιο;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δηλώνω ελεύθερη πολιορκημένη. Είμαι ελεύθερη πολιορκημένη. Είμαι single αυτή τη στιγμή, αλλά δεν έχω ζήσει καμία περίεργη αντιμετώπιση από άνδρες απέναντί μου. Ίσα – ίσα που τους βγάζει και ένα συναίσθημα προστασίας, ότι χρειάζομαι προστασία. Δεν ξέρω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Cute.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι cute. Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας ο οποίος θα είναι και ευαίσθητος μαζί σου. Γιατί έχω πολλές ευαισθησίες. Μην με βλέπεις έτσι. Είμαι πολύ ευαίσθητο άτομο γενικά, αλλά διαλέγω να είμαι και χιουμορίστας.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτή ήταν μια ερώτηση που ήθελα να σου κάνω. Δίνεις την εντύπωση ότι πάντα είσαι χαρούμενη, χαμογελαστή, αισιόδοξη, ότι δεν πέφτεις ποτέ, ότι δεν κλαις, ότι δεν έχεις καθόλου ….
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Κλαίω. Από τα νεύρα μου αρχικά, αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου ποτέ να φτάσει ….
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό δεν μετράει.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει τόσο μυξιάρικο. Κλαίω. Μου αρέσουν τα συναισθήματα και για να υπάρχουν εκεί, για κάποιο λόγο υπάρχουν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τα ζεις και από τη μια πλευρά και από την άλλη.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Μου αρέσει η χαρά. Πάντα ήμουνα ένας θετικός άνθρωπος, χαμογελαστή εννοώ. Πάντα γελούσα. Τις περισσότερες φορές είμαι up. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να πέσει εύκολα κάτω, αλλά δεν το προσπαθώ. Έτσι το κάνω γιατί τα παίρνω όλα με χιούμορ τα περισσότερα πράγματα, ακόμα και τις πλάκες που γίνονται στο δρόμο και αντιμετωπίζω, θα το αντιμετωπίσω με χιούμορ. Θα κάνω θεατρινισμούς. Είναι η άμυνά μου.
Αλλά μου αρέσει να κλαίω βλέποντας …. Δηλαδή μπορεί να κάνω μια βόλτα και να δω μια αγκαλιά από ένα παιδάκι σε ένα σκυλάκι ή σε μια γιαγιά. Σου λέω κάτι χαζό τώρα γιατί δεν θα σου πω για ζευγάρια και τέτοια. Είναι άλλο κομμάτι αυτό.
Μου αρέσει να νιώθω αυτό που βλέπω. Δεν θα σκουπίσω ποτέ, ή δεν θα προσπαθήσω να μην κλάψω σε μια ταινία επειδή είμαι στο σινεμά και μην με θεωρήσουν ευαίσθητη. Ευαισθησία σημαίνει συναίσθηση. Το ότι είμαι δυναμικό άτομο δεν σημαίνει ότι δεν κλαίω ή δεν έχω ευαισθησίες. Έχω πάρα πολλές ευαισθησίες και μπορώ να γίνω κέρβερος εν υαλοπωλείω όταν έχω ευαισθησίες. Αν πειράξουν ας πούμε ανθρώπους, ζώα, πράγματα τα οποία δεν μπορούν κάπως να ανταπεξέλθουν. Δηλαδή σκυλιάζω. Από μικρή το είχα αυτό. Σκυλιάζω και δεν θα προκαλέσω κάτι, αλλά όταν γίνεται μπροστά μου δεν θα με βάλει κανένας στη δύσκολη θέση να ζήσω κάτι ούτε επίσης κάποιος τρίτος να βάλει σε μια δύσκολη θέση κάποιον άνθρωπο επειδή απλά είναι σε αμαξίδιο. Έχει καμένο πρόσωπο.
Δηλαδή η πρώτη μου έξοδος με τη φίλη μου που ήμασταν μαζί στο πίσω κάθισμα και μιας φίλης μας η οποία είναι από τα 11 της χρόνια έχει γίνει μια έκρηξη στο σπίτι της σε θερμοσυσσωρευτή και έχασε κάποια κομμάτια από τα χέρια της, έχει εγκαύματα σε όλο της το πρόσωπο και το σώμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν λες για τη Βικτώρια!
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Για τη Βικτώρια λέω. Και ήμασταν όλες μαζί έξω και περπατάγαμε και εκεί που περπατούσαμε, είναι μια κυρία, εντάξει εγώ έχω συνηθίσει να με κοιτάνε, τους χαιρετάω όταν το παρακάνουν, γιατί ξεχνιούνται και τους συνεπαίρνει η εικόνα και τους χαιρετάω για να καταλάβουν ότι εντάξει με κάνεις και νιώθω κάπως. Νιώσε και εσύ λίγο κάπως.
Και περνάει μια κυρία η οποία μας κοιτούσε τόσο τύπου Χριστέ μου, μπορεί να είμαι και εγώ κάπως έτσι σε λίγο, σε αμαξίδιο, δεν ξέρω και εγώ τι. Και ήταν τρομοκρατημένη γιατί είχαμε όλες τα μπούτια μας έξω ήταν καλοκαίρι και ήμασταν όλες καμένες. Άλλη στα μπούτια, άλλη στα χέρια, άλλη στο πρόσωπο και οι τρεις και μας κοίταγε. Και περνάει δίπλα μας και μας λέει περαστικά.
Και εγώ εκεί τα πήρα στο κρανίο και γυρνάω και της λέω ευχαριστούμε.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Επίσης.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Όχι. Αλλά εγώ έτσι γεννήθηκα. Και λέω εσύ θα με βάλεις στη διαδικασία να νιώσω άσχημα. Τι να μας πεις περαστικά; Έχουν πει και στο Νίκο Παπαγγελή περαστικά που του λείπει το πόδι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το ξέρω, το ξέρω.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Δηλαδή θα φυτρώσει; Όχι. Γιατί έχεις την ανάγκη να πεις μια βλακεία; Πες ένα γεια σας, ένα καλησπέρα και ένα καλημέρα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν αντιλαμβάνονται εκείνη την ώρα τι λένε. Νομίζω ότι είναι η αμηχανία. Νομίζω ότι λένε κάτι σωστό. Εντάξει, εγώ κρατάω την πρόθεση. Όντως είναι ….
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Και εγώ γι’ αυτό γελάω όπως κατάλαβες. Δηλαδή και λέω μας κοίταξε με τόσο τρόμο και μας λέει αυτό και λέω όχι. No παρά την ηλικία σου, εσύ θα νιώσεις άσχημα. Έτσι γεννήθηκα. Έτσι γεννήθηκα και έτσι θα είμαι μια ζωή. Άρα δεν είναι περαστικά. Είχες ανάγκη να το πεις; Πάρτο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πιστεύεις ότι το κατάλαβε;
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Ναι, γιατί της είπα ότι έτσι γεννήθηκα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ θέλω να σου ευχηθώ να είσαι πάντα χαμογελαστή, να πας στους παραολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Από το στόμα σου και στου Θεού το αυτί.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να πετύχεις το στόχο σου. Ξέρω ότι θέλει πολλή δουλειά για να φτάσεις εκεί, αλλά εντάξει νομίζω ότι δεν σε σταματάει τίποτα εσένα. Είσαι σίφουνας.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί αθλητές εκεί έξω σε όλα τα αθλήματα, που πραγματικά γίνεται μάχη. Μεγαλύτερη μάχη γίνεται στην Ολυμπιάδα απ’ ότι στην παραολυμπιάδα, αλλά γίνεται μάχη και είναι πάλι ένα καλό παράδειγμα θεωρώ για να μυήσουμε λίγο τους ανθρώπους στον αθλητισμό, αρκεί να βοηθήσει και η κοινωνία και οι Ομοσπονδίες.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σε ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση σήμερα.
Γ. ΚΑΛΤΣΗ: Εγώ σε ευχαριστώ για τη συζήτηση, για τη γνωριμία. Είσαι υπέροχη εξίσου και μου αρέσει πάρα πολύ που είσαι ένας άνθρωπος που θεωρώ ότι κάνουμε κάτι ταυτόσημο και έχεις κάνει πολλά πράγματα που πραγματικά και εγώ απορώ γιατί δεν έχω κάνει τόσα πολλά. Έχεις κάνει πολύ περισσότερα, πολύ πιο μεγάλα και πραγματικά να είσαι και εσύ πάντα καλά, υγιής και τυχερή.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σε ευχαριστώ.
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
