Η Γεωργία Παράσχου στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
Γεωργία Παράσχου: «Είμαι πολύ αισιόδοξη για την έννοια του εθελοντισμού στην Ελλάδα. Κυρίως απ’ τις νέες γενιές. Έχουν ανάγκη να δώσουν και έχουν ανάγκη να λάβουν. Και νομίζω ότι έχουμε καταρρίψει κάθε λανθασμένη αντίληψη για τον εθελοντισμό. Έχουμε ενωθεί άνθρωποι που σε άλλες συνθήκες δεν θα κάναμε καν παρέα. Ενδεχομένως και να μην μιλάγαμε. Για πολλούς λόγους. Έχουμε γίνει φίλοι άνθρωποι που πραγματικά δεν ταιριάζουμε μεταξύ μας, αλλά έχουμε έναν κοινό στόχο και πορευόμαστε μαζί. Και όλοι έχουμε την ανάγκη της προσφοράς».
Μουσική
(Σήμα) Σταύρος Θεοδωράκης
Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά από ένα χτύπημα, μία πτώση, μία τραγωδία; Τι έχουν να πουν οι ήρωες, οι ηρωίδες που τα κατάφεραν; Είναι το podcast «Ιωάννα». Συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις και μαθήματα ζωής. Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Καλεσμένη μου σήμερα είναι μία νέα γυναίκα, η Γεωργία Παράσχου. Έχει ιδρύσει και διευθύνει μία από τις πιο δυναμικές εθελοντικές οργανώσεις της χώρας, το “Humanity Greece” -ίσως κάποιοι το έχετε ακούσει- και μέσα στον έναν χρόνο λειτουργίας της έχει προσφέρει πολύ σημαντικό έργο. Γεωργία μου, καλώς ήρθες».
Γ.Π.: «Ιωάννα μου, καλώς σε βρήκα».
Ι.Π.: «Τη νέα σεζόν σ’ αυτό το podcast έχω σκεφτεί ότι εκτός από ανθρώπους που έχουν περάσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση και τα ‘χουν καταφέρει κι έχουν σταθεί στα πόδια τους κι έχουν γίνει και παράδειγμα προς μίμηση. Θα ήθελα να δώσω και το βήμα σε ανθρώπους σαν εσένα που αποτελούν πηγή έμπνευσης για την προσφορά τους. Τι είναι για σένα ο εθελοντισμός; Τον οποίο, απ’ όσο ξέρω, υπηρετείς από πολύ νέα, απ’ την εφηβεία. Και πώς ξεκίνησε όλη αυτή η ενασχόλησή σου; Ποιος σε έχει επηρεάσει;».
Γ.Π.: «Έχεις δώσει βήμα σε υπέροχες προσωπικότητες όλο αυτό το διάστημα. Και για μένα, αλλά και για όλα τα παιδιά του “Humanity Greece” είναι τιμή που μιλάμε σήμερα. Γιατί όντως ο εθελοντισμός είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Και της δικής μου και όλης της ομάδας, που πλέον είμαστε πάρα πολλοί στο “Humanity” κι είμαστε μια οικογένεια. Ξεκίνησα πάρα πολύ μικρή και βίωσα, όπως όλοι βιώσαμε, μια πολύ δύσκολη οικονομική συνθήκη στη χώρα μας. Οπότε όλο αυτό λίγο-πολύ μας έφερε πολύ κοντά αντιμέτωπους με προβλήματα του κόσμου. Ήταν πολύ φυσικό δηλαδή για μένα και την οικογένειά μου να βγάλουμε ένα πιάτο φαΐ για τον γείτονά μας. Ήταν πολύ φυσικό η μαμά μου να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ και να αγοράσει και για τη φίλη της που δεν είχε οικονομική άνεση για να καλύψει τα απαραίτητα αγαθά. Οπότε λίγο-πολύ, λόγω των συνθηκών, μάθαμε στα λίγα και μάθαμε να προσφέρουμε. Και κάπως έτσι ξεκίνησα να ψάχνομαι και να δω πού μπορώ να βοηθήσω. Και βρήκα τρόπους, βρήκα λύσεις. Μεγάλωσα στον Πειραιά, στα Μανιάτικα, που λίγο-πολύ εκεί είχαμε πολλά, πολλά προβλήματα. Οπότε ήταν πιο εύκολο στο να βρεις το πρόβλημα, πιο δύσκολο στο να βρεις λύση».
Ι.Π.: «Άρα αυτό ξεκίνησε μέσα απ’ την οικογένεια. Και ήτανε και ιδεολογία και ανάγκη των γονιών σου».
Γ.Π.: «Ήτανε ανάγκη δική μου αρχικά, όπου προσπαθούσα να βρω κάποιο ενδιαφέρον στη ζωή μου, πώς θα βοηθήσω και πώς θα στηρίξω. Και ήταν κάτι που γενικώς μου δημιουργούσε μία πολύ, πολύ όμορφη συναισθηματική ατμόσφαιρα στη ζωή μου. Ένιωθα γεμάτη. Γυρνούσα σπίτι το βράδυ, το απόγευμα μετά από όλα τα σχολικά δρώμενα που είχα κι ένιωθα γεμάτη. Ήμουν χαρούμενη ότι κάτι έκανα. Τίποτα δεν έκανα. Καταλαβαίνεις. Αλλά ήταν ένα mindset της καθημερινότητας. Έτσι προσπάθησα να βρω κάπου να πάω σε μια ομάδα. Τότε δυστυχώς, το ’14, ’15, δημιουργούνταν οι πρώτες κοινωνικές δομές στη χώρα όπου εκεί ουσιαστικά μετέβησαν άνθρωποι οι οποίοι βγήκαν εκτός κατοικίας και μπήκαν σ’ ένα κτήριο που ζούσαν όλοι μαζί. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βλέπεις 90-100 ανθρώπους να πρέπει να συμβιώσουν σε ένα κοινό σπίτι. Οπότε εκεί ήταν η επαφή μου εκατό τοις εκατό με τον εθελοντισμό. Πολύ δύσκολα γεγονότα, πολύ δύσκολες συνθήκες. Να βλέπεις γονείς με παιδιά να βγαίνουν απ’ το σπίτι και να πρέπει να μείνουν με άλλες 40 οικογένειες».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Πρωτόγνωρα για μένα, αλλά όχι κάτι που μ’ έκανε να λυπάμαι για τις άλλες οικογένειες. Ήταν κάτι που μ’ έμαθε να συμπονώ, να κατανοώ και να προσπαθώ να δώσω λύση στο πρόβλημα. Και όχι απλά να αναπαραγάγω ένα πρόβλημα».
Ι.Π.: «Και ποιες ήταν αυτές οι λύσεις που αναφέρεις; Δηλαδή τι ήταν αυτό που έκανες και είδες ότι “αυτό κάνει χαρούμενο τον άλλον”, ότι “έτσι εγώ τον βοηθάω”;».
Γ.Π.: «Αρχικά να σου πω, ήταν πάρα πολύ δύσκολο για μένα να ενταχθώ σ’ αυτή την ομάδα. Ήμουν 18 χρονών, με αντιμετώπιζαν ως ένα μικρό κοριτσάκι που δεν έχει ιδέα τι του γίνεται, που είναι γυναίκα».
Ι.Π.: «Έτσι νόμιζαν».
Γ.Π.: «Ε, που “τι θέλει τώρα η μικρή που δεν ξέρει τι της γίνεται;” και “πώς θα βοηθήσει;”. Ήταν πολύ δύσκολο στο να μπω στην ομάδα σαν εθελόντρια».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γ.Π.: «Όταν μπήκα στην ομάδα και άντλησα όλο αυτό το impact του επαγγελματισμού φυσικά των στελεχών που πλαισίωσαν στο να δημιουργηθούν αυτές οι δομές, και αυτοί κατάλαβαν ότι είχαν ανάγκη από ένα νέο παιδί που θα τους δώσει έναν νέο αντίκτυπο σε όλο αυτό αλλά και θα τους δώσει και τον παλμό της κοινωνίας, δηλαδή τι θέλει η νέα γενιά για να αλλάξει όλο αυτό. Και εγώ άντλησα σοβαρό προβληματισμό στο πώς στρατηγικά μπορείς να βοηθήσεις ουσιαστικά και να κάνεις επανένταξη όλων των ανθρώπων. Οπότε εκεί τι έγινε; Υπήρξε μια μεγάλη δομή, σαν σπίτι, όπου αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν μέσα. Κυριολεκτικά. Έκαναν το μπάνιο τους μέσα, τρώγανε μέσα, το διάβασμα των παιδιών μέσα. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν αυτές οι δομές. Ήταν πέντε, έγιναν δύο. Και χαιρόμαστε. Γιατί φαίνεται ότι η ανάγκη είναι πιο μικρή σήμερα».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γ.Π.: «Κι είναι πολύ σημαντικό».
Ι.Π.: «Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να φτάσεις να οραματιστείς το “Humanity Greece” και να το οργανώσεις και να γίνει όλο αυτό σιγά-σιγά πράξη;».
Γ.Π.: «Αν με ρωτούσες ενάμιση χρόνο πριν, δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν. Δεν είχα ιδέα καν ότι θα είμαστε αυτό που είμαστε σήμερα. Πολλές φορές λέω: “Μα τι έχουμε κάνει; Έχουμε κάνει κάτι; Όχι, μου φαίνονται όλα λίγα”. Νομίζω ότι στις φωτιές του ’21 ήταν το έναυσμα για να συγκεντρωθούμε και να συσπειρωθούμε όλοι και να πούμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Και νομίζω ότι η νέα γενιά ώθησε στο να γίνει το “Humanity Greece”. Εγώ απλά είχα την ιδέα και λέω “ελάτε να το κάνουμε”. Ξέρεις, η ιδέα απ’ το να γίνει πράξη είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οπότε όσο και να έχεις μια ιδιαίτερη ιδέα, πρέπει να έχεις ανθρώπους να ολοκληρωθεί. Και αν δεν ήταν όλα αυτά τα παιδιά, δεν θα ‘χε γίνει τίποτα. Οπότε βγήκε λίγο αντανακλαστικά από όλες τις ανάγκες που έχουμε ζήσει. Που δεν έχουμε ζήσει και λίγα τα τελευταία δύο-τρία χρόνια».
Ι.Π.: «Καθόλου».
Γ.Π.: «Βλέπουμε ότι όλο και κάτι συμβαίνει. Και έτσι ξεκινήσαμε. Ξεκινήσαμε μόνο για τις φωτιές τον Αύγουστο του ’21, όπου προσπαθήσαμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες των πυρόπληκτων περιοχών και τα καταφέραμε, γιατί ενώθηκε ο κόσμος, συσπειρώθηκαν όλοι και είχαν την ανάγκη να βοηθήσουν. Κάτι που στο παρελθόν δεν είχε φανεί τόσο έντονα. Νομίζω ότι κι εσύ το ξέρεις αυτό απ’ την εμπειρία σου».
Ι.Π.: «Τι ήταν το διαφορετικό πιστεύεις που πυροδότησε αυτό το ενδιαφέρον και να συμμετέχουν όλοι; Το θυμάμαι κι εγώ πάρα πολύ έντονα. Είχαμε όλοι σοκαριστεί. Αλλά νομίζω ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τραγικό σαν γεγονός. Απλά ήτανε πολύ διαφορετική η αντίδραση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων. Γιατί όμως αυτή τη στιγμή συνέβη αυτό πιστεύεις;».
Γ.Π.: «Έχεις απόλυτο δίκιο. Έχουμε ζήσει τραγικές συνθήκες όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω όμως την τελευταία διετία έχει αλλάξει κι η αντίληψή μας στα κοινωνικά προβλήματα. Είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι και έχουμε κι εμείς την ανάγκη να προσφέρουμε κάτι για να αλλάξει όλος αυτός ο κοινωνικός προβληματισμός. Παίζει καθοριστικό ρόλο η αντίληψη των νέων παιδιών».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γ.Π.: «Συμβάλλουν ουσιαστικά στο να μπορέσει να γίνει κάτι καλύτερο και νομίζω ότι αυτό φάνηκε και στις έκτακτες ανάγκες. Είναι τρομερό το ότι ο κόσμος συσπειρώθηκε, όχι μόνο στο να προσφέρει αγαθά, στο να βοηθήσει και χειροπρακτικά. Και χειρωνακτικά να πάει σε σημεία και να στηρίξει. Νομίζω ότι, όσο περνάει ο καιρός, η νέα γενιά θα είναι πολύ πολύ καλύτερη. Βλέπουμε δηλαδή μικρά παιδιά που μαθαίνουν τη λέξη “εθελοντισμός” και ενθουσιάζονται. Μαθαίνουν να προσφέρουν ένα παιχνίδι που δεν το έχουν ανάγκη. Ένα ρούχο που, εντάξει, μεγάλωσαν και δεν τους είναι πλέον απαραίτητο. Κάτι που πιο παλιά δεν υπήρχε. Επίσης πολλές φορές ο κόσμος ήθελε να προσφέρει και δεν ήξερε το πώς. Ουκ ολίγες φορές έχουμε ακούσει “ναι, παιδιά, τόσα χρόνια, αλλά δεν ξέρουμε πού πάνε”, “έχουνε φτάσει εκεί που τα δώσαμε;”».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Ή δίνουμε λεφτά ή δίνουμε ρουχισμό. “Τελικά τα πήρε κόσμος που έχει ανάγκη ή…; Ή;”. Ένα “ή”, ένα “αν”, μία δυσπιστία. Οπότε ερχόμαστε τώρα εμείς να καλύψουμε όλη αυτή τη δυσπιστία και όλο αυτό το κενό και να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο. Πολύ δύσκολο».
Ι.Π.: «Το βλέπω κι εγώ ότι αλλάζει αυτό πλέον σιγά-σιγά κι ότι ευαισθητοποιούνται πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Και οι ανάγκες βέβαια είναι πάρα πολλές. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται υποστήριξη, βοήθεια, κατανόηση. Για έναν εθελοντή πόσο εύκολο είναι να αντέξει το ψυχικό φορτίο της δυστυχίας των άλλων ανθρώπων;».
Γ.Π.: «Είναι πολύ δύσκολο και νομίζω ότι σε κάθε άνθρωπο είναι δύσκολο που έχει ενσυναίσθηση, που έχει αντίληψη και κατανοεί το ότι πολλές φορές υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα απ’ αυτά που αντιμετωπίζει ο ίδιος. Ξέρεις, θεωρούμε… Πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, που λέμε πολλές φορές, για τα προβλήματα τα δικά μας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα προβλήματα κάποιου άλλου ανθρώπου, εκεί καταλαβαίνουμε ότι κάποια είναι εντελώς ασήμαντα μπροστά σε κάποια άλλα προβλήματα. Κάθε κοινωνία έχει συσσωρευμένα προβλήματα και παθογένειες ετών. Δεν μπορούμε να τα λύσουμε όλα. Και εκεί, αν θέλεις, είναι το τρικ του εθελοντή, ότι έχει την ανάγκη και την επιθυμία να λύσει όλα τα προβλήματα. Όταν λοιπόν αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να τα λύσει όλα, πελαγώνει. Και απ’ την άλλη, η συσσωρευμένη πληροφορία με αρνητικά δεδομένα σε επηρεάζει τόσο πολύ συναισθηματικά όταν προσπαθείς να κατανοείς το πρόβλημα του άλλου, που θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για την ψυχοσύνθεση του εθελοντή. Και εκεί είναι ένα case study και για το “Humanity”, γιατί οι εθελοντές είναι πάρα πολύ νέα παιδιά, είναι 15-25 η βασική ομάδα μας».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Και δεν σου κρύβω ότι με απασχολεί ιδιαίτερα η ψυχική τους υγεία, γιατί καθημερινά έχουμε πάνω από 10-15 νέα αιτήματα. Όπου υπάρχει κι ένα Μητρώο Ωφελούμενων που ‘χει ξεπεράσει τις 300 οικογένειες. Που υπάρχει επαφή κάθε μήνα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Προστίθενται και κάθε μέρα καινούργια αιτήματα. Και καταλαβαίνεις ότι όλη η ομάδα των εθελοντών που μιλάει μαζί τους στο τέλος της ημέρας είναι επιφορτισμένη αρνητικά, με την έννοια ότι επωμίζεται το πρόβλημα του άλλου».
Ι.Π.: «Ναι. Έχετε βρει στο “Humanity” κάποια λύση πάνω σ’ αυτό;».
Γ.Π.: «Ναι, ευτυχώς έχουμε βρει λύση και είμαστε κι εμείς καλά. Και προσπαθούμε να είμαστε εμείς καλά για να είναι κι οι άνθρωποι που στηρίζουμε. Αλλά θέλει πολύ μεγάλη προσοχή γενικώς στον εθελοντισμό. Γιατί ο εθελοντισμός έχει και πάρα πολλές πτυχές. Ο καθένας μπορεί να ασχοληθεί με πλήθος πραγμάτων. Είναι το ανθρωπιστικό πεδίο, είναι το περιβάλλον, είναι τα ζώα συντροφιάς που πάρα πολύς κόσμος βοηθάει και εκεί. Οπότε κάθε τομέας του εθελοντισμού μπορεί να έχει τον ίδιο ψυχολογικό αντίκτυπο με οτιδήποτε και να ασχοληθεί ο καθένας».
Ι.Π.: «Θέλεις να μας πεις για τη λύση που έχετε δώσει;».
Γ.Π.: «Θα σου πω. Η λύση είναι μία. Να μιλάς. Να υπάρχει διάλογος και να μπορείς να συζητάς. Δηλαδή καταγράφουμε κάποια αιτήματα. Υπάρχει εξειδικευμένη ομάδα εθελοντών που ‘χει κάνει κάποιο training και είναι εκεί. Δεν μπορούν όλοι οι εθελοντές να μιλήσουν με τους ωφελούμενους. Διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλά προβλήματα και θέλουν με κάποιον να το συζητήσουν, οπότε θέλουν και να σ’ το μεταφέρουν για να πάρουν λύση».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γ.Π.: «Για να δώσεις λοιπόν λύση, πρέπει να ‘χεις επίγνωση κάποιων συγκεκριμένων πραγμάτων των οποίων πρέπει να είσαι και μες στον χώρο της κοινωνικής αλληλεγγύης και να γνωρίζεις πέραν απ’ το πακέτο στήριξης τι εμπεριέχει. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι… Δεν είναι η βασική ανάγκη μόνο το τρόφιμο. Έχουν τρομερά έξοδα. Έρχεται το ρεύμα στα ύψη, έχουν προβλήματα με τα επιδόματά τους, έχουν προβλήματα με την καθημερινότητα των παιδιών. Οπότε αν θέλουν να βοηθήσουνε ολιστικά, πρέπει να υπάρχει μία συσσωρευμένη ενημέρωση πληροφοριών σ’ αυτή την ομάδα εθελοντών, ώστε να ξέρει να απαντήσει. Οπότε ένας βασικός πυλώνας είναι ότι πρέπει να γνωρίζουμε τι αλλάζει και νομοθετικά και πρακτικά και τι γίνεται με όλο το φάσμα της στήριξης. Δεύτερον είναι ότι καταγράφουμε. Δεν λυπόμαστε. Συμπονούμε και κατανοούμε. Όταν λυπάσαι κάποιον, οι επιπτώσεις είναι χειρότερες. Εμείς κατανοούμε, καταγράφουμε και δίνουμε λύση. Όταν λοιπόν φτάσεις στο σημείο να δίνεις λύση, η ανακούφιση στον εθελοντή είναι πολύ μεγαλύτερη. Όταν δεν δίνεις λύση, συναισθηματικά ο εθελοντής και ο “Χ”, “Ψ” πολίτης που θέλει να βοηθήσει με τον δικό του τρόπο επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο. Και τρίτον, δεν πρέπει να λαμβάνουμε κάθε αρνητική πληροφορία μέσα μας. Που εκεί θέλει και προσωπική δουλειά φυσικά στον κάθε άνθρωπο. Κι εκεί είναι και κάτι που εμείς συλλογικά σαν ομάδα το δουλεύουμε. Κάνουμε δηλαδή κάθε μήνα ψυχανάλυση στην ομάδα “Έργο” που μιλάει με τους ωφελούμενους. Είναι πολύ δύσκολο».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γ.Π.: «Αλλά το καταγράφουμε. Και καταγράφουμε για ποιο λόγο; Κυρίως για τις συμπεριφορές. Για να μάθουμε να διαχειριζόμαστε συμπεριφορές».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Ιωάννα μου, λαμβάνουμε και αρνητικές συμπεριφορές στο τηλέφωνο».
Ι.Π.: «Είμαι σίγουρη».
Γ.Π.: «Ο κόσμος μιλάει άσχημα. Ε, μας βρίζει. Μας φωνάζει. Τη Δευτέρα μπορεί ο ίδιος κόσμος να μας αγαπάει και την Παρασκευή μπορεί να ‘χει έρθει ο λογαριασμός στο σπίτι και να μας παίρνει τηλέφωνο και πραγματικά να μεταφέρει όλον τον θυμό του και την ένταση που έχει. Το γνωρίζει βέβαια εκ των υστέρων ότι το να επιτίθεσαι σε κάποιους ανθρώπους που προσπαθούν απ’ το δικό τους υστέρημα να βοηθήσουν δεν είναι λύση. Αλλά οφείλουμε κι εμείς να είμαστε σε ετοιμότητα για να μπορέσουμε να το διαχειριστούμε. Είναι δύσκολο όμως. Και γι’ αυτό δεν μπορούν να το κάνουν και όλοι. Υπάρχουν εθελοντές που δεν θέλουν επιλεκτικά και συνειδητά να συνομιλούν, γιατί στεναχωριούνται πάρα πολύ και δεν μπορούν να το διαχειριστούν».
Ι.Π.: «Η αλήθεια είναι ότι έχω αυτή την απορία. Αν ο εθελοντισμός κάνει για όλους. Ή χρειάζεσαι κάποια ειδικά χαρακτηριστικά που κάνουν κάποιον να είναι καλός εθελοντής;».
Γ.Π.: «Νομίζω ότι ο εθελοντισμός είναι για όλους. Αν υπάρχει στην κουλτούρα του ατόμου, κυριολεκτικά είναι για όλους. Ο καθένας επιλέγει το πώς, την ποσότητα, τον χρόνο και το τι θέλει να προσφέρει. Πάντως σίγουρα ο εθελοντισμός δεν συνάδει με τη χρηματική κατάσταση του ατόμου. Ο εθελοντισμός δεν είναι φιλανθρωπία. Ο εθελοντισμός είναι κάτι άλλο. Η φιλανθρωπία υπάγεται πάνω στο κομμάτι της οικονομικής στήριξης. Έτσι έχει ταυτιστεί. Όταν κάνουμε εθελοντισμό, μπορούμε να προσφέρουμε και χωρίς να έχουμε οικονομική άνεση. Ο καθένας μπορεί να προσφέρει εθελοντικά όσο και όποτε θέλει, κυρίως αφιερώνοντας απ’ τον χρόνο, την ενέργεια, τις γνώσεις, ακόμα και με υλικά αγαθά που διαθέτει. Και αυτό είναι το βασικό κομμάτι που τονίζουμε, ότι οι ίδιοι οι εθελοντές μας έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Και συνήθως προέρχονται κι από οικογένειες που έχουν πληγεί μέσα από διάφορες καταστάσεις. Οπότε βλέπουμε ότι προσφέρουν απ’ τον χρόνο, την ενέργεια, τη χειρωνακτική τους βοήθεια, που είναι πάρα πολύ σημαντικό».
Ι.Π.: «Έχεις έρθει με παρέα όμως σήμερα στο στούντιο. Είναι μαζί σου και μία εθελόντρια του “Humanity”, η Γεωργία Παπατρέχα. Γεωργία μου, καλώς ήρθες».
Γεωργία Παπατρέχα: «Γεια σου».
Ι.Π.: «Κι εσύ Γεωργία».
Γεωργία Παπατρέχα: «Ναι, ναι. Χάρηκα που σε γνώρισα, Ιωάννα μου».
Ι.Π.: «Να ‘σαι καλά. Κι εγώ χαίρομαι που είσαι εδώ. Και θέλω να μας μιλήσεις ως εθελόντρια. Τι είναι αυτό που σε έχει κάνει ν’ ασχοληθείς με τον εθελοντισμό, πώς ξεκίνησε και ποια είναι αυτά τα συναισθήματα που σου προσφέρει;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Ο εθελοντισμός είναι μία πράξη που, όχι μόνο βοηθάς τους γύρω σου, βοηθάς και τον εαυτό σου. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να ψάξεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ο εθελοντισμός εγώ προσωπικά θεωρώ ότι είναι η ενσυναίσθηση που έχεις για τα κοινωνικά προβλήματα. Το πώς αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία. Είναι θέμα αξιών. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να βοηθήσει. Με τη Γεωργία γνωριστήκαμε πριν έναν χρόνο. Και, όπως ανέφερε και πριν, ποιο ήταν το δύσκολο; Δεν ξέραμε πώς να συντονιστούμε. Η Γεωργία έκανε κάτι το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όλοι θέλουν να προσφέρουνε».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γεωργία Παπατρέχα: «Και δεν έχεις τον τρόπο να προσφέρεις. Είτε είναι αγαθά, είτε είναι τον προσωπικό σου χρόνο. Η Γεωργία οργάνωσε μία ομάδα. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Να οργανώσεις μία ομάδα και να μπορείς να είσαι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 7 στα 7, σε ό, τι χρειαστούνε».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γεωργία Παπατρέχα: «Εμείς οποιαδήποτε στιγμή μας πάρουνε τηλέφωνο είμαστε και μπορούμε να βοηθήσουμε τις οικογένειες. Όπως και στις φωτιές τώρα που… που πάλι τρέχαμε το βράδυ».
Γ.Π.: «Στην Πεντέλη φέτος, Ιωάννα μου, που το ζήσαμε».
Γεωργία Παπατρέχα: «Στην Πεντέλη ήμασταν συνέχεια για να δεχτούμε αιτήματα και να βοηθήσουμε κόσμο. Και ειδικά τη σήμερον ημέρα που η κοινωνία έχει πετάξει τη συλλογικότητα και είναι πιο ατομική».
Ι.Π.: «Άρα…».
Γεωργία Παπατρέχα: «Ο εθελοντισμός έρχεται και αλλάζει αυτό το στάτους. Και επαναφέρει πάλι τις ανθρώπινες αξίες, την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική προσφορά. Εμείς είμαστε οικογένεια».
Ι.Π.: «Άρα εσύ ένιωσες αυτή την ανάγκη από μόνη σου; Δηλαδή χρειάστηκε κάποιος να σου μιλήσει για τον εθελοντισμό;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Τώρα όποιος βλέπει αυτές τις καταστάσεις, τις φωτιές, του ξυπνάει από μέσα σου αυτή η αίσθηση».
Ι.Π.: «Χμμ».
Γεωργία Παπατρέχα: «Απλά εμείς στο “Humanity” καταφέραμε να το συγκεντρώσουμε αυτό. Να συγκεντρώσουμε τον κόσμο που θέλει».
Ι.Π.: «Το καταλαβαίνω».
Γεωργία Παπατρέχα: «Να βοηθήσει. Το οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο, ε».
Ι.Π.: «Ωραία. Άρα μετά από μία μέρα που είσαι σ’ αυτόν τον οργανισμό ή σε οποιονδήποτε μπορεί να είναι ένας εθελοντής και έχεις ακούσει τις ιστορίες κάποιων ανθρώπων, έχεις κάνει το καλύτερο δυνατόν για να βοηθήσεις και να προσφέρεις, τελειώνει η μέρα σου και γυρνάς στο σπίτι. Τι είναι αυτό που νιώθεις;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Νιώθεις ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος όσο μπορείς. Νιώθεις ότι έβαλες το λιθαράκι σου να αλλάξει αυτή η αδικία. Ότι βοήθησες κόσμο, ότι… Ότι ίσως, αν ήμασταν όλοι οι άνθρωποι έτσι, άμα χρησιμοποιούσαμε λίγο απ’ τον προσωπικό μας χρόνο να βοηθήσουμε τον κόσμο, τον συνάνθρωπό μας που μας έχει ανάγκη, ίσως να ‘ταν λίγο πολύ διαφορετική η κοινωνία που ζούμε σήμερα».
Ι.Π.: «Υπάρχουνε μέρες που έχεις απογοητευτεί κι έχεις σκεφτεί ότι “ρε παιδί μου, αυτό που κάνω τελικά ίσως είναι σταγόνα στον ωκεανό”;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Όχι, όχι, ποτέ. Ποτέ».
Ι.Π.: «Άρα πάντα βρίσκεις την αξία σ’ αυτό που κάνεις και που κάνετε, και αυτό σε πάει πιο μπροστά ας πούμε».
Γεωργία Παπατρέχα: «Μα αυτό έχει αξία. Από τη στιγμή που πηγαίνεις σε ένα παιδάκι που μπορεί να μην έχει… ε, μπορεί να μην έχει τα βασικά και βλέπεις το χαμόγελό του, δεν θες κάτι άλλο. Γυρνάς ευχαριστημένος».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γεωργία Παπατρέχα: «Που βλέπαμε τα παιδάκια, που τους πήγαμε τα Χριστούγεννα δώρα. Που εμείς αυτό το θεωρούμε δεδομένο ότι τα Χριστούγεννα μπορεί να ‘χουμε κάποιο δώρο. Ή ένα πιάτο φαγητό, ε; Τα παιδιά αυτά δεν τα είχανε».
Ι.Π.: «Νιώθεις ότι εμπνέει ο ένας εθελοντής τον άλλον;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Εννοείται».
Ι.Π.: «Δηλαδή μεταξύ σας τραβάει ο ένας τον άλλον; Ενθαρρύνει ο ένας τον άλλον;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Είμαστε μία οικογένεια η οποία… Κι εμείς στην καθημερινότητά μας έχουμε προβλήματα. Υπάρχει κόσμος που δίνει Πανελλήνιες και τρέχει παράλληλα. Υπάρχει κόσμος που έχει χάσει τους γονείς τους, όμως είναι πάντα εκεί. Υπάρχει κόσμος… Για παράδειγμα, είχαμε πάει κάποια στιγμή στη μητέρα στον Βόλο, η οποία λόγω των οικονομικών συνθηκών δεν μπορούσε να συντηρήσει το παιδάκι της και το πήγε σε ορφανοτροφείο. Εκεί δηλαδή μόλις πήγαμε και αντιμετωπίσαμε αυτή την κατάσταση, δεν μπορούσαμε κι εμείς οι ίδιοι να το διαχειριστούμε πώς συμβαίνει αυτό. Στενοχωρηθήκαμε. Ήτανε πάρα πολύ δύσκολο. Ήτανε δύσκολη κατάσταση, ήτανε… Επιφορτιστήκαμε με όλα τα συναισθήματα που είχε. Τον πόνο για τη μητέρα που άφησε το παιδί της, γιατί δεν ήθελε. Την οικονομική κατάσταση, που τρέχαμε να δούμε τι μπορούμε να της προσφέρουμε».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γεωργία Παπατρέχα: «Το οτιδήποτε το επιφορτιστήκαμε εμείς».
Ι.Π.: «Νιώθεις όμως ότι στο τέλος της ημέρας μπορείς να διαχωρίσεις λίγο αυτό με τη δική σου ζωή και τα δικά σου συναισθήματα ή το κουβαλάς μαζί σου και σε βαραίνει;».
Γεωργία Παπατρέχα: «Με δυσκολία. Αλλά με σωστή διαχείριση μπορείς. Μπορείς να το διαχειριστείς αυτό. Αλλά, σου είπα και πάλι, άνθρωποι είμαστε. Δεν γίνεται να μην μπορούμε… να μπορούμε να τα περάσουμε όλα τόσο εύκολα».
Ι.Π.: «Προφανώς».
Γεωργία Παπατρέχα: «Όταν βλέπεις μια δυσκολία και τη βλέπεις μπροστά σου να διαδραματίζεται».
Ι.Π.: «Θέλει… Θέλει σωστή διαχείριση και δουλειά. Εύχομαι με τον καιρό να δείτε το αποτέλεσμα που επιθυμείτε και να είναι περισσότερες οι καλές στιγμές από τις άσχημες σιγά-σιγά. Και αυτό νομίζω θα είναι και… Για τον κάθε εθελοντή είναι μια αναγνώριση του έργου του και της προσπάθειάς του. Γεωργία Παράσχου, γυρίζω πάλι σε σένα. Είχαμε και μία μαρτυρία από έναν εθελοντή, να μας πει από πρώτο χέρι τα συναισθήματά του. Νιώθω ότι όλος αυτός ο κατάλογος με… με τα προβλήματα, τους πολέμους, τις φυσικές καταστροφές, την πανδημία δεν έχει τελειωμό. Υπάρχουνε στιγμές που εσύ νιώθεις ότι αυτό που κάνεις και όσο και να προσφέρεις δεν φτάνει;».
Γ.Π.: «Η αλήθεια είναι ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Το βλέπουμε από τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία μέχρι τις επιπτώσεις κλιματικής κρίσης, ακόμα και με την πανδημία του κορονοϊού που ζήσαμε, και τώρα με τα ενεργειακά που βλέπουμε ότι οι τιμές πραγματικά είναι στα ύψη. Νομίζω ότι νιώθουμε γεμάτοι που αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε, το προσφέρουμε. Φυσικά δεν μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα. Ο εθελοντισμός δεν μπορεί να κάνει επίλυση των σοβαρών κοινωνικών ζητημάτων. Μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να δείξει κατανόηση και να προσφέρει κάτι παραπάνω από το τίποτα, αλλά δεν μπορεί να κάνει επίλυση και δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον κρατικό μηχανισμό».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Είναι κάτι που το λέμε πάντα για να μην απογοητευόμαστε και μεταξύ μας. Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε ότι ο εθελοντισμός σε πάρα πολλές δύσκολες στιγμές έχει αντικαταστήσει και την κρατική μέριμνα, έχει αντικαταστήσει και τον μηχανισμό και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Κι αυτό φυσικά προέρχεται απ’ τους ανθρώπους. Οπότε ο εθελοντισμός κι ο άνθρωπος είναι ίσο».
Ι.Π.: «Αν σε ρωτούσα τώρα να σκεφτείς την καλύτερη στιγμή και τη χειρότερη σε όλα αυτά τα χρόνια του εθελοντισμού, τι θα μου έλεγες;».
Γ.Π.: «Η καλύτερη στιγμή είναι η έναρξη της δημιουργίας του εθελοντικού συντονιστικού κέντρου, που είναι το πρώτο στη χώρα και αυτό δημιουργήθηκε από όλη την ομάδα του “Humanity Greece”, όπου είναι ένας χώρος… Μέσα απ’ αυτόν ζουν όλες αυτές οι οικογένειες από εμάς και σε έκτακτες ανάγκες είμαστε 24/7. Κάτι που δείχνει ότι πλέον υπάρχει μια εθελοντική οντότητα που είναι εκεί. Ο κόσμος προσφέρει ό, τι μπορεί να προσφέρει και αυτό είναι το σημαντικό. Ότι κάνουμε μία αλυσίδα αλληλεγγύης η οποία έρχεται από τους πολίτες».
Ι.Π.: «Υπήρξε στιγμή που απογοητεύτηκες και είπες “ρε παιδί μου, θα τα παρατήσω, δε… δεν μπορώ άλλο”;».
Γ.Π.: «Πάρα πολλές. Πάρα πολλές στιγμές. Και κλάματα, και στεναχώρια, και με την ομάδα πάρα πολλές στιγμές. Και θα σου πω το εξής. Έχουμε τρομερά λειτουργικά έξοδα, έχουμε τρομερό άγχος και στρες. Γιατί, όσο αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων και των οικογενειών που ‘χουν ανάγκη, τόσο μεγαλώνει και η ευθύνη μας. Και όταν ξέρεις ότι κάθε μήνα πάνω από 300 οικογένειες ζουν απ’ το “Humanity Greece”, το άγχος, το στρες και η λύπη πολλές φορές που έχεις για το αν θα έχεις αγαθά και είδη να τους προσφέρεις είναι τεράστια. Απόγνωση, απογοήτευση. Πολλές κλειστές πόρτες, Ιωάννα μου. Πολλή δυσκολία. Αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να το βάζουμε κάτω».
Ι.Π.: «Όχι βέβαια. Εσύ όμως ως νέος άνθρωπος φαντάζομαι ότι πέρα από τον εθελοντισμό έχεις κι άλλα ενδιαφέροντα. Πώς συνδυάζεις τον εθελοντισμό με την προσωπική ζωή, με τις σχέσεις σου, με τη διασκέδασή σου, με τον ελεύθερο χρόνο; Δεν ξέρω αν υπάρχει».
Γ.Π.: «Κοίταξε. Τα συνδυάζεις όλα με πολλή δυσκολία. Γιατί εμένα ο εθελοντισμός πλέον δεν είναι ακριβώς εθελοντισμός. Έχει καταντήσει πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου. Συνδυάζεται με τη δουλειά μου, με την επιμορφωτική μου εξέλιξη. Όπως όλοι οι άνθρωποι συνδυάζουν πάρα πολλά πράγματα στην καθημερινότητά τους, έτσι κι εγώ. Νομίζω ότι δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση, γιατί εγώ δεν έχω οικογένεια και δεν έχω και παιδιά. Οπότε φαντάζομαι ότι εκεί θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Νομίζω ότι δεν το βλέπω σαν αγγαρεία. Είναι κάτι που ‘ναι στην καθημερινότητά μου κι είναι ένα lifestyle το οποίο πλέον δεν μπορώ να τ’ αλλάξω. Εάν περάσει μέρα και δεν μιλήσω με τα παιδιά της ομάδας, λέω: “Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει γίνει λάθος σήμερα”. Οπότε αυτό είναι κάτι που με συνοδεύει. Για πόσο; Όσο μπορώ. Δεν ξέρω το πού θα φτάσει. Μακάρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που να μην έχει ανάγκη ο κόσμος. Και να μην είμαστε χρήσιμοι».
Ι.Π.: «Θεωρείς ότι η έννοια του εθελοντισμού υπάρχει στην Ελλάδα;».
Γ.Π.: «Είμαι πολύ αισιόδοξη για την έννοια του εθελοντισμού στην Ελλάδα. Κυρίως απ’ τις νέες γενιές. Έχουν ανάγκη να δώσουν και έχουν ανάγκη να λάβουν. Και νομίζω ότι έχουμε καταρρίψει κάθε λανθασμένη αντίληψη για τον εθελοντισμό. Έχουμε ενωθεί άνθρωποι που σε άλλες συνθήκες δεν θα κάναμε καν παρέα. Ενδεχομένως και να μην μιλάγαμε. Για πολλούς λόγους. Έχουμε γίνει φίλοι άνθρωποι που πραγματικά δεν ταιριάζουμε μεταξύ μας, αλλά έχουμε έναν κοινό στόχο και πορευόμαστε μαζί. Και όλοι έχουμε την ανάγκη της προσφοράς. Και πλέον είναι και στη νοοτροπία. Δηλαδή έχεις κάποια ρούχα τα οποία δεν θα τα ξαναφορέσεις. Θα τα δώσεις».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Π.: «Σε άλλη περίπτωση μπορεί να τα πετούσες».
Ι.Π.: «Ακριβώς, ναι».
Γ.Π.: «Πλέον έχει αλλάξει η νοοτροπία σε πολύ απλά πράγματα της ζωής μας».
Ι.Π.: «Σας εύχομαι να… το “Humanity” να μεγαλώσει, να το δεις έτσι όπως το έχεις ονειρευτεί. Αν δεν έχει συμβεί ακόμα, γιατί η πορεία μέχρι στιγμής είναι πάρα πολύ καλή».
Γ.Π.: «Νομίζω τα παιδιά ονειρεύονται περισσότερο από μένα πλέον. Ξέρεις, εγώ κάπου έχω φτάσει και σ’ ένα τέλμα. Οπότε νομίζω ότι οι εθελοντές ονειρεύονται πολύ περισσότερο και… και παίρνουν δύναμη κι από πρότυπα όπως εσύ. Κι αυτό πρέπει να το λέμε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Έχουν ανθρώπους και βλέπουν πρότυπα. Κι εμένα πρότυπα είναι αυτά τα παιδιά που βλέπω ότι τι περνάνε στην οικογένειά τους και πόσο θέλουν να προσφέρουν. Δηλαδή αυτό είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορείς να λάβεις στον εθελοντισμό».
Ι.Π.: «Εγώ θα πω συγχαρητήρια».
Γ.Π.: «Σε περιμένουμε πολύ άμεσα».
Ι.Π.: «Εννοείται. Είμαι δίπλα σας σε ό, τι μπορώ να βοηθήσω».
Γ.Π.: «Σε πολύ κόσμο είσαι δίπλα. Να τα λέμε κι αυτά, να τα καταγράφουμε, γιατί βοηθάς πάρα πολύ και αθόρυβα. Και εμείς που είμαστε μες στον χώρο το γνωρίζουμε πολύ, πολύ περισσότερο».
Ι.Π.: «Σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ. Καλή συνέχεια».
Μουσική
Ήταν το podcast “ΙΩΑΝΝΑ”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Παραγωγή – Επιμέλεια: Γιούλα Ράπτη.
Στους ήχους ο Γιώργος Βαβανός.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
Μια παραγωγή του pod.gr. Αναζητήστε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, apple podcast, google podcast και σε οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή ακούτε podcast από το κινητό σας.
