H Ολυμπία Κρασαγάκη στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr

(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα ξεκινήσω κατευθείαν με  το όνομα σ’ αυτό το podcast για να πέσει έτσι σα βόμβα μέσα στο στούντιο: Ολυμπία Κρασαγάκη καλώς ήρθες στο podcast μου.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Καλώς σε βρήκα Ιωάννα μου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πρέπει να το πω τώρα αυτό, πόσο πουτάνα είναι η ζωή, πώς τα φέρνει η ζωή, που εγώ ήρθα εδώ πέρα με τη μάσκα, στα πολύ χάλια μου ας πούμε, ήσουν απ’ τους πρώτους ανθρώπους που με φωτογράφισες με τη μάσκα μου, από τους πρώτους ανθρώπους που με είδες χωρίς τη μάσκα, είναι ο πρώτος που με φωτογράφισε με το νέο μου πρόσωπο μέσα από τους «Πρωταγωνιστές» που είχαμε κάνει μαζί.

Θυμάμαι πόσο γλυκά με αγκάλιασες και τις συζητήσεις που έχουμε κάνει, και πόσο δοτική ήσουν σ’ εμένα και κοίτα να δεις τώρα που ήρθε η ώρα να σ’ έχω εδώ απέναντί μου και να μιλήσουμε για  μια δική σου περιπέτεια, με τον καρκίνο του μαστού.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Έτσι ακριβώς, η ζωή, αυτή η ζωή που είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, είναι η άτιμη.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κι εγώ θυμάμαι αυτή την πρώτη μέρα που σε πρωτοείδα, ήταν αυτή η εικόνα σου με τη μάσκα κι εγώ θυμάμαι αυτή την αγκαλιά και πολλές άλλες αγκαλιές, και τώρα θα συγκινηθώ, και χάρηκα πολύ όταν ξεκινήσαμε όλα αυτά τα podcast  που κάνεις τα υπέροχα, και που σε φωτογράφισα. Και ναι, δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι τώρα θα καθόμουν εδώ μαζί σου  και θα είμαι εγώ αυτή που θα κάνουμε μια συζήτηση για ένα δικό μου θέμα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ας μιλήσουμε γι’ αυτή την αδικία που πολλές φορές μας φέρνει η ζωή και τη δύσκολη θέση που μας βάζει στα θέματα υγείας. Κάποια στιγμή λοιπόν εσύ ανακάλυψες ότι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις το καρκίνο.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Είπες αδικία. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αδικία, γιατί συνήθως ότι κάτι μας συμβαίνει, λέμε «πω πω, είναι άδικο αυτό, γιατί να το πάθω εγώ αυτό;» ή «γιατί το έπαθα;». Όταν όμως μας συμβαίνει καλό, συνήθως δεν το λέμε. Δηλαδή δεν έχω ακούσει κάποιον να λέει «πω πω, είμαι τόσο ευτυχισμένος, γιατί, από πού ήρθε, γιατί είμαι τόσο ευτυχισμένος;».

Και σε όλη αυτή τη διαδικασία και όλη αυτή την ιστορία μου, ποτέ δε σκέφτηκα γιατί το έπαθα αυτό.  Απλώς το δέχτηκα. Είπα, οκέι, μου ήρθε, θα πρέπει να το αντιμετωπίσω και έτσι, πολύ ψύχραιμα, που δεν ξέρω από πού μου ήρθε αυτή η ψυχραιμία, το αντιμετώπισα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα μου επιτρέψεις να σου εξηγήσω γιατί μιλάω για αδικία. Γιατί εγώ, επειδή σε γνωρίζω, αυτό το λίγο που σε γνωρίζω αλλά έχουμε έρθει πολύ κοντά τα δυο τελευταία χρόνια, είσαι ένας άνθρωπος γλυκύτατος, ευγενέστατος, δε σ’ έχω ακούσει ποτέ να μιλάς άσχημα για κάποιον άλλον, έχεις πάντα να πεις κάτι καλό για όλους και λες «ρε παιδί μου, γιατί σ’ αυτό τον άνθρωπο να του δώσεις αυτή τη δοκιμασία», γι’ αυτό.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κάποιος λόγος υπάρχει, ναι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Λες και αυτά πρέπει να πηγαίνουν μόνο στους κακούς ανθρώπους και οι καλοί να μην τα περνάνε. Οκέι, δεν ισχύει, αλλά επειδή έχω αυτή την εικόνα για σένα, το θεωρώ αδικία αλλά απ’ την άλλη, επειδή ξέρω πώς τα έχεις αντιμετωπίσει και θα τα πούμε και στους υπόλοιπους που δεν τα ξέρουν, χαίρομαι πολύ που το αντιμετώπισες θαρραλέα.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, είναι αυτό που λες, ότι δε μπορούμε να φανταστούμε ότι κάτι φωτεινό μπορεί να σκοτεινιάσει, αλλά έτσι είναι η ζωή. Και είναι κάτι που μπορεί να μας συμβεί ξαφνικά και κάπως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είχε αυτή την ψυχραιμία εξαρχής; Δεν πέρασες το σοκ και το φόβο που είναι και φυσιολογικό να το νιώσει κάποιος;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κοίτα, εμένα μου ήρθε πολύ ξαφνικά, το ένιωσα στον ύπνο μου. Κοιμόμουν κι ένιωσα έναν πόνο και ξύπνησα απ’ τον πόνο και έτσι  έπιασα το στήθος μου κατάλαβα ότι είναι κάτι. Και ένιωσα ότι αυτό δεν είναι καλό. Οπότε την επόμενη μέρα αμέσως πήγα στο γιατρό και έγιναν πάρα πολύ γρήγορα τα πράγματα και οι εξετάσεις, είδαμε ότι είναι καρκίνος επιθετικός, και έπρεπε και πάρα πολύ γρήγορα να γίνει η επέμβαση.

Σχεδόν δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ τόσο πολύ ή να σοκαριστώ και κάπως, δεν ξέρω πώς, αντιμετωπίζω τις πάρα πολύ σοβαρές καταστάσεις με μια ψυχραιμία. Ενώ κάτι μικροπράγματα, μπορεί να δω στο δρόμο έναν παππού να περπατάει λίγο, να ταλαιπωρείται και να με πιάσουν τα κλάματα. Εκεί ήμουν ψύχραιμη. Γιατί δεν είχα άλλη επιλογή.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω, συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν  δύο ειδών άνθρωποι: Αυτοί που απελπίζονται, χάνουν το στόχο και ξέρεις, το διαχειρίζονται εντελώς λάθος και υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που ενστικτωδώς λένε ότι οκέι, συνέβη, τώρα τι δεδομένα έχω, τι λύσεις έχω. Και κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ:  Μάλλον ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι κι εγώ και όταν βρέθηκα με τη γιατρό μου, την Φιορίτα Πουλακάκη, που την ένιωσα από την πρώτη στιγμή δικιά μου, δηλαδή θα μπορούσαμε να ήμαστε φίλες χρόνια, το μόνο που της είπα, ήταν ότι θέλω ακριβώς να ξέρω τι έχω, τι θ’ αντιμετωπίσω και αργότερα το είπα και στον γιατρό μου, τον Τσιατά Μαρίνο. Είπα, το μόνο που θέλω να γνωρίζω είναι τι θ’ αντιμετωπίσω και από κει και πέρα θα είμαι στρατιωτάκι. Και έτσι ήταν.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό που σου περιέγραψαν τότε, τώρα που έχει περάσει το μεγαλύτερο στάδιο, ήταν έτσι όπως στο είχαν περιγράψει; Ήταν αυτό που περίμενες; Ήταν πιο εύκολο, πιο δύσκολο;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ήταν ακριβώς έτσι. Άλλο βεβαίως να στο λένε στη θεωρία, τι θα περάσεις, χημειοθεραπείες, όλα τα στάδια, και άλλο να το νιώθεις.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το λέω επειδή μερικές φορές οι γιατροί λίγο τα ωραιοποιούν ίσως ιτα πράγματα γιατί δε θέλουν να σε φοβίσουν.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Όχι, εγώ ήθελα να μάθω ακριβώς πόσο χάλια θα είμαι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε περίγραψέ μου λίγο τη δική σου εμπειρία, τη δική σου διαδρομή.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κάναμε την επέμβαση, και μετά έπρεπε να δούμε αν ήταν επιθετικό ή όχι. Ήταν. Και κάναμε χημειοθεραπείες, ξεκίνησα χημειοθεραπείες. Αυτές ήταν πάρα πολύ άσχημο. Δηλαδή υπήρχαν μέρες που ήταν όντως άσχημα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Κάθε πότε γίνονταν αυτές;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Αυτό γινόταν κάθε τρεις εβδομάδες,  ήταν 4 οι χημειοθεραπείες με τον γνωστό κόκκινο ορό, εγώ δε γνώριζα πριν ότι υπάρχει κόκκινος ορός και αυτές ήταν πολύ βαριές. Ήταν που έχασα τα μαλλιά μου, που έχει διάφορες παρενέργειες, που είσαι σπίτι και δε μπορείς να κινηθείς, νιώθεις άσχημα, νιώθεις να μη μπορείς να περπατάς, έχεις αβάσταχτους πόνους, είναι κάτι που δε μπορείς να το περιγράψεις.

Και όπως λέω, όλοι γύρω θέλουν να σε βοηθήσουν, να σου πάρουν τον πόνο σου. Ο μόνος που μπορεί να σου πάρει πόνο είναι ο γιατρός,  να τον νιώσει δε μπορεί κανείς.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι αλήθεια αυτό.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Έτσι δεν είναι; Είσαι μόνος σου με τον πόνο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι αλήθεια και τώρα σκέφτομαι πόσες φορές μέσα στο νοσοκομείο κι εγώ είχα ευχηθεί έστω για λίγο, για μερικά λεπτά να υπάρξει ένας άνθρωπος που  να με ξεκουράσει λίγο και να μου πει «κάθισε 10  λεπτά και θα πονάω εγώ για σένα, να ξεκουραστείς και μετά συνεχίζεις». Πραγματικά αυτό είναι τόσο αλήθεια, ότι δε μπορεί στην ουσία κανένας να σε βοηθήσει. Βέβαια το ψυχολογικό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, να το αντιμετωπίσεις, αλλά το σωματικό πόνο είναι κάτι που πρέπει να το σηκώσεις εσύ.

Θέλω λίγο να σταθούμε στην παρενέργεια των μαλλιών, γιατί είναι κάτι που τους περισσότερους ανθρώπους τους σοκάρει, είναι  μια εικόνα που την έχουμε συνδεδεμένη με τον καρκίνο αλλά τελικά, επειδή έχω εν μέρει περάσει κι εγώ απ’ αυτό το στάδιο κι εσύ το ξέρεις γιατί κι εγώ έχω χάσει τα μαλλιά μου σ’ ένα κομμάτι, είναι λίγο υπερεκτιμημένο νομίζω τελικά το θέμα των μαλλιών.

Εσύ  είχες αυτή την εικόνα με το μαλλί το αφάνα, που είχες συνηθίσει τον εαυτό σου πάρα πολλά χρόνια, και όταν έφυγε αυτό, αποκαλύφθηκε ένα μικροσκοπικό προσωπάκι αλλά πανέμορφο και γαλλικό, φινετσάτο.  Πώς ήταν αυτή η μετάβαση;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Όταν έμαθα ότι θα χάσω τα μαλλιά μου, ήταν ένα σοκ. Μπορώ να σου πω ότι σοκαρίστηκε και πιο πολύ απ’ ό,τι όταν μου είπαν ότι έχω καρκίνο. Μετά, άκουγα αυτά τα ωραία της παρηγοριάς, «έλα μωρέ, μαλλιά είναι, θα μεγαλώσουν, τρίχες είναι, μεγαλώνουν».

Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και μάλλον είναι γιατί όντως εγώ είχα αυτό το ωραίο μαλλί το τεράστιο και μπούκλες και όλα αυτά τα ωραία, από μικρό παιδί δεν τα είχα κόψει τα μαλλιά μου, δεν είχα ποτέ κοντό μαλλί αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι ότι δεν είχα εγώ, την επιλογή να πω «αχ τώρα θα κόψω τα μαλλιά μου», απλά συνέβη. Και δεν ήταν δική μου επιλογή. Και δεν ήταν για ευχάριστο λόγο. Δεν ήταν η τάση της μόδας, τώρα θα είμαι μια Γαλλιδούλα με κοντό μαλλί.

Μου συνέβη και συνέβη να μην έχω και την εικόνα την ωραία, ήμουν μια άρρωστη γυναίκα. Ήταν και κάτι που ήταν ο μόνος μου φόβος, να μη φαίνομαι άρρωστη. Και όχι απέναντι στον κόσμο, πιο πολύ σ’ εμένα. Δηλαδή να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να με αναγνωρίζω, να μην κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να βλέπω μια άρρωστη Ολυμπία.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τα μαλλιά σου τα κούρεψες εσύ;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Τα μαλλιά μου, όταν άρχισαν κι έπεφταν, και πρέπει να σου πω, κάποια στιγμή είχαμε βρεθεί μαζί και σου είχα κάνει μια φωτογράφιση σ’ ένα πάρκο, αν θυμάσαι..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το θυμάμαι, ναι. ΄

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Τότε τα είχα κόψει λίγο γιατί άρχιζαν και έπεφταν τα μαλλιά μου λέω, θα πρέπει να τα κόψω. Οπότε τα έκοψα κοντά, ένα ωραίο κοντά μαλλί που μου άρεσε κι εμένα πάρα πολύ. Εκείνη την ημέρα που σε φωτογράφιζα, όταν σε περίμενα, είχε ένα αεράκι, δε θα το ξεχάσω ποτέ, και χάιδευα το μαλλί μου  και ξαφνικά έφευγαν μαλλιά. Κι ήρθε ένα άλλο αεράκι και έφευγαν τα μαλλιά έτσι, σαν αυτά τα λουλουδάκια που φυσάς και φεύγουν, αυτό το πράγμα.

Δε χάρηκα αυτό το μαλλί για πολύ καιρό, ήταν ίσα-ίσα μια εβδομάδα και μετά πήρα την απόφαση και ήρθε ένα αγαπημένο μου άτομο, μια ξαδέρφη μου που είναι κομμώτρια, γιατί ήθελα να είμαι με αγαπημένα μου πρόσωπα, ήταν και η κόρη μου μαζί και γελάγαμε και τρώγαμε και πίναμε και ήμαστε ωραία και κάποια στιγμή λέω «ελάτε, τώρα ήρθε η ώρα, είμαι έτοιμη».

Η ξαδέρφη μου με γνωρίζει από παιδάκι και άρχιζε και μου ξύρισε το κεφάλι. Και ενώ περίμενα ότι θ’ αρχίσουμε όλοι τα κλάματα και τέτοια, είχαμε βάλει και μουσική..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πάρτι κανονικό δηλαδή.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Πάρτι κανονικό. Με κοιτάζουν και μου λένε, λέει η κόρη μου «μαμά, τι ωραίο κεφαλάκι που έχεις!» οπότε ήταν αυτό το μίνι κεφαλάκι που λες που κρυβόταν κάτω από αυτό το μαλλί. Και μετά, είχα ένα πάρα πολύ κοντό μαλλί.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι όλοι στο είπαμε τότε, όσοι σε είχαμε δει ότι ήταν μια αλλαγή, αλλά ήταν μια εικόνα που σου ταίριαζε, η εικόνα της μικρής Γαλλιδούλας κυριολεκτικά, με το πολύ κοντά μαλλί ας πούμε, ή έστω μετά με την περούκα που είχες διαλέξει που σου πήγαινε επίσης πάρα πολύ και φαινόταν και πάρα πολύ φυσική. Ήταν μια, νομίζω, ενδιαφέρουσα άποψη τελικά.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, είναι αυτό που ήταν μια επιλογή, που εντάξει, είναι ωραία. Βεβαίως, υπάρχουν και οι στιγμές που αυτό χειροτερεύει.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σίγουρα, εμείς βέβαια το ωραιοποιούμε..

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, και έτσι πρέπει. Ξέρεις, ωραιοποιούμε τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μας, που μας κάνουν κακό. Βλέπε κάποιες σχέσεις π.χ.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν ξέρω τι θες να πεις…

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Δεν ξέρω.. Οπότε καλό είναι κάποια πράγματα, εδώ είναι καλό να τα ωραιοποιούμε.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε κάνεις το χειρουργείο, αφαιρείς τον όγκο, δείχνει η εξέταση ότι είναι επιθετικός καρκίνος, κάνεις τις χημειοθεραπείες και αυτό πώς εξελίσσεται;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Εξελίσσεται ωραία, έτσι όπως πρέπει, με όλα τα στάδια.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε υπήρχαν αυτές οι δύσκολες μέρες των χημειοθεραπειών, που μπορεί να έχεις τις παρενέργειες που λέμε και από τις χημειοθεραπείες, κατά τ’ άλλα όμως νομίζω ότι βρήκες μια ισορροπία στη ζωή σου και στην καθημερινότητά σου, έτσι δεν είναι;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι. Εγώ συνέχιζα να δουλεύω..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πολύ σημαντικό.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Πάρα πολύ, μου έκανε πάρα πολύ καλό. Άλλωστε για μένα η δουλειά μου, η φωτογραφία δεν είναι απλώς μια δουλειά, για μένα είναι η ψυχοθεραπεία μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου που δουλεύω, μου έχει κάνει καλό, σε δύσκολες στιγμές, από τη στιγμή που παίρνω τη μηχανή μου και θα σε φωτογραφίσω τα ξεχνάω όλα..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν είναι τυχαίο ότι είσαι  μία από τις καλύτερες φωτογράφους που έχουμε στην Ελλάδα, από εκεί πηγάζει. Φαίνεται το πάθος σου και ότι ζεις μέσα απ’ αυτό.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, το αγαπώ πολύ.  Το αγαπώ πολύ γιατί παίρνω πράγματα θετικά. Πάντα ψάχνω κάτι φωτεινό σε ό,τι έχω μπροστά μου. γι’ αυτό άλλωστε μ’ αρέσει και το φως της ημέρας να φωτογραφίζω, για μένα το φως είναι πολύ σημαντικό στη ζωή μου.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τώρα σε τι στάδιο βρισκόμαστε σε σχέση με τις θεραπείες;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κάνω ακόμα κάποιες θεραπείες, έχω ακόμα λίγο δρόμο μπροστά μου, αλλά είναι ένα κομμάτι, είναι μέσα στο πρόγραμμά μου. Δηλαδή κάθε τρεις εβδομάδες θα πάω να κάνω θεραπεία και λέω οκέι, το σημειώνω, είναι σα να πάω να κάνω μια δουλειά και είναι οκέι..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φοβήθηκες πραγματικά για τη ζωή σου;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ό,τι αφορά τον καρκίνο, όχι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι, ε;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Όχι. υπήρχε μια παρενέργεια που είχα, που δεν ήταν τόσο ευχάριστη. Εκεί φοβήθηκα. Αλλά από κει και πέρα για τον καρκίνο, όχι, δε φοβήθηκα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω επειδή ο καρκίνος του μαστού πλέον συμβαίνει σε πολύ μεγάλο πληθυσμό, δεν ξέρω στατιστικά τώρα, αλλά στις γυναίκες, όλοι ξέρουμε λίγο πολύ στο περιβάλλον μας μια γυναίκα που μπορεί να το έχει περάσει, όμως είναι κάτι αντιμετωπίσιμο σε αρκετά μεγάλο βαθμό, έτσι δεν είναι;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Έτσι είναι. Και αν προσέχεις και κάνεις την πρόληψή σου και πας και κάνεις εξετάσεις, πιστεύω ότι μπορείς να προλάβεις. Και πλέον όντως, ακούς ότι σε κάθε οικογένεια σχεδόν, υπάρχει κάποιος που νοσεί με καρκίνο, ή το έχει περάσει.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ήρθες καθόλου σ’ επαφή με άλλες γυναίκες που μπορεί ν’ αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα είτε μέσω των θεραπειών που μπορεί να γνώρισες κάποιες; Και πόσο σε βοήθησε αυτό; Ψυχολογικά κυρίως.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, ήρθα σ’ επαφή και μάλιστα στα social, κάτι θετικό που είναι και το ξέρεις εσύ πάρα πολύ καλά, μου έστειλαν πάρα πολλές γυναίκες μηνύματα που κι εμένα μου έκαναν καλό. Δεν ξέρω εγώ, απαντούσα, μιλούσαμε, ήταν και λίγο σαν κοριτσίστικη συζήτηση πολλές φορές. Και είναι αυτό, να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου, υπάρχει μια μεγάλη παρέα.

Προσωπικά ήταν κάποιες φορές, μου έλεγαν tips, «πρόσεχε αυτό, όταν θα έχεις πόνους πάρε αυτό, κάνε έτσι, κάνε αλλιώς», δίνουν και διάφορες συμβουλές. Αυτό κάνει καλό. Τα πιο ωραία βεβαίως ήταν όταν μου έστελναν φωτογραφίες πριν και μετά,  χωρίς μαλλιά και όλες ήταν τύπου «κοίτα τι καταπληκτικό μαλλί  έχω εγώ». Αυτό τους άγγιξε πιο πολύ, ό,τι αφορά το μαλλί, γιατί είναι πολύ σημαντική η εμφάνιση σ’ εμάς τις γυναίκες. Σε όλους, αλλά πιστεύω ένα παραπάνω σ’ εμάς.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ισχύει. Επειδή μου έχεις αναφέρει τη λέξη «πόνος»  δυο τρεις φορές, θέλω να καταλάβω, ο πόνος κατ’ αρχάς είναι σε όλο το σώμα; Ή είναι μόνο στο συγκεκριμένο σημείο που μπορεί κάποιος να έχει τον καρκίνο; Και πόσο έντονος είναι; είναι κάτι τώρα που το θυμάσαι; Σου έχει μείνει στη μνήμη;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, μου έχει μείνει στη μνήμη, είναι παντού. Είναι σε όλα τα οστά που έχεις, που δεν ήξερες ότι έχεις και εκεί ένα σημείο που μπορεί να πονάει. Εγώ το ένιωσα, πώς είναι όταν έχεις βαριά γρίπη και νιώθεις αυτό τον πόνο, πάρα πολλές φορές περισσότερο.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Διαχειρίσιμος όμως.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κάποιες φορές ναι. Κάποιες όχι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσένα τι ήταν αυτό που στις δύσκολες στιγμές και του σωματικού πόνου και του ψυχικού πόνου σε βοηθούσε; Ποιες σκέψεις ήταν αυτές;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κοίτα, εγώ κάνω πολλές εικόνες στο μυαλό μου, εμένα με  βοηθούν πολύ οι εικόνες. Δηλαδή μπορεί να κάθομαι κάπου και να χαζεύω τον ουρανό, τα σύννεφα. Με βοηθά πολύ η φύση και πολλά φωτεινά σημεία της ζωής. Σίγουρα με βοηθούν οι δικοί μου άνθρωποι, οι αγαπημένοι μου, το παιδί μου.

Πρέπει να σου πω ότι κατά κάποιον τρόπο με βοήθησες κι εσύ. Όταν ήμουν στα δύσκολά μου, στις δύσκολες σκοτεινές στιγμές, πολλές φορές, κοίταζα φωτογραφίες σου, αυτές τις πρώτες φωτογραφίες, τις πολύ σκληρές και έλεγα «αχ Ιωάννα μου», γιατί συζητάω κιόλας, πάντα συζητάω με τις εικόνες μου, κι έλεγα «οκέι, αυτός είναι πόνος, θα το περάσουμε, το πέρασε η Ιωάννα, το ξέρω, το νιώθω, της μιλάω, το έχω ζήσει, οπότε θα περάσει και αυτό».

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γλυκούλα μου, χαίρομαι που βοήθησα κι εγώ με κάποιον τρόπο και ειδικά όταν αυτό συμβαίνει σε αγαπημένα μου πρόσωπα. Είναι αυτό που λες, όταν βλέπεις κάποιον που έχει περάσει πόνο, όχι τον ίδιο αλλά αντίστοιχο ας πούμε, και τα έχει καταφέρει και λες «ρε παιδί μου, κι εγώ μπορώ, γιατί όχι;». Οπότε σου δίνει την ελπίδα ότι ο άνθρωπος και το σώμα του και το μυαλό του, θα βοηθήσει όλο αυτό και θα περάσει.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Έτσι είναι.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλω να μιλήσουμε για την ταινία μικρού μήκους που  κάνατε με τον Σταύρο Θεοδωράκη για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που  ήταν καταπληκτική η ιδέα, δεν ξέρω από πού ξεκίνησε, θα μου πεις και να μου περιγράψεις λίγο τι σηματοδοτεί αυτό, τι σημαίνει για σένα, τι συμβολίζει. Γιατί παντού μέσα σ’ αυτό είσαι εσύ. Είναι η Ολυμπία μέσα σ’ αυτό.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Αυτή η ταινία, που είναι 3 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα και πήγε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, πού γεννήθηκε: Ήμουν στο νοσοκομείο, στο κρεβάτι, ακίνητη, σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση και άσχημη και κοίταζα μόνο το ταβάνι. Είχα δίπλα μου την κόρη μου και είναι αυτό που σκέφτεσαι, που λες κι εσύ στο νοσοκομείο, που σκέφτεσαι τα διάφορα, πώς βρίσκομαι εδώ, τι κάνω, πώς είμαι, πού θα πάω, τι έζησα, τι, τι..

Και έβλεπα μόνο μπροστά μου, όχι ωραίες εικόνες, αλλά ήρεμες, φωτεινές εικόνες. Και λέω δεν είναι δυνατό να μην έχω μαυρίλα μέσα μου.. Χαζεύοντας έξω από το παράθυρο, ήταν μια μέρα που φυσούσε πάρα πολύ και είχε έναν ουρανό μπλε με άσπρα σύννεφα που φεύγανε, ξέρεις, σε γρήγορη κίνηση και έβλεπα μπροστά μου εικόνες και λέω, αυτό είναι που ζω αυτή τη στιγμή.

Μ’ έβλεπα εμένα, έβλεπα τους γιατρούς μου που τους έβλεπα όλο τον καιρό μόνο με μάσκα, αλλά μιλάγαμε και ήταν χαμογελαστά μάτια, κι έβλεπα όλα αυτά. Και λέω της κόρης μου, ξέρεις κάτι; Βλέπω τόσα πολλά και θέλω απ’ όλη αυτή την ιστορία, κάτι να δημιουργήσω, κάτι να μου βγει, κάτι να έχω απ’ αυτή την ιστορία. Και δε θέλω να είναι μαυρίλα. Σκέφτομαι να κάνω ένα μικρό βίντεο. Μου λέει «οκέι, πώς το έχεις φανταστεί;». Και της λέω: Γράφε. Δε μπορούσα να γράψω εκεί πέρα. Και άρχισα και της έλεγα σκηνές. Οπότε

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ο τίτλος είναι  πολύ συμβολικός, «Αναγέννηση».

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Είναι «Αναγέννηση» γιατί έτσι το ένιωθα. Είναι σα να ξαναγεννήθηκα. Πέρασα αυτό, έφτασα σ’ ένα σημείο που ήταν πολύ σκοτεινό και μετά ήταν η αναγέννησή μου. Και έτσι ήθελα να έχει αυτά τα στοιχεία αυτό το βίντεο, πώς ξεκίνησε, και πώς συνεχίζεται και πώς νιώθω. Οπότε όποιος δει αυτή την ταινία, όποιος την έχει δει, συγκινείται..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πες πού μπορούμε να τη δούμε.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Μπορούμε να τη δούμε πλέον στο Youtube, «Ολυμπία Κρασαγάκη – Αναγέννηση». Συγκινείται, βλέπει στοιχεία μέσα που μπορεί κάποιος να περάσει όταν έχει καρκίνο και περνά όλη αυτή την ιστορία, κάποιος θ’ αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα που το έχει περάσει, αλλά στο τέλος, υπάρχει ένα αισιόδοξο όχι μήνυμα, μια αισιόδοξη αίσθηση.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και αυτός είναι και ο σκοπός, δηλαδή κάποιος που το έχει βιώσει και έχει δει το δρόμο και ξέρει το μονοπάτι, να το επικοινωνήσει και να πει σ’ αυτόν που μόλις μπαίνει και μόλις ξεκινά, ότι ξέρεις, υπάρχει φως στο τούνελ, πήγαινε, προχώρα, κάνε υπομονή και αυτό θα σε δικαιώσει.

Υπάρχουν κάποιες λέξεις μέσα στο βίντεο που θα ήθελα να μου τις σχολιάσεις.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι. Στο βίντεο δε μιλάω, υπάρχει μουσική, του υπέροχου Βαγγέλη Τούντα, που απλώς είδε δυο φωτογραφίες και είπε «θέλω να γράψω τη μουσική» και υπάρχουν λέξεις που όλο αυτό τον καιρό είναι μέσα στο μυαλό μου και είναι αυτές οι λέξεις που με ακολουθούν και λένε αυτό που νιώθω.

Απλά τις λέω, δεν τις ακούς. Και είναι ο πόνος, όπως είπαμε, η μοναξιά..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μοναξιά γιατί;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Η μοναξιά γιατί βρίσκεσαι πράγματι μόνος.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Βασικά θέλω να σε ρωτήσω σ’ αυτό το κομμάτι, όταν κάποιος βιώνει κάτι τέτοιο, αναζητά τη συντροφιά και την παρέα, είναι πιο εύκολο για εκείνον ή φοβάται και κλείνεται στον εαυτό του τελικά;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Είναι στον καθέναν νομίζω διαφορετικά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σ’ εσένα πώς λειτούργησε;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ήταν στιγμές που ήθελα να είμαι μόνη, να τ’ αντιμετωπίσω μόνη μου, ήταν στιγμές που ήθελα τους ανθρώπους μου δίπλα μου, π.χ. όταν ήξερα ότι αύριο έχω να πάω θεραπεία, μαζευόμαστε οι φίλες και πηγαίναμε να πιούμε ένα ωραίο ποτό ή να φάμε φαγητό…

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ γιατί κάνω το ίδιο πράγμα, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω το ίδιο πράγμα πριν από κάθε μεγάλο, σοβαρό και προγραμματισμένο χειρουργείο που έχω, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι ας πούμε θα κάνω πριν ένα ταξίδι, πριν το χειρουργείο, που θα διασκεδάσω, να φύγει λίγο το μυαλό μου, να μαζέψω δυνάμεις, να φορτίσω μπαταρίες και να προετοιμάσω την ψυχολογία μου κυρίως για το επόμενο δύσκολο διάστημα που ξέρω ότι με περιμένει.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Και να έχεις τον απόηχο του ταξιδιού σου π.χ. ή εμένα της βραδιάς, να έρθει μαζί μου την επόμενη μέρα.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ακριβώς.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κοίτα, είναι πάρα πολύ εύκολο σε αυτή την κατάσταση, να πάθεις κατάθλιψη. Πάρα πολύ εύκολο. Και είναι και πολύ φυσιολογικό νομίζω και λογικό. Και σίγουρα υπάρχουν στιγμές που έχεις το παραπονάκι σου. Εγώ είχα το παραπονάκι μου σίγουρα πολλές φορές. Αλλά έλεγα, όχι δε μπορώ τώρα να πέσω τόσο πολύ να έχω κατάθλιψη, γιατί θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσω και αυτό.

Οπότε, έλεγα, θα πρέπει να πιαστώ από διάφορα πράγματα που να μη με τραβήξουν κάτω. Ήταν επιλογή μου. Αλλά ξέρεις αυτό είναι στον καθέναν διαφορετικά.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Επίσης μέσα στην ταινία μικρού μήκους έχει τη λέξη «ταπείνωση». Γιατί ταπείνωση;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Γιατί πιστεύω μόνο η αρρώστια μπορεί να σε ταπεινώσει. Δεν έχεις επιλογή. Συνήθως λέμε ότι ένας άνθρωπος σε ταπεινώνει. Εκεί έχεις όμως την επιλογή να φύγεις, να μην το επιτρέψεις.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κορίτσι μου γλυκό, μικρή μου Γαλλιδούλα όπως σε λέω, ποια είναι τα επόμενα σχέδια; Πού πάει η Ολυμπία και δε μας καλεί και δε μας παίρνει μαζί;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Η Ολυμπία ταξιδεύει, πάντα ταξιδεύει. Αν δεν ταξιδεύω κυριολεκτικά με το αεροπλάνο, με το πλοίο, με το αυτοκίνητο, το μυαλό μου ταξιδεύει όλη την ώρα. Μπορούμε να κανονίσουμε να πάμε ένα ταξιδάκι μαζί..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εννοείται αυτό!

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Πού ήταν να πάμε μια φορά αλλά δε μας  προέκυψε.. Κοίτα, δεν υπάρχουν σχέδια, αυτό είναι κάτι που επίσης έχω παρατηρήσει πλέον, ότι δεν κάνω μακροχρόνια σχέδια.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Α, είναι κάτι που έχει αλλάξει δηλαδή;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι, το ανακάλυψα πρόσφατα. Ζω όντως κάθε στιγμούλα, κάθε ώρα, κάθε  στιγμή σήμερα, τώρα, γιατί όντως δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Χωρίς να είμαι μελό, απλώς δεν κάνω και σχέδια τύπου «το καλοκαίρι θα πάω, θα κάνω…». Όχι, βλέποντας και κάνοντας.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα σ’ έχει κάνει όλο αυτό να εκτιμήσεις πιο πολύ αυτό που λέμε τη στιγμή, που όλοι το λέμε, αλλά ποτέ δεν το κάνουμε.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ναι. Αυτό το είχα και πριν. Πάντα εκτιμούσα τη στιγμή αλλά τώρα, ένα παραπάνω και χαίρομαι πολύ. Πιάνω τον εαυτό μου να έχω τέτοια χαρά, για πράγματα που μπορεί ο άλλος να με κοιτάξει και να πει «έλα Παναγία μου τώρα, τι χαίρεσαι;». Σε υπερβολικό βαθμό. Δηλαδή που όντως γελάω πιο πολύ..

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σε πονάνε τα μάγουλα, έτσι;

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Έχω κάνει και πιο πολλές ρυτίδες στα μάτια. Αλλά το χαίρομαι όντως.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι φανταστικό αυτό που λες και είναι φανταστικό να το λέει ένας άνθρωπος όταν περνά από κάτι τέτοιο και στο τέλος, ξέρεις, λένε συνήθως ότι είσαι αυτό που κάνεις αφού σου έχει συμβεί κάτι άσχημο. Δηλαδή αυτό που μένει στο τέλος, αυτό είσαι. Και συνήθως κάποιους ανθρώπους τους αλλάζει προς το κακό, κάποιους ανθρώπους τους αλλάζει προς το καλό. Εσένα σ’ έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Βλέπω μια εκδοχή της Ολυμπίας, πιο όμορφη από πριν, με διαφορετικό τρόπο. Αλλά πιο όμορφη, πιο ουσιαστική.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Ωραίο είναι αυτό, μ’ αρέσει.

Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ για τη συζήτηση που μοιράστηκες την εμπειρία σου, τις σκέψεις σου, τους φόβους σου και τις νίκες σου. Έχω χαρεί τόσο πολύ που σε ξέρω και ξέρεις, είσαι μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι και το δικό μου, είσαι και κάπου δίπλα και ξέρω ότι είσαι εκεί πέρα και με προσέχεις και με αγαπάς, όπως κι εγώ.

Εύχομαι να περάσουν όλα, να συνεχίσεις να είσαι έτσι χαρούμενη χωρίς κανένα λόγο και να σου πω ότι σ’ αγαπάω πάρα πολύ.

Ο. ΚΡΑΓΑΣΑΚΗ: Κι εγώ σ’ αγαπώ πολύ. Σ’ ευχαριστώ.

Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.

Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.