«Για να αλλάξεις ριζικά τη ζωή σου θέλει πείσμα, όχι ηρωισμό»

Μάριος Γιαννάκου: «Είμαι ένας άνθρωπος πραγματικά όπως όλοι. Έχω τη δουλειά μου, έχω τις υποχρεώσεις μου, επαγγελματικές, προσωπικές. Έχω τις αδύναμες στιγμές μου, λυγίζω, κλαίω, δακρύζω, πονάω. Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι, οπότε θέλω να δείξω μ’ αυτόν τον τρόπο ότι μέσα από την προσπάθεια ένας άνθρωπος πίστεψε σ’ αυτό που θέλει να κάνει και το πέτυχε. Δεν έχει να κάνει με το ότι όλοι πρέπει να τρέξουμε 500 χιλιόμετρα για να γίνουμε σημαντικοί. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα εκεί έξω. Αλλά μέσα απ’ αυτό το παράδειγμα μου αρκεί το να… ένας άνθρωπος να κάνει το πρώτο βήμα για τη δική του αλλαγή».

Μουσική

(Σήμα) Σταύρος Θεοδωράκης

Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά από ένα χτύπημα, μία πτώση, μία τραγωδία; Τι έχουν να πουν οι ήρωες, οι ηρωίδες που τα κατάφεραν; Είναι το podcast «Ιωάννα». Συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις και μαθήματα ζωής. Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.

Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Ξεκινάει άλλο ένα podcast. Σήμερα καλεσμένος μου είναι ο Μάριος Γιαννάκου. Μάριε, καλωσόρισες».

Μ.Γ.: «Καλώς σας βρήκα».

Ι.Π.: «Ο Μάριος -πιθανότατα να τον έχετε ακούσει ή να ‘χετε διαβάσει γι’ αυτόν- είναι αθλητής υπεραποστάσεων. Κάνει μεγάλες διαδρομές, πάνω από 100 χιλιόμετρα συνήθως, έτσι; Αν και τελευταία ήτανε… 503;».

Μ.Γ.: «503».

Ι.Π.: «503. Μίλησέ μου λίγο για αυτό το πολύ δύσκολο επίτευγμα. 503 χιλιόμετρα σέρνοντας ένα έλκηθρο…».

Μ.Γ.: «Η ιδέα αυτή μπήκε αρκετά χρόνια νωρίτερα, περίπου 15 χρόνια. Είχα διαβάσει ένα άρθρο του Μιχάλη του Στύλλα, ωκεανογράφος και αθλητής υπεραποστάσεων, για έναν αγώνα που θα έκανε στον Αρκτικό Κύκλο στην Αλάσκα. Σαν παιδί ενθουσιάστηκα. Ο Μιχάλης εξηγούσε στο άρθρο του πόσο δύσκολος ήταν ο αγώνας, το τι συνάντησε. Εγκατέλειψε τελικά σ’ εκείνη την προσπάθεια, αλλά νομίζω και η συμμετοχή μόνο είναι πάρα πολύ σημαντική σε τέτοιες προσπάθειες. 2022, Μάρτιο, ταξιδεύω μαζί με την ομάδα μου, την ομάδα υποστήριξης, στον Αρκτικό Κύκλο. Πρόκειται για έναν αγώνα με την ονομασία “Lapland Arctic Ultra”, όπου γίνεται στη Σουηδική Λαπωνία εντός του Αρκτικού Κύκλου, στην Αρκτική. Οι αθλητές πρέπει να ολοκληρώσουν εντός δέκα ημερών, σε συνθήκες αυτονομίας, την απόσταση αυτή των 503 χιλιομέτρων σέρνοντας ένα έλκηθρο». 

Ι.Π.: «Μισό λεπτάκι γιατί τώρα έχω άγνωστες λέξεις. Τι σημαίνει “συνθήκες…”;».

Μ.Γ.: «Αυτονομίας».

Ι.Π.: «Αυτονομίας, ναι».

Μ.Γ.: «”Συνθήκες αυτονομίας” σημαίνει ότι ένας αθλητής δεν παίρνει καμία εξωτερική βοήθεια. Έχει όλο τον απαραίτητο υποχρεωτικό εξοπλισμό του μέσα στο έλκηθρό του. Πρέπει να μεριμνήσει για την τροφή του, για το νερό του, για το τι θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει μέσα στον αγώνα αυτό. Οπότε μιλάμε για μία διαδικασία όπου ένας άνθρωπος πρέπει να ολοκληρώσει όλη αυτή τη μεγάλη απόσταση οργανώνοντας τα πάντα ο ίδιος για τον εαυτό του. Επομένως πολλές φορές έπρεπε να λιώνουμε χιόνι για να πίνουμε νερό».

Ι.Π.: «Αα οκ».

Ν.Μ.: «Δεν μπορούσαμε να πάρουμε από την ομάδα μας. Έπρεπε να κουβαλάμε αρκετό βάρος με τροφή για να καλύψουμε τις ενεργειακές μας ανάγκες καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας. Οπότε αυτό ήτανε νομίζω ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος της δυσκολίας, εκτός από το πάρα πολύ κρύο και την πάρα πολύ μεγάλη απόσταση».

Ι.Π.: «Και η υπόλοιπη ομάδα που μου ανέφερες, σε τι σε υποστηρίζει;». 

Μ.Γ: «Ήτανε ομάδα κινηματογράφησης, γιατί δημιουργούμε ένα ντοκιμαντέρ για την προσπάθεια αυτή». 

Ι.Π.: «Ωραία. Και από ό, τι είδα, η προσπάθεια ήτανε πετυχημένη εννοείται. Τερμάτισες…».

Μ.Γ.: «Τερμάτισα στις οχτώ ημέρες αγώνα, δύο μέρες νωρίτερα απ’ το προβλεπόμενο. Νομίζω ότι έτσι πάρα πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε το ότι από την αρχή του αγώνα πορεύτηκα μαζί με τον Ρας Ρέινμπολτ, έναν Αμερικάνο αθλητή υπεραποστάσεων, με συμμετοχές σε ακραίους αγώνες σε όλο τον κόσμο. Έχει τρέξει στο Νεπάλ, στην Κοιλάδα του Θανάτου στον αγώνα Badwater, στο Death Valley, που έχει τερματίσει στον αγώνα αυτό τέσσερις φορές. Οπότε μιλάμε πραγματικά για έναν θρύλο των υπεραποστάσεων αγώνων περιπέτειας. Και πήγα μαζί του για να βγάλω μία φωτογραφία για να την έχω. Μιλήσαμε, καταλάβαμε ότι έχουμε ίδιο ρυθμό, οπότε βάλαμε σαν στόχο την πρώτη μέρα να πάμε μαζί. Και η πρώτη μέρα έφερε τη δεύτερη μέρα, οπότε τις πρώτες τρεις μέρες καλύψαμε πάρα πολύ γρήγορα μία μεγάλη απόσταση. Κοιμηθήκαμε πάρα πολύ λίγη ώρα. Δηλαδή νομίζω ότι στις τρεις μέρες κοιμηθήκαμε δυόμισι ώρες συνολικά».

Ι.Π.: «Ουάου».

Μ.Γ.: «Οπότε όλη την άλλη ώρα βρισκόμασταν σε κίνηση. Και αυτό νομίζω ότι ήτανε πολύ σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας».

Ι.Π.: «Τι ήταν αυτό που σου μετέδωσε από την πείρα του και σε βοήθησε να ακολουθήσεις και τον δικό του ρυθμό;». 

Μ.Γ.: «Νομίζω ότι ήταν έτσι… θα ‘λεγα ο άτυπος κανόνας ότι δεσμεύτηκε ο ένας απέναντι στον άλλον και είχε πάντα ο ένας την έννοια του στον άλλον. Οπότε νομίζω ότι αυτό έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, ότι νοιαζόταν ο ένας για τον άλλον και ξέραμε ότι αν εγώ ας πούμε εγκατέλειπα, ίσως να επηρέαζε και τον άλλον τον αθλητή».

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Οπότε πάντα φοβόμαστε να πούμε αυτή τη λέξη, “εγκαταλείπω”, όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν κατά τη διάρκεια των οχτώ ημερών». 

Ι.Π.: «Το κίνητρό σου για να μπεις σε όλη αυτή τη διαδικασία… Που εντάξει, τώρα συζητάμε με αφορμή τον τελευταίο σου αγώνα, αλλά έχεις κάνει πολλές δύσκολες διαδρομές. Και σε  ερήμους, με ακραίες συνθήκες, με μεγάλες θερμοκρασίες, με υψηλά επίπεδα υγρασίας. Ποιο είναι το κίνητρό σου κάθε φορά, που σε παρακινεί να μπεις σ’ αυτόν τον κόπο; Πώς να το πω; Δεν ξέρω. Εμένα μου φαίνεται αδιανόητο ας πούμε. Γιατί κάποιος να πάει και να κάνει αυτό;». 

Μ.Γ.: «Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος έχει να μεταδώσει κάτι και να πει τη δική του ιστορία, αφήνοντας τον κόσμο λίγο καλύτερο από ό, τι τον πήρε χθες. Εγώ έχω βρει αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο, είναι οι υπεραποστάσεις. Μπορεί να περιέχουνε μέσα τους έτσι αρκετά μεγάλη δυσκολία και να ακούει ο κόσμος το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να τρέχει 500 χιλιόμετρα στην Αρκτική για τόσες μέρες. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι αυτά δεν είναι προβλήματα της ζωής, είναι περιπέτειες και προβλήματα τα οποία -σε εισαγωγικά τα βάζω τα “προβλήματα”- τα επιλέγουμε εμείς. Η ζωή δεν είναι τρέξιμο και έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Ο λόγος που επιλέγω όμως να τρέχω αυτές τις υπεραποστάσεις είναι αρχικά γιατί με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο το να βιώνω τέτοιες εμπειρίες, ακραίες. Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, ότι είμαι ένας άνθρωπος που θέλει να ζει ακραίες εμπειρίες. Οπότε όλο αυτό, από την αρνητική πτυχή του, το έχω μεταφέρει -θεωρώ- στη θετική πτυχή του. Γιατί, όπως ξέρεις, πριν αρκετά χρόνια ήμουνα υπέρβαρος και καπνιστής, οπότε νομίζω ότι σ’ αυτά τα δύο άκρα κινούμαι. Ή θα είμαι το ένα ή το άλλο. Οπότε έχω βρει τη θέση μου στον κόσμο κάνοντας αυτό. Και… δεσμεύομαι εγώ απέναντι σε ανθρώπους γιατί όταν έχω, όπως τώρα, την ευκαιρία και τη δυνατότητα και το βήμα να πω για την εμπειρία μου και να τους μιλήσω για το δικό μου mindset, δεσμεύομαι απέναντι σε σένα, απέναντι στον κόσμο ότι “κοίτα, πρέπει να ‘σαι πρώτα εσύ το παράδειγμα γι’ αυτούς, αν θέλεις να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι”. Οπότε είναι πολυδιάστατο και πολύπλευρο. Παίρνω ενέργεια απ’ τον κόσμο, τη δίνω πίσω στον κόσμο και θέλω να τη δίνω, γιατί είναι πραγματικά η κινητήριός μου δύναμη».

Ι.Π.: «Μου ανέφερες πριν από λίγο για τότε που ήσουν υπέρβαρος. Και όντως το ‘χω διαβάσει, το ‘χεις αναφέρει ξανά, και το αναφέρεις κάθε φορά που μιλάς. Αυτό σ’ έχει κάπως σημαδέψει; Θέλεις να δείξεις την αντίθεση της κατάστασης που ‘σουνα τότε με την κατάσταση που είσαι τώρα; Σου ‘χει αφήσει κάποια κατάλοιπα δηλαδή αυτό;».

Μ.Γ.: «Κοίτα, ακόμα και μέχρι σήμερα το να ρυθμίζω το βάρος μου αποτελεί ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα για μένα, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια. Γιατί έχω την τάση να βάζω πάρα πολύ εύκολα κιλά».

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Και αυτό είναι κάτι που ένας άνθρωπος ο οποίος δεν ήτανε ποτέ υπέρβαρος, δεν μπορεί να το καταλάβει ότι κυρίως το πρόβλημα είναι εσωτερικό. Και επηρεάζει πάρα πολύ ψυχολογικά έναν… έναν άνθρωπο. Από ‘κει και πέρα, δεν το κάνω για να τονίσω τη διαφορά τόσο. Που ‘ναι κι αυτό σημαντικό κομμάτι για να ταρακουνήσεις κάποιον και να εμπνεύσεις κάποιον που θέλει να κάνει τη δική του αλλαγή σε οποιονδήποτε τομέα. Είναι το ότι πολλές φορές ακούω τη φράση “ο υπεραθλητής Μάριος”. Δεν είμαι υπεραθλητής. Είμαι ένας άνθρωπος πραγματικά με μέτριες δυνατότητες που απλώς υπομένει σ’ αυτό που ξέρει ότι τον κάνει ευτυχισμένο. Προσπαθώ κάθε μέρα πάρα πολύ κι ο στόχος μου είναι να γίνομαι λίγο καλύτερα από ό, τι εχθές. Οπότε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θέλω να μεγεθύνω κάτι το οποίο πολλές φορές ίσως από τα Μέσα δημιουργείται και αποστασιοποιείται ο κόσμος. Γιατί δεν είμαι αυτό, είμαι ένας άνθρωπος πραγματικά όπως όλοι. Έχω τη δουλειά μου, έχω τις υποχρεώσεις μου, επαγγελματικές, προσωπικές. Έχω τις αδύναμες στιγμές μου, λυγίζω, κλαίω, δακρύζω, πονάω. Είμαι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Οπότε θέλω να δείξω μ’ αυτόν τον τρόπο ότι μέσα από την προσπάθεια ένας άνθρωπος πίστεψε σ’ αυτό που θέλει να κάνει και το πέτυχε. Δεν έχει να κάνει με το ότι όλοι πρέπει να τρέξουμε 500 χιλιόμετρα για να γίνουμε σημαντικοί. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα εκεί έξω. Αλλά μέσα απ’ αυτό το παράδειγμα μου αρκεί το να… ένας άνθρωπος να κάνει το πρώτο βήμα για τη δική του αλλαγή».

Ι.Π.: «Η διαδρομή που μόλις ολοκλήρωσες θα έλεγες ότι είναι το πιο δύσκολο επίτευγμά σου;». 

Μ.Γ.: «Νομίζω με διαφορά».

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Ήτανε πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ και συναισθηματικά και σωματικά γιατί είναι μια προσπάθεια που προσπαθώ τα τελευταία δυόμισι χρόνια κάθε μέρα. Και αυτό που ίσως δεν μπορεί να καταλάβει πολύς κόσμος είναι ότι κάθε μέρα προσπαθούσα πάρα πολύ για κάτι το οποίο είχα πολύ λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία σε αυτούς τους αγώνες εγκαταλείπει. Οπότε πρέπει να σκάψεις πολύ βαθιά μέσα σου για να βρεις τους λόγους που το κάνεις και να είσαι συνεπής κάθε μέρα και κάθε μέρα, κάθε μέρα. Ώστε όταν περάσει ο καιρός, να γυρίσεις πίσω και να πεις ότι “οκ, ίσως να ‘χω λίγες παραπάνω πιθανότητες να πετύχω”. Και όσο περνάει ο καιρός, μαθαίνεις και συνηθίζεις τον οργανισμό σου… Όχι να συνηθίζεις. Απλώς να αποδέχεσαι αυτή την κατάσταση. Γιατί στερείσαι πάρα πολλά». 

Ι.Π.: «Από όσους συμμετείχαν στον τελευταίο αγώνα, πόσοι τερμάτισαν;». 

Μ.Γ.: «Νομίζω ότι τερματίσαμε 14 άτομα, χωρίς να είμαι σίγουρος όμως». 

Ι.Π.: «Από τα πόσα όμως; Πόσοι προσπάθησαν;».

Μ.Γ.: «23 δηλώσαμε από 18 χώρες του κόσμου. Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήτανε κανένας τυχαίος, δηλαδή ήτανε άνθρωποι οι οποίοι είχανε πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες αποστολές. Είχαν τεστάρει ήδη τον εαυτό τους γιατί πρέπει να στείλουμε βιογραφικό στη διοργάνωση για να αποδεχτεί την… το registration». 

Ι.Π.: «Τι είδους προετοιμασία χρειάζεται κάποιος που αποφασίζει ότι “οκ, θέλω κι εγώ να συμμετέχω εκεί”; Δεν λέμε να το κάνω εγώ. Κάποιος έμπειρος σχετικά ή κάποιος που να ‘χει μια αντίστοιχη εμπειρία. Αλλά γενικά η προετοιμασία που ακολουθεί… Γιατί μου λες ότι εσύ προετοιμαζόσουνα δύο χρόνια».

Μ.Γ.: «Ναι». 

Ι.Π.: «Τι στάδια περιλαμβάνει αυτή η προετοιμασία;». 

Μ.Γ.: «Εδώ είναι το αμέσως επόμενο οξύμωρο, θα ‘λεγα, της υπόθεσης, γιατί κανένα σώμα, όσο να προετοιμαστεί, όσο κι αν γυμναστεί, δεν είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει τέτοια απόσταση. Μιλάμε για μία απόσταση Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Ο πιο γυμνασμένος άνθρωπος του κόσμου να είσαι, δεν βγαίνει σωματικά μία τέτοια προσπάθεια. Οπότε είναι κυρίως πνευματική η προσπάθεια».

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Την προπόνηση την κάνεις κάθε μέρα γιατί βάζεις τον εαυτό σου σε μία διαδικασία να είναι συνεπής σ’ ένα πρόγραμμα. Οπότε έχουμε την πρώτη μαγική λέξη, που ‘ναι η λέξη “πειθαρχία”. Αν δεν πειθαρχήσεις σε καθημερινό επίπεδο σε διάφορα πράγματα στη ζωή σου, όταν έρθει η ώρα να αποδείξεις κάτι και δεν έχεις προσπαθήσει πολύ γι’ αυτό το κάτι, το παρατάς και το αφήνεις πάρα πολύ εύκολα. Οπότε εγώ στην ιδέα ότι δύο-δυόμισι χρόνια έχω προσπαθήσει πάρα πολύ για κάτι, είχα στερηθεί καφέδες, οικογενειακές στιγμές με τη σύντροφό μου, είχα βάλει στην άκρη πάρα πολλά πράγματα κι είχα παγώσει πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου για να έχω λίγες πιθανότητες να κάνω αυτό το πράγμα, να πετύχω. Όταν έρθει η ώρα να εγκαταλείψεις, όλα αυτά τα σκέφτεσαι, όλες εκείνες τις στιγμές που έλειπες απ’ την οικογένειά σου, όλα αυτά που στερήθηκες, στα πάρτι που δεν πήγες, τους καφέδες που δεν ήπιες. Σου έρχονται εκείνη τη στιγμή και λες: “Πάμε λίγο πιο κάτω. Θα εγκαταλείψω λίγο πιο κάτω, όχι ακόμα”. Και όπως…».

Ι.Π.: «Άλλο λίγο, άλλο λίγο».

Μ.Γ.: «Ναι. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα. Και “λίγο ακόμα, λίγο ακόμα”, κάπως μαζεύεται όλο αυτό. Γίνεται ίσως περισσότερο υποφερτό, η προσπάθεια αυτή. Και κάπως έτσι προχωράς. Νομίζω αυτό είναι το…».

Ι.Π.: «Άρα η προπόνηση η καθημερινή που λες έχει να κάνει με το ότι λες “εγώ σήμερα πρέπει να διανύσω μια απόσταση χ σε τόσο χρονικό διάστημα”; Αυτό;».

Μ.Γ.: «Ε…».

Ι.Π.: «Και το κάνεις κάθε μέρα;». 

Μ.Γ.: «Μπορεί να περιλαμβάνει ενδυνάμωση, γυμναστήριο, το πρωί να κάνω χαλάρωμα 10-15 χιλιόμετρα, να πάω στη δουλειά και το βράδυ να τρέξω άλλα 10 χιλιόμετρα».

Ι.Π.: «Ε συγγνώμη, είπες “χαλάρωμα 10-15 χιλιόμετρα”; Άκουσα καλά, εντάξει».

Μ.Γ.: «Ναι. Ναι. Εννοώ όχι με ένταση και έτσι να μαζέψω κάποια χιλιόμετρα. Ναι. Ε μπορεί να σας φαίνονται πολλά χιλιόμετρα, αλλά τα εβδομαδιαία χιλιόμετρα που βγάζω μπορεί να μην είναι παραπάνω από έναν άνθρωπο που ετοιμάζεται για μαραθώνιο».

Ι.Π.: «Φαντάζομαι ότι όλο αυτό βέβαια μπορεί τώρα εμείς να το συζητάμε και να ακούγεται έτσι… να το λέμε με χαμόγελο και “τι ωραία που είναι” κτλ, αλλά ποιες είναι οι συνέπειες στην υγεία σου όταν κάνεις αυτή την υπερπροσπάθεια; Και το καταφέρνεις, αλλά φαντάζομαι μετά υπάρχουν και κάποιες συνέπειες».

Μ.Γ.: «Ναι. Στην ψυχική ή στη σωματική;». 

Ι.Π.: «Και… Και τα δύο».

Μ.Γ.: «Λοιπόν. Πολλές φορές μια τέτοια εμπειρία μπορεί να εξελιχθεί σε μια τραυματική εμπειρία. Σε εισαγωγικά το βάζω, έτσι; Και το δύσκολο είναι όταν γυρίζεις πίσω απ’ αυτές τις προσπάθειες. Το… Γιατί όταν πιέζεις τον εαυτό σου παραπάνω από το συνηθισμένο και δημιουργείς μία νέα πραγματικότητα και ανοίγεις νέες δεξαμενές ενέργειας που πολλοί άνθρωποι ενδεχομένως δεν χρειάζεται κιόλας να ανοίξουν, ε όταν επιστρέφεις πίσω σε μία καθημερινότητα όπου έχει τα δικά της μικρά ή μεγάλα προβλήματα, τα αντιμετωπίζεις όλα πολύ διαφορετικά κι εκεί μπορείς να εγκλωβιστείς. Μπορεί να γίνεις εγωιστής, να γίνεις εγωκεντρικός. Μπορεί να γίνεις αδιάφορος με τα προβλήματα των άλλων, γιατί λες “οκ, τι… τι μου λέει τώρα;”. Αλλά δεν είναι έτσι. Και θέλει να βρεις πάρα πολύ… να έχεις πολύ συγκροτημένη σκέψη για να μην σε παρασύρει όλη αυτή η ενέργεια μετά και να την κατευθύνεις προς κάτι θετικό. Και όπως σου είπα, εμένα προσωπικά θεωρώ ότι μ’ έχει βοηθήσει το τρέξιμο και όλα αυτά τα project κυρίως στη ζωή μου. Γιατί, όπως είπαμε, η ζωή δεν είναι μόνο το τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της ζωής. Και ο πιο μεγάλος και δύσκολος και σημαντικός υπερμαραθώνιος είναι η ζωή. Δεν είναι ούτε σπριντ, ούτε μαραθώνιος η ζωή. Είναι υπερμαραθώνιος. Οπότε πάρα πολλά πράγματα που έχω πάρει απ’ τον υπερμαραθώνιο τα ‘χω μεταφέρει στη… στη ζωή μου». 

Ι.Π.: «Μάλλον αυτή είναι μία αμφίδρομη σχέση. Δηλαδή καταλαβαίνω ότι και η ζωή σου ‘χει δώσει πράγματα για να μπορείς να ανταπεξέλθεις και να κάνεις αυτό που κάνεις και να είσαι και πολύ καλός, και η προετοιμασία σου για όλο αυτό αντίστοιχα σου δίνει εφόδια για να αντιμετωπίζεις τα καθημερινά προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε στη ζωή».

Μ.Γ.: «Έτσι ακριβώς. Πάρα πολλά πράγματα έχω πάρει απ’ τον υπερμαραθώνιο για τη ζωή μου και πάρα πολλά πράγματα μ’ έχουνε βοηθήσει στον υπερμαραθώνιο τα οποία τα ‘χω μεταφέρει απ’ την καθημερινότητά μου».

Ι.Π.: «Όλο αυτό ξεκίνησε από την εμπειρία σου με τον φίλο σου τον Αλέξανδρο, ο οποίος κλήθηκε να αντιμετωπίσει κάποια στιγμή ένα πρόβλημα υγείας το οποίο εσένα σε… αυτό σε ταρακούνησε και σε παρακίνησε και για να βοηθήσεις εκείνον…».

Μ.Γ.: «Αλλά κατέληξα να βοηθηθώ εγώ περισσότερο από το να βοηθήσω».

Ι.Π.: «Και οι δύο, και οι δύο».

Μ.Γ.: «Νομίζω ότι εκείνη τη φάση της ζωής μου έψαχνα να βρω ένα κίνητρο και μία σπίθα που θα με παρακινούσε να κάνω το πρώτο βήμα. Ο Αλέξανδρος νομίζω ότι ήτανε όχι η σπίθα, αλλά ολόκληρη φωτιά. Και πραγματικά βλέποντας την προσπάθεια τη δική του, αναθεώρησα πάρα πολλά πράγματα για τη ζωή και το τι σημαίνει “προσπάθεια”, “πίστη”, “θέληση”. Και τόσα χρόνια μετά, κάνω εγώ τον δικό μου αγώνα, πολύ μικρότερο από αυτόν που κάνουν άλλοι άνθρωποι, όπως είναι προβλήματα υγείας. Και νομίζω ότι ο Αλέξανδρος ήταν ένα πάρα πολύ μεγάλο κίνητρο για να συνεχίσω και να έχω διάρκεια σε αυτό που κάνω, γιατί πάντα σκέφτομαι στους αγώνες ότι: “Κοίτα, η συνθήκη που αντιμετωπίζεις, οκ, είναι δύσκολη αλλά σε έξι, εφτά, οχτώ, εννιά μέρες τελειώνει. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι παλεύουνε χρόνια με προβλήματα”. Και πραγματικά είναι πάρα πολύ εμπνευστικό αυτό, το να βλέπεις αυτούς τους πολεμιστές της ζωής να πολεμάνε για πράγματα τα οποία εμείς πολλές φορές ξεχνάμε και νομίζουμε ότι είναι αυτονόητα». 

Ι.Π.: «Ο Αλέξανδρος βέβαια τα κατάφερε, έτσι; Είναι…».

Μ.Γ.: «Τα κατάφερε παρά τις προβλέψεις όλων».

Ι.Π.: «Πολύ καλά, πολύ καλά».

Μ.Γ.: «Και είναι πολύ καλά». 

Ι.Π.: «Ξέρω ότι έχεις ανέβει στον Όλυμπο αμέτρητες φορές. Επίσης εδώ θέλω να καταγγείλω ότι με απείλησες όταν μπήκες στο στούντιο. Ότι το καλοκαίρι θα με ανεβάσεις κι εμένα».

Μ.Γ.: «Όλοι καταλήγουνε στο τέλος με μια φωτογραφία από την κορυφή, να ξέρεις, με μένα. Το λάθος ήτανε που πήρες τηλέφωνο, να ξέρεις».

Ι.Π.: «Εντάξει. Λες να τα καταφέρω; Δεν ξέρω».

Μ.Γ.: «Ναι, φυσικά και θα τα καταφέρεις, εννοείται. Αν πιστέψεις ότι θα το καταφέρεις, θα το καταφέρεις. Ένα ρητό λέει “είναι πολλές φορές πιο σημαντικό το να νιώθουμε δυνατοί απ’ το να είμαστε”, οπότε αν πιστέψεις ότι μπορείς να το κάνεις, θα το κάνεις». 

Ι.Π.: «Νομίζω ότι έχω ξεπεράσει και χειρότερα τώρα που το σκέφτομαι, οπότε…».

Μ.Γ.: «Έτσι».

Ι.Π.: «Ε, ήθελα λοιπόν να μου πεις λίγο για την εμπειρία σου με τη φίλη σου, την Ελευθερία, η οποία είναι ένα κορίτσι τετραπληγικό και την πήρες στους ώμους σου, στην πλάτη σου για να πραγματοποιήσεις το όνειρό της που ήταν να φτάσει στην κορυφή του Ολύμπου. Και τα καταφέρατε».

Μ.Γ.: «Ναι. Γνωριστήκαμε μέσα από την κοινή μας φίλη, τη Θεοδώρα. Μίλησα λίγο έτσι με την Ελευθερία. Η Ελευθερία μου είπε ότι θα ήθελε ν’ ανέβει κάποια στιγμή έτσι σε… στον Όλυμπο. Οπότε εγώ εκεί πήρα κατευθείαν το ερέθισμα και είπα “γιατί το ‘κάποια φορά’ να μη γίνει αύριο ή μεθαύριο;”. Γιατί πάρα πολλές φορές οι άνθρωποι αναβάλλουμε συνεχώς για κάτι, νομίζουμε ότι έχουμε τον χρόνο πάντα για κάτι. Και για μένα νομίζω ότι ήτανε πάρα πολύ σημαντικό το να μπω σε μια τέτοια συνθήκη και να βοηθήσω έναν άνθρωπο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια ήτανε προσπάθειες που έκανα για τον εαυτό μου. Δεν είχα προσφέρει άμεσα τίποτα σε κανέναν. Άσχετα που μπορεί να έπαιρνα μηνύματα ότι τους έχω βοηθήσει κάποιους ανθρώπους να κάνουν τη δική τους προσπάθεια. Ένιωθα την ανάγκη να κάνω κάτι για έναν άνθρωπο που πραγματικά θέλει να πετύχει κάτι και να ήμουνα μέρος της προσπάθειάς του. Ε οπότε στις 5 Οκτωβρίου του 2020, μαζί με την Ελευθερία και την ομάδα μας, επίσης κια ο Δημήτρης ο Παπανικολάου που φιλοξένησες την προηγούμενη βδομάδα αποτέλεσε έτσι πολύ σημαντικό κομμάτι της βοήθειας κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Ήμασταν πάρα πλλά άτομα στην προσπάθεια αυτή. Ο καθένας βοήθησε με τον δικό του τρόπο. Και φτάσαμε νομίζω 09:20 το πρωί στην κορυφή της Ελλάδας. Ήταν μια πολύ δύσκολη προσπάθεια. Ριψοκίνδυνο, ειδικά στο τελευταίο τμήμα που είναι και το αναρριχητικό. Γιατί όσες φορές κι αν είχα ανέβει τον Όλυμπο πριν, η σκέψη ότι έχεις έναν άνθρωπο πίσω και μια ζωή μπορεί να σε συνθλίψει. Οπότε αυτό ήταν το πιο δύσκολο, το ότι είχα την ευθύνη για έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν εξαρτώμενος από μένα στο 100%».

Ι.Π.: «Φυσικά. Και συγχαρητήρια γι’ αυτό που έκανες, γιατί είναι αυτό που λες. Ότι δεν έχει να κάνει μόνο… Όταν κάνεις κάτι τέτοιο, δεν έχει να κάνει μόνο με τον εαυτό σου και με τον δικό σου τον στόχο. Αναλαμβάνεις και την ευθύνη και το όνειρο κάποιου τρίτου».

Μ.Γ.: «Έτσι ακριβώς. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου μ’ είχε πάρει μια μέρα πριν και μου είπε “πώς μπορείς και κοιμάσαι και παίρνεις μία τόσο μεγάλη ευθύνη;”. Αλλά νομίζω ότι είχα υποχρέωση και χρέος στο να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι σημαντικό. Είχα χρέος. Απ’ τη στιγμή που είχα τεστάρει τον εαυτό μου ότι μπορεί να το κάνει σωματικά, και πνευματικά έπρεπε να βρω τη δύναμη να το διαχειριστώ και να βοηθήσω».

Ι.Π.: «Είμαι σίγουρη ότι για την Ελευθερία ήτανε σαν να της χάρισες όλο τον κόσμο εκείνη τη στιγμή».

Μ.Γ.: «Η Ελευθερία δεν σταμάτησε μετά. Μετά έκανε ελεύθερη πτώση, τώρα τρέχουμε μαραθώνιο».

Ι.Π.: «Αλήθεια;». 

Μ.Γ.: «Την επόμενη βδομάδα τρέχουμε μαζί μαραθώνιο». 

Ι.Π.: «Φοβερό. Απ’ ό, τι έχω μάθει, πηγαίνεις και μιλάς στα παιδιά, πηγαίνεις σε σχολεία. Τι είναι αυτό που παίρνεις πίσω απ’ αυτές τις συζητήσεις και από την επαφή με τα παιδιά; Και σου έχουν γνωρίσει ας πούμε περιπτώσεις που πραγματικά σου έχουν πει ότι: “Ξέρεις τι, Μάριε; Μετά τη δική μας συζήτηση, εγώ άλλαξα τη ζωή μου” ή “ξεκίνησα να κάνω αυτό, επειδή εσύ με παρακίνησες”». 

Μ.Γ.: «Ναι. Βασικά οι ομιλίες χωρίζονται σε στελέχη εταιρειών που ‘ναι ένα κομμάτι έτσι της δραστηριότητας που κάνω, εταιρικές ομιλίες δηλαδή, όπου σε αυτούς τους ανθρώπους έχεις πολύ λίγα και μικρά περιθώρια να αλλάξεις πράγματα τα οποία έχουν παγιωθεί σε αυτούς με τα χρόνια. Οπότε πάνω σε αυτό το κομμάτι σκέφτηκα ότι: “Οκ, από τη στιγμή που μιλάς σε στελέχη εταιρειών, γιατί δεν το πας ένα βήμα παρακάτω; Να είναι πιο ουσιαστικό αυτό το οποίο θες να προσφέρεις και αποτελεσματικό και να μιλήσεις σε παιδιά τα οποία έχουνε πολύ μεγάλη ανάγκη από ερεθίσματα. Μπορούν να πάρουνε πολύ πιο εύκολα πληροφορίες και να τις βάλουν μετά στη ζωή τους μέσα πολύ πιο εύκολα από έναν άνθρωπο που είναι 30, 35, 40 χρονών και του έχουνε παγιωθεί κάποιες αντιλήψεις και συνήθειες”. Οπότε για μένα επίσης ένα πολύ κομμάτι έτσι μεγάλο της… θα ‘λεγα της κοινωνικής προσφοράς και χρέους που έχω εγώ απέναντι στην κοινωνία, γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να μιλήσω σε κάποιους ανθρώπους, να μιλήσω σε παιδιά και το κάνω με πάρα πολύ μεγάλη χαρά γιατί έχω βρει κι εγώ έναν σκοπό. Μου έχουνε στείλει παιδιά μηνύματα που δίνουνε Πανελλαδικές ή που περάσανε Πανελλαδικές ή πιο μικρά παιδιά τα οποία με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο μου είπαν ότι τους βοήθησα πάρα πολύ στο να ανταπεξέλθουνε στις… στα προβλήματα που μπορεί να έχει ένα παιδί. Γιατί μπορεί εμείς τώρα ως ενήλικες να λέμε “τι πρόβλημα μπορεί να έχει ένα παιδί δεκαπέντε…;”. Αλλά δεν είναι έτσι. Κάθε πρόβλημα σε κάθε φάση της ζωής μας είναι σημαντικό. Άλλα προβλήματα έχουμε όταν είμαστε 14, άλλα όταν είμαστε 25, άλλα όταν είμαστε 30. Δεν υπάρχει μικρό και μεγάλο έτσι πρόβλημα ανάλογα με την ηλικία. Και για μένα είναι το πιο συγκινητικό, είναι το πιο σημαντικό μετάλλιο απ’ αυτό που κάνω». 

Ι.Π.: «Οπότε αν κάποιο είτε παιδί, είτε κάποιος ενήλικας σε ακούει αυτή τη στιγμή και λέει ότι “πω πω, κι εγώ, ζηλεύω, θέλω κι εγώ να κάνω αυτό που κάνει ο Μάριος”, πώς ξεκινάει; Που πρέπει να απευθυνθεί να τον καθοδηγήσουν; Ποια είναι τα βήματα;». 

Μ.Γ.: «Πώς ξεκινάει… Βάζει τα αθλητικά του παπούτσια, βρίσκει το πιο κοντινό δασάκι που έχει -όλοι νομίζω ότι έχουμε ένα κοντινό δασάκι, δεν χρειάζεται να ‘ναι δάσος ή βουνό- και νομίζω τα υπόλοιπα θα έρθουνε. Δεν υπάρχει ούτε μαγικό χάπι, ούτε μαγική συμβουλή για να πεις σε κάποιον πώς να κάνει κάτι τέτοιο. Αν με ρωτούσες εμένα πριν 4 χρόνια ότι θα συμμετείχα σ’ αυτούς τους αγώνες στην έρημο, στην Αρκτική, στη ζούγκλα, θα σου έλεγα “εντάξει, ναι, οκ, έλα να μιλήσουμε για κάτι άλλο”. Δεν θα το πίστευα. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Άμα δεν δοκιμάσεις, θα αποτύχεις. Και η αποτυχία είναι μέρος της ζωής».

Ι.Π.: «Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια οργάνωση που μπορεί να καθοδηγήσουν τα παιδιά ή τους ενδιαφερόμενους, που να τους προπονήσουνε, που να τους ενημερώσουνε;».

Μ.Γ.: «Έχει προπονητές που σε προετοιμάζουνε για κάτι τέτοιο, όσο μπορεί να προετοιμαστεί κάποιος για κάτι τέτοιο. Από εκεί και πέρα, αν κάποιος θέλει να δηλώσει… ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους εμπειρίες, νομίζω θα ‘ναι πολύ λίγοι άνθρωποι αυτοί που θα… Ας μου στείλει μήνυμα, θα του απαντήσω σίγουρα».

Ι.Π.: «Ωραία. Απευθύνονται δηλαδή στον Μάριο Γιαννάκου».

Μ.Γ.: «Εγώ θα χαρώ πάρα πολύ να δω σε… Ναι, ναι. Θα χαρώ πάρα πολύ να δω σε δέκα χρόνια η Αρκτική να ‘ναι γεμάτη νέους Έλληνες που θέλουν να τρέξουνε 500 χιλιόμετρα».

Ι.Π.: «Βασικά εγώ νομίζω θα σου πρότεινα να το οργανώσεις εσύ, πάρ’ το όλο πάνω σου».

Μ.Γ.: «Ναι; Θα με κυνηγάνε οι μαμάδες τους μετά. Άσ’ το, δεν ξέρω. Θα… Έχω ήδη τη δικιά μου και της κοπέλας μου». 

Ι.Π.: «Θα, θα… Θα τις παρηγορήσει η δική σου μαμά, είμαι σίγουρη».

Μ.Γ.: «Έχει γίνει η μητέρα μου ειδική. Που παλιά έλεγα “θα πάω να τρέξω μαραθώνιο” και δάκρυζε. Τώρα δεν κυλάει ούτε δάκρυ. Είναι… Έχει γίνει πάρα πολύ σκληρή. Δηλαδή τύπου “μαμά, θα πάω να τρέξω 500 χιλιόμετρα στην Αρκτική”. “Ντάξει, οκ. Ναι, οκ”».

Ι.Π.: «”Ναι, παιδί μου, να πας. Καλή τύχη”».

Μ.Γ.: «Ε το έχει συνηθίσει, έχει φτάσει στο άλλο άκρο. Ναι».

Ι.Π.: «Πραγματικά ήτανε δύσκολο θεωρείς για την οικογένειά σου;». 

Μ.Γ.: «Νομίζω ότι για κάθε οικογένεια είναι δύσκολο όταν το παιδί τους κάνει οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτό που έκανε η οικογένεια».

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Δεν έχει να κάνει μόνο με τον υπερμαραθώνιο. Έχει να κάνει με τη στάση ζωής που θέλει να έχει. Οπότε όλο αυτό ίσως σοκάρει στην αρχή την οικογένεια και πει: “Οκ, τι γίνεται; Μήπως κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου;”. Αλλά αν εμείς οι ίδιοι στηρίξουμε το όνειρό μας και αποδείξουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι και όντως είναι ο δρόμος που θέλουμε να ακολουθήσουμε, πιστεύω ότι όλοι μετά θα ‘ναι μαζί μας. Δηλαδή και για την οικογένειά μου ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή. Δεν είναι εύκολο για καμία μαμά να ξέρει ότι το παιδί της μπορεί να πάθει κρυοπαγήματα και να γυρίσει χωρίς δάχτυλα στα χέρια ή στα πόδια. Γιατί είναι μία πιθανότητα, έτσι; Δεν… Κάθε τι έχει… έχει το τίμημά του. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια είπα ότι η υγεία προέχει. Δεν θα πιέσω τον εαυτό μου απλώς για να τερματίσω και αν αυτό σήμαινε ότι θα έχω κάποιο σημαντικό πρόβλημα στην υγεία μου. Για μένα οπότε το να ακολουθήσουμε τον δρόμο μας υπεύθυνα, νομίζω ότι η οικογένεια μετά απλώς θα μας αποδεχτεί με πολύ μεγάλη χαρά. Αλλά πρέπει να υπάρχει ένας χρόνος για να συνηθίσουνε λίγο την…».

Ι.Π.: «Ναι, σίγουρα. Υπάρχει κάποιο περιστατικό που πραγματικά κινδύνεψες και που ένιωσες ότι απειλείται η υγεία σου;». 

Μ.Γ.: «Πολλά, πολλά». 

Ι.Π.: «Εγώ το λέω πιο πολύ για να καταλάβουμε τον κίνδυνο».

Μ.Γ.: «Ναι, ναι, ναι».

Ι.Π.: «Κι ότι δεν είναι κάτι απλό». 

Μ.Γ.: «Ξέρεις τι; Και τον… Τώρα ακούγεται λίγο έτσι λαϊκό αυτό που θα πω, αλλά και τον δρόμο να πας να περάσεις, αν δεν προσέξεις, μπορεί κάποιος να σε χτυπήσει. Οπότε μπορώ να σου πω ότι τις δύο έτσι φορές που θυμάμαι που κινδύνεψα πιο πολύ από όλες ήτανε εδώ στον Όλυμπο. Τι γίνεται; Όταν συνηθίζεις κάτι, ξεχνάς ενδεχομένως ότι πρέπει να τηρήσεις κάποιους κανόνες ασφαλείας ή το ότι βρίσκεσαι στο βουνό. Ανεξάρτητα αν έχεις πάει σε μία κορυφή 300 φορές. Είναι βουνό. Έχει κάθετα σημεία, πρέπει να προσέχεις. Είναι μια σειρά πραγμάτων, κανόνων ασφαλείας που πρέπει να ακολουθείς. Τη μία φορά που δεν θα την ακολουθήσεις, συνήθως τότε θα συμβεί το κακό. Οπότε μπορώ να σου πω ότι έτσι την έχω πατήσει». 

Ι.Π.: «Δηλαδή τι συνέβη;». 

Μ.Γ.: «Θα σου πω ακριβώς. Μαζί με τον Γιώργο τον Φολτόπουλο, τον φίλο μου. Ήτανε Ιούνιος και πήγαμε για τρέξιμο αυθημερόν στον Όλυμπο. Είδα τον καιρό να κλείνει. Βρισκόμασταν κάτω απ’ το Οροπέδιο των Μουσών, είναι εκεί που κατασκηνώνουν οι περισσότεροι. Τα καταφύγια ακόμα δεν είχαν ανοίξει. Ενώ είδα τον καιρό να κλείνει, είδα πάρα πολύ… έτσι πάρα πολλά σύννεφα, του λέω “ρε συ, φτάσαμε μέχρι εδώ, να μην ανέβουμε πάνω;”. Μου λέει “ρε συ, ο καιρός κλείνει”. Του λέω: “Ντάξει, τι….; Έχουμε φτάσει μέχρι εδώ”. Οπότε ανεβήκαμε πάνω, έκλεισε ο καιρός και μετά εγκλωβιστήκαμε στο… στο Οροπέδιο των Μουσών. Δεν μπορούσαμε να δούμε στο ένα μέτρο, δεν μπορούσαμε να βρούμε ξανά το μονοπάτι της επιστροφής, δεν είχαμε νερό μαζί μας, δεν είχαμε τρόφιμα και δεν είχαμε και μπουφάν. Οπότε για δύο ώρες…».

Ι.Π.: «Σε έβριζε».

Μ.Γ.: «Έπρεπε να βρισκόμαστε… Το “μ’ έβριζε” είναι νομίζω πολύ μικρή λέξη. Ε, απλώς βρισκόμασταν σε κίνηση για να μην πάθουμε υποθερμία σ’ έναν Όλυμπο που όλοι πιστεύουν ότι τον Ιούνιο θα έχει καλό καιρό, αλλά εκεί πάνω, στα δυόμισι χιλιάδες μέτρα, ο καιρός αλλάζει πάρα πολύ εύκολα, έχει μικροκλίμα. Άρχισε να ρίχνει χιονόνερο και βρεθήκαμε σε μία κατάσταση που δεν το πιστεύαμε μέσα σε δέκα λεπτά. Και ένα ακόμα σκηνικό είναι πέρσι τον Μάιο, μαζί με τον φίλο μου τον Μάνο τον Αρμουτάκη, που κάναμε μία αναρρίχηση. Είχε ακόμα πάγο στον Όλυμπο και ανεβαίναμε κορυφή. Και ξεκόλλησε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι βράχου και πέρασε μπροστά απ’ το κεφάλι μου, με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Αυτά είναι έτσι δύο πράγματα τα οποία έχω…».

Ι.Π.: «Πολύ ενθαρρυντικά για… Θέλω λίγο να γνωρίσουμε τον Μάριο έξω από το τρέξιμο και τους μαραθωνίους, στην υπόλοιπη ζωή του. Κατ’ αρχάς αυτό το οποίο κάνεις, σε βιοπορίζει;». 

Μ.Γ.: «Μετά από αρκετά χρόνια, έχω βρει τον τρόπο να χρηματοδοτώ αυτά τα project τα οποία επιλέγω και να με βιοπορίζει. Αλλά είναι ένα μέρος της επαγγελματικής μου -θα ‘λεγα- σταδιοδρομίας η ενασχόλησή μου με αυτό. Στην κανονική μου ζωή, όταν δεν φοράω τα αθλητικά και φοράω κοστούμι, δουλεύω στην… εργάζομαι στην Deloitte, στο τμήμα marketing, στο κομμάτι εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Οπότε αυτή είναι η… η ενασχόλησή μου σε καθημερινή βάση». 

Ι.Π.: «Η Deloitte είναι εταιρεία συμβουλευτική».

Μ.Γ.: «Ναι. Ασχολείται με audit, με εσωτερικό έλεγχο. Είναι συμβουλευτική στο κομμάτι business». 

Ι.Π.: «Τελείως άλλο κομμάτι δηλαδή απ’ αυτό που κάνεις».

Μ.Γ.: «Ναι, ναι, ναι. Εντελώς, ναι».

Ι.Π.: «Οπότε εκεί τι ρόλο έχεις εσύ; Εννοώ ποια… ποιος είναι ο ρόλος σου και ο στόχος;».

Μ.Γ.: «Στην ουσία, μαζί με την ομάδα που απαρτίζουμε το τμήμα marketing, δημιουργούμε δράσεις εταιρικής κοινωνικής υπευθυνότητας που έχουνε ως σκοπό το ν’ αφήσουμε έναν θετικό αντίκτυπο σε περιβάλλον και κοινωνία. Οπότε ένα μεγάλο κομμάτι είναι η προσφορά».

Ι.Π.: «Οπότε οργανώνετε κάποια… κάποιες…;».

Μ.Γ.: «Κάνουμε διάφορες δράσεις που αφορούν το περιβάλλον και την κοινωνία κατά τη διάρκεια του έτους, τις οποίες οργανώνουμε από την αρχή της χρονιάς και στη συνέχεια τις υλοποιούμε». 

Ι.Π.: «Τέλειο ακούγεται. Αν σου έλεγα τώρα -για να δεις τι καλή που είμαι σε σχέση με σένα που μου λες θα μ’ ανεβάσεις στον Όλυμπο-, σου έλεγα “Μάριε, αύριο φεύγεις για Ντουμπάι, πας δέκα μέρες”».

Μ.Γ.: «Ναι».

Ι.Π.: «”Διακοπάρες, δεν κάνεις τίποτα, είσαι σε μία ξαπλώστρα μπροστά στην παραλία”».

Μ.Γ.: «Ναι».

Ι.Π.: «”Το βράδυ στα κλαμπ και στα μαγαζιά”».

Μ.Γ.: «Ορθοστασία εννοείς». 

Ι.Π.: «Κούραση, ε;».

Μ.Γ.: «Εννοείται».

Ι.Π.: «Ό, τι σε ευχαριστεί. Είτε…».

Μ.Γ.: «Ορθοστασία, μουσική, απραξία. Οκ».

Ι.Π.: «Δεν θέλουμε να κάνεις τίποτα. Θέλουμε να πας εκεί, να χαζέψεις, να περάσεις τον χρόνο σου, να ξεκουραστείς. Δεν θέλουμε να περπατήσεις, θα σε μεταφέρουμε με αυτοκίνητα, με αεροπλάνα, δεν θα κάνεις τίποτα. Πώς σου ακούγεται;».

Μ.Γ.: «Κοίτα. Θα σου πω».

Ι.Π.: «Εννοώ είσαι…».

Μ.Γ.: «Νομίζω θα πάθαινα κατάθλιψη. Νομίζω θα πάθαινα… θα πάθαινα κατάθλιψη».

Ι.Π.: «Θέλω να… Θέλω να καταλάβω αν είσαι αυτός ο τύπος του ανθρώπου που προτιμάει… δηλαδή έχει κι αυτές τις στιγμές που θέλει να καλοπεράσει και να χαλαρώσει».

Μ.Γ.: «Ναι, τις έχω, αλλά…».

Ι.Π.: «Ή σε πιάνει αμόκ;». 

Μ.Γ.: «Όχι, όχι. Τις έχω, αλλά αυτό που μου είπες τώρα ήτανε ακρότητα. Δηλαδή δέκα… δέκα μέρες στο Ντουμπάι, σε luxury ξενοδοχεία…».

Ι.Π.: «Θέλω να σου πω…».

Μ.Γ.: «Είναι ακρότητα. Ε κοίτα, θα με ξεκούραζε ας πούμε να πάω στο…».

Ι.Π.: «Στο χωριό σου».

Μ.Γ.: «Στο χωριό μου. Μπράβο».

Ι.Π.: «Ήμουνα σίγουρη ότι θα μου το πεις αυτό».

Μ.Γ.: «Αυτό. Να ζωγραφίσω, να φροντίσω τον κήπο μου, να βάλω τη μουσική που μ’ αρέσει, να γράψω λίγο κάποιες σκέψεις μου στον υπολογιστή. Αυτό θα ‘τανε μία ποιοτική ξεκούραση για μένα χωρίς όμως να σου λέω ότι “όχι, το άλλο είναι λάθος”. Οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλούς ρόλους στη ζωή μας».

Ι.Π.: «Δεν είναι λάθος, απλά λέω τι σου ταιριάζει».

Μ.Γ.: «Ναι, ναι. Μ’ αρέσει, κι η καλοπέραση μ’ αρέσει. Δεν είναι ότι προτιμώ έναν τρόπο ζωής που ‘ναι, ξέρεις, μόνο tough, σκληρός. Οι άνθρωποι έχουμε πάρα πολλούς ρόλους στη ζωή μας. Είμαστε αθλητές, είμαστε σύζυγοι, πατέρες, μαμάδες. Οπότε δεν χρειάζεται να ενοχοποιούμε κάτι. Μπορεί ένας άνθρωπος από τη μια στιγμή που είναι και τρέχει 500 χιλιόμετρα και προσπαθεί να επιβιώσει στον Αρκτικό Κύκλο, μετά να έχει την ανάγκη να πάει σ’ αυτό που λες». 

Ι.Π.: «Μμμ».

Μ.Γ.: «Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρω ότι ζούνε με αυτόν τον τρόπο ζωής».

Ι.Π.: «Οκ».

Μ.Γ.: «Αλλά με τα χρόνια εμένα γενικά θεωρώ ότι αυτό που μου φέρνει πραγματική ηρεμία είναι αυτό που σου είπα. Δηλαδή το να είμαι στο χωριό μου στη Δράμα, στο Φαλακρό, στους πρόποδες και να ασχολούμαι έτσι με τον κήπο, να ακούω τη φύση, τα πουλάκια. Αυτό είναι κάτι που με ξεκουράζει πραγματικά». 

Ι.Π.: «Μμμ. Ο επόμενος στόχος ποιος είναι;».

Μ.Γ.: «Ο επόμενος στόχος είναι…».

Ι.Π.: «Να πας σε άλλον πλανήτη».

Μ.Γ.: «Όχι, όχι. Να κάνω ένα meeting σήμερα με τη δουλειά το απόγευμα».

Ι.Π.: «Έλα!».

Μ.Γ.: «Ε, κοίτα. Επόμενος στόχος ποιος είναι; Θα ήθελα να κάνω οικογένεια. Αυτό νομίζω ότι είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι που θα με ολοκλήρωνε σαν άνθρωπο γενικά». 

Ι.Π.: «Πόσο κοντά είσαι;».

Μ.Γ.: «Νομίζω ότι είμαι πολύ κοντά».

Ι.Π.: «Ωωω, δηλώσεις».

Μ.Γ.: «Αλλά μπορεί να ‘μαι και πάρα πολύ μακριά. Δεν ξέρω». 

Ι.Π.: «Κάτσε, γιατί εσύ τώρα…Το “κοντά” και το “μακριά” είναι λίγο σχετικό με σένα, κατάλαβες; Οπότε…».

Μ.Γ.: «Ναι, ναι. Θα ήθελα να κάνω πάρα πολύ οικογένεια. Για κάτι έτσι σε αθλητικής φύσεως στόχο δεν έχω. Απλώς τώρα αυτή τη στιγμή προσπαθώ να βρω κίνητρο να σηκώνομαι κάθε μέρα και να πηγαίνω για τρέξιμο ή να κάνω λίγο άθληση. Ο πραγματικός αγώνας κι αυτό που δεν ξέρει κάποιος είναι ότι αρχίζει μετά τον αγώνα. Γιατί πάρα πολύ σωστά μου ‘χε πει ο φίλος μου ο Θοδωρής ο Παπαλουκάς ότι “τι υπάρχει” μου λέει “κάτι χειρότερο από την αποτυχία;”. Του λέω “να αποτύχεις πάρα πολλές φορές”. Μου λέει: “Όχι. Το να πετύχεις όσα ονειρεύτηκες”».

Ι.Π.: «Ωωω».

Μ.Γ.: «Κι έχει πάρα πολύ δίκιο».

Ι.Π.: «Ναι. Ναι, ναι. Γιατί ξεμένεις από κίνητρο».

Μ.Γ.: «Σου φεύγει από κίνητρο. Και όταν το frame του εγκεφάλου σου έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια να κινείται με αυτόν τον τρόπο, να πιέζεις τον εαυτό σου συνεχώς και να τον τροφοδοτεί το κίνητρο και ο στόχος, όταν χάνεται αυτό, είναι λίγο ζόρικα τα πράγματα». 

Ι.Π.: «Έχεις ακόμα πάρα πολλά και να πετύχεις, αλλά ίσως είναι σε διαφορετικό πεδίο». 

Μ.Γ.: «Σωστό. Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο που είπες. Ναι».

Ι.Π.: «Οπότε εγώ θέλω κατ’ αρχάς να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για τη συζήτηση».

Μ.Γ.: «Εγώ ευχαριστώ».

Ι.Π.: «Ε, σου εύχομαι να πετύχεις και τους επόμενους στόχους σου και τα όνειρά σου. Εγώ θα έλεγα να με καλέσεις στη Δράμα και όχι στον Όλυμπο».

Μ.Γ.: «Να σου πω κάτι; Ξέχασες να πεις που γνωριστήκαμε στο κοινό».

Ι.Π.: «Ωχ. Άντε, πες το εσύ».

Μ.Γ.: «Γνωριστήκαμε σε… σε βουνό, έτσι;». 

Ι.Π.: «Ναι, ισχύει».

Μ.Γ.: «Στην Παύλιανη. Οπότε νομίζω ότι ο Όλυμπος είναι μονόδρομος. Δεν γλιτώνει κανένας. Ούτε εσύ, ούτε κανείς που ‘ναι εδώ μέσα. Να ξέρετε, όλοι. Οπότε ο Όλυμπος είναι σίγουρα μονόδρομος». 

Ι.Π.: «Τέλεια. Λοιπόν, ραντεβού εκεί. Σε ευχαριστώ πολύ».

Μ.Γ.: «Εγώ ευχαριστώ».

Μουσική

Ήταν το podcast “ΙΩΑΝΝΑ”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.

Παραγωγή – Επιμέλεια: Γιούλα Ράπτη.

Στους ήχους ο Γιώργος Βαβανός.

Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.

Μια παραγωγή του pod.gr. Αναζητήστε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, apple podcast, google podcast και σε οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή ακούτε podcast από το κινητό σας.