«Η δύναμή σου φανερώνεται όταν η ζωή δεν σου αφήνει άλλη επιλογή»
Γιάννης Βίδρας: «Είχα ακούσει πρόσφατα και συνηθίζω να λέω ότι μας κάνουν καλύτερους οι δυσκολίες που δεν μας έδωσαν εναλλακτική. Άρα δεν είχαμε τον χρόνο ούτε να σκεφτούμε, ούτε να διαλέξουμε διάφορες εναλλακτικές, οπότε αναγκαστήκαμε ν’ αλλάξουμε εμείς για να αντιμετωπίσουμε. Και μέσα απ’ αυτή την αλλαγή γίναμε καλύτεροι, γίναμε δυνατότεροι».
Μουσική
(Σήμα) Σταύρος Θεοδωράκης
Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά από ένα χτύπημα, μία πτώση, μία τραγωδία; Τι έχουν να πουν οι ήρωες, οι ηρωίδες που τα κατάφεραν; Είναι το podcast «Ιωάννα». Συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις και μαθήματα ζωής. Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Καλεσμένος μου σήμερα είναι ο Γιάννης Βίδρας. Θα μπορούσα να τον παρουσιάσω σαν αθλητή στο τρίαθλο. Είναι πατέρας της Όλγας, που διαγνώστηκε με διαβήτη μόλις οχτώ μηνών. Και είναι πετυχημένο στέλεχος της γνωστής σε όλους μας εταιρείας Coca-Cola Τρία Έψιλον. Γιάννη μου, καλώς όρισες».
Γ.Β.: «Ιωάννα, είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που είμαι σήμερα εδώ και που σε γνωρίζω από κοντά. Σε παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό και είναι ιδιαίτερη τιμή που θα μιλήσουμε σήμερα μαζί».
Ι.Π.: «Ας ξεκινήσουμε από πιο παλιά, όταν ακόμα ήσουν υπέρβαρος. Γύρω στα 115 κιλά; Αν δεν κάνω λάθος».
Γ.Β.: «Ναι».
Ι.Π.: «Ήταν η αφορμή για να πεις ότι “στοπ, ως εδώ, εγώ ξεκινάω και αλλάζω τη ζωή μου”».
Γ.Β.: «Τώρα με πας αρκετά πίσω, περίπου δέκα χρόνια πριν, που όντως ήμουνα 115 κιλά. Ήμουνα πάντα υπέρβαρος. Δηλαδή από μικρός, από την εφηβεία θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι από τα παιδιά που είτε έτσι ήτανε λίγο τα πιο… είχανε παραπανίσια κιλά, από τα παιδιά που δεν μου ήταν εύκολο να συμμετέχω σε αθλητικές δραστηριότητες. Κι αυτό πάντα με εμπόδιζε, αλλά το κακό ήτανε ότι το είχα συνηθίσει. Και πλέον είχα, ας το πούμε, βολευτεί με αυτό. Η αφορμή λοιπόν για να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε κάτι να αλλάξω ήτανε ότι ο γιος μου εκείνη την περίοδο ήτανε οχτώ χρονών και τα 115 κιλά μου με εμπόδιζαν να κάνω βασικά πράγματα μαζί του. Να τρέξουμε μαζί έξω, να παίξουμε ποδόσφαιρο. Και το οποίο, αν και δεν πέρασα εύκολα μ’ αυτά τα παραπανίσια κιλά στην εφηβεία μου, αυτό το γεγονός ήτανε το καταλυτικό που με βοήθησε να πάρω την απόφαση ότι “όχι, δεν μπορεί να συνεχιστεί και θ’ αλλάξω”. Θα ξεκινήσω να πηγαίνω γυμναστήριο, θα ξεκινήσω να τρέχω λίγο παραπάνω. Κάτι το οποίο έγινε σ’ έναν πολύ έτσι χαλαρό κι ερασιτεχνικό, ας το πούμε, ρυθμό στην αρχή. Όμως ποιο ήταν το πιο σημαντικό; Ότι… Το γεγονός ότι ξεκίνησα να χάνω τα πρώτα κιλά, αυτομάτως λειτουργούσε σαν κίνητρο για να συνεχίσω. Άρα βλέποντας τον εαυτό μου να αλλάζει προς κάτι διαφορετικό -προς κάτι καλύτερο, έστω σωματικά-, μου έδινε τη δύναμη, με γέμιζε αυτοπεποίθηση ώστε να πάω παρακάτω, να πάω κι άλλο, να χάσω κι άλλα. Κι έτσι, σιγά-σιγά ο αθλητισμός μπήκε λίγο έως πολύ πιο ενεργά στη ζωή μου. Ας το πούμε το ένα έφερε το άλλο. Το γυμναστήριο και το τρέξιμο έφερε και το ποδήλατο, ξεκίνησα κολύμπι και μ’ αυτά και μ’ αυτά κόλλησα το μικρόβιο του τριάθλου».
Ι.Π.: «Μου κάνει τρομερή θετική εντύπωση το ότι το κίνητρό σου δεν υπήρξε ας πούμε να κατακτήσεις μια κοπέλα που, ξέρεις, μπορεί να ήθελες να φτιάξεις την εμφάνισή σου για να την πλησιάσεις ή κάποιο αρνητικό σχόλιο που μπορεί να σου είχαν κάνει στο σχολείο. Δεν ήταν… Δεν ξέρω αν συνέβησαν αυτά βέβαια».
Γ.Β.: «Αυτά συνέβαιναν… Σε μικρότερη ηλικία συνέβαιναν, Ιωάννα».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Και μεγάλωσα και σε μία εποχή που το λεγόμενο ας το πούμε μπούλινγκ δεν ήτανε προτεραιότητα, δεν ήτανε τόσο ουσιαστικά… Πώς να το πω; Τόσο δυνατό. Οπότε το είχα αντιμετωπίσει πάρα πολύ. Και με τα παραπάνω μου κιλά, και με την ακμή που είχα στο πρόσωπο. Άρα έχω περάσει πάρα πολύ απ’ αυτό το στάδιο. Εντάξει, τώρα για να… έτσι λίγο να το πούμε και χιουμοριστικά, δεν ήτανε μία κοπέλα. Ήμουνα ήδη παντρεμένος ας το πούμε, οπότε η γυναίκα μου έτσι με… με διάλεξε. Το γεγονός αυτό με τον γιο μου ήτανε πολύ πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο ώστε να γίνει κίνητρο για μένα να… ν’ αλλάξω».
Ι.Π.: «Πολύ γλυκό και πολύ πιο ουσιαστικό από τα προηγούμενα. Όμως συνέβη και ένα άλλο γεγονός στη ζωή σου δυσάρεστο, το οποίο έφερε λίγο τα πάνω κάτω».
Γ.Β.: «Έφερε τα πάνω κάτω και από την κορφή έτσι μ’ έριξε λίγο απότομα. Και η κορφή δεν είναι τυχαία. Έχοντας ήδη ξεκινήσει τον αθλητισμό κι έτσι μία πιο δραστήρια ας το πούμε ζωή, είχαμε πάρει την απόφαση με φίλους να ανεβούμε στον Όλυμπο για τρίτη φορά, γιατί τις προηγούμενες δύο δεν τα είχαμε καταφέρει. Είχαμε φτάσει κάτω απ’ την κορφή, αλλά φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Και είπαμε “θα δοκιμάσουμε για τρίτη φορά”».
Ι.Π.: «Κατ’ αρχάς αυτό από μόνο του δείχνει πείσμα».
Γ.Β.: «Είναι πείσμα».
Ι.Π.: «Είναι το πρώτο χαρακτηριστικό που νομίζω το αναγνωρίζει κάποιος σε σένα, αλλά έχει φανεί από πολύ νωρίς».
Γ.Β.: «Ναι. Νομίζω η μαγεία του βουνού είναι τέτοια που δεν σε αφήνει να… να το παρατήσεις. Αρκεί να το σέβεσαι φυσικά. Την τρίτη λοιπόν χρονιά όλα έδειχναν ότι θα τα καταφέρουμε και όντως έγινε. Ήμασταν πιο σίγουροι από ποτέ, ο καιρός ήταν τέλειος, είχαμε περάσει μια πολύ ξεκούραστη βραδιά στο καταφύγιο. Και σηκωθήκαμε το πρωί, κοιταχτήκαμε και είπαμε “σήμερα θα ανέβουμε στον Μύτικα”. Όντως έγινε. Πολύ δύσκολη ανάβαση. Όσοι έχουν πάει, το ξέρουν. Η αποζημίωση όμως που παίρνεις όταν γράφεις το όνομά σου στο βιβλίο που είναι εκεί σ’ ένα μεταλλικό κουτί επάνω, νομίζω σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα. Στον δρόμο λοιπόν της επιστροφής, τηλεφώνησα στο σπίτι και εκεί τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά. Η κόρη μου, η Όλγα, ήτανε τότε περίπου οχτώ μηνών, ήτανε Αύγουστος. Και ενώ όλοι λέγαμε ότι έχει… ξέραμε έχει μια αδιαθεσία, στην πραγματικότητα τα πράγματα ήταν λίγο πιο σοβαρά. Μετά από λίγες ώρες, βρεθήκαμε στο Παίδων. Η Όλγα διαγνώστηκε με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, σε πάρα πολύ μικρή ηλικία. Δηλαδή οχτώ μηνών είναι πολύ… τότε τουλάχιστον ήτανε πολύ λίγα…».
Ι.Π.: «Βρέφος».
Γ.Β.: «Εκεί άλλαξαν όλα για μένα αλλά και για την οικογένειά μου. Δηλαδή ήρθε ένας απρόσμενος παράγοντας, μία απρόσμενη δυσκολία, να ανατρέψει την καθημερινότητα και την οικογενειακή ισορροπία».
Ι.Π.: «Χωρίς να θέλω να μπω έτσι σε ιατρικά δεδομένα, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν έχει να κάνει με την κληρονομικότητα φαντάζομαι».
Γ.Β.: «Όχι».
Ι.Π.: «Εννοώ…».
Γ.Β.: «Δεν έχει. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1… Ναι, δεν έχει να κάνει με την κληρονομικότητα. Είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα στο οποίο ο οργανισμός σκοτώνει τα κύτταρα τα οποία παράγουν ινσουλίνη».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Άρα ένας άνθρωπος ο οποίος πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη πρέπει να αναζητήσει την ινσουλίνη μέσω ένεσης. Τεχνητά».
Ι.Π.: «Δεν υπήρχε τρόπος να το προλάβετε ας πούμε κάπως. Δεν είχατε κάποια ένδειξη πιο πριν. Ήτανε ξαφνικό».
Γ.Β.: «Όχι. Δεν έχεις κάποια ένδειξη, ναι. Είναι… Είναι από αυτά τα περιστατικά που δεν προβλέπονται».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Στην Όλγα έγινε οχτώ μηνών, θα μπορούσε να γίνει πιο μετά. Ή πιο πριν».
Ι.Π.: «Οκ. Και ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις και τα πρώτα σου συναισθήματα;».
Γ.Β.: «Στην αρχή υπήρχε άγνοια. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι “εντάξει, είναι κάτι το οποίο θα πάρει φάρμακα και θα το αντιμετωπίσει”. Τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Συνειδητοποίησα τι είναι ο διαβήτης λίγο απότομα, όταν πήρα μία συνταγή και πήγα σ’ ένα φαρμακείο να την εκτελέσω. Και ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε βελόνες, ενέσεις, υγρά, μετρητές. Και μου εξήγησε ο φαρμακοποιός τι είναι αυτά. Μου είπε ότι… για πρώτη φορά ότι αυτό που έχει η κόρη μου είναι κάτι το οποίο θα την ακολουθεί για την υπόλοιπή της ζωή. Αντιμετωπίζεται μέσω της ινσουλίνης, αλλά είναι ένα νόσημα το οποίο δεν θεραπεύεται».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Τώρα, συναισθήματα. Συναισθήματα… Τα συναισθήματα λοιπόν άρχισαν να έρχονται ένα-ένα, απότομα κι ήτανε πάρα πολύ έντονα. Το πρώτο ήταν πανικός. Ήταν ο πανικός και ουσιαστικά η ερώτηση που κάναμε ότι πώς αυτό το νόσημα θα επηρέαζε τη ζωή της. Δηλαδή “ποιο είναι το προσδόκιμο ζωής;” μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος γονιός παιδιού με διαβήτη».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι όταν κάποιος σου πει ότι το παιδί σου έχει ένα νόσημα το οποίο θα έχει για πάντα, δεν θεραπεύεται. Και μετά άρχισε ένας κατακλυσμός ερωτημάτων. Πώς αυτό θα επηρεάσει τη ζωή του, αν θα μπορεί να παίζει με τα άλλα παιδιά, αν θα ‘χει μια φυσιολογική ζωή, αν θα μπορεί να τρώει σωστά, αν θα μπορεί να κάνει παιδιά. Είναι ερωτήματα που δεν τα ‘χεις ξανασκεφτεί».
Ι.Π.: «Ένιωσες φόβο;».
Γ.Β.: «Πολύ».
Ι.Π.: «Για το αύριο, για το μέλλον;».
Γ.Β.: «Και για το μέλλον, αλλά και για το τότε παρόν».
Ι.Π.: «Ξέρεις, υπάρχουνε δύο επιλογές. Ή σκέφτεσαι ότι αυτό μπορεί να είναι ταλαιπωρία για το παιδί, για μας στην οικογένεια θα μας επηρεάσει αρνητικά σαν διαδικασία. Αλλά υπάρχει και η άλλη σκέψη που λες “θα κάνω ό, τι μπορώ και ό, τι πρέπει να κάνω θα το κάνω. Αλλά θα είναι αρκετό αυτό; Θα έχει αποτέλεσμα; Θα βοηθήσει;”».
Γ.Β.: «Ναι. Έτσι είναι ακριβώς όπως το λες. Ήρθανε σταδιακά όλα αυτά. Δηλαδή τον πρώτο καιρό ο φόβος και ο πανικός είναι για όλα. Όσο σιγά-σιγά…».
Ι.Π.: «Βρίσκεις απαντήσεις».
Γ.Β.: «Μαθαίνεις περισσότερα πράγματα και βρίσκεις απαντήσεις. Αρχίζεις ένα-ένα να τα εκλογικεύεις λίγο στο μυαλό σου, να βρίσκεις απαντήσεις. Εντάξει, ακόμα και τώρα που μιλάμε, γνωρίζοντας μετά από οχτώ χρόνια πάρα πολλά πράγματα για τον παιδικό διαβήτη, η αγωνία είναι τι θα γίνει όταν η Όλγα θα φύγει απ’ το σπίτι, θα μεγαλώσει, θα κάνει τη δική της οικογένεια. Κι εκεί νομίζω είναι η ευθύνη που έχουν οι γονείς και το… το βασικό μέλημα των γονιών. Πώς θα προετοιμάσουν το παιδί…».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Να διαχειριστεί τον διαβήτη του στην εφηβεία, όταν μεγαλώσει, όταν κάνει τη δική του οικογένεια και πώς θα του δώσουν όλα τα εφόδια τα ψυχικά και τα γνωστικά για να αντιμετωπίσει το… τον διαβήτη πλέον μόνο του, χωρίς να το επηρεάζει, χωρίς να ντρέπεται, χωρίς κόμπλεξ, χωρίς φόβο, χωρίς να κρύβει την ένεση ή την αντλία. Είναι πάρα πολλά πράγματα έτσι που σαν γονείς έχουμε να κάνουμε και πρέπει να κάνουμε για να είναι τα παιδιά μας και να έχουν μια φυσιολογική ζωή».
Ι.Π.: «Οπότε εσείς σαν οικογένεια ποια ήταν τα πιο σημαντικά πράγματα που πιστεύεις ότι κάνατε ή οι πιο σωστές αντιδράσεις που είχατε;».
Γ.Β.: «Ναι. Νομίζω το πιο σημαντικό ήταν ότι δεν το κρύψαμε ποτέ. Δεν το κρύψαμε από φίλους, δεν το κρύψαμε από ανθρώπους που γνωρίζαμε. Δεν κάναμε ποτέ κρυφά ένεση στην Όλγα σε δημόσιο χώρο, το οποίο είναι κάτι το… ένα ερώτημα πολλές φορές… απασχολεί πάρα πολύ τους γονείς. Γιατί πολλές φορές όταν το κάνεις, νιώθεις όλα τα βλέμματα πάνω σου».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Τώρα το… το λέω σε σένα που το… το νιώθεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό».
Ι.Π.: «Ναι».
Γ.Β.: «Νομίζω είσαι από τους ανθρώπους που πραγματικά μπορείς να το καταλάβεις».
Ι.Π.: «Νομίζω ότι αυτό το στάδιο έχει να κάνει με τη διαδικασία της αποδοχής. Και ότι πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Δηλαδή πρέπει να δεχτείς αυτό το βλέμμα, να φτάσει σε σημείο να μην σ’ ενοχλήσει, γιατί έτσι βοηθάς κατ’ αρχάς τον ίδιο σου τον εαυτό να το δεχτείς μέσα σου και να το αντιμετωπίσεις έτσι όπως πρέπει. Δηλαδή ναι, συμβαίνει αυτό, αυτός είναι ο τρόπος να το χειριστώ γιατί αυτό είναι το σωστό για την υγεία μου και αυτό πρέπει να κάνω, οπότε από τη στιγμή που το αποδέχομαι εγώ που έχω το πρόβλημα, σ’ το κάνω και πιο εύκολο και σε σένα που με κοιτάς που δεν το έχεις για να το αποδεχτείς. Να αποδεχτείς την εικόνα».
Γ.Β.: «Έτσι είναι. Ε ακριβώς. Και νομίζω μία σκέψη που βοηθάει πάρα πολύ είναι κι εμείς σαν… σαν γονείς παιδιών με διαβήτη που το ‘χουμε αντιμετωπίσει -αλλά και οποιοσδήποτε νιώθει αυτό- είναι να καταλάβει και να σκεφτεί ότι οι άνθρωποι το κάνουν από άγνοια τις περισσότερες φορές».
Ι.Π.: «Μμμ. Έτσι είναι, ναι».
Γ.Β.: «Δηλαδή δεν ξέρουν τι κάνεις εκείνη την ώρα. Αν ήξεραν ότι… ήξεραν τι είναι ο διαβήτης και ήξεραν ότι ένα παιδί για να φάει ή και για να ζήσει πρέπει να κάνει ένεση ινσουλίνης, δεν θα κοιτούσαν».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Θα το θεωρούσαν φυσιολογικό. Η άγνοια είναι που τους κάνει να το βλέπουν έτσι με αυτό το κάπως ας το πούμε αδιάκριτο βλέμμα. Κι εκεί νομίζω είναι και το κλειδί για όλα αυτά τα ζητήματα που μας απασχολούν, η ενημέρωση. Δηλαδή όσο περισσότερος κόσμος ενημερώνεται, γνωρίζει είτε για τον διαβήτη, είτε για τον αυτισμό, είτε για τις αόρατες αναπηρίες οι οποίες κάποιες στιγμές γίνονται ορατές. Ο διαβήτης είναι μία απ’ αυτές. Δηλαδή αν δεις ένα παιδί με διαβήτη, δεν θα το καταλάβεις, μέχρι να το δεις να κάνει ένεση. Τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει και πρέπει να κάνει ένεση. Είναι η ενημέρωση. Όσο περισσότερος κόσμος ενημερώνεται και μαθαίνει, τόσο αυτά τα παιδιά θα ενσωματωθούν στην κοινωνία και θα… η κοινωνία θα τα αποδεχτεί πολύ εύκολα. Και είμαι πάρα πολύ χαρούμενος που η Όλγα έχει μεγαλώσει -κι εμείς έχουμε βοηθήσει σ’ αυτό σαν γονείς- με φίλες στο σχολείο, χωρίς καμία στιγμή να… να νιώσει ξεχωριστή. Εννοώ εκτός…».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Της παρέας. Μ’ αυτή την έννοια “ξεχωριστή”. Πολλές φορές οι φίλες της σχεδιάζουνε αντλίες ινσουλίνης, γιατί η Όλγα φοράει αντλία. Και φοράνε και γελάνε μαζί και παίζουνε μ’ αυτές».
Ι.Π.: «Τέλειο αυτό».
Γ.Β.: «Το ‘χουνε δει σαν παιχνίδι κι είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Έχει… Έχει απενοχοποιηθεί τόσο πολύ, που δεν της κάνει εντύπωση. Και έτσι πρέπει. Διαφορετικά δεν θα γίνει… Ούτε η υπερπροστατευτικότητα βοηθάει. Γιατί κι αυτό είναι μία εναλλακτική πολλές φορές. Δηλαδή έχω γνωρίσει γονείς οι οποίοι είναι τόσο υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά τους…».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Που πλέον οι ίδιοι τα έχουνε απομονώσει από το περιβάλλον. Και δεν δίνουν τον χώρο και την ενημέρωση στο περιβάλλον να μάθει για το νόσημα που έχει το παιδί τους, να το αποδεχτεί και πλέον να μην του δίνει καν σημασία. Δηλαδή δεν… Την Όλγα δεν την εμποδίζει τίποτα ο διαβήτης, τίποτα απολύτως. Δεν… Δεν… Αν δεν δεις δηλαδή την αντλία της, δεν μπορείς να καταλάβεις. Αλλά αυτό το ‘χουμε χτίσει».
Ι.Π.: «Ναι».
Γ.Β.: «Δεν είναι κάτι το οποίο γίνεται μόνο του».
Ι.Π.: «Συμφωνείς ότι στο θέμα της ενημέρωσης και της άγνοιας αντίστοιχα έχουν και οι δύο πλευρές ευθύνες; Δηλαδή εννοώ ότι εγώ φοράω μία μάσκα στο πρόσωπό μου. Αν εγώ η ίδια αρχικά δεν εξηγήσω στον άλλον που κάθεται απέναντί μου τι είναι αυτό που βλέπει πάνω μου, δεν μπορώ να έχω την απαίτηση να το καταλάβει από μόνος του ή να έχει ενημερωθεί εγκυκλοπαιδικά για κάτι τέτοιο».
Γ.Β.: «Ναι».
Ι.Π.: «Θα πρέπει πρώτα εμείς που έχουμε αυτή την ιδιαιτερότητα τέλος πάντων, αυτό το χαρακτηριστικό, να μιλάμε γι’ αυτό, να το εξηγούμε και ο δέκτης να το ακούει, να το επεξεργάζεται και να το αποδέχεται. Νομίζω…».
Γ.Β.: «Συμφωνώ».
Ι.Π.: «Είναι και… Και οι δύο πλευρές έχουν ευθύνη σ’ αυτό».
Γ.Β.: «Συμφωνώ απόλυτα. Ναι, ναι».
Ι.Π.: «Όλο αυτό το γεγονός πώς επηρέασε τη σχέση σου με τον αθλητισμό; Για να πάμε λίγο και στο τρίαθλο».
Γ.Β.: «Νομίζω ότι μέσα από τον αθλητισμό και ιδιαίτερα μέσα από το τρίαθλο, λειτούργησε λίγο ψυχαναλυτικά. Ο αθλητισμός με βοήθησε πάρα πολύ στο να βρω αρκετό χρόνο με τον εαυτό μου, μέσα στις προπονήσεις. Να μπορώ να σκέφτομαι, να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου, να διαχειρίζομαι πράγματα, να εκτονώνομαι. Όλη αυτή η ένταση να βγαίνει στον αθλητισμό. Λειτούργησε λίγο αμφίδρομα. Δηλαδή ο αθλητισμός με βοήθησε να αντιμετωπίσω και να διαχειριστώ μία δυσκολία η οποία εμφανίστηκε απρόσμενα και αντίστροφα αυτή η δυσκολία με βοήθησε να γίνω καλύτερος τριαθλητής».
Ι.Π.: «Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που σου έδωσε το ένα και τα χρησιμοποίησες στο άλλο και αντίστροφα;».
Γ.Β.: «Με βοήθησε το τρίαθλο πάρα πολύ να διαχειρίζομαι τα απρόβλεπτα γεγονότα. Μέσα σ’ έναν αγώνα τριάθλου μπορούν να σου συμβούν απίστευτα πράγματα τα οποία δεν έχεις προγραμματίσει. Από ένα σκασμένο λάστιχο, από μία τροφοδοσία -όπως λέμε εμείς-, το φαγητό σου και το νερό σου που από μία αναπήδηση του ποδηλάτου μπορεί να τη χάσεις, από ένα κύμα το οποίο σ’ έπνιξε ενώ έπρεπε να πάρεις εκείνη την ώρα αέρα. Έμαθα λοιπόν και έχτισα ένα χαρακτηριστικό το οποίο να μην πανικοβάλλομαι στο απρόβλεπτο».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Απρόβλεπτα με τον διαβήτη μπορεί να έχεις πάρα πολλά. Με… Το δυσκολότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι μία σοβαρή υπογλυκαιμία. Που σημαίνει ότι έχεις ελάχιστο χρόνο να δώσεις ζάχαρη στον άνθρωπο που την έχει, γιατί κινδυνεύει η ζωή του. Άρα έχτισα, ας το πούμε, ένα επίπεδο ψυχραιμίας και διαχείρισης πραγμάτων μέσα από το τρίαθλο, που αυτό με βοήθησε να διαχειρίζομαι και πράγματα και με τον διαβήτη αλλά και στην καθημερινότητά μου, στη δουλειά μου. Λειτούργησαν έτσι λίγο σαν συγκοινωνούντα δοχεία όλα».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Το ένα, ε…».
Ι.Π.: «Συμπληρώνει κάπως το άλλο».
Γ.Β.: «Συμπλήρωνε το άλλο, με αποτέλεσμα να γίνομαι και στα τρία… να βλέπω τον εαυτό μου να βελτιώνομαι και στα τρία, δηλαδή και προσωπικά και αθλητικά και…».
Ι.Π.: «Φοβερό αυτό».
Γ.Β.: «Και επαγγελματικά».
Ι.Π.: «Διευκρίνισέ μου κάτι. Το τρίαθλο έχει να κάνει με κολύμβηση…;».
Γ.Β.: «Με κολύμβηση, ποδήλατο, τρέξιμο. Είναι τρία σε ένα αθλήματα. Για να προλάβω την ερώτηση, τα κάνουμε συνεχόμενα το ένα μετά το άλλο. Οι περισσότεροι μας ρωτάνε αν τα κάνουμε την ίδια μέρα. Την ίδια μέρα, ένας αγώνας είναι».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Αυτό που ουσιαστικά διαφοροποιεί, ας το πούμε, τους αγώνες μεταξύ τους είναι η απόσταση. Κάποιος δηλαδή που κόλλησε το μικρόβιο τώρα, θα κάνει έναν αγώνα που θα κολυμπήσει 750 μέτρα, θα κάνει 20 χιλιόμετρα ποδήλατο και μετά θα τρέξει και 5 χιλιόμετρα. Μπορεί όμως να κάνει κι έναν αγώνα σιγά-σιγά Ironman, ο οποίος θα κολυμπήσει 3.800 μέτρα, θα ποδηλατήσει 180 χιλιόμετρα και στο τέλος θα κάνει κι έναν μαραθώνιο 42 χιλιομέτρων, και θα βρίσκεται για 11 ώρες σ’ έναν αγώνα. Το οποίο είναι εντάξει… Νομίζω είναι το απόλυτο που μπορεί να φτάσει ένας τριαθλητής. Και μέσα εκεί ουσιαστικά αρχίζεις και ξεδιπλώνεις ό, τι έχεις χτίσει, όχι μόνο σωματικά. Εγώ συνηθίζω πολλές φορές να λέω ότι το τρίαθλο δεν είναι άθλημα μόνο αντοχής. Ένας ας πούμε τριαθλητής που κάνει έναν αγώνα full Ironman, ε κάποια στιγμή το σώμα του, εντάξει, θα… θ’ αρχίσει να κουράζεται. Το μυαλό είναι εκείνο που… που θα σε πάει στον τερματισμό, ο στόχος κι αυτό που τον καθέναν περιμένει… τον περιμένει στον τερματισμό. Μία αγκαλιά, το χειροκρότημα, η επίτευξη ενός στόχου. Άρα είναι ένας… Το τρίαθλο είναι ένας συνδυασμός σωματικής αντοχής, πνευματικής ωριμότητας -θα έλεγα-, που αυτά τα δύο μαζί συνθέτουν έτσι και τα χαρακτηριστικά ενός έτσι ολοκληρωμένου, ας το πούμε, αθλητή».
Ι.Π.: «Εσύ τώρα σε τι στάδιο έχεις φτάσει; Έχεις…».
Γ.Β.: «Εγώ προς το παρόν είμαι στο στάδιο αυτού που λέμε half Ironman. Είμαι μέχρι τη μέση».
Ι.Π.: «Α, οκ».
Γ.Β.: «Κάνω αυτές τις αποστάσεις που σου είπα τις μεγάλες, τις μισές. Αλλά νομίζω σιγά-σιγά…».
Ι.Π.: «Οπότε ο στόχος είναι…».
Γ.Β.: «Ο στόχος…».
Ι.Π.: «Για το… Για τον Ironman».
Γ.Β.: «Νομίζω είναι θέμα χρόνου κάποια στιγμή να γίνει και ο μεγάλος αγώνας, ο ολοκληρωμένος, το οποίο, εντάξει, είναι ο απόλυτος στόχος από ‘κει και πέρα».
Ι.Π.: «Σ’ το εύχομαι. Είμαι σίγουρη ότι θα φτάσεις εκεί».
Γ.Β.: «Ευχαριστώ».
Ι.Π.: «Πώς συνδύασες τον αθλητισμό με το θέμα του διαβήτη και τι σημαίνει το hashtag “TriForDiabetes”;».
Γ.Β.: «Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που… του “give and take”».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β: «Ή του “take and give”, ας το πούμε ανάποδα. Δηλαδή θεωρώ ότι οτιδήποτε χτίζουμε σαν άνθρωποι κι οτιδήποτε κερδίζουμε σαν άνθρωποι, επειδή το κερδίσαμε μέσω κάποιων άλλων ανθρώπων που μας βοήθησαν είτε επαγγελματικά, είτε προσωπικά, είτε μέσω των συναναστροφών που είχαμε, μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα, έχουμε κατά κάποιον τρόπο την υποχρέωση αυτό να το επιστρέψουμε. Εγώ αυτό το επιστρέφω με διάφορους τρόπους. Πιστεύω τουλάχιστον ή θέλω να πιστεύω ότι το επιστρέφω. Επαγγελματικά μ’ αρέσει πάρα πολύ το γεγονός ότι είμαι mentor νέων ανθρώπων, νέων επαγγελματιών που μπορώ να μοιραστώ μαζί τους την επαγγελματική μου εμπειρία, τα 18 χρόνια στην Τρία Έψιλον. Και να τους βοηθήσω να εξελιχθούνε επαγγελματικά, αλλά να εξελίξουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τους βοηθήσουν να γίνουν καλύτεροι επαγγελματίες. Η διαχείριση του χρόνου, την αντιμετώπιση δυσκολιών. Στο κομμάτι λοιπόν του διαβήτη κι επειδή πραγματικά υπάρχει αυτό που είπαμε πριν, ένα πολύ μεγάλο κενό ενημέρωσης, ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι ο διαβήτης, πολύς κόσμος, παρόλο που ο διαβήτης είναι ένα νόσημα που το έχει το 10% του πληθυσμού. Είτε διαβήτη τύπου 1, όπως λέμε ο νεανικός διαβήτης, είτε τύπου 2 που εμφανίζεται σε μεγαλύτερες ηλικίες, άνω των 40-45 χρονών, απασχολεί το 10% του πληθυσμού. Περισσότερο από 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει ενημέρωση. Και έχω έτσι βάλει σαν στόχο, όσο μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ, να ενημερωθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος γίνεται. Τι είναι ο διαβήτης, πώς αντιμετωπίζεται, τι πρέπει να κάνουμε σ’ ένα παιδί το οποίο ξαφνικά παθαίνει υπογλυκαιμία και το βλέπουμε στον δρόμο να είναι κάτω και να έχει πέσει από υπογλυκαιμία. Οι περισσότεροι αν δουν ένα παιδί Σάββατο βράδυ με υπογλυκαιμία, θα πιστέψουν ότι είναι μεθυσμένο».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Και δεν θα του δώσουν ζάχαρη που χρειάζεται. Αν όμως υπάρχει ενημέρωση και ο… ο κόσμος ξέρει τι είναι υπογλυκαιμία -ότι είναι κάτι… το αποτέλεσμα απότομης πτώσης του ζαχάρου μας στο αίμα-, με έναν χυμό και μόνο θα μπορεί να του σώσει τη ζωή. Αυτό είναι που μας λείπει. Είναι το ίδιο πράγμα που μας λείπει και πόσο καλύτερα θα ήμασταν αν όλοι ξέραμε να δίνουμε πρώτες βοήθειες. Αν όλοι μας ξέραμε να κάνουμε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη».
Ι.Π.: «Εγώ δεν ξέρω, το λέω».
Γ.Β.: «Ναι».
Ι.Π.: «Έχω πει πολλές φορές ότι θέλω να πάω να εκπαιδευτώ».
Γ.Β.: «Εγώ σ’ το λέω γιατί έμαθα πρόσφατα».
Ι.Π.: «Μμμ».
Γ.Β.: «Και το θεωρώ… Δεν ξέρω πώς να το πω. Νομίζω θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Δεν ξέρεις πότε θα σου συμβεί και αν. Αλλά σκέψου να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου ο οποίος να έχει ανάγκη ανάνηψης…».
Ι.Π.: «Και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις».
Γ.Β.: «Ναι. Ή να μπορείς να τον βοηθήσεις. Δηλαδή το γεγονός ότι είσαι εκεί…».
Ι.Π.: «Ναι».
Γ.Β.: «Και μπορείς να τον βοηθήσεις, θεωρώ ότι είναι η απόλυτη προσφορά που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για τον συνάνθρωπό του. Έτσι λοιπόν με… με αφορμή το τρίαθλο και με αφορμή το γεγονός ότι πρόσφατα προκρίθηκα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Ironman που θα γίνει στη Utah, στην Αμερική, έχω αφιερώσει αυτή την προσπάθεια στην ενημέρωση για τον διαβήτη. Έτσι λοιπόν και με τα… μέσα απ’ τα social media και με ομιλίες και με συνεντεύξεις, αυτό που κάνω είναι να μοιραστώ τη δική μου εμπειρία -όπως έκανα μαζί σου τώρα- σε γονείς οι οποίοι έχουν παιδιά με σακχαρώδη διαβήτη, που έχουν διαγνωστεί τώρα, και να τους πω το εξής: Ότι στην αρχή έχουμε όλοι μας… Ξεκινάμε απ’ το ίδιο σημείο. Έχουμε όλοι μας ένα παιδί το οποίο έχει διαγνωστεί με σακχαρώδη διαβήτη. Μετά από λίγο καιρό έχουμε δύο δρόμους να διαλέξουμε. Ή θα αφήσουμε τον διαβήτη να μας επηρεάσει τη ζωή μας αρνητικά, να κλειστούμε στον εαυτό μας, να κλειστούμε στην οικογένειά μας, να μεγαλώσουμε ένα παιδί το οποίο θα ντρέπεται για αυτό που έχει και αντίστοιχα θα ντρέπεται και όταν βγαίνει έξω και θα κάνει και τους γύρω του να το αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο, ή θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δυσκολία σαν δύναμη. Δεν υπάρχει δυσκολία -και το λέω τώρα σε σένα που το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους μας- που μέσα της να μην μπορούμε να βρούμε εκείνα τα χαρακτηριστικά τα οποία θα μας πάνε παρακάτω και θα μας κάνουν πιο δυνατούς. Είχα ακούσει πρόσφατα και συνηθίζω να λέω ότι μας κάνουν καλύτερους οι δυσκολίες που δεν μας έδωσαν εναλλακτική. Άρα δεν είχαμε τον χρόνο ούτε να σκεφτούμε, ούτε να διαλέξουμε διάφορες εναλλακτικές. Οπότε αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε εμείς για να αντιμετωπίσουμε. Και μέσα απ’ αυτή την αλλαγή γίναμε καλύτεροι, γίναμε δυνατότεροι. Το δεύτερο κομμάτι αυτής της ενημέρωσης έχει να κάνει με την έρευνα για τον διαβήτη. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η Πανελλήνια Ένωση Αγώνα για τον Νεανικό Διαβήτη. Είναι μέλος της ένωσης “Μαζί για το παιδί” και ουσιαστικά υπάρχει ένα fundraising στο οποίο μέσα από αυτό όλα τα έσοδα πηγαίνουν στην έρευνα για τον διαβήτη. Και τώρα σιγά-σιγά θα ξεκινήσουμε μια πολύ δυνατή και δυναμική επικοινωνία με την ΠΕΑΝΔ, ώστε να ενημερωθεί όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος για τον διαβήτη και μέσα από αυτό να βοηθήσουμε και… και την έρευνα για τον διαβήτη. Προς το παρόν είναι ένα νόσημα το οποίο, όπως είπα, δεν θεραπεύεται. Έχουνε γίνει πάρα πολλά βήματα τα τελευταία χρόνια προς την καλύτερη ποιότητα ζωής ανθρώπων με διαβήτη. Οι αντλίες ινσουλίνης πλέον είναι ό, τι κορυφαίο υπάρχει τεχνολογικά να σ’ το… ας το πούμε για τον διαβήτη. Είναι το λεγόμενο “τεχνητό πάγκρεας”, άρα ένα πολύ μικρό μηχάνημα αποφασίζει πότε θα χορηγήσει ή δεν θα χορηγήσει ινσουλίνη και έχει κάνει την ποιότητα ειδικά των παιδιών… την ποιότητά τους ζωής πάρα πολύ καλύτερη, αλλά και την ποιότητα των γονιών πολύ καλύτερη. Με ρώτησες στην αρχή για τις δυσκολίες. Μία πολύ μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε σαν γονείς ήτανε η αϋπνία. Έπρεπε να είσαι εκεί, να μετράς ζάχαρο, να ξυπνάς για να… από το άγχος. Άρα κι αυτό, ξέρεις, η αϋπνία έχει κι άλλες συνέπειες. Έχει εκνευρισμό…».
Ι.Π.: «Βέβαια».
Γ.Β.: «Δεν είσαι πολύ καλά στη δουλειά σου το πρωί, δεν είσαι πολύ καλά με τον άνθρωπο που ζεις μαζί, με τον σύντροφό σου. Γιατί η αϋπνία φέρνει εκνευρισμούς πολλούς, τσακωμούς πολλούς. Ζευγάρια που έχουνε παιδιά με διαβήτη χωρίζουν. Είναι ένα… Μια συνέπεια του διαβήτη είναι και οι χωρισμοί των ζευγαριών πολλές φορές».
Ι.Π.: «Δεν μπορούν να το διαχειριστούν».
Γ.Β.: «Δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Και αν γονείς καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί… δεν μπορούν να το διαχειριστούν, ας ζητήσουν βοήθεια ειδικού. Όχι μέσω ίντερνετ. Είμαι πολύ ενάντια σε αυτό, της ιατρικής μέσω των…».
Ι.Π.: «Γνωμάτευσης».
Γ.Β.: «Γνωμάτευσης από φίλους, γνωστούς, συγγενείς ή του οποιουδήποτε μπορεί να ‘ναι στο ίντερνετ. Μόνο τη βοήθεια του ειδικού, είτε γιατρού, είτε ψυχολόγου. Κάνουν πάντα καλό».
Ι.Π.: «Εσείς ζητήσατε σαν οικογένεια και σαν γονείς;».
Γ.Β.: «Όχι».
Ι.Π.: «Δεν χρειάστηκε;».
Γ.Β.: «Δεν νιώσαμε ότι χρειάστηκε. Όχι ότι δεν είχαμε δυσκολίες, δεν το λέω αυτό. Δεν είχαμε όμως… Δεν θα είχαμε όμως κανένα θέμα να ζητήσουμε. Αλλά εντάξει, έτυχε. Προβλήματα όμως και στη μεταξύ μας σχέση με τη σύζυγό μου προφανώς και… και υπήρξαν. Και εντάσεις, και νεύρα, και απογοήτευση, και… Το πώς θα το αντιμετωπίσει ο καθένας είναι καθαρά προσωπικό. Εμένα… Εγώ μπορεί να βρήκα διέξοδο στον αθλητισμό. Δεν σημαίνει… Δεν λέω ότι το τρίαθλο είναι η λύση για όλα. Κάποιος άλλος μπορεί να βρει κάπου αλλού».
Ι.Π.: «Σ’ αυτό το podcast προσπαθώ να συνομιλώ με ανθρώπους που κάποια στιγμή στη ζωή τους έγινε μία ανατροπή και άλλαξαν όλα -όπως έγινε και σε μένα- και να ψάχνουμε μαζί τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να διεκδικεί ξανά τη ζωή του, να ονειρεύεται και να θέλει να ‘ναι ευτυχισμένος. Εσύ από τι παίρνεις δύναμη;».
Γ.Β.: «Παίρνω δύναμη κατ’ αρχάς από τα ίδια μου τα παιδιά. Σου είπα στην αρχή με την απώλεια των κιλών ότι όσο έχανα κιλά, τόσο έπαιρνα δύναμη και συνέχιζα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Δηλαδή βλέποντας τα δυο μου παιδιά, και τον Γιώργο που ‘τανε τώρα στην εφηβεία, αλλά και την Όλγα με τον διαβήτη, να μεγαλώνουν μ’ έναν τρόπο τέτοιο που δεν τα κάνει να ξεχωρίζουν, αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να έχει ένας γονιός για να συνεχίσει και να τα μεγαλώνει με αυτόν τον τρόπο. Γιατί, εντάξει, έναν σκοπό έχουμε, να τα προετοιμάσουμε κάποια στιγμή όταν θα ζούνε μόνα τους να έχουν όλα εκείνα τα εφόδια που χρειάζεται. Αυτή είναι η δύναμή μου. Αυτή είναι η δύναμή μου και στους αγώνες. Ξεκινάω τον αγώνα πάντα και έχω στο μυαλό μου τον τερματισμό, που θα δω την οικογένειά μου και τους συναθλητές μου να… να με περιμένουν στον τερματισμό. Αυτή είναι η δική μου δύναμη. Ε, οι άνθρωποι οι οποίοι είναι πάρα πολύ κοντά μου, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι και στην εταιρεία που εργάζομαι. Και μου δίνεις μια πολύ καλή ευκαιρία να σου πω ότι μπορεί ν’ ακούγεται παράξενο, αλλά το εργασιακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα τα τελευταία 18 χρόνια, λειτούργησε πολύ θετικά και καταλυτικά και στον διαβήτη της Όλγας. Όχι μόνο γιατί με βοήθησε στο ψυχολογικό κομμάτι και είχα ανθρώπους δίπλα μου, αλλά γιατί είχα μεγαλώσει επαγγελματικά σε ένα περιβάλλον που μου έχτισε έναν τρόπο σκέψης θετικό. Πάντα θυμάμαι να συζητάμε στην εταιρεία για αλλαγές και growth mindset. Άρα όταν εγώ τα ‘χω ακούσει, τα ‘χω ζήσει μέσα στην επαγγελματική μου πορεία, τα λέω σε νέους ανθρώπους που έρχονται σαν νέοι εργαζόμενοι στην εταιρεία, ε δεν μπορώ να μην τα εφαρμόζω στην ίδια μου τη ζωή. Αυτά που πολλές φορές λέω ας πούμε και στις ομιλίες. Ήμουνα πάρα πολύ τυχερός λοιπόν γιατί και επαγγελματικά, αλλά και οικογενειακά, και αθλητικά, μέσα από την ομάδα την οποία είμαι, έχω γνωρίσει ανθρώπους οι οποίοι ο καθένας ξεχωριστά σου δίνουν δύναμη. Αρκεί να βρεις τι θέλεις να πάρεις απ’ τον καθένα, ποιο χαρακτηριστικό, να το επεξεργαστείς, να το αφομοιώσεις και να το κάνεις να λειτουργήσει υπέρ σου».
Ι.Π.: «Ε, αυτό που λες για τον τρόπο σκέψης που… το πώς χτίζεται, είναι καθοριστικό για έναν άνθρωπο σε όλους τους τομείς της ζωής του και μπορεί πραγματικά να του αλλάξει την πορεία γενικότερα. Δηλαδή στη λήψη αποφάσεων, μπορεί το αποτέλεσμα να ‘ναι… αναλόγως τον τρόπο σκέψης που έχει υιοθετήσει, να είναι εντελώς διαφορετικό. Και είναι κομβικό σημείο για έναν άνθρωπο μεγαλώνοντας να έχει αυτό το mindset, το σωστό. Γιατί δυσκολίες θα έρθουν σε όλους μας, είτε στα εργασιακά, είτε στα προσωπικά, είτε σε οποιονδήποτε τομέα στη ζωή μας. Αλλά αυτό που πάντα παίζει ρόλο και που διαφοροποιεί τους ανθρώπους και τα αποτελέσματά τους είναι ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετωπίζουνε το κάθε πρόβλημα. Και ο τρόπος και η στάση που κρατάνε απέναντι σ’ αυτό».
Γ.Β.: «Σωστά. Ακριβώς. Και είναι η προσαρμοστικότητα στην αλλαγή θα έλεγα εγώ. Το πόσο ένας άνθρωπος είναι διατεθειμένος ν’ αλλάξει και πόσο επιδιώκει και την αλλαγή είναι αυτό που πραγματικά θα τον βοηθήσει, γιατί -μην κρυβόμαστε- αλλαγές θα υπάρχουν στη ζωή μας. Και στο εξωτερικό περιβάλλον, και δυσκολίες θα μας έρθουν. Άρα εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτές και να βρούμε τη δύναμη να τις χρησιμοποιήσουμε σαν δύναμη και όχι σαν τείχος που θα μας σταματήσει από οτιδήποτε θέλουμε να πετύχουμε».
Ι.Π.: «Θέλω να σ’ ευχαριστήσω πάρα πολύ γι’ αυτή την όμορφη συζήτηση, για όσες συμβουλές θα ακούσουν εκεί έξω γονείς που τις έχουν ανάγκη. Είμαι σίγουρη ότι τα παιδιά σου είναι πολύ περήφανα για τον μπαμπά τους και τη μαμά τους και το πώς τα στηρίζετε και τα εκπαιδεύετε για να βγουν μεθαύριο στη ζωή. Να ‘σαι καλά».
Γ.Β.: «Εγώ ευχαριστώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ήτανε… Πέρασα εξαιρετικά. Ε, δηλαδή πέρασα μία ώρα που πραγματικά έκανα μία κουβέντα μ’ έναν άνθρωπο που νομίζω ότι τον ήξερα από πριν. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που ήμουνα σήμερα εδώ. Πραγματικά».
Ι.Π.: «Να ‘σαι καλά, σε ευχαριστώ».
Γ.Β.: «Εγώ».
Μουσική
Ήταν το podcast “ΙΩΑΝΝΑ”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Παραγωγή – Επιμέλεια: Γιούλα Ράπτη.
Στους ήχους ο Γιώργος Βαβανός.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
Μια παραγωγή του pod.gr. Αναζητήστε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, apple podcast, google podcast και σε οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή ακούτε podcast από το κινητό σας.
