«Το μεγαλύτερο μετάλλιο είναι αυτό της ευτυχισμένης καθημερινότητας»
Καρολίνα Πελενδρίτου: «Δεν πρέπει να παραιτείσαι απ’ τη ζωή, η ζωή είναι έξω και πρέπει να βγεις να παλέψεις γιατί δεύτερη ευκαιρία δεν υπάρχει. Η ζωή είναι μία, τελειώνει και είναι κρίμα να γυρνάς πίσω και να βλέπεις τη ζωή σου να έχει χαθεί. Και, όσα χρόνια ζήσεις, να ‘χεις κάνει όσο πιο πολλά πράγματα μπορείς και να φύγεις γεμάτος και ικανοποιημένος από όλα όσα έκανες. Και -γιατί όχι;- από όλα όσα έδωσες στην κοινωνία που ζεις».
Μουσική
(Σήμα) Σταύρος Θεοδωράκης
Πώς συνεχίζεται η ζωή μετά από ένα χτύπημα, μία πτώση, μία τραγωδία; Τι έχουν να πουν οι ήρωες, οι ηρωίδες που τα κατάφεραν; Είναι το podcast «Ιωάννα». Συγκλονιστικές εκμυστηρεύσεις και μαθήματα ζωής. Με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Διαφημιστικό μήνυμα
Το podcast αυτό πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία της Πλαίσιο Computers.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Σήμερα είναι καλεσμένη μου η Καρολίνα Πελενδρίτου, τρεις φορές Χρυσή Παραολυμπιονίκης, με προβλήματα όρασης που άρχισαν στα εννιά της χρόνια και επιδεινώθηκαν στα δεκαέξι. Καρολίνα, καλωσόρισες».
Κ.Π.: «Σε ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι πολύ που είμαι εδώ σήμερα να κάνουμε μία ωραία κουβέντα».
Ι.Π.: «Όση ώρα έτσι είμαστε εδώ πέρα, θέλω να σου πω ότι έχω ενθουσιαστεί μαζί σου. Να πω ότι είσαι πανέμορφη. Θες να μου πεις λίγο γι’ αυτό το πρόβλημα που από μικρή αντιμετωπίζεις; Να μας κάνεις έτσι μια…».
Κ.Π.: «Ναι. Το πρόβλημα με την όρασή μου ουσιαστικά ξεκινάει στα εννιά μου χρόνια, το 1996. Και ξεκινάει τότε ένα πρόβλημα που ουσιαστικά δεν ήξερα ούτε εγώ τι ακριβώς συμβαίνει, ούτε οι γονείς μου. Απλά το αντιλήφθηκα όταν πήγαινα στο σχολείο και σιγά-σιγά δεν έβλεπα καθόλου στον πίνακα, απ’ το τελευταίο θρανίο που ήμουνα, γιατί συνήθιζα να κάθομαι στο τελευταίο γιατί δεν ήμουν και από τα καλύτερα παιδιά της τάξης. Οπότε σιγά-σιγά βρέθηκα στο πρώτο θρανίο. Και στο πρώτο θρανίο πάλι δεν έβλεπα στον πίνακα. Από εκεί και πέρα, οι γονείς μου νόμιζαν ότι -και οι καθηγητές μου, οι δάσκαλοί μου- ότι είναι κάποιος αστιγματισμός, μυωπία και ξεκινάμε να πάμε να φτιάξουμε γυαλιά. Φτιάχνουμε γυαλιά, πάλι δεν έγινε τίποτα με τα γυαλιά. Αλλά ακόμη και με τα γυαλιά ήμουν πολύ αρνητική γιατί ειδικά τότε ένα παιδί, ακόμη και γυαλιά να φορούσε, δεχόταν κριτική και όχι πολύ καλή συμπεριφορά. Το σημερινό bullying, όπως το λέμε. Και, αφού ούτε με τα γυαλιά βρήκαμε κάποια λύση, ξεκινάμε επισκέψεις σε γιατρούς, στην Κύπρο κατ’ αρχήν. Είχαμε επισκεφθεί… Δεν ξέρω πόσες ειδικότητες γιατρών εκτός από οφθαλμίατρους, γιατί δεν παίρναμε μια διάγνωση. Εμείς ψάχναμε ουσιαστικά μία διάγνωση. Τι είναι αυτό; Από που ξεκινάει; Τι εξέλιξη θα έχει; Είχαμε ταξιδέψει σε Ρωσία, Ντουμπάι, Λονδίνο, Ισραήλ. Πρέπει να πω όμως ότι σε όλο αυτό το διάστημα η ζωή μου ήταν μια κόλαση. Κάθε μέρα ήμουν σε νοσοκομεία, σε εξετάσεις, σε γιατρούς, δεν πήγαινα πια σχολείο. Και ουσιαστικά η διάγνωση ήρθε στη Μόσχα, που εκεί μας είπαν ότι έχουν ατροφήσει τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς και είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της όρασής μου. Τότε ήταν χοντρικά γύρω στο 90% η απώλεια».
Ι.Π.: «Σήμερα η όρασή σου;».
Κ.Π.: «Πάλι χοντρικά, η απώλεια της όρασης είναι 97%. Πιο παλιά είχε επηρεαστεί μόνο η κεντρική μου όραση και αυτό που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια είναι ότι ουσιαστικά επηρεάστηκε και η περιφέρεια, που αυτό έχει αρχίσει να με δυσκολεύει πολύ παραπάνω στην καθημερινότητά μου και στη ζωή μου. Και εννοείται ότι ήταν ένα καινούριο σοκ για μένα και μία καινούρια πραγματικότητα».
Ι.Π.: «Θέλω λίγο να μου πεις εσύ, που έχεις βιώσει αυτή τη δύσκολη κατάσταση ως παιδί, τι θα συμβούλευες να έχει συμβεί διαφορετικά; Και έναν γονιό που μπορεί να έχει ένα παιδί ή τους συμμαθητές αυτού του παιδιού. Τι θα ήταν αυτό που θα το βοηθούσε να αποδεχτεί, πιο εύκολα και χωρίς να ντρέπεται, το πρόβλημά του;».
Κ.Π.: «Ναι, η αλήθεια είναι ότι εγώ ντρεπόμουν πάρα πολύ για το πρόβλημα της όρασής μου και τώρα που έχω μεγαλώσει εννοείται ότι δεν έφταιγα εγώ. Και εννοείται ότι δεν θα έπρεπε να ντρέπομαι. Απλά δυστυχώς η κοινωνία τότε της Κύπρου που και τα τελευταία πολλά χρόνια που ζω στην Ελλάδα, δηλαδή τα τελευταία 17 χρόνια, είναι αντίστοιχες οι κοινωνίες, δεν έχουν μεγάλες διαφορές. Οπότε η κοινωνία όταν δεν δίνει παροχές και όταν πολλά πράγματα, σε πολλούς τομείς δεν υπάρχουν προσβάσεις για τους ανθρώπους με αναπηρίες, ουσιαστικά σε αποκλείουν από την καθημερινότητα. Σε αποκλείουν είτε από τον αθλητισμό, είτε από τον πολιτισμό, είτε από την τέχνη. Γενικότερα από δραστηριότητες. Οπότε, κατ’ επέκταση, μετά αρχίζεις κι εσύ να νιώθεις ότι είσαι κάτι διαφορετικό, να είναι πιο εύκολο για σένα να μείνεις στο σπίτι σου γιατί βλέπεις ότι δεν είναι φιλικό το περιβάλλον για εσένα. Και χωρίς, είτε το θέλει η κοινωνία είτε όχι, σου δημιουργεί μέσα σου λίγο αυτό το συναίσθημα. Ήμουν τυχερή γιατί οι γονείς μου δεν ήταν από τους γονείς που επέλεξαν να με κλείσουν στο σπίτι και ένιωσαν ότι τελείωσε η ζωή. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί οι γονείς μου πάλεψαν πάρα πολύ για μένα. Πάλεψαν πολύ στο να μου τονώσουν και την αυτοπεποίθηση και να κάνω πράγματα, να είμαι δημιουργική, να καταλάβω ότι “ναι, έχω αυτό το πρόβλημα, αλλά μπορώ κάποια πράγματα να τα κάνω” και έτσι έπρεπε να γίνει. Οπότε είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να έχουν έτσι μία εκπαίδευση σχετικά με το αν τους τύχει κάτι με το παιδί τους. Να μπορούν να αποταθούν σε κάποιον πιο ειδικό ώστε να τους καθοδηγήσει με συγκεκριμένα βήματα και πώς να χειριστούν αυτό το πρόβλημα, γιατί εννοείται ότι ένας γονιός πολλές φορές δεν έχει το υπόβαθρο να χειριστεί μία τέτοια δύσκολη κατάσταση που παρουσιάζεται ξαφνικά με το παιδί του. Το δεύτερο στάδιο σίγουρα είναι το σχολείο και το πόσο καλά είναι εκπαιδευμένοι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι απέναντι σε τέτοια προβλήματα. Δεν αρκεί μόνο να είναι κάποιος δάσκαλος Ελληνικών, Μαθηματικών, Ιστορίας. Πρέπει να υπάρχει και μία περαιτέρω εκπαίδευση, γιατί είναι πολλά τα παιδιά που αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε… Μπορεί να μην είναι αναπηρία όρασης ή αναπηρία το να κάθεται κάποιος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Υπάρχουν πολλά μαθησιακά προβλήματα και πολλών ειδών προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει ένα παιδί. Δηλαδή, για να γίνω έτσι πιο συγκεκριμένη, όταν ξέρει ένα καθηγητής ότι δεν μπορώ να διαβάσω κι ότι δεν μπορώ να διαβάσω στον πίνακα ή να διαβάσω ανάγνωση ή οτιδήποτε και μου λέει “διάβασε”, με φέρνει σε πάρα πολύ δύσκολη θέση να πρέπει να πω… Εγώ που δεν είχα αποδεχτεί καλά-καλά τον εαυτό μου και το πρόβλημα της όρασης και ήταν μαρτύριο το σχολείο να πρέπει να πω σε όλα τα παιδιά στην τάξη “δεν βλέπω να διαβάσω”. Δηλαδή αυτό ήταν ό, τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί τότε».
Ι.Π.: «Φαντάζομαι πόσο τρομακτικό μπορεί να ήτανε για σένα. Άρα θα πρέπει με κάποιον τρόπο από παιδιά να μπορούμε να εκπαιδευόμαστε και να αποδεχόμαστε το διαφορετικό χωρίς να μας φοβίζει».
Κ.Π.: «Είναι πολύ σημαντικό το παιδί που αποδέχεται ένα άλλο παιδί, νιώθει και το ίδιο στη διαδικασία του να προσφέρει και να βοηθήσει ένα παιδί με προβλήματα, νομίζω ότι αυτό γυρίζει πίσω και είναι πολύ υγιές για ένα παιδί όταν καταφέρει να το κάνει. Οπότε, αν ξεκινήσει από τις πολύ μικρές ηλικίες μέσω παιχνιδιού, νομίζω ότι μετά η κοινωνία η ίδια έχει να κερδίσει πάρα πολλά πράγματα. Είναι πιο υγιές».
Ι.Π.: «Μου λένε πολλοί ότι συμβολίζω τη δύναμη, ότι δίνω έναν αγώνα. Φαντάζομαι ότι το ίδιο συμβαίνει και σε σένα. Είσαι ένα σύμβολο δύναμης και ένα πρότυπο και έχεις καταφέρει πάρα πολλές φορές να φτάσεις στην κορυφή σπάζοντας τα ρεκόρ. Ακόμα και τώρα μαθαίνω ότι σπας ρεκόρ, και στα 35 σου. Πώς το κάνεις αυτό;».
Κ.Π.: «Πριν σου πω αυτό, θα συμφωνήσω ότι είσαι ένα σύμβολο δύναμης και, όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα για να έρθω σ’ αυτό το podcast, χάρηκα πάρα πολύ. Γιατί, όταν κάποιος παλεύει κάθε μέρα όπως κάνεις και εσύ, μπορεί να καταλάβει τον συνομιλητή του που δίνει αντίστοιχα κι αυτός μία μάχη. Χαίρομαι να λένε ότι είμαι σύμβολο δύναμης και νομίζω ότι κι εσύ, γιατί η καθημερινότητά μας δεν είναι τόσο εύκολη και τόσο απλή και μπορεί να φαίνεται πολλές φορές. Από πολύ μικρή το ένιωσα αυτό. Δεν θέλω να δίνω μηνύματα μιζέριας. Που ναι, μου συνέβη και αυτό και είναι πολύ δύσκολο και μόνο εγώ ξέρω κάθε μέρα τι περνάω, αλλά θεωρώ ότι αν παλέψεις και αν παλεύεις κάθε μέρα, έχεις μόνο να κερδίσεις στο τέλος της μέρας. Και έχεις να κερδίσεις και εσύ, αλλά έχουν να κερδίσουν και οι γύρω σου με αυτά τα μηνύματα που μπορείς εσύ να μεταδώσεις με τη δύναμη που φαίνεται ότι έχεις. Εγώ επέλεξα να ακολουθήσω τον δρόμο του αθλητισμού. Από πολύ μικρή μου άρεσε και ήμουν καλή, είχα φυσικό ταλέντο για τον αθλητισμό και ουσιαστικά το ότι είμαι ακόμα εδώ σήμερα, ακόμη σπάω ρεκόρ, ακόμη κολυμπάω. Στα 35 μου χρόνια είχα την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου. Είναι γιατί ξεκίνησε ως μια ισορροπία μέσα μου η κολύμβηση. Ισορρόπησε ουσιαστικά όταν ήρθε το πρόβλημα και μέσα από όλη αυτή την πορεία και όλα αυτά τα χρόνια ένιωσα ότι έχω εξελιχθεί πάρα πολύ και γι’ αυτό συνεχίζω ακόμα, γιατί βλέπω συνέχεια τον εαυτό μου να αλλάζει, να εξελίσσεται, να προσφέρω στους γύρω μου που ‘ναι πολύ σημαντικό. Και νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία του να παλεύει κάποιος. Δεν νομίζεις;».
Ι.Π.: «Συμφωνώ κι εγώ. Πολλές φορές με βάζω σε μια διαδικασία να αναρωτιέμαι αν όντως είναι ότι είμαι δυνατή. Τελικά μήπως όλοι είμαστε δυνατοί; Είναι θέμα χαρακτήρα πιστεύεις; Είναι θέμα του περιβάλλοντος που είναι γύρω σου; Είναι συνδυασμός πραγμάτων;».
Κ.Π.: «Νομίζω ότι ναι, μπορεί να είναι και συνδυασμός πραγμάτων και, παρόλο που εγώ έχω ζήσει και ζω αυτό καθημερινά, αναρωτιέμαι κι εγώ για άλλους ανθρώπους. Δηλαδή άμα βάλω εγώ τον εαυτό μου στη θέση κάποιου άλλου ή στη δική σου περίπτωση που πέρασες και περνάς αυτό, νιώθεις ότι αν μπεις στην ιστορία ενός άλλου, δεν θα τα κατάφερνες. Νομίζω ότι μπορεί να λένε ότι είμαι δυνατή και ότι είμαστε δυνατοί, αλλά δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα. Γιατί οι άνθρωποι που βλέπουν μόνο το έξω και το θετικό και τα μετάλλια και τις συνεντεύξεις και τις παρουσιάσεις και τα βραβεία, νομίζουν ότι είναι μόνο αυτό. Και είναι και καλό και κακό. Είναι καλό γιατί βγάζεις μια εικόνα ότι τα ‘χεις καταφέρει, αλλά είναι και κακό γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι περνάς μία καθημερινότητα δύσκολη. Οπότε θέλω πάντα να περνάω το μήνυμα και για τους ανθρώπους που νομίζουν ότι δεν έχουν τη δύναμη, ότι κι εγώ απογοητεύομαι. Κι εγώ υπάρχουν πολλές μέρες που δεν θέλω να βγω απ’ το σπίτι μου. Κι εγώ βρίσκομαι απέναντι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση κάποιες στιγμές που νιώθω τελείως μόνη μου, αβοήθητη και σκέφτομαι ότι “γιατί να το περνάω εγώ αυτό;”. Οπότε δεν είναι μόνο η καλή εικόνα. Και πρέπει ο κόσμος να ‘χει στο μυαλό του ότι είναι φυσιολογικό να ‘χεις και τα πάνω σου και τα κάτω σου. Δεν είναι πάντα να είσαι ο σούπερμαν. Κανένας δεν είναι ο σούπερμαν. Απλά και εσύ, θεωρώ, αλλά και εγώ έχω επιλέξει τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο που χρειάζεται προσπάθεια. Χρειάζεται το πρωί που θα ξυπνήσεις να μην είναι όλα τόσο εύκολα. Να μην κάθεσαι στον καναπέ σου και να περιμένεις, γιατί -κακά τα ψέματα- νομίζω ότι όλοι ιδανικά θα θέλαμε να κάτσουμε στον καναπέ μας και να λύνονται όλα και να περιμένουμε. Αλλά δεν γίνεται και αυτό είναι και η μαγεία. Το ότι αν προσπαθείς και αν δυσκολεύεσαι, μετά αυτό που θα πετύχεις αποκτά πολύ μεγαλύτερο νόημα».
Ι.Π.: «Το εισπράττω κι εγώ αυτό που περιγράφεις. Οι περισσότεροι που δεν είναι κοντά σου και κοντά μου βλέπουν μόνο την άκρη του παγόβουνου και δεν βλέπουνε όλο το από πίσω, όλη την προσπάθεια. Και είναι και λογικό, να σου πω την αλήθεια. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι μέσα στον ρόλο μας να το εξηγούμε, να το περιγράφουμε. Γιατί…».
ΚΠ.: «Σίγουρα».
Ι.Π.: «Κάποιοι θα βοηθηθούν και θα έχουν νιώσει καλύτερα».
Κ.Π.: «Σίγουρα. Απλά υπάρχει και η άλλη πλευρά που εμένα με στενοχωρεί πάρα πολύ. Η κριτική του καναπέ. Που δηλαδή αυτό… Το να κάθεται κάποιος και να κάνει κριτική στην Ιωάννα ή να πει τώρα “κοίτα, η Ιωάννα κάνει podcast” ή “η Καρολίνα κάνει αυτό” και να κάνει μία μόνιμη κριτική χωρίς να ξέρει. Και όχι να μην ξέρει γιατί δεν θέλει να μάθει. Γιατί δεν τον ενδιαφέρει να μάθει την πραγματική ουσία και τις πραγματικές δυσκολίες. Και αντί να ασχοληθεί με τη ζωή του, να κάνει κριτική σε ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά. Είναι κι αυτή η κατηγορία των ανθρώπων που σίγουρα εμένα κάποια στιγμή στη ζωή μου με ενοχλούσε πάρα πολύ, ειδικά όταν ήμουν πιο μικρή. Αλλά πλέον εντάξει, νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο και μπορώ να αξιολογήσω λίγο τους ανθρώπους και με ποιους να ασχοληθώ και με ποιους όχι».
Ι.Π.: «Είναι κάτι που κι εγώ το έχω αντιμετωπίσει από νωρίς-νωρίς, αλλά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σημασία έχει ότι εννοείται η πλειοψηφία των σχολίων που γίνονται είναι θετικά. Και καλό είναι να μένουμε σε αυτά».
ΚΠ.: «Ναι, γιατί τελικά όταν ασχολείσαι με τα αρνητικά, μένεις πίσω και χάνεις χρόνο για την εξέλιξή σου και για το μετά. Οπότε κι εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς θα είναι πάντα δυστυχισμένοι γιατί δεν ασχολούνται με τη ζωή τους, αλλά με τη ζωή των άλλων. Οπότε κρατάω τουε θετικούς ανθρώπους, ώστε να βοηθήσουν κι εμένα για την εξέλιξή μου και για την επόμενη μέρα».
Ι.Π.: «Σήμερα που ήρθες εδώ, έχεις έρθει συνοδευόμενη από τη Liberty».
Κ.Π.: «Ναι».
Ι.Π.: «Θέλεις να μου πεις λίγο γι’ αυτό το υπέροχο τετράποδο που είναι συνεχώς μαζί σου;».
Κ.Π.: «Η Liberty είναι σκύλος-οδηγός. Είναι ένα μαύρο λαμπραντόρ, μικρόσωμο, θα έλεγα. Είναι σχεδόν τεσσάρων χρονών. Είμαστε μαζί δύο χρόνια και πραγματικά είναι κάτι που άλλαξε τη ζωή μου από τον καιρό που την απέκτησα. Και δεν την άλλαξε μόνο επί της ουσίας γιατί είναι οδηγός και με βοηθάει στη δύσκολη καθημερινότητά μου, αλλά μου άλλαξε τη ζωή και ψυχολογικά. Γιατί ουσιαστικά ό, τι και να περνάω, όσο κουρασμένη και να είμαι, ό, τι και να μου συμβαίνει, όταν δω τη Liberty, όταν την πάρω αγκαλιά, νομίζω ότι μου παίρνει όλη την αρνητική ενέργεια. Και παρόλο που δεν είχα ποτέ σκύλο στη ζωή μου, η Liberty νομίζω ότι την έχω μια ζωή, παρόλο που την έχω λίγο. Και δεν θα μπορούσα να ζήσω πια χωρίς αυτήν».
Ι.Π.: «Είναι απίστευτο πόσο πολύ ένα ζωάκι μπορεί να σου δώσει αυτή την αγάπη και τη θετική σκέψη και την αισιοδοξία που κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σε πολεμάνε πάνω σ’ αυτά τα συναισθήματα. Η οποία κυκλοφορεί εδώ μέσα και κουβαλάει το λουράκι της κι έχω ξετρελαθεί. Εκτός από τη Liberty, έχεις παρακολουθήσει κάποια μαθήματα ειδικά για τυφλούς; Δηλαδή πώς έχεις μάθει να κινείσαι στην καθημερινότητά σου;».
ΚΠ.: «Ναι. Η αλήθεια είναι ότι για να πάρω τη Liberty υπήρχε μία προϋπόθεση. Όσοι άνθρωποι με προβλήματα όρασης έχουν σκύλο-οδηγό, πρέπει να κάνουν μαθήματα κινητικότητας και προσανατολισμού με το λευκό μπαστούνι. Υπήρχε μία σκέψη πολύ παλιά πάλι να πάρω σκύλο-οδηγό κι όταν μου είπαν γι’ αυτή την προϋπόθεση, είπα ότι “όχι, δεν θα πάρω, δεν πρόκειται να κάνω μαθήματα με το μπαστούνι. Το άφησα τότε. Τα τελευταία χρόνια που επιδεινώθηκε η όρασή μου, και πάλι σκέφτηκα για σκύλο-οδηγό, και πάλι μου είπαν ότι είναι αυτή η προϋπόθεση. Είπα “εντάξει, θα το κάνω”. Παρόλο που πέρασα πάρα πολύ δύσκολα ψυχικά. Και ακόμα περνάω. Δηλαδή το ‘χω αποδεχτεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά πολλές φορές με δυσκολεύει γι’ αυτό που είχα πει πριν. Ότι η κοινωνία δεν είναι φιλική με τους ανθρώπους με αναπηρίες».
Ι.Π.: «Άρα για να καταλάβω. Θεωρούσες και φοβόσουνα ότι με το μπαστούνι των τυφλών κάποιος θα σε κοιτάξει περίεργα ή θα πει κάτι κακό;».
Κ.Π.: «Ναι και… Και νιώθω ότι γίνεται και γινότανε, γιατί ίσως έχουν συνδυάσει την εικόνα ενός ανθρώπου με μπαστούνι λίγο διαφορετική. Μπορεί να μην με κοιτούσαν και τόσο πολύ, αλλά εγώ ένιωθα ότι όλοι με κοιτάνε. Όμως αυτή ήταν η προϋπόθεση για να πάρω τη Liberty. Έκανα αυτά τα μαθήματα, αλλά όσο μπορούσα, δεν το κρατούσα το μπαστούνι. Και προτιμούσα να δυσκολευτώ, είχα χτυπήσει πολλές φορές, αλλά δεν το κρατούσα. Το τελευταίο διάστημα όμως, επειδή πραγματικά νιώθω ότι είναι πολύ δύσκολο και βασανίζομαι, είπα ότι θα πρέπει να το έχω το μεγαλύτερο διάστημα δηλαδή της ημέρας, για να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη. Και στο κάτω-κάτω, αν σε κάποιον δεν αρέσει, είναι δικό του το πρόβλημα. Αλλά ήξερα ότι πρέπει εγώ πρώτα να το αποδεχτώ, ώστε να το αποδεχτούν και οι γύρω μου. Και γενικά συμβαίνει αυτό. Αν δεν αποδεχτούμε εμείς τον εαυτό μας, οι γύρω μας δεν θα μας αποδεχτούν ποτέ. Εμείς επιβάλλουμε τον εαυτό μας στους άλλους και εμείς αποφασίζουμε για το πώς θέλουμε να μας φέρονται. Όταν εγώ είμαι μαζεμένη και ντρέπομαι και κρύβομαι, ε ο άλλος θα μου φερθεί ανάλογα. με βοήθησε πάρα πολύ πρέπει να πω εννοείται η αθλητική μου ψυχολόγος που έχω πολλά χρόνια, από όταν μπήκα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2001. Ήταν ένα τεράστιο βήμα, μεταβατικό στη ζωή μου το μπαστούνι. Η Liberty η οποία δεν είναι απλά ένα σκυλί που το βγάζεις βόλτα. Χρειάζεται να κάνεις καθημερινή εκπαίδευση, χρειάζεται να γίνεις ομάδα, χρεάζεται να σε καταλαβαίνει απόλυτα και να την καταλαβαίνεις».
Ι.Π.: «Αυτό με την αποδοχή που περιέγραψες είναι όντως πολύ σημαντικό και ουσιαστικό. Πρώτα να αποδεχόμαστε εμείς τον εαυτό μας και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Θέλω να σου πω ότι κι εγώ σε καταλαβαίνω σχετικά με το μπαστουνάκι, γιατί κι εγώ φοράω μία μάσκα που όπου κυκλοφορώ τραβάει κατευθείαν τα βλέμματα. Όμως όταν ήρθε η ώρα να το τολμήσω και να αποφασίσω ότι… Τι θα κάνω; Η μία επιλογή είναι να μείνω κλεισμένη στο σπίτι. Η άλλη επιλογή είναι να συνεχίσω κατά κάποιον τρόπο τη ζωή μου με τη μάσκα».
Κ.Π.: «Θα είχες πεθάνει, αλλά δεν θα το ήξερες, αν ήσουν στο σπίτι σου».
Ι.Π.: «Ακριβώς. Επέλεξα προφανώς το δεύτερο. Βέβαια στη δική μου περίπτωση ίσως είναι λίγο πιο σοκαριστικό να βλέπεις έναν άνθρωπο με μία μάσκα στο πρόσωπο. Αλλά έχω σταθεί τυχερή γιατί με βοήθησαν τα Μέσα, να επικοινωνήσουν την εικόνα και το τι σημαίνει αυτό. Άρα από ένα σημείο και μετά, σιγά-σιγά βέβαια, κι εγώ πλέον νιώθω πιο άνετα και λιγότερη ανασφάλεια όταν κάποιος θα με κοιτάξει».
Κ.Π.: «Υπάρχουν στιγμές που σε ενοχλεί αυτό;».
Ι.Π.: «Όχι, δεν με ενοχλεί καθόλου. Την έχω αγαπήσει τη μάσκα μου, την έχω αποδεχτεί. Γιατί; Γιατί ξέρω ότι είναι για το καλό μου και ξέρω ότι είναι για να με πάει…».
Κ.Π.: «Ένα βήμα μπροστά».
Ι.Π.: «Στο παρακάτω βήμα, ναι. Οπότε είναι μέρος της διαδικασίας και μέρος του να φτάσω στον στόχο μου. Ποιος είναι ο στόχος μου; Να ανακτήσω ξανά την υγεία μου».
Κ.Π.: «Νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία για την κοινωνία, να βλέπει ανθρώπους. Όχι να του λες “κάνε αυτό”, “αποδέξου εκείνο” και “αποδέξου το άλλο”. Η ουσία είναι να βλέπει ανθρώπους που πέρασαν κάτι και είναι έξω στη ζωή και προσπαθούν και παλεύουν, όπως είσαι εσύ και όπως μου λένε ότι είμαι κι εγώ. Γιατί ζούμε και σε μια εποχή -καλώς ή κακώς- των social media που ‘ναι πολύ έντονα στη ζωή μας και δυστυχώς δεν είναι πάντα τόσο ευχάριστα αυτά που βγαίνουν προς τα έξω, και τόσο ενθαρρυντικά για τους νέους. Αλλά έχουμε το πλεονέκτημα ότι μπορούμε κι εμείς μόνοι μας να επικοινωνήσουμε κάποια πράγματα με τον σωστό τρόπο και όπως θέλουμε, και μέσω των social media».
Ι.Π.: «Είναι η εποχή αυτή πολύ περίεργη. Ακούμε συνέχεια για επιθέσεις, για γυναικοκτονίες. Υπάρχει βία, μια έξαρση βίας. Πιστεύεις στην αλληλεγγύη των γυναικών; Πιστεύεις ότι, ότι έχουμε ακόμα να εξελιχθούμε σ’ αυτό το κομμάτι;».
Κ.Π.: «Εγώ γενικά πιστεύω στην ισορροπία στη ζωή και στην κοινωνία. Όταν κάτι συμβαίνει, να ακούμε τις απόψεις σφαιρικά, όχι μόνο αυτό που μας συμφέρει. Γιατί πολλές φορές και η κοινωνία η ίδια θέλει να βγάλει και να καθοδηγήσει κάποια πράγματα μέσω των ειδήσεων και να τα προωθήσει με συγκεκριμένο τρόπο για τους δικούς τους λόγους. Νομίζω ότι αυτό που έχει να κάνει ο καθένας είναι κατ’ αρχήν να ακούει τους ειδικούς και να μη βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα και να, να είμαστε σε ένα στρατόπεδο ή σε άλλο στρατόπεδο. Η ενημέρωση είναι πολύ σημαντική, η σφαιρική, καθώς κυκλοφορούν και πολλά fake news. Αλλά είναι πολύ σημαντικό αυτό που είπα στην αρχή, η ισορροπία».
Ι.Π.: «Αφού μιλάμε για ισορροπία, σήμερα ήρθες συνοδευόμενη, εκτός από τη Liberty, και με τον Δημήτρη. Σωστά;».
Κ.Π.: «Σωστά».
Ι.Π.: «Είναι ο σύντροφός σου».
Κ.Π.: «Ναι».
Ι.Π.: «Πώς γνωριστήκατε, πόσο καιρό είστε μαζί και τι όνειρα κάνετε μαζί;».
Κ.Π.: «Με τον Δημήτρη είμαστε… Πόσα χρόνια; Έχασα και το μέτρημα. Λοιπόν, γύρω στα δώδεκα χρόνια. Έχουμε παντρευτεί το 2018 και αυτό έγινε γιατί κάθε καλοκαίρι ο καθένας είχε τις δικές του διοργανώσεις. Ο Δημήτρης είναι δημοσιογράφος στην ΕΡΤ στα αθλητικά, οπότε μεταδίδει μεγάλες διοργανώσεις το καλοκαίρι σε στίβο, μπάσκετ, τένις, Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ αντίστοιχα το καλοκαίρι είμαι σε προετοιμασίες, αγώνες και σ’ αυτό το, τη διαδικασία. Οπότε δεν βρίσκαμε χρόνο να παντρευτούμε.Και είχαμε πει το ’18 είναι μια καλή ευκαιρία. Τελειώνει το Ευρωπαϊκό 18 Αυγούστου, το βάζουμε εκεί γιατί μετά λέμε “προετοιμασία, μετά το ’19, μετά το Τόκιο, μετά πάει πολύ μακριά”. Παντρευτήκαμε το ’18».
Ι.Π.: «Πώς γνωριστήκατε; Και πιστεύεις ότι τον φόβισε το πρόβλημα της υγείας σου; Δηλαδή τον κράτησε πίσω; Τι έχεις εισπράξει;».
Κ.Π.: «Γνωριστήκαμε… Θα φτιάχναμε βασικά μια εκπομπή, εξωτερική παραγωγή για ένα κανάλι στην Κύπρο. Γιατί έχω τελειώσει κι εγώ… Το πτυχίο μου είναι Δημοσιογραφία. Οπότε γνωριστήκαμε εκεί. Δεν έγινε η εκπομπή, χαθήκαμε μετά και ξαναβρεθήκαμε λίγο πιο μετά. Και κάπου εκεί ξεκίνησε αυτή η σχέση. Δεν ξέρω αν τον φόβισε γιατί, ίσως αν τον φόβιζε, δεν θα προχωρούσε αυτή η διαδικασία και αυτή η σχέση. Ήταν θετικός από την αρχή στο να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, στο να προσπαθήσει. Μπορεί πολλές φορές με λάθος τρόπο, γιατί δεν είναι εύκολο να χειριστείς κάποιον άνθρωπο με οποιοδήποτε πρόβλημα, όταν δεν έχεις εκπαιδευτεί σε αυτό. Όμως υπήρχε η θέληση και η διάθεση, το να μάθει πώς να χειριστεί τα πράγματα και πώς να με βοηθήσει. Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, πλέον πολλά πράγματα είναι αυτόματα. Είναι η καθημερινότητά μας. Είναι πιο δύσκολη εννοείται, θέλει περισσότερη οργάνωση, πολλά πράγματα δεν μπορούμε να τα κάνουμε τόσο εύκολα. Αλλά έχουμε γίνει μία… Αναγκαστικά έχουμε γίνει μία καλή ομάδα που πρέπει να συνεργαζόμαστε πολύ καλά, ώστε να βγαίνει η καθημερινότητα όσο το δυνατόν πιο εύκολα και πιο, να πω, δημιουργικά και όχι με γκρίνια, δυσκολίες και αρνητικά συναισθήματα γενικότερα».
Ι.Π.: «Πολλοί πιστεύουν ότι άνθρωποι με αναπηρία όπως είμαι εγώ, όπως είσαι κι εσύ, ότι δύσκολα θα μπορέσουμε να είμαστε με κάποιον σύντροφο ή να βρούμε την ευτυχία. Το οποίο εσύ το έχεις διαψεύσει προφανώς και κάτι το οποίο και εγώ δεν το πιστεύω, δεν το…».
Κ.Π.: «Εσύ πώς το σκέφτεσαι;».
Ι.Π.: «Πιστεύω ότι η σχέση σου με τους ανθρώπους και με τους ερωτικούς συντρόφους έχει να κάνει με άλλα πράγματα. Με την αυτοπεποίθηση, με το να γνωρίζεις καλά ποιος είσαι, τι στόχους έχεις».
Κ.Π.: «Νομίζω ότι πάλι γυρνάμε λίγο στην αποδοχή».
Ι.Π.: «Ναι, ναι. Νομίζω ότι έχει να κάνει με άλλα πράγματα και ότι τους ανθρώπους τους ενώνουν τελικά όχι τα επιφανειακά προφανώς».
Κ.Π.: «Σίγουρα δεν είμαστε όλοι για όλους».
Ι.Π.: «Ναι».
Κ.Π.: «Νομίζω ότι κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται επιφανειακά, οπότε θα πάνε σε μια άλλη κατηγορία. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται διαφορετικά, οπότε νομίζω ότι κάποιος υπάρχει για όλους».
Ι.Π.: «Κι εγώ. Κι εγώ αυτό πιστεύω. Θα ήθελα να σε ρωτήσω τι μήνυμα θα ήθελες να περάσουμε από τη σημερινή συζήτηση για να το ακούσει κάποιος και να πάρει δύναμη και ελπίδα».
Κ.Π.: «Βασικά αυτό που θέλω να πω πριν το μήνυμα είναι ότι χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι σήμερα εδώ. Είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα και θέλω να σου πω ότι παίρνω δύναμη κι εγώ από τη δική σου ιστορία. Και πραγματικά χαίρομαι πάρα πολύ να υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσένα στην κοινωνία για να δίνουν αυτά τα θετικά παραδείγματα. Και χαίρομαι να συναντάω ανθρώπους που δεν παραιτούνται από τη ζωή, που πραγματικά παλεύουν και ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Και χαίρομαι πολύ και επιδιώκω στη ζωή μου να συναναστρέφομαι με αυτούς τους ανθρώπους. Οπότε το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι δεν χρειάζεται να παραιτείσαι μπροστά σε μια δυσκολία. Υπάρχουν άπειρες επιλογές και πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος με οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζει. Και με θυμώνει πολύ να βλέπω ανθρώπους που τα έχουν όλα και γκρινιάζουν για πράγματα που για μένα είναι αδιανόητα. Και πολλές φορές θυμώνω και με δικούς μου ανθρώπους που σκέφτονται όπως σκέφτονται, γιατί λέω ότι “τα ‘χει όλα, γιατί το κάνει αυτό;”. Και με λένε πολλές φορές ότι είμαι αυστηρή με τους δικούς μου και “δεν έχουμε όλοι την ίδια δύναμη” και κάτι τέτοια. Δεν ξέρω αν είμαι αυστηρή. Δεν ξέρω αν έγινα αυστηρή γιατί αναγκάστηκα να γίνω και, όταν προσπαθείς να επιβιώσεις, αναγκαστικά αποκτάς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οπότε αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν πρέπει να παραιτείσαι απ’ τη ζωή και η ζωή είναι έξω και πρέπει να βγεις να παλέψεις, γιατί δεύτερη ευκαιρία δεν υπάρχει. Η ζωή είναι μία, τελειώνει και είναι κρίμα να γυρνάς πίσω και να βλέπεις τη ζωή σου να έχει χαθεί. Και όσα χρόνια ζήσεις, να ‘χεις κάνει όσο πιο πολλά πράγματα μπορείς και να φύγεις γεμάτος και ικανοποιημένος από όλα όσα έκανες και -γιατί όχι;- από όλα όσα έδωσες στην κοινωνία που ζεις».
Ι.Π.: «Η δύναμη και το κουράγιο και η ελπίδα και η αγάπη κυρίως, είναι πράγματα που πρέπει να τα μοιραζόμαστε και είναι πράγματα που, όσο τα μοιράζεσαι, τόσο πιο πλούσιος γίνεσαι ο ίδιος. Και είναι αυτό που συνήθως λέω, ότι “η ζωή πάντα θα βρει τον τρόπο να σε πάει παρακάτω”. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Χάρηκα πάρα πολύ που μιλήσαμε».
Κ.Π.: «Και εγώ ευχαριστώ».
Ι.Π.: «Και που σε γνώρισα. Είσαι πολύ όμορφος άνθρωπος και γλυκύτατη».
Κ.Π.: «Και εγώ σε ευχαριστώ και σου εύχομαι να εκπληρώσεις τα όνειρά σου, όποια κι αν είναι, από ‘δω και πέρα».
Ι.Π.: «Σε ευχαριστώ»
Μουσική
Ήταν το podcast “ΙΩΑΝΝΑ”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Παραγωγή – Επιμέλεια: Γιούλα Ράπτη.
Στους ήχους ο Γιώργος Βαβανός.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
Μια παραγωγή του pod.gr. Αναζητήστε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, apple podcast, google podcast και σε οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή ακούτε podcast από το κινητό σας.
Διαφημιστικό μήνυμα
Το podcast αυτό πραγματοποιήθηκε με την ευγενική χορηγία της Πλαίσιο Computers. Η κοινωνική συνεισφορά και ο εθελοντισμός είναι βασικοί πυλώνες της εταιρικής κουλτούρας της Πλαίσιο και με αυτές ως οδηγό στοχεύει μέσω διαφόρων δράσεων στη δημιουργία ενός βιώσιμου μέλλοντος.
