Η Αγάπη, με αφορμή τη γιορτή του πατέρα, μιλάει για τον πατέρα της. Θυμάται τα δάκρυα χαράς που έκανε κάθε φορά που την έβλεπε σε μια παράσταση και γινόταν κατακόκκινος, αλλά και τα βράδια που την σκέπαζε πριν κοιμηθεί. Πιστεύει ότι είναι εύκολο να νιώσει ένα παιδί ότι είμαστε δίπλα του, αρκεί λίγη ώρα και το 100% της προσοχής μας. Τελικά όπως λέει, υπάρχουν άντρες με παιδιά και υπάρχουν και Μπαμπάδες.