Εκατομμύρια διαφορετικά πράγματα που δεν έμαθα ποτέ, ήμουν απασχολημένος εκείνη την ώρα.

Να διαχειρίζομαι σωστά αυτά που έχω για να μη νιώθω ότι τα σπαταλάω άδικα.

Αφού θα ήταν δωρεάν, πώς θα το αγόραζα; Ίσως αγόραζα χρόνο να μοιράσω στους ανθρώπους που παραπονιούνται ότι ποτέ δεν τους φτάνει.

Δεκαετία του 80’, απογεύματα καλοκαιριού, ανοιχτές μπαλκονόπορτες και να παίζει στο ράδιο Ελένη Δήμου. Κι η μάνα μου να πλένει πιάτα στην κουζίνα με ένα κασετόφωνο πάνω από τον νεροχύτη, να δυναμώνει τη φωνή με σαπουνάδες στα χέρια.

Με ένα σκύλο θηλυκό , εδώ και 13 χρόνια, αρκετά δηλαδή για να καταλάβω ότι το σπίτι της ανήκει και με φιλοξενεί πότε πότε κι εμένα στον καναπέ της.

Όλα, γιατί κανένα μέρος δεν το επισκεπτόμαστε με τα ίδια μάτια. Υπάρχει όμως και μια παραλία στην Αμοργό, μια πεζούλα στην Ικαρία, μια ανάσα στην Ανάφη, έχω αφήσει κομμάτια μου σε μέρη του κόσμου που με ξέρουν μόνο αυτά.

Αν έφευγα για πολύ καιρό δε θα έπαιρνα τίποτα, να μην έχω την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να τα επιστρέψω πίσω στον τόπο τους. Ίσως ένα αγαπημένο βιβλίο, μια φωτογραφική και πολλά τετράδια. Δεν είπα δέκα, δε θέλω τόσο βάρος.

Να δουλεύω με παιδιά, να στήνουμε δράσεις και κουβέντες και αγκαλιές με το συναίσθημά μας κι αυτό να μην είναι καν δουλειά, αλλά ζωή.

Παλιά έλεγα πολύ το «σίγουρος είμαι μόνο για το τώρα». Τώρα το έχω αντικαταστήσει με το Όλα θα γίνουν. Αρκεί να θέλω να τα κάνω.

Πολλά. Κυρίως το πόσο προσπαθούμε να μεταμορφώσουμε το αφήγημα της ζωής μας , σε κάτι που μπορεί να γίνει χορηγούμενη ανάρτηση, σεμινάριο-μην-το-χάσετε και άκου-την-αλήθεια μου. Εκτιμώ τους ήσυχους και δημιουργικούς ανθρώπους, συνήθως αυτοί δεν έχουν ανάγκη να μεταμορφωθούν σε κάτι άλλο.

Θα ήταν σε μια παραλία, πάνω σε μια πετσέτα, να βουτάμε στη θάλασσα και να βγαίνουμε να τσιμπολογάμε. Για να έχει αλμύρα η κουβέντα, δροσιά, και ζεστασιά από ήλιο που φωτίζει τα πρόσωπά μας.

Nina Simone, Sigur Ros, Einaudi, Woodkid, τα δέντρα και τον αέρα.

Δεν έχω κομοδίνο δίπλα μου. Όταν είχα, ακουμπούσα τα γυαλιά της μυωπίας μου και τα βιβλία μου. Τώρα δεν έχω πια μυωπία και τα βιβλία τα αφήνω σε όλο το υπόλοιπο σπίτι να περιμένουν να ξυπνήσω.

Αυτό το σκέφτηκες εσύ; Γενικά η δυσκολία να πιστέψουμε ότι κάποιος μπορεί να παράγει δικές του ιδέες.

Θα ήθελα να έχω κρατήσει κάποιες συλλογές από κόμικ που εξαφανίστηκαν ή φιγούρες από ήρωες, τα χελωνονιντζάκια και τα thundercats μας είχαν κάνει ζημιά μεγάλη. Δεν έχω τίποτα όμως και αναγκάζομαι και παίρνω τώρα παιχνίδια για το παιδί μέσα μου.

Να πιστέψω ότι μπορώ να προβλέψω ένα ποτέ της ζωής.

Για να έχουμε κάτι παραπάνω να μοιραζόμαστε. Και γιατί απολαμβάνω να μιλάω με τον Νικόλα, είναι από τους ανθρώπους που με παρακινούν να σκέφτομαι.

Ότι καμιά ιστορία δεν έχει μόνο ένα επίπεδο και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τα παραμύθια, γιατί τα περισσότερα έχουν χτιστεί πάνω σε αλήθειες που δεν μπορείς τόσο εύκολα να ξεφύγεις. Με τον Νικόλα θα βουτάμε σε παραμύθια ψάχνοντας το σήμερα, το τότε, το μετά, το τι κρατάμε και το τι παρατάμε. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η βουτιά, την απολαμβάνω.

Αυτό που δε χωράει μάλλον δεν είχε νόημα να ειπωθεί ή είναι μεγαλύτερο από εμάς. Επιλέγω το δεύτερο. Τι είναι μεγαλύτερο από μας; Το ΜΑΖΙ. Επιλέγω λοιπόν συνειδητά να συμπορεύομαι με ανθρώπους που μου ξυπνούν αυτή την ανάγκη του Μαζί, με ευθύνη, χαρά, αγκαλιά να την πολλαπλασιάσω εκεί έξω.