Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι –λένε οι επιστήμονες- γνώριζαν πολύ καλά την αξία των προγονικών παραδόσεων και των συλλογικών δράσεων της φυλής, της κοινότητας ή της πόλης, στην διαμόρφωση της ενότητας του κοινωνικού συνόλου. Ήξεραν την σημασία που είχε η πλήρης αποδοχή από τους πολίτες της κατανομής του ρόλου που είχε έκαστος μέσα στην ιεραρχημένη κοινωνία, για την επιβίωση και την πρόοδο αυτής της κοινωνίας. Αν, λοιπόν, άρχιζαν στις ατομικές πράξεις ή στις μεγάλες συλλογικές δράσεις, να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, διαλύονταν οι αρμοί της μνήμης και της ενότητας τους. Οπότε είχαν βάλει από πάνω μια αυστηρή θεά, που μόλις έβλεπε κανέναν αυτοσχεδιασμό στο τελετουργικό ή τίποτα έμμεσες προσβολές προς τους θεούς και τα ήθη, έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Κι αυτή δεν ήταν άλλη από την Άρτεμη φυσικά.