Ο Γιάννης Ξανθούλης, χαρισματικός γραφιάς της εφημερίδας, του θεάτρου και της λογοτεχνίας έρχεται «ναυαγός» στο έρημο νησί του Παύλου Τσίμα. Θυμάται τα παιδικά χρόνια στην Αλεξανδρούπολη, που ο ήχος τους ήταν η… νότα «Μηηη», των απαγορεύσεων, αλλά και το ραδιόφωνο που του κρατούσε με τις ώρες συντροφιά. Περιγράφει την οικογένειά του ως «σουρεαλιστική», με τον ίδιο να δηλώνει ότι θα γίνει «ποιητής», να πίνει κρυφά ούζο γιατί νόμιζε ότι έτσι δεν θα μεγαλώσει, και να αλλάζει το «ποιητής» -επειδή πέθαιναν όλοι νέοι- σε «συγγραφέας». Μαθητής έγραψε μια δική του Εγκυκλοπαίδεια, όπου κατέγραφε τα πιο απίθανα και παράλογα πράγματα. Σε μια απολαυστική συζήτηση ο Γιάννης Ξανθούλης θυμάται πώς βρέθηκε να γράφει ευθυμογράφημα στις εφημερίδες, τα πρώτα του θεατρικά έργα, τη συνεργασία του με τον Λάκη Λαζόπουλο, την Ελεύθερη Σκηνή, την Αλίκη Γεωργούλη στο θέατρο «Αποθήκη», τη μοναδική «φρικτή» εμπειρία του ως ηθοποιός, το πέρασμά του από το ραδιόφωνο και την παντοτινή σχέση του με το γράψιμο.