Σε όλα τα βασίλεια υπάρχουν αυτά που θαυμάζουμε, αυτά που φοβόμαστε και αυτά που απεχθανόμαστε. Άλλο τα χέλια λοιπόν και άλλο οι βδέλλες. Άλλο τα αγριόχορτα, άλλο τα παράσιτα. Άλλο τα λιοντάρια, άλλο οι ύαινες. Άλλο οι αετοί, άλλο τα όρνια. Άλλο οι καρχαρίες άλλο τα αγγούρια της θάλασσας. Και άλλο οι μάγκες και άλλο οι λιμοκοντόροι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλάει για το «τίποτα» που εκτοπίζει το «κανονικό». Τις απάτες, τις φιγούρες, τους λαϊκισμούς, τις απειλές, τις τρας γκλαμουριές, που αντιμάχονται την λογική, την γνώση, την καλοσύνη, την ευφυία και τελικά την ισορροπία. Αλλά όταν ηττάται το κανονικό ένα τίποτα ξεπηδάει στην θέση του. Ένα τίποτα που παραβιάζει τους κανόνες, κερδίζει και δίνει το σύνθημα σε άλλα αδιαμόρφωτα τίποτα, να αρπάξουν και αυτά ό,τι θέλουν –ακόμη και φρουρά!- και να επικρατήσουν. Και ελπίζει ότι όλοι αυτοί, οι κρατικοί λειτουργοί, που επέτρεψαν τις νίκες του τίποτα και του πρόσφεραν όσα του πρόσφεραν, ήταν συνεργοί του. Διότι αν είναι απλώς εξαπατημένοι, αν το έκαναν επειδή δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το τίποτα από όλα τα άλλα είδη, τότε δεν υπάρχει σωτηρία.