Η συνέντευξη του μπασκετμπολίστα Νίκου Παππά στη Λέτα Γκαρέτσου

Λέτα Γκαρέτσου: Θέλω να σε ρωτήσω αρχικά πως νιώθεις που θα συζητήσεις με κάποια που δεν ξέρει από μπάσκετ;

Νίκος Παππάς: Μου χει ξανασυμβεί. Συνήθως με όσους συζητάω δεν ξέρουν από μπάσκετ. 

 Μουσική

Λ.Τ: Έχεις θαμπωθεί από τη δόξα; Έχεις πιάσει τον εαυτό σου σε κάποιο σημείο της καριέρας σου να πεις, το χάνω λίγο; 

Ν.Π: Δεν γνωρίζω αν έχω θαμπωθεί ή όχι. Προφανώς θα μ᾽ έχει επηρεάσει ίσως και χωρίς να το καταλάβω, μπορεί ας πούμε να έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που ξεκινάει από αυτό, η οποία αυτή τη στιγμή έχει παγώσει κι είμαι αυτός που είμαι, έτσι; Με τα καλά μου και τα κακά μου. Ε, μέχρι εκεί τώρα. Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνω χειρότερος.

Μουσική

Λ.Τ: Είμαι η Νικολέττα Γκαρέτσου και ακούτε το podcast “Πέρα από τα όρια”.

Ν.Π: Κοίταξε να δεις, εγώ λόγω του ότι μεγάλωσα στην επαρχία ήμουν όλη τη μέρα μέσα σε ένα γήπεδο. Έφευγα 2 η ώρα από το σχολείο στο δημοτικό και γύρναγα 10 η ώρα στο σπίτι μου. Κλείναν τα φώτα στο γήπεδο με το που νύχτωνε και καταλήγαμε στο μπάσκετ. Ήταν η δεύτερή μου επιλογή το μπάσκετ. Μπήκα στην ομάδα του δημοτικού κατά τύχη γιατί δεν ήμουν στην ομάδα του χωριού ας πούμε τον Σύλλογο, αλλά όταν μπήκα μάλλον το είχα και από την πρώτη στιγμή ας πούμε έδειξα να έχω ένα ταλέντο, το οποίο αργότερα αξιοποίησα βήμα-βήμα και ας πούμε έφτασα εδώ που είμαι.

Λ.Γ: Θυμάσαι τον εαυτό σου πιτσιρικά να σε ονειρεύεται σε συνθήματα ή σε παρκέ και γήπεδα τίγκα στον κόσμο;

Ν.Π: Δεν νομίζω να έχει υπάρξει μια μέρα στη ζωή μου που να μην το έχω σκεφτεί. Νομίζω κάθε μέρα από τότε που έπιασα μια μπάλα το σκέφτομαι και νομίζω είναι απόλυτα υγιές αυτό και ανθρώπινο.

Λ.Γ: Το τσαγανό υπήρχε όταν ήσουν έφηβος;

Ν.Π: Νομίζω ότι από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που έχω από μικρός είναι να έρχονται μανάδες κάτω από το σπίτι μου και να γκρινιάζουν στον Στάθη γιατί τσακώθηκα με τα παιδιά τους κλπ.. Και τα έχω ακούσει πολλές φορές αλλά ήμουν ιδιαίτερα ανταγωνιστικός, απλά δεν είχα τρόπους. Αυτό είναι το κακό.

Λ.Γ: Γιατί μπάσκετ και όχι ποδόσφαιρο ή μποξ; Ας πούμε στο μποξ πολλοί θα μπορούσαν να σε φανταστούνε να πρωταγωνιστείς στα ρινγκ; (γέλια)

Ν.Π: Νομίζω ότι πολλοί έχουν να ακούσει ότι τσακώνομαι, λίγοι με έχουν δει. Άρα και πάλι αυτό είναι δικό σας δημιούργημα. Αλλά έχω παίξει και ποδόσφαιρο, ναι ενίοτε έχω παίξει και καμιά μπουνιά δεν ξέρω αν έχει και πολλή επιτυχία κι αυτό. Ντάξει, προέκυψε το μπάσκετ.

Μουσική

Ν.Π: Πρέπει να μπαίνεις σε ένα γήπεδο και να προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος του γηπέδου. Να γεμίζεις την περηφάνια σου, τον εγωισμό σου αλλά στο τέλος της ημέρας μετράει η νίκη, ω, ειδικά στο επίπεδο που βρισκόμαστε, γιατί μετά τον αγώνα οι περισσότεροι θα θυμούνται τους νικητές και όχι τους χαμένους όσο καλά και αν έπαιξες. Επίσης μπορεί να ακούγεται λίγο κλισέ αλλά όταν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο ξεχνάς τα πάντα, ό,τι σε απασχολεί απέξω, ό,τι βάσανα έχεις, ό,τι σκοτούρες, ό,τι ανασφάλειες, ό,τι… ό,τι και μπαίνεις και απολαμβάνεις. Δεν παίζεις που λένε πολλοί ένα παιχνίδι αλλά αγωνίζεσαι. Έχει μια διαφορά. 

Λ.Γ: Μετά από μια βαριά ήττα δεν ξέρω στο μυαλό σου εσύ πώς την έχεις και αν είναι το ίδιο με το πώς το έχουν οι έξω, την κουβαλάς σπίτι σου;

Ν.Π: Σίγουρα την κουβαλάς. Πιο δύσκολο να διαχειριστείς είναι η ήττα όταν πηγαίνεις σπίτι σου κλείνεσαι στους 4 τοίχους και συνεχώς σκέφτεσαι τι πήγε στραβά χωρίς να μπορείς να αλλάξεις κάτι. Και σε αυτό το επίπεδο είναι ακόμα πιο έντονο γιατί σε επηρεάζει πιο άμεσα, δεν μπορείς να βγεις έξω, δεν μπορείς να ξεσκάσεις, δεν μπορείς να δεις τους φίλους σου, να κάνεις τίποτα. Έτσι είναι η φάση εδώ πέρα, πρέπει να μείνεις στο σπίτι  σου να και δυστυχώς είναι φυσικό και επόμενο να σκέφτεσαι αυτό που σε κράτησε σπίτι. 

Λ.Γ: Το μυαλό σου θολώνει σε έναν αγώνα;

Ν.Π: Ε, νομίζω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν οι σφυγμοί είναι στους διακόσιους, όταν έχει κουραστεί το μυαλό, το σώμα, η ψυχή όλα αυτά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο και φτάνεις σε ένα σημείο και να θολώνεις και να κάνεις πράγματα που μετανιώνεις αλλά αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος να δεις τα όρια των παικτών, των ανθρώπων και όλα αυτά.

Λ.Γ: Ναι αλλά όταν θολώνεις και δεν μπορείς πιθανόν να ακούσεις και τον προπονητή σου ή οδηγίες δεν μπορεί να πάει στραβά το πράγμα;

Ν.Π: Προφανώς μπορεί να πάει στραβά, όταν, πόσα ματς έχεις δει που παίζουν από τη μια πλευρά 5 παικταράδες και από την άλλη 5 και λες ότι, αυτό το ματς πώς θα λήξει. Παίζουν ρόλο οι λεπτομέρειες. Είτε η πνευματική αδυναμία κάποιων παικτών είτε η τύχη, είτε ακόμα και οι διαιτητές. Άρα θέλω να σου πω ότι λεπτομέρειες που ανήκουν σε αυτό που περιγράφεις παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Μια θολούρα, μια κακή στιγμή, μια λάθος πρωτοβουλία μπορεί να στοιχίσουν ένα ματς.

Λ.Γ: Και όταν εσύ θολώνεις απλά πας με τον αυτόματο; Δηλαδή, πας με βάση αυτό που το ένστικτό σου, σου λέει να κάνεις εκείνη την στιγμή;

Ν.Π: Ντάξει. Εγώ γενικά είμαι άνθρωπος ενστίκτου ή για να στο πω αλλιώς όλοι οι άνθρωποι λειτουργούν με το συναίσθημα και βγάζουν τα συμπεράσματα με τη λογική τους. Το DNA το δικό μου έτσι λειτουργεί, έτσι είναι, δεν μπορώ να το αποβάλλω, είμαι άνθρωπος που λειτουργεί με το ένστικτο και με αυτό πορεύομαι.

Λ.Γ: Μπορεί να το πεις και παρόρμηση;

Ν.Π: Παρόρμηση είναι ναι. 

Λ.Γ: Για το ΟΑΚΑ είχα μιλήσει με το Singleton πριν 2-3 χρόνια και θυμάμαι ότι η μισή συνέντευξη ήταν ο παλμός, τα vibes και αυτά που αισθάνεται μέσα στο ΟΑΚΑ. Ισχύει ή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει;

Ν.Π: Όχι κοίταξε έχω νομίζω παίξει σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης. Έχω δει όλων των ειδών τις ατμόσφαιρες. Νομίζω το ΟΑΚΑ είναι κάτι ξεχωριστό. Εντάξει είναι και η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα η οποία είναι πιο εκφραστική, πιο εκδηλωτική. Υπάρχει φανατισμός. Νομίζω ό,τι και να λέμε ότι θέλουμε γήπεδο με παιδάκια, με οικογένειες και αυτά, αυτό το πράγμα είναι ξεχωριστό προφανώς. Μακάρι να μπορούμε να απομονώσουμε τα κακά της όλης ιστορίας. Μακάρι να γίνει κάποια στιγμή, αλλά ό,τι και να κάνεις η Θύρα 13 όταν είναι εκεί είναι άλλο έργο.

ΣΥΝΘΗΜΑ: «ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΠΠΑ,ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΠΑΠΠΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΣΣΚΑ» 

Λ.Γ: Το αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις φτάσει σε ένα τοπ επίπεδο και ότι παίζεις σημαντικά παιχνίδια ή για σένα είναι ένας ακόμα αγώνας έλα μωρέ φοράω τα τζόρνταν μου, φοράω το παπούτσια μου, πάω παίζω και είναι μια ρουτίνα;

Ν.Π: Κοίταξε η μόνη σκέψη που με κάνει να νιώθω ξεχωριστός είναι ότι σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν 20 χρόνια και νιώθω περήφανος που βρίσκομαι εδώ που ονειρευόμουν. Από εκεί και πέρα την όλη διαδικασία την έχω απομυθοποιήσει λιγάκι λόγω του ότι έχω πολλά χιλιόμετρα σε αυτόν τον χώρο πλέον, ξέρω τι γίνεται. Δεν είναι τόσο γαλήνια και ονειρεμένα όσο φαντάζεται κάποιος που είναι απ έξω. Άρα λοιπόν κρατάω άλλα πράγματα, κρατάω ανθρώπους που γνώρισα, κρατάω πράγματα που έμαθα και νομίζω ότι αυτά είναι που θα μου μείνουν και όχι τόσο καλάθια, κύπελλα κ.λπ.

Λ.Γ: Άρα ουσιαστικά την ευτυχία δεν την βρίσκεις σε μια 20αρα  ή σε ένα καλό παιχνίδι; Την βρίσκεις σε πράγματα που είναι εκτός παρκέ.

Ν.Π: Κοίταξε εμμέσως την βρίσκεις γιατί όταν με την 20άρα την δικιά μου χαίρεται η μάνα μου ή ο πατέρας μου αυτόματα με κάνουν και εμένα χαρούμενο. Αλλά εγώ που είμαι μέσα στα πράγματα δεν είναι αυτά που  με γεμίζουν, άλλα πράγματα θα κρατήσω μόλις τελειώσει όλο αυτό το παραμύθι. Άρα, λοιπόν, οκ προσπαθώ όσο διαρκέσει όλο αυτό να πείσω και τους δικούς μου ανθρώπους ότι δεν είναι μόνο τα καλάθια και τα κύπελλα. 

Μουσική

Ν.Π: Το είχα από πιο μικρός, αν, που δεν συμφωνώ με αυτό, ξεκινάει από το σχολείο, ήμουν ένας καλός μαθητής. Είχαμε τη μητέρα μου καθηγήτρια που με πίεζε λίγο κ.λπ. Ήμασταν στην επαρχία και έπρεπε να έχω ένα καλό όνομα, αλλά παρόλα αυτά το έκανα για τη δική μου περηφάνια για να μην κοροϊδεύουν και λένε αυτός παίζει μπάσκετ δεν έχει καλούς βαθμούς κ.λπ. Τέλος πάντων, κλάιν, πάει αυτό. Μετά το άλλο μου σοκ ήταν ότι κάποια στιγμή στα 20 μου γνώρισα την τότε κοπελιά μου που ήμουν πάρα πολλά χρόνια μαζί, που δεν ήξερε φυσικά ποιος είμαι 21 χρονών, ήμουν μεταξύ Ρόδου και Ισπανίας. Η κοπελίτσα αυτή ήταν αρκετά μορφωμένη ήταν στη Νομική, μπορούσε να μιλήσει και έφτασα σε σημείο να ντρέπομαι που δεν είχα πολλά πράγματα να συζητήσω. Μετά άρχισα να διαβάζω, άρχισα να ασχολούμαι και αυτό μου έδωσε κίνητρο. Αλλά εκεί κατάλαβα, μου έδωσε να καταλάβω. Ότι οκ τι είμαι ας πούμε, μπασκετμπολίστας είμαι, βέβαια μου έχει γυρίσει στο άλλο άκρο. Δηλαδή, αν κάποιος με γνωρίζει, σόρυ που το λέω, ντρέπομαι λίγο να πω ότι είμαι μπασκετμπολίστας διότι αυτόματα στο μυαλό του ανθρώπου, του συνομιλητή, του ακροατή, λέει ‘ντάξει μπασκετμπολίστας…

Λ.Γ: Τι έχει να μας πει αυτός.

Ν.Π: Τι να μας πει ο μπασκετμπολίστας, ας τον δούμε στο γήπεδο. Και καμία φορά το κρύβω, λέω κάτι άλλα έτσι. 

Μουσική

Ν.Π: Σου ξανά λέω το λάθος πηγάζει από τα πρότυπα που προσπαθούμε να περάσουμε εμείς όσον αφορά έναν επαγγελματία αθλητή. Τι σημαίνει αυτό; Ένας απόλυτα μεθοδικός τύπος, ο οποίος ασχολείται μόνο και μόνο με αυτό το αντικείμενο. Αλλά μην ξεχνάμε ότι είναι μέχρι τα 35. Να ‘ναι μέχρι τα 40; Από κει και πέρα τι γίνεται; Πέρα του ότι θα είναι αυτόματα στο περιθώριο από αυτό που λέμε το ματαιόδοξο, δημοσιογράφους, εφημερίδες και τα λοιπά, που ξεχνάμε. Τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος; Θα πρέπει να φτιάξει μια οικογένεια, θα πρέπει να μεταδώσει στα παιδιά του χίλια δύο εφόδια για να πορευτούνε. Τι θα τους πει; Πώς να σουτάρουν και πώς να πασάρουνε; Θέλω να σου πω ότι επειδή το ζω έτσι από μέσα, είναι ελάχιστα τα παιδιά, που αυτή τη στιγμή δεν έχω κανέναν στο μυαλό μου, οι οποίοι μπορούνε να σταθούμε σε κάθε είδους κουβέντα, για να στο πω απλά σε έναν καφέ που θα μιλήσουν για κοινωνικά, πολιτικά, οτιδήποτε ζητήματα τα οποία είναι τα πιο βασικά, έτσι τα σημαντικά. Αλλά καταλαβαίνεις ότι ένας άνθρωπος αν δεν έχει γυρίσει, δεν έχει συζητήσει, δεν έχει ανησυχήσει, δεν έχει διαβάσει, δεν έχει ταξιδέψει αυτόματα είναι ένας αμόρφωτος, άξεστος, απαίδευτος, ο οποίος το μόνο που έχει να προσφέρει είναι καλάθια και τρίπλες.

Μουσική

Λ.Γ: Τον Νίκο, είτε τον μισείς είτε τον λατρεύεις. Η συμπεριφορά του – εντός ή εκτός παρκέ – απασχολεί τα σόσιαλ μίντια. Όπως και τα δικά του ποσταρίσματα με τους χιλιάδες φόλοουερς. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν κωλόπαιδο. Τον ρωτάω στα ίσα εάν τον ενοχλεί ή εάν όλο αυτό ανατροφοδοτείται..

Ν.Π: Κοίταξε αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι από συγκεκριμένους ανθρώπους και είναι επί προσωπικού επιπέδου.

Λ.Γ: Γιατί θεωρείς ότι έχουν στοχοποιήσει εσένα;

Ν.Π: Νομίζω ότι δεν έχω έτσι αυτό το διπλωματικό και το… πώς να το πω, επικοινωνιακά, ρε παιδί μου, είμαι λίγο διαφορετικός σε σχέση μ᾽ αυτούς. Δηλαδή εγώ ποτέ δεν πήρα κάποιον τηλέφωνο να γράψει κάτι, ποτέ, ούτε χαρτζιλίκωσα κανέναν ποτέ.  Όχι ότι άλλοι το κάνουν, απλά θα βγω και κόντρα άμα χρειαστεί, δεν μ᾽ ένοιαζε ποτέ αυτό το πράγμα.

Λ.Γ: Οι αναρτήσεις που κατά καιρούς έχεις κάνει. Τα κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη, δηλαδή ότι… παίρνεις το κινητό, γράφεις και ποστάρεις κατευθείαν χωρίς να σκεφτείς τίποτα; Ή το επεξεργἀζεσαι;

Ν.Π: Κοίταξε, σίγουρα το επεξεργάζομαι πριν το γράψω, γιατί δεν θα χρησιμοποιούσα έτσι γλώσσα ανθρώπινη. Θα λεγα πολύ χειρότερα, Κι έχει πλάκα, γιατί ας πούμε πλέον η δύναμη η δικιά μου να εκφράσω κάτι είναι μεγαλύτερη από ένα δημοσιογράφο της πλάκας που θα γράψει την παπαριά του σε ένα site. Εεε, εντάξει τα φιλτράρω λίγο, αλλά δεν έχω πρόβλημα δηλαδή, δεν χρησιμοποιώ ποτέ το instagram για να διαφημίζω τη δουλειά μου. Η δουλειά μου είναι ξεκάθαρη. Η εικόνα είναι μες στο γήπεδο, κάθε Παρασκευή και Κυριακή θα τη δεις. Τι να κάνω, ν᾽ ανεβάζω ότι κάνω γυμναστική κι ότι τρέχω και δείχνω ότι είμαι τέτοιο… Ξέρω γω δηλαδή; Ξέρω γω; Πώς στο διάολο παίζω δηλαδή τόσα χρόνια σ´ αυτό το επίπεδο; Δηλαδή δεν γυμνάζομαι, δεν κάνω προπόνηση; Εεεε, θα γράψω ότι μ᾽ απασχολεί εκείνη την ώρα, όταν θα τ ᾽ανεβάσω.

ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Ν.Π: Κοίτα, το χω ξανά πει, δεν με συγκινεί ιδιαίτερα η όλη διαδικασία. Τι θέλω να σου πω, γιατί ο κόσμος δεν τα βλέπει και τα ξέρει όλα. Αρχικά, μιλάμε για το καλοκαίρι μας που πάμε, έτσι οικειοθελώς, χωρίς να πληρωνόμαστε, ρισκάροντας την υγεία μας, ρισκάροντας την ξεκούρασή μας, άλλοι έχουν οικογένειες, δεν βλέπουν τα παιδιά τους το καλοκαίρι, χίλια δυο πράγματα, που μπαίνεις στη διαδικασία να τα θυσιάσεις για να πας στην Εθνική. Έχω πάει αρκετά καλοκαίρια με την Εθνική και πιτσιρικάς. Μπαίνεις σε μια διαδικασία ας πούμε που εξυπηρετούνται κάποια συμφέροντα και δεν ξέρω τι, κάποια αλισβερίσια να το πω έτσι λαϊκά; Δηλαδή μας τρέχανε τώρα  οχτώ η ώρα το πρωί να κοινωνήσουμε στην εκκλησία στη Πάτρα, κάτι δηλαδή τραγελαφικές καταστάσεις ας πούμε. Δεν ξέρω τι είναι αυτά. Εμένα αυτά δεν με εκφράζουν ας πούμε. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό…

Λ.Γ: Προσπαθώ να σε κάνω απ’ τη μισή ώρα που είμαστε μαζί εικόνα, να σου ζητάνε… (γέλια)

Ν.Π: Όχι έκατσα, ήξεραν, έκατσα σ᾽ ένα κυλικείο απέξω και τους περίμενα. Τους λέω παιδιά, εγώ δεν θα την κάνω αυτή τη διαδικασία, αλλά και πάλι ας πούμε είναι… πως να στο πω, είναι αστείες καταστάσεις. Δηλαδή έφτασα 30 χρονών, είμαι εδώ, θυσιάζοντας όλα αυτά που σου είπα, για να με τρέχεις να κοινωνήσω στον πάτερ…

Λ.Γ: Είχατε κι άλλες τέτοιες δραστηριότητες; (γέλια)

Ν.Π: Εντάξει, κάτι χορηγοί της πλάκας, να βάλουμε το ψεύτικό μας χαμόγελο και να πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Το μπασκετικό είναι ωραίο, είναι όμορφο γιατί παίζεις. Πήγα με φίλους μου να παίξω, με παιδιά τα οποία τα ‘χα τόσο καιρό αντιπάλους. Δηλαδή υπάρχει έτσι το ρομαντικό της κατάστασης. Εντάξει, άλλος θα πει εκπροσωπώ την πατρίδα μου, το ένα το άλλο. Κι αυτά ωραία είναι, έχουν κι αυτά έτσι το ενδιαφέρον τους, αλλά όχι δεν αξίζει τον κόπο για μένα. Σαν Νίκος δεν με εκφράζει

Λ.Γ: Νιώθεις απείθαρχος σε κάποια θέματα; Δηλαδή πάλι εδώ υπάρχει αντίθεση. Από τη μία για να κάνεις πρωταθλητισμό πρέπει να είσαι πειθαρχημένος, από την άλλη ο χαρακτήρας σου δείχνει ότι σε πολλά πράγματα μπορεί να είσαι απείθαρχος. Δεν πας με την τάξη, με αυτό που…. Νομίζω…

Ν.Π: Όχι απείθαρχος δεν είμαι. Είμαι πειθαρχημένος στους δικούς μου κανόνες έτσι που έχω θέσει. Τώρα τι να σου πω; Να με  χαρακτηρίσεις αναρχικό γιατί πάω αντίθετα ή δεν δέχομαι κανόνες που είναι πιο guarantee; Δεν ξέρω. Αλλά… κοίταξε να σου πω κάτι; Δεν είμαι ο τύπος που ούτε αργεί στην προπόνηση, για να καταλάβεις. Δεν ξέρω, σε αυτά τα 8 χρόνια που είμαι στην ομάδα αν έχω αργήσει μία φορά ή δύο για πολύ σοβαρούς λόγους. Σου λέω έχω πολύ βαθιά, δεν ξέρω αν είναι και αυτό δόκιμο, το αίσθημα της δικαιοσύνης και το κακό είναι ότι έχω δίκιο αλλά δε μπορώ να το εκφράσω. Δεν έχω καλούς τρόπους, δηλαδή γίνομαι έξαλλος. Αυτό είναι το πρόβλημα το μεγάλο μαζί μου.

Λ.Γ: Πες ότι τώρα εδώ που καθόμαστε, έρχεται κάποιος και μας λέει μάγκες, παιδιά πρέπει να κάνουμε επανάσταση. Ποιους στρατολογούμε;

Ν.Π: Ποιους στρατολογούμε;

Λ.Γ: Ναι. Ποιους θα… επιλέξουμε στην ομάδα μας;

Ν.Π: Δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτήν την ερώτηση.  Τον πρόεδρο θα τον έπαιρνα χωρίς να έχουμε τα ίδια πιστεύω και την ίδια φιλοσοφία.

Λ.Γ: Φίλος σου είναι; Τι…;

Ν.Π: Ρε παιδί μου έχουμε κάποια κοινά κύτταρα τρέλας. Είναι λίγο πιο ανεπτυγμένα τα δικά του, αλλά νομίζω ότι είναι τόσα όσα χρειάζεται για να γίνει επανάσταση.

Λ.Γ: Και μπασκετικά στο παρκέ, αν φτιάχναμε την ιδανική πεντάδα, όχι από αθλητές, από ανθρώπους στην κοινωνία, ποιους θα έβαζες να παίξουν; Και ποιον θα έβαζες για προπονητή.

Ν.Π: Λογικά εγώ θα είμαι ο προπονητής γιατί με όλους τους άλλους έχω πρόβλημα. Με κλειστά μάτια θα έπαιρνα τον φίλο μου τον Κανέλλο. Δεν ξέρω, θα καταλάβουν αρκετοί ποιον εννοώ. Πάλι θα είχε δικαιωματικά μία θέση point guard και ο πρόεδρος. E… Ναι και έχω και κανα δύο φίλους κατά νου από σουλάτσο Κυψέλη. Τώρα…

Λ.Γ: Να σου πω κάτι. Για τον πρόεδρο, αν και δεν είχα σκοπό να την κάνω την ερώτηση γιατί είχα πει εξαρχής ότι μπασκετικά ε… παίζει πολύ δόση τρέλας και από τις δύο πλευρές.

Ν.Π: Από τη δικιά μου λες και… του προέδρου; 

Λ.Γ: Ναι. 

Ν.Π: Μάλιστα.

Λ.Γ: Πώς έδεσε το γλυκό; Θέλω να πω αυτό κάνει έκρηξη.

Ν.Π: Όχι εντάξει, κοίταξε, δε μιλάμε για κάτι πολύ εξεζητημένο. Θεωρώ ότι έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά, ότι είναι αυτό. Είμαστε αυθόρμητοι, είμαστε αυθεντικοί και… πώς να στο πω; Υποστηρίζουμε ο καθένας τα δικά του πιστεύω και τις δικές του σκέψεις, χωρίς να τα φιλτράρουμε δεύτερη και τρίτη φορά. Είναι αυτά τα κοινά συν ότι ok ξέρει ότι έχουμε πάθος, αγαπάμε την ίδια ομάδα  όσο αυτός. Αυτός θεωρητικά ας πούμε είναι η ίδια η ομάδα σχεδόν. Νομίζω αυτά. Εντάξει έχουμε και εμείς ένα μπασκετικό ταλέντο που μας πηγαίνει και αυτό κάπου. Άρα λοιπόν για αυτό συνεχίζουμε τόσα χρόνια θεωρώ μία καλή συνεργασία. Μιλάμε την ίδια γλώσσα και εντάξει. Είναι βέβαια και αδιαπραγμάτευτο ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος με πληρώνει, βοηθάει την οικογένειά μου, δίνει ψωμί στην οικογένεια μου, με κάνει να ζω κάτω από πάρα πολύ καλές συνθήκες. Άρα, όπως και να ‘χει, χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις. 

Λ.Γ: Καλά προφανώς, αλλά θα μπορούσε να ήταν άλλη ομάδα, άλλος πρόεδρος και να μην υπήρχε το connection και η… 

Ν.Π: Όχι όχι, αν ήταν άλλη ομάδα και άλλος πρόεδρος ε… όταν υπάρχουν αυτές οι προκαταλήψεις γύρω από άτομα σαν και μένα δεν θα είχε… 

Λ.Γ: Διάρκεια.

Ν.Π: ….δεν θα υπήρχε αυτή η διάρκεια ναι. Αυτό είναι δηλαδή που εκτιμώ σε αυτόν, ότι δε χαμπαριάζει από κακές γλώσσες ούτε από… ξέρεις αυτά τα στερεότυπα. Και… και κρίνει τον άλλον με βάση ας πούμε την, πώς να στο πω, τη λογική που έχουμε εγώ και αυτός

Μουσική

Λ.Γ: Απέναντί μου έχω ένα ζόρικο συνομιλητή. Έναν άντρα που δείχνει να μην τα παρατάει ποτέ. Θέλω να μάθω πως αυτό το δυνατό, ψηλό κορμί αντιμετώπισε δυο φορές στην μέχρι τώρα καριέρα του δυο σοβαρούς τραυματισμούς.

Ν.Π: Κοίταξε την πρώτη φορά που το έπαθα ήταν μέσα σε παιχνίδι, την δεύτερη ήταν σε προπόνηση, στο λέω για να μπεις λίγο στο μουντ.

Λ.Γ: Στο κλίμα.

Ν.Π: Την πρώτη φορά ήμουν πάρα πολύ καλά, μόλις είχα υπογράψει το νέο μου συμβόλαιο, έπαιζα αρκετά καλά, νομίζω ήμουν στην καλύτερη φάση ας πούμε της καριέρας μου. Μετά το συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ άσχημο και ότι με πήγε πίσω και αυτό με ακολουθεί ακόμα. Η διαδρομή έχει ως εξής, μετά γύρισα βρήκα ξανά τα πατήματα μου, πέρυσι το ξαναέπαθα.

Λ.Γ: Εκεί δεν είπες άι σιχτίρ;

Ν.Π: Ξέρεις τι γίνεται; Ναι είπα άι σιχτίρ, αλλά τι να κάνουμε; Δηλαδή τι, να κάτσω να στεναχωρηθώ που έπαθα έναν χιαστό και θα με πονάει ένα μήνα το πόδι μου; Μετά θα είμαι απόλυτα λειτουργικός, θα παίρνω ένα κάρο λεφτά, θα αράζω στο σπίτι μου κ.λπ, σου χω ξαναπεί το μόνο που μπορώ να κάνω και να μου αποδίδει χρήματα και ότι άλλο γεμίζει την ματαιοδοξία μου είναι το μπάσκετ. Άρα, γιατί να σταματήσω; 

Λ.Γ: Τελικά στο μπάσκετ –γιατί είναι η πρώτη μου φορά που μιλάω έτσι με έναν παίκτη του επιπέδου σου-  υπάρχουν, ξεπερνιούνται όρια;

Ν.Π: Ναι προφανώς ξεπερνιούνται όρια, απλά από μένα δεν θα ακούσεις κάποια ιστορία τόσο μελοδραματική. Ποτέ δεν ήμουνα στους δρόμους και πουλούσα αναπτήρες ούτε κοιμόμουνα σε παγκάκια. Προφανώς δεν τα υποτιμάω αυτά. Μαγκιά τους είναι. Ούτε μετά έβγαλα εκατομμύρια και έχω να λέω τι ταξίδι έκανα. Όχι, δεν έχεις καμία τέτοια ιστορία. Τι να σου πω; Σόρυ, δεν είμαι τόσο εμπορικός με αυτά, αλλά είχα μια νορμάλ διαδικασία που με έφτασε εδώ που με έφτασε. Τώρα τι με έφτασε εδώ; Δεν ξέρω. Το ταλέντο μου; Η δουλειά μου; Η μαγκιά μου; Ό,τι θες πες.

Λ.Γ: Αγωνιστικά, γίνονται υπερβάσεις; Δηλαδή, πολλοί θα πουν ότι έλα μωρέ, μπάσκετ είναι, παίρνουν μία μπάλα παίζουν, σιγά γιατί μιλάμε τόσο πολύ για αυτούς; Γίνεται αγωνιστικά την ώρα του αγώνα κάποια υπέρβαση;

Ν.Π: Εντάξει υπάρχουν πολλά παραδείγματα ρε παιδί μου. Για να σου μιλήσω για τον εαυτό μου, νομίζω αυτή τη στιγμή μπορεί να είμαι ο μόνος παίκτης ας πούμε στην Ευρωλίγκα που έχω δύο χιαστούς. Άμα καταφέρω και μείνω σε αυτό το επίπεδο θα είναι μία υπέρβαση, μία προσωπική νίκη που σημαίνει ας πούμε ότι έκανα κάτι ξεχωριστό και θα θυμάμαι.

Μουσική

Λ.Γ: Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Νίκος έχει βοηθήσει με διάφορους τρόπους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. 

Ν.Π: Κοίτα γενικότερα ρε παιδί μου είμαι της φιλοσοφίας ότι πετυχημένος είναι ένας άνθρωπος που κάνει έστω το διπλανό του να αναπνεύσει καλύτερα, πόσο μάλλον να χαμογελάσει, πόσο μάλλον να ζήσει καλύτερα. Δηλαδή αυτό είναι επιτυχία. Και όσο περισσότερο το κάνεις, τόσο πιο πετυχημένος είσαι. Δεν είναι μόνο να τα καταφέρνεις ας πούμε στη δουλειά σου και σαν ξεχωριστή ας πούμε οντότητα να πετυχαίνεις.

Λ.Γ: Τελικά σε κάνουν πιο γεμάτο τα κύπελλα και η καριέρα του μπάσκετ ή όλες αυτές οι ανθρώπινες πράξεις;

Ν.Π: Εντάξει, για να μην είμαι αχάριστος το μπάσκετ μου παρέχει όλα αυτά. Αν δεν ήμουν μπασκετμπολίστας δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα να κάνω οποιουδήποτε είδους ενέργεια, ας πούμε, η οποία τέλος πάντων έχει γίνει, που συζητάμε τώρα. Ε… εντάξει με γεμίζει ρε παιδί μου, με γεμίζει. Ναι, νιώθω καλά. Βέβαια όλα αυτά έχουν… Πώς να στο πω; Σε εισαγωγικά ένα «προσωπικό συμφέρον», γεμίζουν εμένα, τα συναισθήματά μου, ξέρεις βρίσκω έτσι λίγο γαλήνη που την έχω ανάγκη. Αλλά πώς να στο πω; Δεν το κάνω για αυτούς -το έχω ξαναπεί- το κάνω για μένα. 

Λ.Γ: Την ταινία Split με το Μακαβόι την έχεις δει  που έχει 5, 6, 7 προσωπικότητες;

Ν.Π: Πολύ πιθανό να την έχω δει, δεν συγκρατώ ούτε ονόματα, ούτε τίτλους.

Είναι ένας που είναι καραφλός, ξυρισμένο κεφάλι και είναι μια η Βικτώρια, μια ο Πήτερ, μια φοράει φούστα…

Ν.Π: Ααα, κάπου την έχει πάρει το μάτι μου, δεν νομίζω να την ἐχω δει. Ναι, αλλά τώρα ξεκίνησες, να με…θες να ταυτιστώ μ´ έναν που φόραγε φούστα, περούκα και κραγιόν; (γέλια)

Λ.Γ: Άσε τα κραγιόν… δεν έχω στο μυαλό μου ταινία που να είναι… παίζει όμως ρόλους, παίζει, έχει πολλές προσωπικότητες. Εσύ, έτσι τώρα το λίγο που σε ξέρω απ’ τη μία, μου κάνεις ότι είσαι ο τύπος που δεν σηκώνει πολλά-πολλά, δεν δίνει δεκάρα, είναι φουλ παρορμητικός, απ’ την άλλη όμως μου βγάζεις και μια ευαισθησία.

Ν.Π: Θέλω να σου πω για να πιάσεις λίγο αυτό που μπορεί να μην το διατυπώνω σωστά, δηλαδή ακόμη και κάποιες πράξεις μου, που φαίνονται έτσι αλτρουιστικές, κατά βάθος γίνονται για την πάρτη μου, καταλαβαίνει πως σου το λέω.

Λ.Γ: Επιλέγεις εσύ πού θα πας ας πούμε τι, ποιον θα βοηθήσεις, ή υπάρχουν και φορές που έχουν βρει πλέον το θάρρος νέοι και σου λένε “ξέρεις κάτι Νίκο, περνάω αυτό θα ήθελα…”

Ν.Π: Τι πιο ωραίο τώρα να βγω και να πω ότι έδωσα χίλιες μάσκες και μια μπουκάλα και να με ποστάρουνε και να με κάνουν. Ε, φανταστικό δεν είναι; θα γίνω πρώτη μούρη. Θέλω να σου πω ότι είναι της μόδας. Ναι, είναι της μόδας, δεν ξέρω πόσο κοστίζει όλο αυτό. Κοστίζει κάποια χρήματα, ναι. Δηλαδή, τώρα η μαγκιά θα είναι να πας να βοηθήσεις ας πούμε δυο σχολεία στο Μάτι που δεν έχουν τετράδια. Που ένα χρόνο μετά, δεν είναι της μόδας, κατάλαβες πώς το λέω; Η μπορείς να πας να βοηθήσεις σε πέντε μήνες που θα φύγουμε από αυτή την κατάσταση, πόσους ανθρώπους δεν θα έχουν δουλειά και θα τους έχει ξεχάσει η μοίρα τους, γιατί δεν θα τα μετράμε για θύματα από τον κορονοϊό, αλλά θα πέφτουν απ᾽ τα μπαλκόνια τους. Πώς να στο πω, δεν το κάνω γιατί είναι τρέντι. To κάνω όταν το αισθανθώ, αυτό θέλω να σου πω.

Μουσική

Λ.Γ: Η μετά το μπάσκετ περίοδος θα είναι κάτι τελείως καινούργιο, δηλαδή ουσιαστικά ξεκινάς πάλι μια καινούργια ζωή.

Ν.Π: Ναι, είναι μια νέα αφετηρία, αλλά δεν ξέρω γύρω από τι θα κινείται. Μπορεί να είναι μες στο μπάσκετ, μπορεί να ‘ναι εκτός, μπορεί να ναι κάτι διαφορετικό. Στο ξαναλέω ότι αύριο μεθαύριο, μπορεί να κάνω οικογένεια. Θα σταματήσουν όλα να κινούνται γύρω από μένα και πρέπει να κινούνται γύρω από τα παιδιά μου ας πούμε. Θα δούμε.

Λ.Γ: Μου μιλάει για οικογένεια και παιδιά, ώρα για ένα παιχνίδι ρόλων σκέφτομαι. Με τον Νίκο να αναλαμβάνει αυτόν του πατέρα. Αν κάνεις γιο…

Ν.Π: Ναι.

Λ.Γ:..και φτάσει ο γιος σου είναι έφηβος και σου πει θέλω να παίξω μπάσκετ θα τον σαπορτάρεις ή θα του πεις φίλε μου άστο;

 Ν.Π: Όχι. Τι να πω στο γιο μου να μην κάνει κάτι που γουστάρει; Όχι φυσικά θα το κάνει. Τι… Δεν το συζητάω. Αλλά η μόνη συμβουλή που θα του δώσω είναι ότι δεν είναι τόσο ρόδινα όσο φαίνονται και βλέπεις. Βέβαια από 15 χρονών το μπάσκετ με έχει κάνει ανεξάρτητο, το μπάσκετ με έχει κάνει να ζήσω στιγμές πού θα τις ζούσα άμα ασχολούμουν με κάτι άλλο; Δηλαδή μην τρελαθούμε. Για το λόγο ότι παίζω μπάσκετ είμαι και εδώ και τα λέμε. Άρα λοιπόν μου έχει δώσει ωραία πράγματα. Απλά θέλει άλλη διαχείριση. Δεν είχα πατέρα να μου πει ότι τα πράγματα είναι έτσι που έπαιζε μπάσκετ, ούτε κάποιο φίλο. Δηλαδή ξεκίνησα από την επαρχία, στα τυφλά ήρθα, στα τυφλά τέλος πάντων…

Λ.Γ: Εξελίχθηκες.

Ν.Π: Ταξίδεψα, ναι.

Λ.Γ: Από πόσο χρονών θα τον πάρεις σε ντέρμπι Ολυμπιακού–Παναθηναϊκού στο γήπεδο;

Ν.Π: Δεν ξέρω αν έχω την υπομονή να περιμένω κάποια ώριμη ηλικία. Πιστεύω ότι άμα τυχόν ας πούμε κάνω ποτέ παιδί, οικογένεια, άμα το αφήνει η μάνα του θα το πάρω και με το καρότσι ξέρω. 

Λ.Γ: Και δε θα ανησυχείς, δε θα φοβάσαι;

Ν.Π: Άμα πάω στο ΟΑΚΑ όχι, γιατί τους ξέρω όλους νομίζω. Και τους 20.000.

Λ.Γ: Οκ. Και… αν το πάρουμε λίγο αλλιώς το πράγμα σε μία δεκαετία, δεν είσαι ο Νίκος Παππάς. Έχεις μία κόρη, είναι γύρω στα 25 και σου φέρνει για γκόμενο το Νίκο Παππά. Τι της λες; (γέλια)

Ν.Π: Όχι μακάρι. Βέβαια προφανώς όλοι μας μέσα μας νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι τύποι του κόσμου. Ε… Τώρα τι να σου πω; Αν είμαι ο κατάλληλος για γαμπρός και λοιπά; Δε θα πω βαριά κουβέντα. Ναι, μια χαρά είμαι.

Μουσική

Λ.Γ: Σε φοβίζει το ότι κάποια στιγμή θα την αποχωριστείς την κορυφή;

Ν.Π: Δε με φοβίζει γιατί έφτασα σε ένα σημείο να απομυθοποιήσω τα μπασκετικά ας πούμε θέματα. Δεν έχω μπασκετικά απωθημένα, δεν με τρομάζει τίποτα. Πιο πολύ με τρομάζει το πώς θα το διαχειριστούν οι δικοί μου άνθρωποι, για αυτούς στεναχωριέμαι και αυτοί με νοιάζουνε. Μη σου πω ανυπομονώ κιόλας να τελειώσει αυτό το πράγμα με καλό τρόπο και να ξεκινήσει η ζωή με οτιδήποτε ας πούμε εφόδια έχω από όλο αυτό το ταξίδι και να δω πώς θα πορευτώ μετά. Δεν έχω τέτοιους φόβους.

Λ.Γ: Το ιδανικό φινάλε το σκέφτεσαι καθόλου; Αν υπάρχει.

Ν.Π: Δεν με νοιάζει, δεν ξέρω, δηλαδή δεν με απασχολεί καθόλου χωρίς να θέλω να το παίξω κουλ και… δεν ξέρω αν είναι δόκιμο η λέξη σταρχιδιστής. 

Λ.Γ: Μια χαρά είναι, το γράφουμε κανονικότατα. 

Ν.Π: Δεν με ενδιαφέρει διότι οk έχω κάνει το κομπόδεμά μου, έχω ζήσει πολύ ωραία πράγματα, έχω εικόνες, παραστάσεις που θα θυμάμαι μια ζωή. Βοηθάει και το Instagram που έχουμε και δύο φωτογραφίες να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι μπορεί να μην μας πιστεύουν ότι παίζαμε στον Παναθηναϊκό και παίρναμε κύπελλα. Δεν με νοιάζει αυτό. Με ενδιαφέρει… τι να σου πω; Να κάνω μια οικογένεια, να μπορώ να πω δυο κουβέντες σε ανθρώπους που υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη, έτσι για να τις εκτιμήσουν. Άρα λοιπόν αυτό περιμένω. Θεωρώ είμαι ένας.. είμαι ένας ικανός άνθρωπος ο οποίος μπορεί να κάνει κι άλλα πράγματα αρκετά καλά. Τώρα τι να σου πω. Άμα κάποια στιγμή με δεις σε κάποιο πεζοδρόμιο βοήθησέ με.

Μουσική

Ν.Π: Αρχικά ο Μιχάλης ό,τι γράφει, το γράφει προσεκτικά. Το γράφει ενώ έχει ψάξει, έχει ρωτήσει, έχει ερευνήσει τα πάντα. Άρα θέλω να σου πω ότι προφανώς και πήρε αυτή την πρωτοβουλία, έχοντας καθαρή τη συνείδησή του ότι δεν γράφει για κάποιον τύπο ο οποίος ας πούμε μπορεί κάποια στιγμή να τον εκθέσει. Όχι να τον εκθέσει με τα λόγια του, κυρίως με τις πράξεις του. Τώρα από κει και πέρα οk… γιατί μίλησες για λεφτά, για σπίτια, για αμάξια. Εντάξει είναι κάποια αγαθά του καπιταλισμού τα οποία είναι για όλους. Σωστά; (γέλιο) Θα μας κρεμάσει ο Μάικ… Όχι, κοίταξε να δεις ε… Αυτά είναι πραγματικά, όμως τώρα θα γίνω γραφικός γιατί το είπα και για τους οπαδούς, αλλά είναι κάποια… ας πούμε ένα παράσημο που θα με ακολουθεί για όλη μου τη ζωή. Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν συμβεί, επίσης, το τραγούδι που έγραψε για μένα ο Μιχάλης. Διότι είναι ένα συγκρότημα που το ακολουθούσα από πολύ μικρός, από παιδάκι. Πάντα μου άρεσαν και ήταν έτσι τεράστιο για μένα. Ε… Αυτό που σου είπα. Τώρα γιατί το έγραψε και αυτά, ο Μάικ ξέρει μόνο μάλλον, τον ευχαριστώ, είναι ένας φίλος πλέον από τους πολύ καλούς μου φίλους. Από τους ανθρώπους που αγαπάω και είναι πολύ ωραίο που βρέθηκε στη ζωή μου.

Σ.Θ: Ο μπαμπάς σου τι είπε όταν το άκουσε; Γιατί αν δεν κάνω λάθος ο στίχος αναφέρεται και στον πατέρα σου.

Ν.Π: Κοίταξε ο πατέρας μου δεν άκουγε ποτέ έτσι χιπ-χοπ, ραπ και όλα τα σχετικά. Δηλαδή πρέπει να το δώσεις σε γραπτό, πεζό λόγο για να καταλάβει τι λέει. Γιατί άμα τον αφήσεις, 70 χρονών, να το ακούσει, μπορεί να λιποθυμήσει. Όχι εντάξει, του άρεσε. Όχι απλά του άρεσε, προφανώς και τον συγκίνησε γιατί… έχει περάσει και αυτός πολλά, γιατί αυτό που λέει νομίζω σε κάποιο σημείο ο στίχος, που έκανε πέρα δώθε…

Τραγούδι “Μέχρι την κόρνα της λήξης” – Active Member 

“Δίπλα του ένας πατέρας, αρσενικό καλής κοπής

να σιγοντάρει τη τρέλα και να φλογίζει

έχοντας διαλέξει τη νοιάξη της σιωπής

που πάντα τη νιότη με δύναμη προικίζει”

Ν.Π: Έχει περάσει δύσκολα ο Στάθης. Έφευγε ξύπναγε 7:00 το πρωί να πάει στη δουλειά του, τελείωνε 2 και 2 φεύγαμε με το φερυμπότ να περάσουμε να πάμε απέναντι να κάνω προπόνηση που είχα στις 6:00 αλλά δεν είχε άλλο αργότερα. Ήταν τα δρομολόγια συγκεκριμένα. Τέλος πάντων τελείωνα τη προπόνηση και το τελευταίο φερυμπότ ήταν στις 11:00 το βράδυ και γύρναγε ας πούμε 12:30 σπίτι και κάθε μέρα αυτό το πράγμα για να τα βγάλω εγώ πέρα. Δηλαδή κατάλαβες, έχει βάλει πολύ σημαντικό λιθαράκι και αυτός και είναι μία επιβράβευση για αυτόν.

Λ.Γ: Το νιώθεις αυτό ότι τώρα είσαι σε μια κατάσταση πλέον και προφανώς χρόνια πριν που μπορείς να δώσεις στους γονείς σου πράγματα για να τους δεις να είναι χαρούμενοι. 

Ν.Π: Ναι σίγουρα, όχι σίγουρα, νομίζω ότι καθ᾽ όλη τη διάρκεια ας πούμε της διαδρομής μου, όσο αφορά το υλικό κομμάτι, πάντα θεωρώ ότι ήμουνα εκεί, γιατί κι αυτοί ´ήταν στα δύσκολα χρόνια που δεν μπορούσα εγώ να ανταποκριθώ, νομίζω η μεγαλύτερη απόσβεση των κόπων τους κι αυτά είναι, ίσως οι χαρές και οι στιγμές που τους έχω δώσει μέσα από αυτό που κάνω.

Μουσικη

Λ.Γ: Στα 50 σου ή στα 60 σου τι θα θέλεις να διαβάζει ο κόσμος και βασικά τα παιδιά σου και αυτοί που αγαπάνε για σένα; Γιατί θα θες να σε θυμάται γενικά ο κόσμος;

Ν.Π: Είναι μάταιο να παλεύεις για κάτι το οποίο έχει ημερομηνία λήξης για όλους. Λοιπόν, άμα κάποιος θέλει να πει μια ιστορία για μένα, νομίζω ότι δεν τόσο τρελά τα μπασκετικά μου κατορθώματα. Ξέρω ‘γω; Αν είναι λίγο πιο αλλιώτικος τύπος, ας έχει να πει καμιά ιστορία εξωγηπεδική. 

Λ.Γ: Αυτά είχα, ευχαριστώ πάρα πολύ.

Ν.Π: Εγώ ευχαριστώ. Δως μου ένα τηλέφωνο.. παίρνει ο αδελφός μου (Έλα Μιχάλη)

Μουσική