Η Δώρα Τσαμπάζη στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητες που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Γεια σε όλους. Σήμερα είναι λίγο ιδιαίτερο το podcast. Υπάρχει μια συγκίνηση όπως και να το κάνω, έχω μαζί μου την κυρία Δώρα Τσαμπάζη. Είναι η σύζυγος του Αλέξανδρου Νικολαϊδη που πριν λίγο καιρό μας άφησε. Δυο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης, αλλά νομίζω ότι αυτό πλέον είναι το τελευταίο που θυμόμαστε όλοι για εκείνον.
Εμένα μου έρχονται άλλα πράγματα στο μυαλό και θα τα συζητήσουμε όλα ένα – ένα.
Δώρα μου σε ευχαριστώ που είσαι εδώ σήμερα.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Εγώ σε ευχαριστώ Ιωάννα μου. Θέλω να πούμε και στον κόσμο ότι η μεταξύ μας σχέση, έστω από τα social media ξεκίνησε λίγο καιρό πριν, παρακολουθούσαμε τη δίκη στο site που έγραφα στο Μπρούκλιν. Γράφαμε πολύ συχνά για τη δίκη, γράφαμε άρθρα για εκείνη, όταν τέλος πάντων ήρθε η απώλεια του Αλέξανδρου, αισθάνθηκα την ανάγκη να επικοινωνήσω ξανά με την Ιωάννα με μια άλλη πλέον βάση και να την ευχαριστήσω γιατί αποτέλεσε κομμάτι των συζητήσεών μας με τον Αλέξανδρο σε ότι αφορά το θάρρος της και τη δύναμή της. Οπότε σε ευχαριστώ. Έτσι ξεκίνησε αυτή η σχέση. Να το μάθει και ο κόσμος και τώρα είμαστε εδώ να συζητάμε μαζί για μια τέλος πάντων διαφορετική, αλλά ταυτόχρονα και κοινή εμπειρία, γιατί ο πόνος, η απογοήτευση, το ενδεχόμενο του θανάτου, της απώλειας το οποίο και εσύ το βίωσες πολύ έντονα. Πάλευες για τη ζωή σου, πάντα μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι μεγάλη τιμή για μένα αυτό που λες. Από αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει και που έχεις πει εσύ για τον Αλέξανδρο, ότι είναι πολύ – πολύ – πολύ πιο δυνατός από εμένα. Το να απειλείται η ζωή σου σίγουρα πάντα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς, γιατί σου ξυπνάνε ένστικτα, αλλά ξέρεις εγώ κάποια στιγμή βγήκα από αυτό, από την απειλή της ζωής. Δεν βάζω σε καμία περίπτωση τον εαυτό μου σε σύγκριση με τον Αλέξανδρο και δυστυχώς δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω. Αλλά γι’ αυτό είσαι σήμερα εδώ πέρα για να μας μιλήσεις εσύ για εκείνον.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Μιλούσε εκείνος όμως για σένα, παρακολουθούσε την ιστορία σου. Μη λες ότι δεν μπορώ να συγκριθώ. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Όλες είναι τελείως διαφορετικές ιστορίες και ο δικός σου ο πόνος με τον πόνο του Αλέξανδρου δεν συγκρίνονται. Και η δύναμη που έδειξες εσύ με τη δύναμη που έδειξε ο Αλέξανδρος πάλι δεν μπορούν να συγκριθούν γιατί είναι διαφορετικοί.
Οι ιστορίες όμως ενώνουν. Αυτό θέλω να πω, ότι οι ιστορίες μπορεί να βγάλουν κάτι καλό. Το πώς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Το τι παρακαταθήκη θα αφήσουμε. Αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Οπότε ας μην υποτιμούμε τον πόνο που μπορεί να πέρασε ο καθένας. Δεν ξέρεις ο καθένας πώς το διαχειρίστηκε, πόσες φορές μπορεί να λύγισε και να είπε θα τα παρατήσω, ή δεν αντέχω. Έφτασα στα όριά μου. Στο τέλος μένει νομίζω κάτι. Αν το διαχειριστούμε σωστά μένει κάτι όμορφο. Μένει μια κληρονομιά. Αυτό ήθελε να αφήσει ο Αλέξανδρος. Ένα μήνυμα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς, ένα μήνυμα προς τους καρκινοπαθείς ίσως ότι ξέρετε, εγώ δεν τα κατάφερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τα καταφέρετε και εσείς.
Και πολλές φορές η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και μετά το θάνατο. Αν αφήσουμε μια επιθυμία να εκπληρωθεί θα ζήσουν μέσα από αυτή την επιθυμία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έτσι είναι και έχει συμβεί αυτό στην περίπτωση του Αλέξανδρου.
Την ιστορία λίγο πολύ τη γνωρίζουμε. Θέλω λίγο να μας μιλήσεις για τον Αλέξανδρο, έτσι όπως θα ήθελες εσύ να τον περιγράψεις και θέλω μετά να δούμε τη διαχείριση. Δηλαδή όταν σου χτυπάει την πόρτα ο καρκίνος πώς διαχειρίζεσαι αυτό το πράγμα και πώς το διαχειρίζεται η οικογένεια και ο ίδιος ο άνθρωπος;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί και εγώ έτσι ερχόμενη εδώ κάτι τέτοιο ήθελα και είχα στο μυαλό μου να συζητήσουμε, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Αλέξανδρος ήταν ένας άνθρωπος από μικρός ένα πολύ χαμογελαστό παιδί, από αυτά που μου περιγράφουν οι φίλοι του και οι γονείς του κλπ.
Μεγαλώνοντας όλοι στο taw kwon do μιλούσανε για το γίγαντα με την ψυχή μικρού παιδιού. Ήταν πραγματικά ένας πολύ επιβλητικός άνδρας, ψηλός, δυο μέτρα ακριβώς. Μπορούσες με το παρουσιαστικό του μέχρι και να τον φοβηθείς, αλλά μετά μόλις σου χαμογελούσε, καταλάβαινες ότι πίσω από αυτό το επιβλητικό παρουσιαστικό ήταν πραγματικά ένας πολύ καλός άνθρωπος. Ήταν πολύ γλυκός, πολύ δοτικός. Εγώ έζησα μαζί του 10 χρόνια δεν έχει πειράξει ούτε μυρμήγκι. Πολλές φορές εάν άκουγε εμένα ίσως να μιλάω για κάποιον άλλον άνθρωπο άσχημα με συμβούλευε και μου έλεγε μην το κάνεις αυτό, δεν είναι όμορφο. Άσε τον καθένα και κοίτα τη δουλειά σου. Κάνε αυτό που μπορείς εσύ καλύτερα. Άσε τον άλλον να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Κοίταξε εσύ σαν άνθρωπος να βελτιωθείς.
Δεν τον άκουσα να είναι ανταγωνιστικός με συναθλητές του, με ανθρώπους από τους οποίους μπορεί να έχασε και αγώνες, γιατί ο Αλέξανδρος κέρδισε πολλούς αγώνες, έχασε και πολλούς αγώνες σε ένα επίπεδο πρωταθλητισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Ήταν με όλους φίλους από όλες τις χώρες και πολύ – πολύ αγαπητός, οπότε εάν το πάμε με το νόμο των πιθανοτήτων, επίσης ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος φρόντιζε πολύ το σώμα του και την υγεία του. Δεν κάπνιζε, δεν έκανε ποτέ καταχρήσεις, δεν πήρε ποτέ αναβολικά ή παράνομες ουσίες. Οπότε εάν πάμε με το νόμο των πιθανοτήτων, αν αυτό το πράγμα έπρεπε να συμβεί στον Αλέξανδρο, υπάρχει μια δικαιοσύνη; Όχι θα σου έλεγα. Δεν άξιζε να συμβεί αυτό στον Αλέξανδρο.
Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και ένας άνθρωπος ο οποίος πρόσεχε την υγεία του πολύ. Όμως το ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είναι όλα θέμα δικαιοσύνης. Ίσως να μην υπάρχει και αυτό που λέμε το σύμπαν ότι έχει κάτι για σένα, ένα αόρατο μυστικό και μπορεί να μην ισχύει αυτό. Μπορεί απλά η ζωή να είναι ένας μακελάρης που χτυπάει απλά τυφλά. Θα χτυπήσει εσένα, θα χτυπήσει τον Αλέξανδρο, θα χτυπήσει τους συνανθρώπους μας στην Τουρκία και στη Συρία στο σεισμό και απλά είναι αυτό που λέμε ότι μπορεί να βρεθείς στη λάθος ώρα, στη λάθος στιγμή, με τους λάθος ανθρώπους, ή απλώς να μην γίνει και τίποτα από όλα αυτά. Απλώς να σε βρει μια τραγωδία και μια δυστυχία. Δεν έπρεπε αυτό το πράγμα να συμβεί στον Αλέξανδρο. Όμως συνέβη.
Και για μένα ο τρόπος με τον οποίο το διαχειρίστηκε από την αρχή με κάνει να είμαι πολύ περήφανη που συμπορεύτηκα τόσα χρόνια με αυτό τον άνθρωπο και με διάλεξε για σύντροφό του.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο σε αυτό και εγώ δυσκολεύομαι να πιστέψω και για τη δική μου περίπτωση και για του Αλέξανδρου και για άλλες περιπτώσεις που έχω έρθει σε επαφή, ότι η ζωή έχει κάποιο σχέδιο, ή ότι ήταν γραφτό. Δεν πιστεύω πολύ σε αυτό. Πιστεύω όμως ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να δώσουμε αξία και ένα νόημα στο ατυχές, στο άδικο που θα συμβεί.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ακριβώς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είναι στο χέρι μας.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Αυτό. Δεν μπορούμε να επιλέξουμε τι θα μας συμβεί. Μπορούμε να επιλέξουμε όμως αυτό που μας συνέβη το άσχημο εμείς πώς θα το διαχειριστούμε από εδώ και πέρα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ακριβώς.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Και εγώ είπα όταν έφυγε ο Αλέξανδρος, ότι ναι έχω και την επιλογή να κλειστώ και μέσα στο σπίτι. Να πενθήσω, να κοιτάξω τα ταβάνια, να διαβάζω τα βιβλία μου, να μη μιλήσω σε άνθρωπο. Θεώρησα όμως ότι αυτή η επιλογή, εφόσον ο Αλέξανδρος συγκλόνισε τόσο πολύ κόσμο, θα ήταν και λίγο εγωιστική.
Γιατί ο καταιγισμός των μηνυμάτων που δεχόμουνα από ανθρώπους που περνούσαν παρόμοιο πρόβλημα είτε οι ίδιοι, είτε στο περιβάλλον τους, μου έδειχνε ότι πρέπει να μιλήσεις και σε αυτούς τους ανθρώπους ιδιωτικά, αλλά και δημόσια.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι και με την ανάρτηση που έγινε μετά το θάνατό του, το κείμενο που έγραψε ο ίδιος, που δεν μπορώ να φανταστώ πραγματικά πόση δύναμη μπορεί να χρειάζεται ένας άνθρωπος που ξέρει ότι πλησιάζει το τέλος του, να καθίσει και να γράψει. Δηλαδή σε αυτό το κείμενο ήθελε να ευχαριστήσει τους πάντες, δεν ήθελε να ξεχάσει κανέναν.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ήθελε να προλάβει να τα πει όλα κάπως. Ήθελε να δώσει το σωστό παράδειγμα και να αφήσει την παρακαταθήκη αυτή που άφησε. Είχε την αγωνία του με τα παιδιά εάν θα τον θυμούνται και πώς θα τον θυμούνται και ότι έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και ….
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ευχαριστούσε για τον λίγο παραπάνω χρόνο που κέρδισε ούτως ώστε να μπορέσει να αποτυπωθεί καλύτερα στη μνήμη των παιδιών. Νομίζω ότι ήταν συγκλονιστικό. Όλη η Ελλάδα, όποιος το διάβασε, κατάλαβε αυτό που περιγράφεις. Τι είδους άνθρωπος ήταν ο Αλέξανδρος, γιατί όταν το κάνεις αυτό σε μια τόσο δύσκολη στιγμή σου, έχει δεκαπλάσια σημασία.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ένας συνάδελφός μου δημοσιογράφος ονόμασε όλη αυτή την επιστολή του Αλέξανδρου ένα μανιφέστο υπαρξιακής αναζήτησης. Κάπως έτσι. Και μου αρέσει όντως πάρα πολύ αυτή η έκφραση, παρ’ όλο που μέχρι τελευταία στιγμή, δηλαδή μέχρι το Σεπτέμβρη ήταν σκόρπιες σκέψεις. Δηλαδή ήταν παράγραφοι μεταξύ τους λίγο μπερδεμένοι. Δεν τους είχε κατασταλάξει δηλαδή εάν θα έπρεπε να ευχαριστήσει πρώτα τους γιατρούς. Δηλαδή πού πρέπει να μπει.
Όμως κάποια στιγμή το Σεπτέμβριο τα έβαλε όλα σε μια τάξη. Ήταν μια μέρα που ήταν πολύ καλά, είχε πολύ καλή ψυχολογία, ήταν πάρα πολύ χαρούμενος και το έκανε για να το ξορκίσει, γιατί και ο ίδιος κατάλαβε ότι απλά και με το να γράφω εγώ αυτό το κείμενο δεν σημαίνει και κάτι. Δεν ορίζω εγώ τη μοίρα. Ένα κείμενο γράφω. Δεν θα ορίσει αυτό τη μοίρα μου, αλλά αν τυχόν συμβεί αυτό που δεν θέλω, εγώ θέλω να έχω αφήσει πίσω κάτι. Κάτι πολύ σημαντικό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δώρα μου έχω πάντα μια απορία σχετικά με το θάνατο των ανθρώπων. Γι’ αυτούς που μένουν πίσω είναι προτιμότερο να το γνωρίζεις και να το προσμένεις, αλλά σου δίνεται η δυνατότητα να πεις όλα αυτά που θες, να κάνεις όλα αυτά που θες και να ζήσεις την κάθε στιγμή πριν έρθει το τέλος; Ή είναι πιο επώδυνο αυτό από το να έρθει κάτι ξαφνικά πριν καλά – καλά το συνειδητοποιήσεις;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Αυτή ήταν μια απορία, αν θέλεις, που την είχα και εγώ τους τελευταίους μήνες της ζωής του Αλέξανδρου. Κουρασμένη και εγώ σωματικά και ψυχολογικά να βλέπω τον άνθρωπό μου να μην πηγαίνει καλά, προσπαθώντας να ισορροπήσω και να βρω την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε εμένα, στον Αλέξανδρο και στα παιδιά, γιατί πλέον ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε και να περάσει πολύ ώρα ποιοτική με τα παιδιά. Κουραζόταν, οπότε έπρεπε εγώ να επιλέξω η ώρα που θα περνούσα με τον Αλέξανδρο θα ήταν η ώρα που θα με στερούνταν τα παιδιά. Αντίστοιχα η ώρα που θα περνούσα με τα παιδιά θα ήταν στιγμές που θα με στερούνταν ο Αλέξανδρος. Ήμουνα δηλαδή συνέχεια στη μέση με τύψεις απέναντι στους μεν και στους δε. Και στα δυο μέρη με τύψεις.
Πολλές φορές το σκέφτηκα λοιπόν. Έλεγα μήπως καλύτερα ήταν να φύγει ξαφνικά; Να μην το ξέραμε. Να μην είχε καρκίνο, να ήταν ένα ατύχημα. Ένιωθα ότι επιζητούσα το σοκ. Με κούραζε, με εξαντλούσε ψυχικά, με διέλυε αυτή η αναμονή ότι έρχεται το τέλος και δεν ξέρουμε πότε έρχεται. Αλλά έρχεται, το βλέπουμε, πλησιάζει.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και να νιώθεις και ανήμπορος. Δεν μπορείς να το αλλάξεις.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Νιώθεις και ανήμπορος. Από τη μια προετοιμάζεσαι, αλλά από την άλλη λες θέλω ένα σοκ, να πέσω στα πατώματα ρε παιδί μου, να κλαίω, να χτυπιέμαι με λυγμούς και να μη μπορώ να συνειδητοποιήσω τι είναι αυτό που μου συνέβη. Το έλεγα μέσα μου. Θα σου πω όμως μετά όταν συνέβη και επειδή πρόλαβα να είμαι μαζί του και στο τέλος και επειδή προλάβαμε να πούμε όλα αυτά τα λόγια που θέλαμε να πούμε και κυρίως και εκείνος είχε ανάγκη να ακούσει, ότι σε αγαπώ, ότι σε ευχαριστώ, γιατί περάσαμε μια πολύ όμορφη ζωή μαζί 10 χρόνια, ότι θα προσέχω τα παιδιά μας, θα τους μιλάω για εσένα, αλλά και το τελευταίο βράδυ που περάσαμε μαζί στο νοσοκομείο, που του τραγουδούσα, του έλεγα τα αγαπημένα μας τραγούδια, του μιλούσα και καταλάβαινα ότι με ακούει παρ’ όλο που έπεφτε σε κώμα. Το καταλάβαινε γιατί όποτε του μιλούσα ανέβαιναν οι παλμοί του και το οξυγόνο του. Δηλαδή αυτό είναι σκηνή από ταινία που τη βλέπεις σε ταινίες, αλλά εγώ το έζησα.
Οπότε στο τέλος νιώθω τυχερή που έγινε τελικά έτσι. Και ότι είχα το χρόνο να προετοιμαστώ. Είναι άσχημο πράγμα το ξαφνικό. Το σοκαριστικό. Για δες τώρα το παράδειγμα των δυο πιλότων που φύγανε ξαφνικά από τη ζωή. Εμένα εκείνος ο πατέρας του 29χρονου πιλότου ο οποίος βγήκε την άλλη μέρα στην τηλεόραση και είπε να ζούσε άλλα 10 χρόνια να έφτανε 40 χρονών. Ξέρεις τι σφαλιάρα ήταν; Γιατί και εγώ πολλές φορές είπα 43 χρονών ο Αλέξανδρος. Νέος άνθρωπος δεν είναι άδικο; Το δικό μου το άδικο και η δική μου η δυστυχία για εκείνον τον πατέρα θα ήταν ευτυχία να ζούσε άλλα 10 χρόνια το παιδί του.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το καταλαβαίνω πως το λες.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Να προλάβαινε να ζήσει κάποια πράγματα, να φτιάξει τη ζωή του, να αφήσει απογόνους. Στη Σαμοθράκη είναι αγαπημένο μου νησί, έχω περάσει πολλά καλοκαίρια εκεί. Λένε όποιος σε γέννησε δεν αποθαίνει ποτέ. Ζούμε και μέσα από τα παιδιά μας, οπότε καταλαβαίνω το σπαραγμό αυτού του πατέρα για το παιδί που δεν πρόλαβε να υλοποιήσει ίσως κανένα από τα όνειρά του.
Οπότε τι κάνεις όταν βλέπεις αυτό το σπαραγμό ενός πατέρα που θα του αρκούσαν 10 χρόνια παραπάνω;
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Λες ότι είναι τυχερός, κατά κάποια έννοια.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Λες κατά ένα περίεργο τρόπο ακόμα και έτσι σε αυτή την τραγωδία που μας βρήκε νιώθω και λίγο τυχερός. Πρόλαβα κάποια πράγματα με τον άνθρωπό μου. Είναι μια ιστορία που την έχω πει και άλλη φορά, ότι ήρθε μια κοπέλα στο σπίτι και με βρήκε, η οποία έχασε τον άνδρα της σε 4 μήνες από καρκίνο στον εγκέφαλο με δυο παιδιά κοντά στην ηλικία μου. Δεν πρόλαβαν να κάνουν διακοπές μαζί. Δεν πρόλαβαν να κάνουν τα βαφτίσια. Μου λέει, δεν έχουμε φωτογραφία ως 4μελής οικογένεια. Και μου τα έλεγε όλα αυτά και αισθανόμουνα τύψεις μέσα μου που αισθανόμουνα τυχερή που πρόλαβα να τα κάνω όλα αυτά, αυτά που λέμε οικογένεια.
Οπότε δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις τραγωδίες. Η ζωή ίδια έχει μέσα τα όμορφα και τα άσχημα. Το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά από καθαρή τύχη πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε την υγεία μας, είτε βρεθήκαμε κοντά σε ένα σημείο σεισμού. Τι χωρίζει την Τουρκία και την Ελλάδα; Είμαστε το ίδιο σεισμογενή περιοχή και εμείς. Θα μπορούσε αυτός ο σεισμός να είχε γίνει στην Ελλάδα.
Είναι καθαρά θέμα τύχης. Εκτιμούμε όλο αυτό το πράγμα που μας δίνεται; Το δώρο της υγείας; Της τύχης; Το εκτιμούμε; Νομίζω ότι ο άνθρωπος παρ’ όλο που το μόνο βέβαιο στη ζωή του είναι η απώλεια και ο θάνατος, όλοι ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, θα χάσουμε ανθρώπους μας και θα φύγουμε και εμείς οι ίδιοι στο τέλος. Θα χάσουμε. Και να ευχόμαστε να είμαστε τυχεροί να χάσουμε με τη σωστή σειρά. Πρώτα τους παππούδες μας, μετά τους γονείς μας και μετά να φύγουμε πριν τα παιδιά μας. Και στο τέλος θα φύγουμε και εμείς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό το διάστημα των δυο τελευταίων ετών που παλεύατε με τον καρκίνο ένιωσες αυτό που λένε ότι ρουφάω την κάθε στιγμή της ζωής μου με τον Αλέξανδρο; Ότι ζω το κάθε δευτερόλεπτο και του δίνω αξία;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ναι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Κάτι που δεν μπορούμε να το κάνουμε εύκολα υπό φυσιολογικές συνθήκες. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Κατ’ αρχήν σταμάτησα να παραπονιέμαι για τη μητρότητα. Θέλω να σου αποκαλύψω ότι από τη φύση μου είμαι λίγο σαν χαρακτήρας, λίγο τεμπελούλα. Μου αρέσει η βολή μου. Μου αρέσει η ξεκούρασή μου. Μου αρέσει πάρα πολύ ο ύπνος. Και παρ’ όλο που συνειδητά κάναμε οικογένεια, πάντα μου έλειπε λίγο ύπνος, μου έλειπε λίγο ξεκούραση.
Δηλαδή εάν ξυπνούσαν τα μωρά το πρωί και δεν είχε ξημερώσει ακόμα και ήταν έξω νύχτα, γκρίνιαζα συνέχεια. Άλλαξε αυτομάτως αυτό. Και είδα αυτό το οποίο είναι το νορμάλ. Είναι το λογικό. Ξημέρωσε μια μέρα για την οικογένειά μας. Ξημέρωσε και είμαστε ζωντανοί και είμαστε καλά και αναπνέουμε. Και σταμάτησα από τότε να στενοχωριέμαι γιατί ξυπνήσανε τα παιδιά.
Είμαι κουρασμένη; Συνεχίζω να είμαι κουρασμένη. Η κούραση δεν φεύγει, αλλά δεν είμαι δυσαρεστημένη. Είμαι χαρούμενη. Αλλά προσπάθησα να ρουφήξω και όλες τις στιγμές με τον Αλέξανδρο, αν και πολλές φορές δεν το αποκάλυπτα για ποιο λόγο επέμενα να γίνουν κάποια πράγματα. Ίσως κάποια γενέθλια πάρτι των παιδιών λίγο πιο grande. Ίσως κάποιες διακοπές μαζί.
Οι πρώτες και οι τελευταίες που κάναμε τον Αύγουστο του 2021. Να βγούμε κάποιες φωτογραφίες. Ο Αλέξανδρος δεν ήθελε καθόλου να τον τραβάμε βίντεο. Δεν του άρεσε γενικά. Ήταν πολύ μετριόφρων, ταπεινός. Δεν του άρεσε ούτε να βγαίνει selfie, ούτε να τραβάς βίντεο. Καθόλου. Δηλαδή ωχ τώρα εμένα μη με τραβάς. Είχε αυτό. Εκείνο το καλοκαίρι επέμενα να τον τραβήξω πάρα πολλά βίντεο με τα παιδιά μέσα στη θάλασσα με βουτιές, γιατί ακριβώς ήθελα και να μείνουν κιόλας αυτές οι στιγμές.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Για τα παιδιά.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Φοβόμουνα ότι μπορεί να είναι όντως οι τελευταίες διακοπές της ζωής μας. Και τραβούσα κάποιες αναμνήσεις για να υπάρχουν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα σε ρωτήσω κάτι προσωπικό. Αν θέλεις το απαντάς αυτό. Εγώ θα σκεφτόμουνα – υποθετικά – ίσως να αφήσω ένα βίντεο για τα παιδιά που να τους μιλάω, ή να θέλουν να το δούνε στην εφηβεία, ή όταν γίνουν ενήλικες. Αυτά τα ήθελε ο Αλέξανδρος; Τα κάνατε;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Επειδή το θέμα των παιδιών ήταν η βασική του υπαρξιακή αγωνία, το εάν θα με θυμούνται τα παιδιά, να σου πω την αλήθεια δεν το σκέφτηκε και δεν το σκέφτηκα και εγώ και εάν το σκεφτόμουνα δεν θα ήθελα να τον πιέσω να κάνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή το να κάνει ένα βίντεο και να τους απευθύνεται.
Δηλαδή εάν μου λες ότι πόση δύναμη χρειάστηκε για να συντάξει την επιστολή, η οποία στην ουσία απευθυνόταν στον κόσμο, φαντάσου πόση δύναμη θα χρειαζόταν να απευθυνθεί στα ίδια του τα παιδιά. Θα ήταν κάτι, που θεωρώ, ότι θα τον τσάκιζε τη δεδομένη στιγμή. Δεν θα ήταν απλά γράφω ένα χαρτί και ΟΚ το αφήνω στο συρτάρι, το στέλνω στο email της Δώρας να υπάρχει. Αφήνω κάτι το οποίο θα σημαίνει αυτόματα ότι δεν υπάρχω στη ζωή για τα παιδιά μου. Οπότε δεν θα του το ζητούσα και εγώ εάν το σκεφτόμουνα να το κάνει, γιατί θεωρώ ότι θα τον επηρέαζε αρκετά ψυχολογικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε πολύ σημασία η καλή του ψυχολογία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τώρα που είπες για ψυχολογία, σε όλη αυτή τη διαδρομή, ζητήσατε τη βοήθεια ψυχολόγου;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Φυσικά. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ανέβει ένα τέτοιο βουνό μόνος του, ένα Γολγοθά, γιατί πρόκειται περί Γολγοθά, θα κάνει ένα τεράστιο λάθος το οποίο θα το πληρώσει. Δυστυχώς θα βγει αργότερα μετά. Θα βγει ακόμα και εάν ο άνθρωπος αυτός γίνει καλά θα βγούνε μετατραυματικά πράγματα. Και ο Αλέξανδρος είχε ψυχολογική στήριξη και εγώ.
Ο Αλέξανδρος είχε φυσικά να διαχειριστεί ένα πολύ σημαντικότερο και πολύ πιο δύσκολο κομμάτι το ενδεχόμενο του να φύγει από τη ζωή και εγώ έπρεπε να προετοιμαστώ για το ότι θα χάσω τον άνθρωπό μου, αυτόν που αγάπησα και ερωτεύτηκα περισσότερο από όλους και ότι θα πρέπει να παραμείνω δυνατή και μετά το τέλος του, γιατί υπάρχουν από πίσω δυο παιδιά τα οποία είναι απόλυτα εξαρτημένα από εμένα.
Και αυτό που συνέβη τον τελευταίο καιρό είναι ότι ενώ η Ελεάννα είχε πολύ αδυναμία στον πατέρα της, πολύ αδυναμία, ξαφνικά προσκολλήθηκε πάνω μου και ρωτούσα την ψυχολόγο μου για ποιο λόγο γίνεται αυτό και μου είπε ότι είναι το ένστικτο του παιδιού να κολλάται στον ισχυρό γονέα. Και στα μάτια των παιδιών, καταλαβαίνουν την κατάσταση και ξέρουν ότι εσύ είσαι ο ισχυρός γονιός και προσκολλώνται πάνω σου.
Οπότε εγώ δεν είχα περιθώρια ή πολυτέλειες ούτε να πενθήσω, ούτε να πέσω στα πατώματα. Έπρεπε την επόμενη αμέσως μέρα να είμαι όρθια για τα παιδιά και να τα στηρίξω γιατί για μένα, το χειρότερο πράγμα, εάν θέλεις ακόμη και από την απώλεια του Αλέξανδρου, ήταν να πω στην Ελεάννα ότι έφυγε ο πατέρας της.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ο μικρός δεν καταλάβαινε.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ο μικρούς δεν καταλάβαινε και δεν μιλούσε και τότε. Τώρα άρχισε να μιλάει. Στην Ελεάννα στην αρχή της φάνηκε παιχνιδιάρικη η ιστορία του μπαμπά. Έγινε ένας άγγελος αλλά παραμένει εδώ και μας προστατεύει. Στην αρχή είχε ένα μυστήριο όλο αυτό.
Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ότι αυτό το μυστήριο δεν της αρκεί, γιατί στην ουσία τον έχει χάσει. Δεν ξέρω τι μου λες εσύ μαμά για αγγέλους κλπ. Εγώ δεν το βλέπω. Τον θέλω ζωντανό. Δεν μου αρκεί αυτό που μου λες.
Οπότε στην αρχή εγώ πιστεύω ότι ΟΚ. Είπαμε το παραμυθάκι στην Ελεάννα και όλα θα πάνε καλά, αλλά πολύ σύντομα μετά από ένα δίμηνο, τρίμηνο, την κατάλαβα την απώλειά της. Όταν τα Χριστούγεννα γύρισε και μου είπε και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πώς επεξεργάστηκε όλη αυτή την πληροφορία, ότι μαμά αυτά είναι τα χειρότερα Χριστούγεννα χωρίς το μπαμπά.
Ενώ εγώ έκανα τα πάντα για να είναι όμορφα τα Χριστούγεννά της. Να πάμε σε χριστουγεννιάτικο πάρκο, να γίνουν όλα τα χατίρια, τα παιχνίδια κλπ και έρχεται το παιδί, 5,5 χρονών που θεωρείς ότι είναι ανώριμο, ή δεν είναι τόσο έξυπνο και σε ισοπεδώνει και σου λέει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν σημασία, γιατί αυτά τα Χριστούγεννα είναι χωρίς το μπαμπά.
Και νιώθεις απλά ότι είσαι ξεγυμνωμένος μπροστά της. Νιώθεις πως ό,τι και να κάνεις μπορεί να είσαι λίγος, αλλά ξαναπροσπαθείς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μου δίνεις την εντύπωση από τη στάση σου που έχεις βγει, έχεις μιλήσει, είσαι ανοιχτή γενικά, δεν έχεις κλειστεί, ότι με αυτό τον τρόπο προσπαθείς να κρατήσεις ζωντανό τον Αλέξανδρο και είναι σαν να τον έχεις μαζί σου.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Είναι και ψυχοθεραπευτικό αρκετά γιατί και εγώ δεν έχω κάτσει και χρονικά να συνειδητοποιήσω την απώλεια, αν και η συνειδητοποίηση σε έναν ασθενή που είναι χρόνια ασθενής ξεκινάει πολύ πιο γρήγορα από τη φυγή του, δεν έχω προλάβει. Κάνω πολλά πράγματα για τη μνήμη του, όμως κάποια στιγμή θα σταματήσω κιόλας.
Δηλαδή τώρα όταν θα παραδώσω και τα μετάλλια στα μουσεία, θα βάλω μια τελεία. Δεν θα σταματήσω να μιλάω για τον καρκίνο και για τη διαχείριση των καρκινοπαθών, αλλά είναι και δική μου η ανάγκη να αφήσω και τον άνθρωπό μου να φύγει. Κατάλαβες; Νιώθω ότι είναι το σωσίβιό μου αυτή τη στιγμή για να μπορέσω να επιβιώσω το ψυχολογικό με το σωσίβιο, αλλά ταυτόχρονα νιώθω και την ανάγκη ότι πρέπει να το αφήσω και να κολυμπήσω πια μόνη μου. Από αυτή την άποψη λέω ότι θα βάλω μια τελεία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το καταλαβαίνω.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Θα πρέπει να αφήσω το κουπί. Να τραβήξω μόνη μου τώρα τη βάρκα. Αλλά η ουσία του θέματος και ο καρκίνος και πόσα πράγματα μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό ή να βοηθήσουμε και τους φροντιστές. Αυτούς που είναι γύρω από τον καρκινοπαθή, γιατί γίνονται πάρα πολλά λάθη στη διαχείριση από πάρα πολλές οικογένειες. Και τα εισπράττω αυτή τη στιγμή με μηνύματα. Άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ο άνθρωπός τους μάλλον οδεύει προς το τέλος, ότι είναι θέμα ημερών, 30 ημερών. Γίνονται λάθη. Υπερβολικές απαιτήσεις από τον άνθρωπο ο οποίος φτάνει στο τέλος. Απώλεια ενσυναίσθησης, ή μηδαμινή ενσυναίσθηση.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω αυτό έχει να κάνει λίγο και με την άρνηση του να αποδεχτείς την κατάσταση και με το ότι δεν θες να το πιστέψεις γιατί πάντα έχεις την ελπίδα ότι στο τέλος μπορεί να τα καταφέρει κάποιος.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ναι. Συμφωνώ απόλυτα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και εσύ δεν είχες την ελπίδα μέχρι τελευταία στιγμή;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Είχα την ελπίδα αλλά ταυτόχρονα ήμουνα και ρεαλίστρια απέναντι σε αυτό που έβλεπα και σε αυτό που μου λέγανε οι γιατροί. Και άλλες ελπίδες έχεις όταν ο άνθρωπός σου είναι ακόμα πιο υγιής και γερός και ο καρκίνος είναι απλά μόνο στις απεικονιστικές. Δεν είναι συμπτωματικός. Και άλλη αντιμετώπιση πρέπει να έχει ο καρκινοπαθής όταν πλέον φτάνει να είναι στο τελικό του στάδιο, στο κρεβάτι, με λιγότερες δυνάμεις.
Οπότε προφανώς και έχεις ελπίδα, αλλά χρειάζεται και ο ρεαλισμός, γιατί ο ρεαλισμός θα σε βοηθήσει να είσαι και πιο σωστός απέναντι στον άνθρωπο, ο οποίος μπορεί τις τελευταίες του μέρες να σου ζητήσει και πράγματα παράλογα. Ή μπορεί να συμπεριφερθεί παράλογα.
Οπότε θα πρέπει να έχεις την κατανόηση και την ενσυναίσθηση, τονίζω πολύ αυτή τη λέξη, τη λέξη ενσυναίσθηση για να μην πληγωθείς και εσύ, αλλά να μην τον πληγώσεις. Είναι πολύ δύσκολη η διαχείριση ενός καρκινοπαθούς. Δυστυχώς οι περισσότεροι το μαθαίνουμε από την εμπειρία. Σπάζοντας τα μούτρα μας και τα μούτρα του άλλου. Και δυστυχώς το κράτος και σε αυτό το κομμάτι αφήνει μόνους τους καρκινοπαθείς και τις οικογένειές τους.
Δηλαδή οι φροντιστές είναι ταυτόχρονα και νοσοκόμοι, είναι και γιατροί, είναι και ταϊστές και φροντιστές και ψυχολόγοι. Δεν γίνεται να τα κάνουν όλα αυτά καλά γιατί δεν έχουν σπουδάσει τίποτα από τα τρία. Και καταλήγουν στο τέλος της ημέρας εξουθενωμένοι, κουρασμένοι και αυτό πάει προσθετικά μετά την άλλη μέρα που ξημερώνει.
Και στην ουσία όλο αυτό το πράγμα μετά επηρεάζει και αυτόν που ασθενεί.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Βέβαια ο οδηγός πάντα είναι η αγάπη που έχει ο φροντιστής για τον ασθενή.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ακριβώς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Που θα έλειπε σε άλλη περίπτωση από κάποιον επαγγελματία.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ναι, εκεί θα ήταν πιο κρύα, πιο ψυχρά τα πράγματα. Εξαρτάται βέβαια πάλι και από τον επαγγελματία όμως. Έχει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά είναι γλυκύτατοι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η τελευταία επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν να δωρίσει τα μετάλλιά του, το οποίο είναι συγκινητικό, είναι αληθινό. Ξέρω από αυτά που έχω ακούσει για εκείνο ότι ήταν πάντα ένας άνθρωπος δοτικός, ευγενικός και ντόμπρος πάντα, έλεγε την αλήθεια.
Τι έχει γίνει με αυτή την επιθυμία του;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Κατ’ αρχήν η δημοπράτηση μεταλλείων ολυμπιακών συνηθίζεται πολύ στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Ήταν η πρώτη φορά. Στο εξωτερικό συνηθίζεται συχνά και κυρίως για τέτοιους λόγους, για λόγους υγείας. Εάν νοσεί ο ίδιος ο Ολυμπιονίκης, ή εάν νοσεί κάποιος από το περιβάλλον του δημοπρατούν τα μετάλλιά τους γιατί υπάρχουν συλλέκτες ολυμπιακών μεταλλείων που πραγματικά δίνουν πάρα πολλά χρήματα για να αποκτήσουν κάτι τέτοιο, και επειδή τα μετάλλια δεν είναι πολύ εύκολα και διαδεδομένα, όπως κάποια άλλα αντικείμενα αναμνηστικά, γι’ αυτά δίνουν και πολύ μεγάλα ποσά. Οπότε ο Αλέξανδρος το ήξερε αυτό.
Μάλιστα τελευταίο παράδειγμα ήταν η Πολωνή Αργυρή Ολυμπιονίκης του Τόκιο το ’21 που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο. Πολίστρια, η οποία έδωσε το αργυρό μετάλλιό της 34.000 € το δημοπράτησε στην Πολωνία για να σωθεί ένα 8χρονο αγοράκι. Ένας συνάνθρωπός της, ένα αγορά με το οποίο δεν είχε κάποια συγγενική σχέση. Έμαθε την ιστορία του και ήθελε να βοηθήσει. Και μάλιστα της επιστράφηκε το μετάλλιο. Έδωσε κάποιος τα χρήματα αυτά και της το επέστρεψε.
Ο Αλέξανδρος ήξερε ότι αυτή είναι η μόνη του ηθική και πρακτική περιουσία και ήξερε κιόλας ότι εάν ερχόταν και κάποια ανάγκη για τα δικά του τα παιδιά, για τα δικά μας τα παιδιά, αυτά θα μπορούσαν να είναι μια δικλείδα ασφαλείας. Δηλαδή εάν υπάρξει μια ανάγκη, να τα πουλήσω κλπ.
Παρ’ όλα αυτά αποφάσισε να φύγει από το εγώ, να κάνει κάτι άλλο. Ίσως να ανοίξει και ένα δρόμο στην Ελλάδα και για άλλους αθλητές. Θέλω να σου πω ότι χάρηκα προχθές που ο Μίλτος Τεντόγλου δημοπράτησε τα παπούτσια του. Δεν ξέρω εάν επηρεάστηκε από τον Αλέξανδρο, γιατί είναι ένα παιδί όντως αλληλέγγυο και με πολύ ευαισθησία και ούτως ή άλλως είναι προς εκείνο το δρόμο. Είναι πολύ προσγειωμένος και πολύ κοινωνικά ευαίσθητος.
Όμως μόνο που είδα ότι δημοπρατείται ένα αντικείμενο, μόνο με τη λέξη δημοπρασία, αισθάνθηκα μια ικανοποίηση ότι ίσως να άνοιξε ένας δρόμος. Και πραγματικά θα χαρώ από εδώ και πέρα να δούμε και άλλες τέτοιες κινήσεις και όχι απλώς με συμβολικά αντικείμενα, με αντικείμενα πραγματικής αξίας.
Και θέλω να σου πω ότι υπάρχουν αθλητές οι οποίοι έχουν πάρα πολλά μετάλλια και πάρα πολλά κύπελλα που δεν ανήκουν απαραίτητα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν πληρώνει και καλά από τον επαγγελματικό αθλητισμό και θα χαρώ πάρα πολύ να δω ότι η κληρονομιά του Αλέξανδρου θα περάσει και στον αθλητισμό, ο οποίος ήταν το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του. Ο καρκίνος ήταν τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής του. Αλλά ο αθλητισμός ήταν αυτό το οποίο λάτρευε. Ήταν η ζωή του ολόκληρη.
Θα χαρώ πολύ και νομίζω ότι και ο ίδιος θα αισθάνεται πολύ περήφανος. Αν, επειδή διατηρώ επιφυλάξεις και γι’ αυτό, αν τελικά υπάρχει κάποια ζωή κάπου, αν κάποια στιγμή ανταμώσουμε με τους ανθρώπους μας, ξέρω ότι θα είναι πολύ περήφανος αν αυτό συμβεί.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και είμαστε και εμείς πολύ περήφανοι για τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος το τελευταίο διάστημα ένιωθες ότι το έχει αποδεχτεί σαν γεγονός; Την πιθανότητα;
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Ναι, το είχε αποδεχτεί και το έλεγε ότι δεν θα τα καταφέρω. Και δεν με πειράζει που δεν θα τα καταφέρω. Δεν με πειράζει. Έζησα μια ζωή πολύ σπουδαία. Έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα, δοξάστηκα και δόξασα τη χώρα μου, το άθλημά μου, χάρηκαν για μένα πάρα πολλοί άνθρωποι. Ήταν χορτασμένος. Δεν έφυγε με κάποιο παράπονο και γι’ αυτό δεν είχε πει και το ποτέ …..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πόσο σημαντικό αυτό να φεύγεις από τη ζωή χωρίς να έχεις παράπονο!
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Και δεν είχε πει το «γιατί σε εμένα;». Το λέγανε όλοι οι άλλοι το γιατί σε εμάς. Ο Αλέξανδρος δεν το είπε. Έφυγε πολύ συνειδητοποιημένος και πολύ ήρεμος ότι όλα τα έχει τακτοποιήσει και πολύ δυνατός και αγέρωχος.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό σημαίνει κλείνοντας να πω για μένα, σημαίνει ότι μπορεί να έχασε τη μάχη με τον καρκίνο, αλλά νίκησε το φόβο του θανάτου, που είναι πάρα πολύ δύσκολο για τον οποιονδήποτε να το αποδεχτεί.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Νομίζω ότι είναι η μόνη μάχη η οποία δεν κερδίζεται. Ο θάνατος δεν κερδίζεται.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Από κανέναν μας. Κερδίζεται ο φόβος για το θάνατο. Και επίσης κερδίζεται μια μάχη για να μείνεις για πάντα στην αιωνιότητα αθάνατος. Αυτή τη μάχη την κέρδισε ο Αλέξανδρος. Η άλλη του θανάτου, είναι χαμένη για όλους μας. Αυτό δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Όλοι είμαστε χαμένοι σε αυτή τη νίκη, γιατί όλοι θα πεθάνουμε. Είναι το μόνο δεδομένο. Γεννιόμαστε. Δεν ξέρουμε εάν θα παντρευτούμε, θα κάνουμε παιδιά, θα σπουδάσουμε, πού θα δουλέψουμε, σε ποια χώρα θα ζήσουμε. Τίποτα. Ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε. Ούτε πότε θα πεθάνουμε ξέρουμε. Πότε αυτή η ματαιότητα με το που γεννιόμαστε, το πρώτο δευτερόλεπτο, ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση της μάταιης ζωής μας.
Ότι θα καταλήξουμε να δώσουμε αυτή τη μάχη και θα τη χάσουμε. Είναι βέβαιο ότι θα τη χάσουμε τη μάχη για τη ζωή κάποια στιγμή. Όμως να κερδίσεις τη μάχη και να μεταβείς μετά σε κάτι άλλο αθάνατο, αυτό για μένα είναι πάρα πολύ σπουδαίο και το πέτυχε ο Αλέξανδρος.
Και δεν το πέτυχε μόνο με το θάνατό του. Και αθλητικά ο Αλέξανδρος ήταν ένα ταλέντο, γιατί εντάξει τώρα το τελευταίο καιρό μιλάμε πιο πολύ για το μετά, ο Αλέξανδρος ήταν ένα από τα ταλέντα που λες ότι δεν γεννιούνται πολύ συχνά στο tae kwon do. Η παρακαταθήκη του η αθλητική, ο τρόπος που αγωνιζόταν, η ευγενής άμιλλα, το ήθος του απέναντι στους συναγωνιστές του, ακόμα και αυτά θα μείνουν, γιατί υπάρχουν αυτά τα βίντεο, υπάρχουν παντού. Θα μείνει πραγματικά αθάνατο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι είναι αυτό που μιλάμε πιο πολύ πλέον για τον Αλέξανδρο. Πρώτον, η στάση του και η διαχείρισή του απέναντι σε όλο αυτό. Δεύτερο όλοι λένε πόσο ευγενικός άνθρωπος ήταν και το τρίτο είναι, έρχεται λίγο πιο κάτω, η επιτυχία του που βεβαίως και αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό και ήρθε με πολύ κόπο και αγώνα, η επιτυχία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να έχει γίνει χωρίς ταλέντο και πολλή δουλειά.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Για μένα ο Αλέξανδρος έχει κερδίσει όλες τις μάχες. Έτσι θέλω να το πιστεύω και να το ξέρω. Τις έχει κερδίσει όλες τις μάχες. Και τον καρκίνο τον κέρδισε γιατί ο δικός του ο καρκίνος είχε 6 με 7 μήνες ζωής προσδόκιμο και έφτασε τα 2 χρόνια. Οπότε για μένα είναι νικητής. Έτσι θα τον θυμάμαι και έτσι θα τον παρουσιάζω και στα παιδιά μας.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλω να σου πω συγχαρητήρια.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Εσύ σε εμένα;
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Για αυτό τον άνθρωπο.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Θα αρχίσω τώρα να λέω εγώ για σένα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πραγματικά συγχαρητήρια για αυτό που ήταν και κυρίως ότι κατάφερε να το μεταλαμπαδεύσει και να γίνει παράδειγμα. Και είμαι σίγουρη ότι και τα παιδιά σας μεγαλώνοντας θα αντιληφθούν πολύ περισσότερο, στο 100% ποιος ήταν ο μπαμπάς τους και θα είναι πολύ περήφανα για εκείνον, όπως είμαστε και εμείς όλοι.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Ιωάννα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και εγώ.
Δ. ΤΣΑΜΠΑΖΗ: Από τα δικά σου τα λόγια και το δικό σου στόμα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να είσαι καλά.
Στο Ιoanna Paliospyrou Foundation ο εγκαυματίας θα βρει ανθρώπους που θα τον αγκαλιάσουν και τον στηρίξουν. Η βοήθεια, η γνώση και η αγάπη ανοίγουν το δρόμο για να θεραπευτεί το σώμα και να ανακουφιστεί η ψυχή.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
