Η Νάσια Γκουβέρου στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητα που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: Σήμερα έχω τη χαρά να έχω μαζί μου μια γυναίκα που κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη πρωτιά θα πω, είναι η Νάσια Γκουβέρου, είναι διασώστρια, οδηγός μοτοσικλέτας ΕΚΑΒ και είναι η πρώτη διασώστρια στην Ευρώπη. Σωστά;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Γεια σου Ιωάννα, ευχαριστώ πάρα για την πρόσκληση και να σου πω ότι είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που είμαι εδώ.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και εγώ.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Έχεις δίκιο γι’ αυτό που ανέφερες, όταν ξεκίνησα το 2018 ήμουν μια γυναίκα μοτοσικλετίστρια, paramedic το λένε στην Ευρώπη, διασώστρια θα το πω εμείς εδώ στην Ελλάδα, που ήμουν πρώτη. Με ποια έννοια; Ήμουν ενεργά πρώτη. Γιατί υπήρχαν άλλες δύο, μία στο Μεξικό και μια στο Λονδίνο, που ήταν όμως στα τηλέφωνα, οπότε λειτουργούσα και ενεργούσα με τη μηχανή στη βάρδιά μου, μόνη μου.
Μετά όμως και αφού βγήκε λίγο το θέμα παραπέξω, έγινε κι ένα Συνέδριο στη Σλοβενία, ήμουν η μοναδική γυναίκα διασώστρια μέσα σε 21 χώρες, ανάμεσα σε τόσους άνδρες, ξεκίνησε σιγά – σιγά να βγαίνω εγώ έξω, να είμαι σαν ένα θέμα το οποίο σταμάτησαν οι άλλοι και είπαν «μήπως να το κάνουμε κι εμείς;» και σε πληροφορώ ότι η Ουγγαρία από ό,τι θυμάμαι ήταν από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που ξαφνικά απέκτησε τρεις διασώστριες μοτοσικλετίστριες.
Οπότε έχουν ξεκινήσει σιγά – σιγά. Μέχρι και πέρσι που έκανα μια έρευνα αγοράς, είδα ότι ήμασταν περίπου 10-12 όχι παραπάνω.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ. Άνοιξες το δρόμο για να καβαλήσουν τις μηχανές και γυναίκες διασώστριες. Πως νιώθεις γι’ αυτό; Δεν είναι πολύ σημαντικό; Δεν είσαι περήφανη;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Είμαι πάρα πολύ περήφανη από τη μία και από την άλλη ακόμη και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Στην Ελλάδα είμαι η μοναδική αυτή τη στιγμή…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ακόμη και σήμερα.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ακόμη και σήμερα και η πρώτη με την έννοια ότι λειτουργώ και ενεργώ μόνη μου. Μια γυναίκα υπήρξε στο Τμήμα η οποία δούλεψε για ένα δίμηνο, μια άλλη η οποία δεν πρόλαβε να ανέβει στη μηχανή, αλλά δεν ήταν μόνη της. Ήταν η οδηγός της μηχανής και η βοηθός του γιατρού που ήταν ακριβώς πίσω πάνω στη μηχανή.
Όταν ξεκίνησα εγώ μόνη μου με την έννοια ότι και οδηγός της μηχανής και η ευθύνη του περιστατικού, οπότε με την έννοια αυτή να είμαι ακόμη η μία και μοναδική που κατέχω και την πρωτιά, να το πούμε έτσι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μπράβο σου. Γιατί πιστεύεις ότι δεν υπάρχει μέχρι και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, άλλη γυναίκα που να το έχει τολμήσει;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Είναι ο φόβος όχι του να οδηγήσω τη μηχανή, του να αναλάβω ένα περιστατικό, το οποίο μπορεί να είναι τροχαίο στη Συγγρού, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, στην Ποσειδώνος, που πρέπει να πάω μόνη μου μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο να παραλάβει το περιστατικό, που πρέπει να μπω μόνη μου σε ένα σπίτι που όταν θα κλείσει η πόρτα του περιστατικού δεν ξέρω ποιος είναι μέσα. Έχω ασφάλεια; Και τι θα γίνει;
Συνήθως είναι τροχοπέδη αυτό, φοβούνται. Κάτι το οποίο εγώ δεν το φοβήθηκα ποτέ, με την έννοια ότι πηγαίνω για το καλό του συνανθρώπου μου. Αν είναι να γίνει κάτι, θα γίνει και στην καρέκλα εδώ που κάθομαι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ. Δηλαδή η διασώστρια που μπορεί να είναι… δεν ξέρω που αλλού βρίσκονται οι διασώστες οι άνδρες.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Όταν δουλεύεις σε ένα ασθενοφόρο, είσαι μαζί με ένα συνάδελφο, είσαι ταίρι που σημαίνει ότι ο ένας καλύπτει τον άλλον, έχεις μια βοήθεια ακόμη και να κάνει τηλεφωνική κλήση στο κέντρο μας, ή να μιλήσεις στον ασύρματο, ή να καλέσουμε την Α.Δ. την Αστυνομία δηλαδή μέχρι να έρθει, αλλά σε όλο αυτό έχεις ένα back up.
Εδώ είσαι μόνος σου. Έχω πάει σε τροχαίο στη Συγγρού, δικυκλιστής με όχημα, ο άνθρωπος είχε σοβαρά τραύματα και ήμουν μόνη μου μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Εκεί είσαι πολύ εκτεθειμένος, γιατί μπορεί να μπορώ εγώ να βοηθήσω και να ξέρω να βοηθήσω, αλλά ζούμε σε μια κοινωνία η οποία περιμένει στη γωνία να κατηγορήσει κάποιον και όχι μόνο σωματικά, αλλά και λεκτικά.
Έχει τύχει να είμαι δηλαδή σε περιστατικά, που κάποιος καλοθελητής να το πω έτσι, κάποιος ο οποίος σκέφτεται με το δικό του τρόπο αντί να πει «θέλεις βοήθεια; Εδώ είμαι, πες μου και θα σε βοηθήσω», βγάζει το κινητό και «άντε ρε, και θα σας δείξω εγώ και ασθενοφόρο δεν έχει έρθει…!». Έχεις την πίεση του να ανταπεξέλθεις στο περιστατικό που μπορεί να είναι σοβαρό…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αν είναι δυνατόν! Αλήθεια έχει συμβεί αυτό;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι πάρα πολλές φορές.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δηλαδή βλέπεις δυο ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, ο ένας προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλον και αντί να προσφέρεις τη βοήθειά σου, τον επικρίνεις εκείνη την ώρα;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Έχω πάει σε τροχαίο στη Στρατηγού Καλάρη και λέω και οδούς συγκεκριμένα με ένα νεαρό πάλι δικυκλιστή, έχει ένα πολύ σοβαρό κάταγμα στο πόδι, δηλαδή ο μηρός του φαντάσου είχε αλλάξει κατεύθυνση και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος λόγω του θεάματος -που δεν ήταν κάτι πολύ θεματικό με την έννοια της μεγάλης αιμορραγίας ή κάποιας εκσπλάχνωσης ή κάτι τέτοιο, ήταν ένα ορθοπεδικό το οποίο είχε μια παραμόρφωση στο άκρο του- δεν πλησίαζε και ήταν με τα κινητά. Είναι δύσκολες περιπτώσεις.
Γενικότερα η δική μας ψυχοσύνθεση ανεβοκατεβαίνει από την πίεση, από το συναίσθημα του να παρέχω πρώτες βοήθειες γρήγορα, που είναι το ασθενοφόρο, είμαι μόνος μου, αν δεν μπορείς να κάνεις διαχείριση των συναισθημάτων σου, δεν μπορείς.
Είναι από τους λόγους που θεωρώ ότι είναι ανατρεπτικός λόγος για να έρθει μια γυναίκα συναδέλφισσα στο τμήμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω σε επίπεδο φύλου, φαντάζομαι ότι τα ίδια προβλήματα θα αντιμετώπιζε κι ένας άνδρας μοτοσικλετιστής του ΕΚΑΒ.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ισχύει, το ίδιο όχι όμως από θέμα συμπεριφοράς του περιβάλλοντος. Έχω βιώσει ακόμη και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, συμπεριφορές ανδρών προς μια γυναίκα. Υπάρχει. Υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα το συζητήσουμε αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επειδή είμαστε όμως στο σημείο που μας περιγράφεις, την ώρα που πας σε ένα περιστατικό και λέμε το λάθος. Θέλω να πούμε και το σωστό, να το διορθώσουμε.
Άρα πας εσύ σε ένα περιστατικό, είσαι στο δρόμο κάπου έξω και σε βλέπει κάποιος που περνάει, περαστικός. Τι χρειάζεσαι από αυτό τον άνθρωπο και τι δεν χρειάζεται, τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει να κάνει.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Γενικά πρώτα απ’ όλα τίθεται θέμα ασφάλειας. Δεν θέλω κανένα να έρθει να με βοηθήσει, αν δεν είναι ασφαλής. Υπάρχει κόσμος που όντως επιθυμεί να βοηθήσει και έρχονται «θέλετε κάτι;» λίγες φορές αυτές όμως γιατί πάλι θα αναφέρω ότι ζούμε σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι είναι ευθυνόφοβοι «θα μπλέξω εγώ τώρα και άμα πρέπει να δώσω κατάθεση…» δεν μπλέκουν. Με αποτέλεσμα δεν βοηθάνε κιόλας.
Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο όποιος θέλει να βοηθήσει, ας δει πρώτα το θέμα της ασφάλειας να έρθει κοντά μου αν χρειαστεί, θα μου πει «θέλεις κάτι;» και από εκεί και πέρα θα τον κατευθύνω εγώ εάν και εφόσον χρειάζομαι κάτι.
Να επισημάνω ότι από 1η Νοεμβρίου πλέον λειτουργούμε ζευγάρια, βγαίνουμε δηλαδή δυο μηχανές με δυο διασώστες, ακριβώς για τον λόγο της ασφάλειας, το θέμα του σπιτιού που είπα ότι μπαίνουμε μέσα και δεν ξέρουμε τι συμβαίνει όταν κλείνει η πόρτα, το θέμα των χρηστών με ναρκωτικές ουσίες, που πηγαίνεις και είσαι μόνος και ξαφνικά είσαι γύρω – γύρω με κάποιους που πρέπει να κοιτάς τα πράγματά σου, να κοιτάς εσένα τη δική σου ασφάλεια πάλι, και αυτό ξεκίνησε από 1η Νοεμβρίου που βγαίνουμε ζευγάρια πλέον. Ο καθένας με τη δική του μηχανή φέρει ευθύνη από τον τρόπο που θα οδηγήσει, με σειρήνα γιατί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Οι Έλληνες, δεν ξέρω σε άλλη χώρα, αλλά οδηγική παιδεία μηδέν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Τι εννοείς; Εγώ άμα ακούσω σειρήνα, θα κάνω στην άκρη. Αυτό εννοείς;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Μπράβο και σε συγχαίρω και είσαι από τις λίγες.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αλήθεια τώρα;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Τα οχήματα είναι ογκώδη τα βλέπει ο άλλος και με τους φάρους. Μια μηχανή που περνάει ανάμεσα από τις δυο γραμμές, που πρέπει να κάνει προσπέραση, που είμαστε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, που έχω βαλίτσες, που ξαφνικά αποφασίζουν να αλλάξουν λωρίδα από το πουθενά ή να στρίψουν αριστερά…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα μιλάς για την οδηγική συμπεριφορά στη μοτοσικλέτα του ΕΚΑΒ που δεν τη βλέπουν. Δηλαδή μπορεί να ακούν τον ήχο; Υπάρχει φαντάζομαι ήχος και δεν κάνουν στην άκρη.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Γενικότερα θα σου πω για την παιδεία των Ελλήνων οδηγών, πόσο μάλλον για ένα δίτροχο. Δεν προσέχουμε. Δεν ανάβουμε φλας, αλλάζουμε λωρίδες έτσι.. δεν κοιτάμε ποτέ καθρέφτη, μιλάμε στο κινητό, έχουμε και ακουστικά, έχουμε και τη μουσική δυνατά και τη σειρήνα δεν θα την ακούσουμε και μετά σου λέει «εσύ είσαι υπεύθυνη, γιατί με προσπέρασες από την έξω πλευρά». Έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά σκέψου ότι δεν πάω για καφέ, πάω να σώσω έναν άνθρωπο και αν αυτός ο άνθρωπος κάποια στιγμή είναι δικό σου. Κανείς δεν μπαίνει στη θέση του άλλου. Κανείς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να σου πω την αλήθεια δεν μου έχει τύχει να δω ποτέ μοτοσικλέτα με σειρήνα, σε αυτό έχεις δίκιο. Δεν μου έχει συμβεί.
Λύσε μου μια απορία. Εσείς είστε σε περιπολία, ή πρέπει κάποιος να καλέσει για βοήθεια και να ξεκινήσετε;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Επειδή θα μας ακούσει κόσμος, θα χρησιμοποιήσω την έκφραση που χρησιμοποιώ και στα περιστατικά: κάποιος που καλεί το 166 θεωρεί ότι έχει κι ένα ασθενοφόρο έξω από το σπίτι του. Δεν καλείς ασθενοφόρο, καλείς το 166 και το Κέντρο θα αποφασίσει τι θα σου στείλει, γιατί κάνει διαχείριση των περιστατικών.
Δηλαδή αν είναι κάτι σοβαρό, θα στείλει εμένα πρώτα. Μην περιμένεις το ασθενοφόρο. Με έβλεπαν μέχρι πρότινος γιατί τώρα είμαστε ζευγάρια… «Εσύ ήρθες;» στον ενικό «εσύ».
Κάποια στιγμή αναγκάστηκα και είπα «αν δεν με θέλετε, μπορώ και να φύγω, αλλά αν δεν σας δω δεν ξέρουμε αν θα έρθει ασθενοφόρο» γιατί πολλές φορές μπορεί να είναι κατειλημμένα τα ασθενοφόρα σε περιστατικά άλλα, οπότε καλεί εμένα για παροχή πρώτων βοηθειών, να ελέγξω την κατάσταση και από εκεί και πέρα να κρίνω εάν θα χρειαστεί διακομιδή ή όχι.
Υπάρχουν περιστατικά τα οποία μας καλούν για ένα κοιλιακό άλγος, για μια υπέρταση και περιμένουν το ασθενοφόρο, χτες.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσύ κατά τη γνώμη σου που έχεις εικόνα γιατί είσαι μέσα στα πράγματα, θεωρείς ότι στη χώρα μας η αντιμετώπιση τέτοιων έκτακτων αναγκών, είναι σε καλό επίπεδο; Δηλαδή θα φτάσει εγκαίρως η βοήθεια;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Σε πολύ επείγον περιστατικό θα φτάσει. Ακούμε πολλές φορές «έκανε 2 ώρες το ασθενοφόρο». Μπορεί να κάνει, δεν θα σου πω όχι, αλλά όταν έχουμε ένα κάταγμα ισχίου μέσα σε ένα σπίτι και έξω γίνεται πόλεμος από τα επείγοντα, το κάταγμα ισχίου θα πάει σαν ορθοπεδικό πρόβλημα, δεν λέω ότι δεν είναι σοβαρό και δεν πονάει ο άνθρωπος που έχει πτώση και μπορεί να έχει τραυματιστεί με αυτό τον τρόπο, αλλά όταν οι πόροι δεν φτάνουν αναγκαστικά θα γίνει μια διαλογή. Οπότε θα πάει στο επείγον.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα φτάσει πολύ γρήγορα.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι. Θα ακυρώσει το κάταγμα ισχίου αν υπάρχει ασθενοφόρο που πηγαίνει, για να στείλει εκεί. Θα στείλει. δυστυχώς θα ξαναπώ για άλλη μια φορά ότι οι πόροι δεν είναι αρκετοί και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο υπάρχει μια καθυστέρηση.
Η Υπηρεσία κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Εμείς θεωρούμαστε σαν Τμήμα η αιχμή του δόρατος του ΕΚΑΒ με την έννοια ότι θα πας γρήγορα και θα παρέχεις άμεση βοήθεια σε περιστατικά που είναι πάρα πολύ σοβαρά, ή σε περιστατικά που δεν είναι και με κάποιο τρόπο μπορούμε να τους στείλουμε με οδηγίες με δικό τους μέσο στα Νοσοκομεία.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πάμε λίγο στο ξεκίνημα. Εσύ πως πήρες την απόφαση να γίνεις μοτοσικλετίστρια του ΕΚΑΒ, αν ήσουν από τα κοριτσάκια αυτά που έπαιζαν με τις μηχανές και τα αυτοκίνητα και όχι με τις κούκλες; Ποιες ήταν οι επιρροές δηλαδή που σε οδήγησαν εκεί, γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο σπάνιο μια γυναίκα να το επιλέξει αυτό.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Δεν έπαιζα ποτέ με μηχανή. Γενικότερα δεν έπαιζα. Δεν θα πω ότι ήταν η μηχανή η μεγάλη μου αγάπη και το όνειρό μου να πάω στις μηχανές, όχι. Όταν διορίστηκα στο ΕΚΑΒ διορίστηκα γιατί αγαπούσα πάρα πολύ το επάγγελμα, δηλαδή αυτό το να βοηθάω τον συνάνθρωπο για εμένα είναι κορυφή.
Συμπεριφέρομαι σε αγνώστους ανθρώπους λες και είναι δικοί μου, τόσο πολύ. Και στους ηλικιωμένους με το υποκοριστικό τους, τα παιδάκια όπως πρέπει, κάνω αυτό και νομίζω ότι κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
Κάποια στιγμή κι εγώ όντας 13 χρόνια στα ασθενοφόρα, έχω ένα τροχαίο με ιδιωτική μηχανή βγήκε κάποιος από ένα ΣΤΟΠ πάρα πολύ ωραία, είχα ένα ορθοπεδικό πρόβλημα, να το πρώτο χειρουργείο, να το δεύτερο χειρουργείο. Επιστρέψω στα ασθενοφόρα, εργάζομαι, κάνω και το τρίτο χειρουργείο όντας διασώστρια ασθενοφόρων, κάποια στιγμή μου λέει ο ορθοπεδικός «δεν γίνεται, άμα συνεχίσεις έτσι…» γιατί εμείς έχουμε άρση βάρος, κατεβάζουμε περιστατικά από ορόφους που τα ασανσέρ δεν λειτουργούν και μιλάμε για ανθρώπους κάθε ηλικίας και κάθε βάρους.
Μου λέει «αν συνεχίσεις έτσι, θα έχεις θέμα με το πόδι, θα κάνεις ολική αρθροπλαστική γονάτου, πολύ πιο γρήγορα από το αναμενόμενο γιατί έχουμε μετατραυματική αρθρίτιδα ούτως ή άλλως λόγω του τροχαίου γιατί ο χόνδρος έχει καταστραφεί», οπότε να απασχοληθώ σε αλλότρια καθήκοντα, να σηκώνω τηλέφωνα και να λέω «γεια σας, θέση 2 παρακαλώ λέγεται», που δεν μειώνω τη συγκεκριμένη δουλειά.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι, αλλά μάλλον δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα σου.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Απλά δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, αυτό ακριβώς. Τι να κάνω, τι να κάνω; Που μπορώ να είμαι στο πεδίο έξω, να έχω τη γνώση, να βοηθάω τον συνάνθρωπο που τόσο πολύ αγαπώ, χωρίς να σηκώνω…; Στις μηχανές.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εσένα αυτό δεν σε φόβισε όταν στο πρότειναν; Δεν σκέφτηκες, επειδή ήδη είχε ένα ατύχημα με τη μηχανή σου, εγώ θα φανταζόμουν ότι με το που θα στο έλεγε αυτό κάποιος, θα έλεγες όχι.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Όταν ανέβηκα στη μηχανή, είχα ήδη τη λάμα και τις βίδες στο πόδι και μου είπε ο ορθοπεδικός «καταλαβαίνεις ότι αν έχεις πτώση, ο τραυματισμός πλέον και η κάκωση θα είναι μεγαλύτερη από το αναμενόμενο» και η απάντησή μου ήταν αυτό που είπα και νωρίτερα «εάν είναι να γίνει κάτι, θα γίνει και στην καρέκλα που κάθομαι». Δεν το προκαλώ, θα είμαι προσεκτική γιατί πλέον έχω μάθει και όντως από τα παθήματα της ζωής μαθαίνουμε κιόλας, είμαι διπλάσια προσεκτική. Βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται γιατί…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι γιατί μπορεί ο άλλος να φταίει.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ακριβώς. Αλλά είμαι της άποψης ότι έχουμε μια ζωή. Αν βάλουμε φραγμούς κα πλαίσια και κινούμαστε μόνο εντός πλαισίων, αφ’ ενός δεν ευχαριστιόμαστε τη ζωή, αφ’ ετέρου δεν βιώνουμε άλλες καταστάσεις, δεν δημιουργούμε αναμνήσεις, δεν προχωράμε μπροστά.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δηλαδή τώρα αυτό που μου λες, μου έρχεται να σε χειροκροτήσω. Οδηγείς μηχανή, παθαίνεις ατύχημα, λες ότι λόγω των προβλημάτων από το ατύχημα πρέπει να φύγεις από το ασθενοφόρο και έχεις την επιλογή να πας είτε σε γραφείο είτε να βγεις με μοτοσικλέτα στο δρόμο και αυτό που επιλέγεις είναι το δεύτερο.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Επιλέγω να είμαι υγιής ψυχικά, να είμαι ήρεμη, να κάνω αυτό που αγαπώ, να ζω την καθημερινότητά μου σαν ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είχε ποτέ ένα ατύχημα, παρά να σταθώ στο ατύχημά μου, στα τέσσερα χειρουργεία που έκανα και να είμαι σε μια δουλειά, η οποία θα με κατατρώει, θα ξυπνάω το πρωί και θα λέω «που πάω τώρα…;» με αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου να καταντήσω στην ψυχιατρική, ίσως με φάρμακα, ίσως με εσωτερικά προβλήματα. Όχι εγώ είμαι πολύ χαρούμενος άνθρωπος και πολύ θετικός.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Συγχαρητήρια.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Από τα πάντα θα κοιτάξω να βρω τη χαραμάδα, το θετικό στοιχείο. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι και μέσα από αυτό το κακό, και δεν μιλάω για το τροχαίο μου σε σχέση με άλλα συμβάντα είναι κάτι πολύ λίγο, σε όλες τις καταστάσεις της ζωής μου πάντα θα κοιτάξω τη χαραμάδα. Θα πιαστώ από τη χαραμάδα, θα την ανοίξω και θα την κάνω παράθυρο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αντίδραση του οικογενειακού περιβάλλοντος όταν τους το ανακοίνωσες ποια ήταν;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Τα παιδιά μου, ο μεγάλος μου 19 και ο μικρός 11, επειδή μεγάλωσα με τέτοιο τρόπο που να είμαστε σίγουροι για τα βήματά μας, δηλαδή ό,τι κάνουμε το έχουμε σκεφτεί, το έχουμε αποφασίσει, στηρίζουμε την επιλογή μας και πατάμε σταθερά.
Δεν είμαι άνθρωπος που αμφιταλαντεύομαι, αυτό που θα αποφασίσω σημαίνει ότι τα έχω βάλει κάτω και άρα η απόφασή μου είναι αυτή που με δείχνει εμένα. Οπότε ήξεραν ότι αφού το αποφάσισα, είναι η μαμά, το πήρε απόφαση, τη στηρίζουμε, είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, οπότε πάμε μαζί.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δεν το συζητήσατε δηλαδή. Απλά το ανακοίνωσες.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι το ανακοίνωσα. Το ανακοίνωσα γιατί ήταν κάτι το οποίο είχε να κάνει με εμένα. Όταν θέλουμε να αποφασίσουμε κάτι για τον εαυτό μας, ναι δίνουμε σημασία και στο οικείο περιβάλλον και στο οικογενειακό και στον σύζυγο και στα παιδιά, κάποιοι δίνουν και στους γονείς τους παρά τα χρόνια που έχουν μεγαλώσει, όμως ο τελικός αποδέκτης της απόφασης που παίρνει κάποιος, είμαστε εμείς.
Πολλές φορές κάποιοι παίρνουν απόφαση για κάτι, που αρέσει στον μπαμπά, στη μαμά, στον άνδρα, στη γυναίκα, στο παιδί, εγώ δεν το κάνω αυτό. Εγώ αυτό που θέλω και δίνω πολύ μεγάλη σημασία στην ψυχική υγεία γιατί μια ζωή την έχουμε, δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλη. Οπότε αφού ζούμε αυτή τη ζωή, ας την κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται.
Θα πάρω απόφαση γι’ αυτό που εγώ θέλω, θα μιλήσω όμως στην οικογένειά μου και θα τους πω τα θετικά και τα αρνητικά. Τους δίνεις μια ξεκάθαρη εικόνα, βλέπουν στο τέλος για ποιο λόγο έχεις αποφασίσει αυτό και αν σε αγαπάνε και σε εμπιστεύονται, θα σε στηρίξουν.
Όποιος άλλος θέλει να κάνεις εσύ αυτό που εκείνος θέλει, είναι καθαρά εγωιστικό. Εγωισμοί δεν χωράνε στο τι θα κάνω εγώ. Θα σε ακούσω, θα σε συμμεριστώ, αλλά θέλω να ακούσεις κι εσύ εμένα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Οπότε ως μαμά φαντάζομαι επειδή έχεις δυο γιους μου είπες, δεν έχεις ενδοιασμούς για το αν θα θέλουν να οδηγήσουν μελλοντικά.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Σα μητέρα για όποια απόφαση πάρουν στη ζωή τους, θα τους μιλήσω. Θα το κουβεντιάσουμε, θα πω την άποψή μου σα μητέρα, αλλά την τελική απόφαση την έχει το παιδί. Εκείνο θα ζήσει τη ζωή που θέλει και με την απόφαση που θα πάρει. Γιατί θα πρέπει να ζήσει το δικό μου όνειρο, το δικό μου το πιστεύω; Δεν θα είναι καλά μέσα του.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θέλω να σε ρωτήσω για την αντίδραση που έχουν όσοι σε βλέπουν να καταφτάνεις με τη μηχανή και βλέπουν ότι είσαι γυναίκα, αν έχεις βιώσει περίεργες αντιδράσεις, ρατσισμό από τον κόσμο και αντίστοιχα αν έχει συμβεί στο περιβάλλον το εργασιακό, δηλαδή από τους συναδέλφους σου τι αντιδράσεις και τι συμπεριφορές εισπράττεις. Αλλά θα ήθελα να μου πεις και συγκεκριμένα παραδείγματα, αν έχεις στο μυαλό σου.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Σε ό,τι αφορά τους συναδέλφους όταν ανακοινώθηκε το όνομά μου ότι θα ξεκινήσω από τον επόμενο μήνα στο Τμήμα των μηχανών, μου έρχονταν διάφορα σχόλια, στα πηγαδάκια κουβέντιαζαν «έλα μωρέ τώρα αυτή θα πάει να οδηγήσει μηχανή… θα την πάρει το βάρος της μηχανής αν σταματήσει απότομα και θα τσακιστεί», με είχαν ρίξει πριν ακόμη ξεκινήσω.
Ή «εντάξει γίναμε όλοι το ίδιο, μπορεί τώρα αυτή να πάει να οδηγήσει και να δουλέψει μόνη της…» δεν έδωσα καμία σημασία και δεν πτοήθηκα, εννοείται. Αρχικά μου είχαν δώσει μια μηχανή μικρή, 650 κυβικά, λίγο μαζεμένη. Οι συνάδελφοι όμως οι άνδρες είχαν άλλη μηχανή, πιο μεγάλη και μεγαλύτερα κυβικά. Είδαν ότι βγήκα και δεν έπεσα και άρχισαν να λένε «έλα μωρέ τώρα αυτηνής της έδωσαν ποδηλατάκι, οι άνδρες οδηγούν μηχανάρες».
Όταν ήρθε λοιπόν η μηχανή από τα Χανιά, μου λέει ο υπεύθυνος «θα την πάρεις;» «εννοείται». Παίρνω κι εγώ τη μηχανή, βγαίνω «έλα μωρέ οι συνάδελφοι έχουν τις βαλίτσες στο πλάι, μπρος – πίσω, αυτή βγήκε χωρίς βαλίτσες», άντε να βάλω και τις βαλίτσες. Βάζω και τις βαλίτσες.
Αφού κατάφερα και δεν είχαν κάτι να μου πουν και δεν έπεσα και ανταπεξήλθα κανονικά, μετά «έλα μωρέ τώρα δεν βλέπεις αυτή τώρα μας το παίζει γιατρός, επειδή διδάσκει και ξέρει το αντικείμενο μας το παίζει και γιατρός».
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Δηλαδή με τίποτα ικανοποιημένοι.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Με τίποτα. Υπάρχει βέβαια και η άλλη μερίδα των ανθρώπων που «μπράβο, συγχαρητήρια, τα καταφέρνεις».
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μιλάμε για την πλειοψηφία τώρα.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι. Όμως το αναφέρω γιατί έφτασαν στα αυτιά μου, οπότε δεν μπορώ να μην αναφέρω και την κακεντρέχεια και όλο αυτό το κομμάτι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εμένα με ενδιαφέρει να μου πεις για την πλειοψηφία. Η πλειοψηφία πλέον πως το αντιμετωπίζει; Το έχουν αποδεχτεί; Το θαυμάζουν;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Αν σκεφτείς ότι πρόσφατα μου είπε ένας συνάδελφος μετά από τέσσερα χρόνια «α, σε είδε η γυναίκα μου στο φανάρι» «αλήθεια;» «ναι, μια που τη βλέπω στο φανάρι, ανάβει το φανάρι και ξαφνικά γυρίζω και την έχασα, έχετε γυναίκα στη μηχανή;» και τι απάντησε ο συνάδελφος; «Έχουμε μια τρελή εκεί πέρα!»
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πολύ ώριμη απάντηση.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι, νομίζω τα λέει όλα. Με έχουν αποδεχτεί. Έχουν αποδεχτεί τη δουλειά που κάνω γιατί κάνω μια πολύ σοβαρή δουλειά, πολύ καλή δουλειά, εντάξει δεν θέλω να φανεί ότι είμαι εγωίστρια και εγωκεντρική και μιλάω για εμένα, αλλά με βάση την πλειοψηφία και την άποψη πολλών συναδέλφων κάνω μια δουλειά η οποία είναι σούπερ.
Δεν έχουν να μου προσάψουν κάτι, με έχουν συνηθίσει πλέον, είμαι για όλους η Μ100, ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλη, ο κωδικός μου είναι Μ100, οπότε είμαι μέρος πλέον του συνόλου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Προϊστάμενο που πήρε την απόφαση να σου δώσει την ευθύνη αυτή και να σε βγάλει έξω με τη μηχανή, γιατί φαντάσου τώρα να είσαι Διευθυντής – Προϊστάμενος ενός γραφείου μιας ομάδας, να ξέρεις ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις και τέτοιες συμπεριφορές και όμως να παίρνεις την ευθύνη και το ρίσκο της απόφασης, μπράβο του. Αυτό πιστεύω ότι ήθελε κότσια.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Με στήριξε πολύ, πραγματικά με στήριξε πολύ δεν ξέρω αν του είπαν κάτι για να μη στηρίξει στην επιλογή του, υπήρξε συνάδελφος τότε στο γραφείο που ήρθε ευθέως και μου είπε «να σου πω κάτι; Όταν ειπώθηκε ότι θες, έχεις κάνει αίτηση να βγεις έξω, εγώ είπα όχι» ήρθε και μου το είπε ευθέως. Θεωρώ ότι υπάρχουν κι άλλοι, αλλά εντάξει …
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σου είπε τον λόγο όμως;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Τον ρώτησα και μου είπε «γιατί δεν πίστευα ότι μπορούσες να ανταπεξέλθει».
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εντάξει ειλικρινές τουλάχιστον.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Με στήριξε πάρα πολύ ο τότε υπεύθυνος, μου είπε αρκετό καιρό μετά ότι «αν ήταν κάποια άλλη στη θέση σου θα τα είχε αφήσει προ πολλού, σε συγχαίρω για το πείσμα του και την εργατικότητα και για τον τρόπο σκέψης σου», οπότε τέσσερα χρόνια μετά είμαι εδώ και κάνω πραγματικά αυτό που αγαπώ.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η απορία που θα είχα κι εγώ βέβαια είναι ότι μας αρέσει δεν μας αρέσει, μυϊκά οι άνδρες υπερέχουν. Εσένα αυτό σε προβλημάτισε στην πορεία αυτών των χρόνων; Το έχεις αντιμετωπίσει; Έχεις νιώσει ότι ρε παιδί μου τώρα χρειάζομαι έναν άνδρα να με βοηθήσει, να τον σηκώσω;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Δεν μπορώ να πω ότι χρειάστηκα βοήθεια και αν ρωτήσεις και συναδέλφους που έχω δουλέψει μαζί, παρά το σωματότυπό μου έλεγαν «πλάκα – πλάκα η Νάσια δεν έχει ζητήσει βοήθεια ποτέ», στις μηχανές επίσης δεν έχω ζητήσει βοήθεια. Έχει τύχει να είμαι πιο δυνατή και πιο… μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά στο τέλος η μυϊκή δύναμη δεν είναι τόσο δυνατή, όσο το θέλω και όλη αυτή η δύναμη που έρχεται από τον εγκέφαλο, το πείσμα πολλές φορές.
Τα έχω καταφέρει μια χαρά, δεν έχω χρειαστεί βοήθεια όπως είπα, ειδικά δε τώρα στις μηχανές δεν σηκώνουμε βέβαια και περιστατικά, θα βοηθήσω τους συναδέλφους που θα έρθουν. Τα 13 χρόνια πίσω στα ασθενοφόρα αν με ρωτάς, ελάχιστες φορές χρειάστηκα βοήθεια και πάλι από το οικείο περιβάλλον, δηλαδή αν υπήρχε κάποιος άνδρας να μας ανοίξει, να μας βοηθήσει κάτι, αλλά ως επί το πλείστον δεν είχα ζητήσει βοήθεια.
Υπάρχουν και άνδρες που δεν σηκώνουν περιστατικά, δεν θέλουν και ζητάνε βοήθεια, τους δικαιολογώ γιατί είναι ένα επάγγελμα που αν το κάνεις καθημερινά και σηκώνεις βάρη καθημερινά, κάποια στιγμή μετά από κάποια χρόνια θα βγάλεις προβλήματα.
Αλλά όντως η μυϊκή δύναμη φαίνεται ότι είναι ένα εμπόδιο, αλλά με τρόπο καλό και χειρισμό και σε συνεργασία με τον συνάδελφό σου, βγαίνει. Απλά στάσου στο γεγονός ότι αυτό που αναφέρω δεν είναι τόσο σημαντικό εμπόδιο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εντάξει, το ακούω. Οι αντιδράσεις των ανθρώπων την ώρα του συμβάντος που φτάνεις εκεί ποιες είναι; Όταν βλέπουν ότι είσαι γυναίκα. Γιατί προφανώς οι περισσότεροι περιμένουμε να έρθει ένας άνδρας.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Κατ’ αρχήν έκπληξη, ειδικά όταν βγάζω το κράνος και το μαλλί ανεμίζει, το βλέπω στο βλέμμα τους ότι μπορεί να λέω «ποιος είναι ο ασθενής», να μου απαντάνε «ναι, ελάτε εδώ…» αλλά το βλέμμα ακόμη «αλήθεια τώρα; Βλέπω αυτό που φαίνεται μπροστά μου;».
Κάποιες φορές μου το έχουν εκφράσει κιόλας, «μετά οι κουβεντούλες αυτές τώρα να δούμε λίγο το περιστατικό». Στις γυναίκες είναι πολύ θετικό γιατί αισθάνονται πιο άνετα και είναι και ο τρόπος ομιλίας μου εμένα που είναι πολύ οικείος και κάνω τον άλλον να αισθάνεται άνετα, στους άνδρες εντάξει επειδή ακριβώς είμαι και γυναίκα, μετά το πρώτο σοκ το ότι δεν είναι άνδρας, ακούν, συντάσσονται σε αυτά που λέω και ακούν τις οδηγίες. Οπότε όλα καλά.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Συνολικά θα σε ρωτήσω: έχεις νιώσει περισσότερο ρατσισμό ή θαυμασμό; Συνολικά όμως στα τέσσερα χρόνια, γιατί προφανώς θα μου πεις στην αρχή πιο πολύ ρατσισμό και όσο περνάνε τα χρόνια και αποδεικνύω τις ικανότητές μου, είναι θαυμασμός. Αλλά άμα τα βάλεις στη ζυγαριά τι σου έχει μείνει εσένα περισσότερο;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Μάλλον θα μου μείνει περισσότερο αυτό που με ενοχλεί, ο ρατσισμός, που δεν μπορώ να πιστέψω ότι ακόμη και σήμερα βιώνω τέτοιες καταστάσεις. Έχω και παραδείγματα θαυμασμού και από γυναίκες, περισσότερο από άνδρες βέβαια, αλλά ίσως με τρώει αυτό ότι δεν μπορώ να πιστέψω ότι εν έτη 2022 και ’23 τώρα που είμαστε υπάρχει ακόμη αυτό, δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό το πράγμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο. Ανέφερες πιο πριν ότι ασχολείσαι και με την εκπαίδευση. Τι αντικείμενο;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Η ειδικότητά μας διασώστης πλήρωμα ασθενοφόρου, πέρα από το ΙΕΚ στο οποίο διδάσκω, είμαι εκπαιδεύτρια εκεί όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί …
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: ΙΕΚ του ΕΚΑΒ;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ναι. Πλέον δεν είσαι ένας οδηγός ταξί, λεωφορείου που έρχεσαι σαν οδηγός, όλοι είμαστε διασώστες πληρώματα ασθενοφόρου με εκπαίδευση, με πιστοποίηση στο Υπουργείο και όποιος άλλος θέλει να κάνει κάτι παραπάνω, μπορεί να το κάνει. Δυστυχώς ανήκουμε στη μεταδευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν έχουμε ούτε ΤΕΙ, ούτε Πανεπιστήμιο, ούτε Ακαδημία, παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε αναγνωριστεί, ειδικότητα είναι αναγνωρισμένη και είναι τρία τέσσερα χρόνια που έχει δοθεί και στον ιδιωτικό χώρο, σε ιδιωτικά ΙΕΚ. Μέχρι πρότινος το μόνο ΙΕΚ Δημόσιο που έβγαζε διασώστες είναι του ΙΕΚ του ΕΚΑΒ.
Να πω μόνο δυστυχώς ότι επειδή η ειδικότητα του διασώστη χτίστηκε στον ΕΚΑΒίτη, στο κτίριο του ΕΚΑΒ με τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, με το τηλεφωνικό κέντρο του ΕΚΑΒ και με όλα σε ό,τι αφορά το ΕΚΑΒ δυστυχώς δόθηκε ειδικότητα αλλά πολλά ιδιωτικά ΙΕΚ δεν έχουν εξοπλισμό. Έχουν πάρει την ειδικότητα να τη διδάξουν, δεν έχουν εξοπλισμό, όπως και δημόσια ΙΕΚ δεν έχουν εξοπλισμό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας διασώστης του ΕΚΑΒ;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Πάλι θα θέσω το θέμα της ασφάλειας πρώτο. Γιατί αν δεν είμαστε εμείς εντάξει και ασφαλείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε κιόλας. Υπάρχουν περιστατικά που αναφέρουν για ξυλοδαρμούς συναδέλφους επειδή καθυστέρησε το ασθενοφόρο, επειδή έχουν πάει σε ομάδες ανθρώπων όπως οι Ρομά οι οποίοι «θέλω ασθενοφόρο και το θέλω τώρα», γενικότερα κλοπές, παλαιότερα που ήμουν κι εγώ στα ασθενοφόρα, μπορεί να ανοίξουν την πόρτα του ασθενοφόρου, ή είσαι στο Νοσοκομείο ή στο περιστατικό και να σου κλέψουν την τσάντα σου, να σου πάρουν το GPS που μπορεί να έχει.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτές είναι οι δυσκολίες; Δηλαδή εγώ θα περίμενα να μου πει κάποιος ότι η εικόνα που μπορεί να αντικρύσει με έναν ασθενή ότι είναι πάρα πολύ δύσκολη, η διαχείριση του ασθενή.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ξεκίνησα με την ασφάλεια. Και η ασφάλεια έχει να κάνει και με αυτό το κομμάτι αφ’ ενός ότι οι επιθέσεις που δεχόμαστε γιατί καθυστέρησε το ασθενοφόρο λόγω της έλλειψης πόρων που λέγαμε νωρίτερα, αφ’ ετέρου αυτό που πραγματικά είναι εξουθενωτικό είναι η πολύ δουλειά που έχουμε και άρα ξυπνάς στις 5 η ώρα το πρωί, 5 και μισή πιάνει βάρδια και σου δίνει μια ανακοπή, ένα τροχαίο, τρέχεις με σειρήνες, από τον ύπνο δηλαδή κατ’ ευθείαν στην αδρεναλίνη, μετά θα πρέπει να τελειώσεις το περιστατικό, να το παραδώσεις, μπορεί να σου δώσει μια ανακοπή βρέφους, να σου δώσει μια εκσπλάχνωσης.
Δηλαδή συμβάντα και γεγονότα τα οποία μέσα σου σε φθείρουν με το πέρασμα των ετών.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ψυχολογικά όλο αυτό εσύ πως το διαχειρίζεσαι; Δηλαδή έχεις κάποιο ψυχολόγο για να διαχειρίζεσαι όλο αυτό το βάρος και την ευθύνη και τις εικόνες;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Προσωπικά δεν έχω. Για εμένα αν και το αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω, όταν επιστρέφω σπίτι μου, με το που θα κλείσει η πόρτα η δουλειά μένει απ’ έξω. Δεν θα σου πω ότι με όλα αυτά που έχω δει, γιατί αισίως είμαι στα 16-17 χρόνια στην Υπηρεσία, έχω δει πάρα πολλά.
Εγώ προσωπικά και πιστεύω ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος που μπορεί να το διαχειριστεί. Υπάρχουν άνθρωποι και συνάδελφοι που δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Δηλαδή πρόσφατα μια συναδέλφισσα δεν άντεξε ένα τροχαίο που είδε πολύ σοβαρό, δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη βάρδια και παραιτήθηκε.
Ή κάποιοι άλλοι προσπαθούν και για λόγους τέτοιους έρχονται και απασχολούνται σε αλλότρια καθήκοντα. Όλο αυτό, το να βλέπεις και να έρχεσαι πολύ κοντά σε συναισθήματα που τα βιώνεις στο έπακρο, σε φθείρουν μέσα σου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του διασώστη. Δεν μόνο η εκπαίδευσή του.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Πολύ. Κάποιος που ξεκινάει την εκπαίδευση, γιατί έχω μαθητές που όταν τους ρωτάω για πρώτη φορά «εσύ πως αποφάσισες να έρθεις εδώ; Έχει μπαμπά ή μαμά, στον περιβάλλον;» «όχι, απλά να βοηθάω κόσμο». Όταν όμως έρχεται μέσα και θα έρθει πρώτη φορά χωρίς να το ξέρει μέσα του, αν είναι δυνατός ή όχι, θα δυσκολευτεί. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε και συναδέλφους οι οποίοι έχουν καταντήσει -και συγνώμη για το ρήμα- να είναι ψυχιατρικά να παίρνουν φάρμακα, να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Υπάρχει στήριξη όμως από το ΕΚΑΒ ως προς αυτούς τους ανθρώπους; Στήριξη ψυχολογική.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Στήριξη με την έννοια του να υπάρχει δηλαδή ένα τμήμα με γιατρό, με ψυχολόγους, με ψυχοθεραπευτές, όχι. Όταν όμως εσύ θα φέρεις ένα επίσημο έγγραφο ότι έχεις ένα θέμα που δεν μπορείς να συνεχίσεις εκεί ναι, αναγκάζονται…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σήμερα τι συμβουλές θα έδινες σε κάποια γυναίκα που θα ήθελε να ακολουθήσει το παράδειγμά σου;
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Εγώ πάντα λέω είτε άνδρας είτε γυναίκα, αλλά επειδή είμαι γυναίκα, μη φοβάστε. Ακολουθείστε αυτό που λέει η καρδιά σας. Εμείς μέσα μας ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε. Αν αισθάνεσαι δυνατός θα το καταφέρεις και έξω. Αν δεν αισθάνεσαι και από μόνος σου βάζει τροχοπέδη στη σκέψη σου, στο συναίσθημά σου, δεν θα το καταφέρεις.
Οπότε πατάμε σταθερά στα πόδια μας, εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, είμαστε θετικοί σε οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί να εμφανιστεί και θα δεις στο τέλος ότι κερδισμένοι θα έχουμε να βγούμε από αυτό και όχι χαμένοι. Γιατί; Γιατί στο τέλος είμαστε εμείς με την απόφαση που έχουμε πάρει οι ίδιοι για εμάς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ θέλω να πω, για να κλείσουμε σιγά – σιγά, ότι θα μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω περισσότερες γυναίκες και να βγάζουν αυτή τη δυναμικότητα και την υπευθυνότητα, δηλαδή στα μάτια μου θα με ενθουσίαζε πιστεύω και θα μου έδινε κι εμένα ίσως θάρρος να κάνω άλλα πράγματα, ο καθένας στο δικό του περιβάλλον, που μπορεί λόγω φύλου να μην επιτρέπονται, ή να μην μας πιστεύουν. Οπότε σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για το παράδειγμα αυτό.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Εγώ ευχαριστώ και πραγματικά αυτό που προσπαθώ όταν βρίσκομαι κάπου και μου παίρνουν μια συνέντευξη, πάντα στο τέλος ο λόγος που βγαίνω και λέω όλα αυτά, είναι για να δείξω ότι αν θέλεις, μπορείς. Μόνο όταν δεν θέλεις, δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι. Δεν είναι να παρουσιάσω εμένα σα γυναίκα, είναι ότι εγώ όντας γυναίκα και κάνοντας ένα επάγγελμα το οποίο θεωρείται ανδροκρατούμενο, για να το κάνω εγώ και να υπάρχει έστω μία, μπορεί να υπάρξει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη. Αυτό θέλω να περάσω και αυτό είναι το νόημα όλων όσων κάνω. Όχι να φανώ εγώ, αλλά να φανούμε εμείς και να στηρίξουμε η μία την άλλη. Μπορούμε. Μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα κλείσουμε με αυτό το πολύ όμορφο μήνυμα. Νάσια μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Εγώ πάρα πολύ, ακόμη περισσότερο από εσένα που ήρθα εδώ, που τα είπαμε, που μου έκανες ερωτήσεις που έβγαλα πράγματα που ο κόσμος δεν τα ξέρει, ίσως και να μη μπορεί να τα φανταστεί. Που γνώρισα εσένα, που μιλάω για θετικό άνθρωπο και μιλάω για εμένα, όταν εσύ η ίδια είσαι ακόμη πιο θετική θεωρώ από εμένα και θα κλείσω με αυτό: αν το θέλουμε, μπορούμε.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μπορούμε.
Ν. ΓΚΟΥΒΕΡΟΥ: Ευχαριστώ.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και εγώ.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
