Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
Ρεβέκκα Γιαννοπούλου: «Έχω μια κυρία η οποία είχε δύο χρόνια να κάνει έρωτα με τον άντρα της, γιατί όταν έγινε όλη αυτή η ιστορία, δεν ήξερε και εκείνη πώς να επικοινωνήσει στον άντρα της ότι αισθανότανε μισή και χωρίς γυναικείο… κάτι. Εκείνος δεν ήθελε να τη στεναχωρήσει, οπότε δεν το συζητούσανε και καθόλου. Ήθελε να της πει ότι είναι όμορφη κι ότι δεν τον νοιάζει, αλλά δεν τολμούσε καν να αγγίξει το θέμα. Όταν όμως το θέμα από καρκίνο ή από γιατρό έγινε tattoo, ήταν ένα πιο safe zone να το μιλήσουν. Και σαν άντρας κιόλας, άρχισε να τη ρωτάει. Και “τι είναι το tattoo;”, και “πώς θα γίνει;”, και “δηλαδή σαν αυτό που έχω εγώ;”. Και εκεί δημιουργήθηκε μια κουβέντα και μια επικοινωνία μεταξύ τους. Ήρθε, έκανε το τατουάζ της. Όταν ήρθε σπίτι, το πρώτο πράγμα που της είπε με ενθουσιασμό είναι “να δω, να δω”. Εκείνη αισθάνθηκε αυτοπεποίθηση, ότι “α, να γδυθώ δηλαδή”. Που κρυβόταν δύο χρόνια. Και αφού το επεξεργαστήκανε και το είδανε και το χαρήκανε -είχε κάνει και κάτι λουλούδια η κοπέλα-, ε μετά από δύο χρόνια πρώτη φορά ξανακάνανε έρωτα».
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος. Άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητες που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: «Σήμερα έχω μαζί μου ένα κορίτσι υπέροχο. Είναι η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου, tattoo artist με εξειδίκευση στο ιατρικό tattoo, και θα μας πει περισσότερα για τον εαυτό της η ίδια. Καλώς όρισες, Ρεβέκκα».
Ρ.Γ.: «Καλώς σας βρήκα, παιδιά. Καλώς σε βρήκα, Ιωάννα μου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι μεγάλη χαρά μου δίνεις που θα μπορέσουμε να ανταλλάξουμε έτσι εγώ απ’ τη μεριά μου το πιο υπηρεσιακό ας πούμε και εσύ το πιο εμπειρικό. Γιατί αν κάποιος πραγματικά μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει “celebrate your scars”, είσαι εσύ».
Ι.Π.: «Ναι. Είναι… Είναι αλήθεια αυτό. Κι εγώ σιγά-σιγά μπορώ να πω ότι εξοικειώνομαι, ότι αγαπώ τις ουλές μου, γιατί είναι το σώμα μου και πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας και το σώμα μας».
Ρ.Γ.: «Έτσι».
Ι.Π.: «Να ξεκινήσουμε με αυτό που εγώ σε γνώρισα και ήρθαμε σε επαφή, με το “celebrate your scars”. Τι είναι αυτό; Για πες μας».
Ρ.Γ.: «Αυτό είναι μία πολύ όμορφη… έχει γίνει πια οργάνωση. Δεν ξέρω πώς να την πω. Να την πω σύλλογο; Να την πω μη κερδοσκοπική; Να την πω οργάνωση; Εμείς τη λέμε αγκαλιά αγάπης. Είμαστε λοιπόν μία ομάδα ανθρώπων που ξεκινήσαμε πριν από οκτώ χρόνια, όπου στην αρχή ήμουνα μόνη μου, μετά ήμασταν δύο, μετά ήμασταν τρεις, τώρα είμαστε δεκατρείς και όσο πάει και μεγαλώνουμε. Έχουμε σαν πυρήνα στην ιδέα της οργάνωσής μας να δημιουργούμε όμορφα συναισθήματα σε γυναίκες που έχουν περάσει καρκίνο του μαστού, για να μπορέσουμε να τις… να τις επανεντάξουμε. Δεν ξέρω αν λέγεται αυτή η λέξη στα ελληνικά».
Ι.Π.: «Μμμ, σωστά».
Ρ.Γ.: «Ε, σε… Σ’ αυτή την καινούργια ζωή που τους περιμένει, που είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που ζούσαν πριν τον καρκίνο. Και αυτό το κάνουμε μέσα από την… απ’ το τατουάζ της θηλής της, με τον… μ’ αυτό το ιατρικό τατουάζ που κάνουμε. Αλλά όπως μας αρέσει να λέμε όλοι, το ιατρικό τατουάζ της θηλής μιας γυναίκας που έχει περάσει καρκίνο του μαστού είναι λίγο αυτό το “μέσω Λαμίας σε πάω εκεί που θέλω εγώ”. Δηλαδή είναι το 10% της υπηρεσίας μας».
Ι.Π.: «Μμμ».
Ρ.Γ.: «Το 90% της υπηρεσίας μας είναι να την επαναφέρουμε στο κρεβάτι του άντρα της, να τη βοηθήσουμε να δεχτεί το ποτό που θέλει να την κεράσει ένας άντρας που ενδιαφέρεται».
Ι.Π.: «Χμμ».
Ρ.Γ.: «Να φορέσει το ντεκολτέ που έχει πετάξει στα σκουπίδια. Όλα αυτά. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε σ’ αυτά τα τρία ραντεβού. Και επειδή είναι ανά μήνα, έχουμε καταφέρει ένα μεγάλο ποσοστό. Κάτι έχουμε κάνει».
Ι.Π.: «Να εξηγήσουμε λίγο, γιατί η αλήθεια είναι ότι… Αν και πλέον γύρω μας όλο και κάποιον γνωρίζουμε που έχει περάσει καρκίνο του μαστού. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει πριν δω τη δουλειά σου ότι μία γυναίκα που περνάει καρκίνο του μαστού και πρέπει να κάνει μαστεκτομή, ότι χάνει τη θηλή της. Και πιθανόν να μην το έχει σκεφτεί και ο κόσμος που μας ακούει, έτσι; Οπότε σε έναν καρκίνο του μαστού, εάν πρέπει εν τέλει μία γυναίκα να κόψει το στήθος της για να σώσει τη ζωή της -και αυτό είναι το σωστό να κάνει γιατί η ζωή είναι πάνω απ’ όλα-, δυστυχώς ένα κομμάτι που χάνει είναι και αυτό της θηλής, το οποίο μπορεί να το ξαναποκτήσει με το tattoo μόνο. Δεν υπάρχει δηλαδή άλλη λύση ιατρική. Σωστά;».
Ρ.Γ.: «Πλέον οι γιατροί δεν το ρισκάρουν πια, αυτό έχω καταλάβει. Δηλαδή τα τελευταία χρόνια που έχει μπει το ιατρικό τατουάζ στη ζωή των γιατρών και ολοκληρώνουμε με κάποιον τρόπο τις επεμβάσεις τους, δεν ρισκάρουν να κρατήσουν μία θηλή η οποία μπορεί να έχει ένα τόσο δα μικρό κυτταράκι που ακόμα κρατάει έναν καρκίνο, και να πρέπει να ξανακάνουν επέμβαση, να ξανανοίξουν το στήθος. Γιατί κι εγώ δεν ήξερα πώς γινόταν αυτό με τη μαστεκτομή. Νόμιζα ότι το ανοίγανε σαν σαμπρέλα, βγάζαν το μέσα και το κλείνανε».
Ι.Π.: «Ναι».
Ρ.Γ.: «Δεν είναι έτσι όμως. Το παίρνουν όλο. Τομή πάνω, τομή κάτω και το ενώνουν. Οπότε μετά πρέπει να φουσκώσει αυτό. Για να φουσκώσει σημαίνει ότι τα ράμματα τραβάνε. Μετά πρέπει να ξανανοιχτεί, να μπει το ένθεμα και μετά πρέπει να ξανανοιχτεί, να μπει η θηλή. Κάποιοι γιατροί λοιπόν δεν το ρισκάρουν πλέον και μπορούν και κάνουν μία μικρή επέμβαση, η οποία πολλές φορές γίνεται και στο ιατρείο, όπου κάνουν κάτι -τώρα θα το πω πολύ χαζά-, σαν έναν μικρό κόμπο».
Ι.Π.: «Μμμ».
Ρ.Γ.: «Που δημιουργεί την αίσθηση με το χέρι, όταν περνάει κανείς πάνω από το στήθος, ότι υπάρχει εκεί ένα εξογκωματάκι που είναι η θηλή. Αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν το χρώμα».
Ι.Π.: «Α, μάλιστα. Μμμ».
Ρ.Γ.: «Εκεί ερχόμαστε εμείς -ή ακόμα και κάποιοι γιατροί το κάνουν κιόλας- και δίνουμε εκτός από το χρώμα, την καλλιτεχνική μας φύση, όπου κάνουμε και σκιές, κάνουμε και γυαλάδες, κι έτσι στο μάτι φαίνεται κάτι αληθινό».
Ι.Π.: «Και το αποτέλεσμα οφείλω να πω ότι είναι εντυπωσιακό. Δηλαδή εγώ που έχω δει φωτογραφίες, πραγματικά, στο μάτι τουλάχιστον, δεν καταλαβαίνεις διαφορά».
Ρ.Γ.: «Ναι, η αλήθεια είναι ότι πραγματικά κάποιες φορές κι εμείς μένουμε άναυδοι. Η γυναίκα όμως που το κοιτάει στον καθρέφτη, μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε μία κάμερα κάθε φορά, αλλά είναι τόσο προσωπική η στιγμή που κάποια πράγματα δεν είναι ούτε για να τραβάς φωτογραφία, ούτε για να τα τραβάς βίντεο. Είναι για να τα ζεις μόνο. Εκεί καταλαβαίνουμε τι γίνεται με μία απλή ζωγραφιά».
Ι.Π.: «Εσύ πώς έχεις καταλήξει ας πούμε να ασχοληθείς με αυτό; Έχεις διανύσει μία πορεία. Έχεις κάνει κάποιες σπουδές; Όταν… Αν θέλει κάποιος να το κάνει αυτό;».
Ρ.Γ.: «Εγώ έχω κάνει τρελή πορεία. Έχω ξεκινήσει ξενοδοχειακά στην Ελβετία, έχω δουλέψει δέκα χρόνια τηλεόραση, έχω φύγει από ‘κει, έχω δουλέψει πάλι σε ό, τι μπορείς να φανταστείς. Όμως ήμουνα πάντα καλλιτέχνης και, αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί μ’ αυτό, σε όποια δουλειά κι αν βρίσκεται, αν κάποτε μικρός ζωγράφιζε, μπορεί να το κάνει. Αυτό θέλει. Θέλει δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα για να κάνεις θηλές με ιατρικό τατουάζ. Θέλει να ξέρεις να ζωγραφίζεις, έστω και μικρός γιατί δεν το ξεχνάει αυτό το… ο εγκέφαλος και το σώμα. Και να έχεις πολύ, πολύ, πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση. Αυτά τα δύο. Εγώ θα σου μάθω όλα τα υπόλοιπα. Ή τέλος πάντων όποιος κάνει σεμινάρια tattoo».
Ι.Π.: «Οπότε αν κάποια γυναίκα δυσκολεύεται οικονομικά, έχεις δώσει εσύ τη λύση… και είναι ποια;».
Ρ.Γ.: «Η αλήθεια είναι ότι είναι γενικότερα… Το σπορ του τατουάζ είναι πολύ ακριβό. Είναι πολύ ακριβά τα υλικά, τα… οι βελόνες, όλα αυτά. Οπότε είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να το έχουμε όλον τον χρόνο. Αν και αυτός είναι ο σκοπός μας, να είναι πλέον δωρεάν σε όλες πάντα και να έρχεται σαν δώρο, σαν κερασάκι στην τούρτα στο τέλος των επεμβάσεων. Αυτό το κάνουμε με δύο δρόμους. Ο πρώτος δρόμος, που είναι ο πιο άμεσος, είναι μία φορά τον χρόνο τουλάχιστον μαζευόμαστε όσοι θέλουμε και μπορούμε σαν εθελοντές και το κάνουμε δώρο, συνήθως τον Οκτώβρη που είναι ο μήνας κατά του καρκίνου του μαστού, σε όσες το χρειάζονται. Ο δεύτερος τρόπος είναι να μαθαίνουμε όσους περισσότερους μπορούμε, γιατί αν γίνουμε πολλοί, θα πέσει και η τιμή και κάποια στιγμή, μία μέρα δωρεάν εγώ, μία μέρα δωρεάν εσύ, θα ‘ναι όλον τον χρόνο».
Ι.Π.: «Οπότε εσύ δωρεάν το κάνεις κάθε χρόνο. Ορίζεται μία μέρα… η οποία συνήθως περίπου πότε είναι;».
Ρ.Γ.: «Μέχρι τώρα ήτανε 25 Οκτωβρίου. Φέτος επειδή γίναμε πολλοί και είμαστε σε περισσότερα σημεία -στα Γιάννενα, στην Κύπρο και στην Αθήνα-, το φέραμε λίγο πιο πριν και είναι στις 16. Άρα 15 Οκτωβρίου έχουμε ένα ενημερωτικό συνέδριο που δίνει λύσεις για θέματα που έχουν να κάνουν με το στρες και τι αντίκτυπο έχουνε σε εμάς, κυρίως βέβαια αφιερωμένο στον καρκίνο του μαστού. Τις 16, που είναι Κυριακή, έχουμε την ημέρα δωρεάν αναδόμησης θηλής, όπου μπορούν οι γυναίκες που έχουν περάσει καρκίνο του μαστού να κάνουν και τα φρύδια τους τατουάζ δωρεάν εκείνη τη μέρα. Έχουμε διάφορα. Είναι γιορτή, έχουμε μουσική, έχουμε καφέ, ο καθένας… Οι προηγούμενες γυναίκες που ήταν πέρυσι, έρχονται φέτος και κάθε χρόνο ξανάρχονται».
Ι.Π.: «Τι ωραία».
Ρ.Γ.: «Οπότε βοηθάει η μία την άλλη κιόλας».
Ι.Π.: «Μμμ».
Ρ.Γ.: «Και μετά γίνεται αυτό ξανά στις 22 Οκτωβρίου στη Λευκωσία της Κύπρου και στις 29 Οκτωβρίου στα Γιάννενα».
Ι.Π.: «Οπότε όσοι θέλουν να το γκουγκλάρουν και να το ψάξουνε, πληκτρολογούν celebrate your scars και ενημερώνονται».
Ρ.Γ.: «Ακριβώς».
Ι.Π.: «Και η ανταπόκριση των γυναικών ποια είναι;».
Ρ.Γ.: «Την πρώτη χρονιά λοιπόν που δεν ήξερε κανείς ότι θα μπορούσε μια βελόνα να ακουμπήσει ένα στήθος που έχει περάσει όλα αυτά, ήρθε μία, κι ήρθε κι άλλη μία να δει μπας και».
Ι.Π.: «Ααα».
Ρ.Γ.: «Ναι, ναι, ήταν πολύ περίεργο γιατί καθόμασταν όλη μέρα έτσι, ένα οχτάωρο καθόμασταν σε μια καρέκλα σαν να πουλάμε κάτι, λεμονάδες, ξέρεις, στην Αμερική, “ένα ευρώ, παιδιά, ελάτε”. Ε, τη δεύτερη χρονιά όμως που οργανωθήκαμε λίγο παραπάνω, ουσιαστικά ενημέρωση ήθελε».
Ι.Π.: «Ναι».
Ρ.Γ.: «Ε… Τώρα έχουμε καταλήξει στην Αθήνα. Πέρυσι ήμασταν 34, συν κάποιες που ήρθαν χωρίς ραντεβού, οπότε μπορεί να ‘μασταν και 40 να σου πω την αλήθεια. Στην Κύπρο περίπου είμαστε στις 20. Στα Γιάννενα, επειδή μαζεύεται περισσότερος κόσμος από τα γύρω χωριά, είμαστε περίπου σαν την Αθήνα, εκεί στις 40 γυναίκες».
Ι.Π.: «Εντάξει, είναι μεγάλοι οι αριθμοί που μου λες».
Ρ.Γ.: «Είναι μεγάλοι οι αριθμοί. Βέβαια χαιρόμαστε αν δεν είναι τόσο μεγάλοι».
Ι.Π.: «Προφανώς».
Ρ.Γ.: «Αλλά και χαιρόμαστε και να εξυπηρετήσουμε και τον κόσμο όσο μπορούμε περισσότερο».
Ι.Π.: «Έχεις έτσι υπ’ όψιν σου, αν σε ρωτήσω, μια περίπτωση που σου έχει μείνει και σε συγκινεί κάθε φορά που το σκέφτεσαι;».
Ρ.Γ.: «Εκείνη τη μέρα είμαστε όλοι με χαρτομάντιλα και ξαφνικά εκεί που κυκλοφορούμε στον χώρο, βλέπεις έναν συνάδελφο να φεύγει έτσι με το βλέμμα χαμηλωμένο και, ξέρεις, πάει σε μια γωνιά να κρυφτεί να κλάψει. Έχουμε πάρα πολλές τέτοιες ιστορίες. Μία που άκουσα τώρα πρόσφατα από έναν φίλο και μες στην ομάδα μας, η πρώτη κοπέλα που έκανε, όταν μπήκε μέσα αφού μας είπαν… Μας λένε όλες την ιστορία τους βέβαια, έχουν την ανάγκη και να την πούνε, αλλά και τη χρειαζόμαστε για να ξέρουμε και ιατρικά πώς πρέπει να λειτουργήσουμε. Του έλεγε ότι από την ώρα που έβγαλε το στήθος της, κάθε μέρα και κάθε τρεις και λίγο ζωγράφιζε τις θηλές της με τα μολύβια του μακιγιάζ».
Ι.Π.: «Ωωω».
Ρ.Γ.: «Έμπαινε μπάνιο; Μαζί με τη ζωγραφιά».
Ι.Π.: «Ναι».
Ρ.Γ.: «Έφευγε αυτό. Ξανάβγαινε; Ξανά πάλι. Τις ζωγράφιζε. Κακήν κακώς εντωμεταξύ, αλλά δεν το άντεχε με τίποτα. Έχω άλλη μία ιστορία όπου ένα μωρό παιδί θήλαζε τη μαμά του με ένα στήθος και όταν είδε τη γιαγιά με δύο πανικοβλήθηκε. Σου λέει: “Τι έγινε; Δεν είναι όλες οι γυναίκες με ένα στήθος;”. Έχω μία κυρία η οποία είχε δύο χρόνια να κάνει έρωτα με τον άντρα της, γιατί όταν έγινε όλη αυτή η ιστορία, δεν ήξερε και εκείνη πώς να επικοινωνήσει στον άντρα της ότι αισθανότανε μισή και χωρίς γυναικείο… κάτι. Εκείνος δεν ήθελε να τη στεναχωρήσει, οπότε δεν το συζητούσανε και καθόλου. Ήθελε να της πει ότι είναι όμορφη κι ότι δεν τον νοιάζει, αλλά δεν τολμούσε καν να αγγίξει το θέμα. Όταν όμως το θέμα από καρκίνο ή από γιατρό έγινε tattoo, ήταν ένα πιο safe zone να το μιλήσουν. Και σαν άντρας κιόλας, άρχισε να τη ρωτάει. Και “τι είναι το tattoo;”, και “πώς θα γίνει;”, και “δηλαδή σαν αυτό που έχω εγώ;”. Και εκεί δημιουργήθηκε μια κουβέντα και μια επικοινωνία μεταξύ τους. Ήρθε, έκανε το τατουάζ της. Όταν ήρθε σπίτι, το πρώτο πράγμα που της είπε με ενθουσιασμό είναι “να δω, να δω”. Εκείνη αισθάνθηκε αυτοπεποίθηση, ότι “α, να γδυθώ δηλαδή”. Που κρυβόταν δύο χρόνια. Και αφού το επεξεργαστήκανε και το είδανε και το χαρήκανε -είχε κάνει και κάτι λουλούδια η κοπέλα-, ε μετά από δύο χρόνια πρώτη φορά ξανακάνανε έρωτα».
Ι.Π.: «Πω, φοβερό».
Ρ.Γ.: «Δεν φαντάζεσαι πόσες ιστορίες τέτοιες έχω να σου πω».
Ι.Π.: «Εντάξει, το σίγουρο είναι ότι δεν είναι εύκολο για κανέναν. Ούτε για τις γυναίκες, ούτε και για τους συντρόφους των γυναικών. Αλλά με εκπαίδευση νομίζω να επικοινωνούμε τα συναισθήματά μας, να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από την εικόνα».
Ρ.Γ.: «Εγώ νομίζω ότι δεν υπάρχει εικόνα. Γιατί ένας άνθρωπος θέλει τη χοντρή, ένας άνθρωπος θέλει την κοντή».
Ι.Π.: «Μμμ».
Ρ.Γ.: «Δηλαδή ένας άνθρωπος θέλει την ξανθιά, ένας άνθρωπος θέλει τη μελαχρινή, και οι γυναίκες αντίστοιχα. Τι σημαίνει, αλήθεια; Εντάξει, θα τη δούμε την όμορφη, οκ, μετά από λίγο θα ρωτήσουμε και πέντε πράγματα».
Ι.Π.: «Ναι».
Ρ.Γ.: «Ο άνθρωπος είναι η προσωπικότητά του και η αύρα του. Η αύρα του είναι το πιο σημαντικό. Βέβαια, όταν το χάνεις ξαφνικά και είσαι έξω απ’ τον χορό, ε εύκολα μιλάς. Όταν το ζεις είναι μετά που αρχίζεις και… Γι’ αυτό γίνεται αυτό το συνέδριο μία μέρα νωρίτερα. Γιατί έχουμε άντρες που μιλάνε και λένε πως γνωρίσαν τις γυναίκες τους κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών. Έχουμε μια ιστορία μιας γυναίκας η οποία πήγαινε να περπατάει κάθε μέρα πριν πάει στη δουλειά της γιατί της κάνανε μπούλινγκ, θέλαν να τη διώξουν γιατί ήταν συνέχεια άρρωστη. Δεν ήξεραν τι είχε».
Ι.Π.: «Μμμ».
Ρ.Γ.: «Αλλά εκείνη έκανε χημειοθεραπείες, δεν μπορούσε να πάει για δουλειά. Και της έκαναν έναν πόλεμο φοβερό. Και πήγαινε κάθε πρωί στη θάλασσα να πάρει μια μεγάλη ανάσα, να μπορέσει να βρει το κουράγιο να πάει στη δουλειά της. Και εκεί υπήρχε ένας κύριος που περπατούσε επίσης, που απ’ το “καλημέρα” στο “καλημέρα” άρχισε να λέει και “τι κάνεις;”, άρχισε να λέει “μήπως να τα λέγαμε;”. Αυτή όμως με το που τον είδε, του λέει “άκου να δεις, φίλε”. Τρίτο ραντεβού τώρα… “Άκου να δεις, φίλε” του λέει, “εγώ περνάω καρκίνο του μαστού αυτή τη στιγμή, δεν είμαι γυναίκα, δεν είμαι τίποτα, άσε με, πήγαινε βρες μια γυναίκα να κάνεις μια οικογένεια”. Και ο τύπος έμεινε παγωτό εκείνη τη μέρα, αλλά την επόμενη μέρα της λέει “άκου να δεις”».
Ι.Π.: «Σωστός».
Ρ.Γ.: «”Και τι με νοιάζει εμένα τι περνάς; Εγώ θέλω να πιούμε έναν καφέ”».
Ι.Π.: «Ωραίος».
Ρ.Γ.: «Και σήμερα είναι παντρεμένοι με παιδί. Και το κοριτσάκι αυτό έχει αφαιρέσει τις ωοθήκες της, αφαιρέσει το στήθος της, υιοθετήσαν το παιδάκι τους και είναι τρισευτυχισμένοι».
Ι.Π.: «Τι υπέροχο!».
Ρ.Γ.: «Κι όταν ξανάρθε ο καρκίνος στη ζωή της, γιατί έπειτα αφαίρεσε τις ωοθήκες της, και του είπε “καλά ήτανε μέχρι τώρα η σχεσούλα μας, τώρα πρέπει να χωρίσουμε όμως γιατί εγώ έχω ξανά” και της είπε “όχι, αγάπη μου, τώρα πρέπει να παντρευτούμε”».
Ι.Π.: «Πω, ανατρίχιασα!».
Ρ.Γ.: «Άσε με, άσε με. Άσε με. Γι’ αυτό σου λέω. Κλαίω συνέχεια, κλαίω συνέχεια».
Ι.Π.: «Ας περάσουμε στο δικό μου θέμα, γιατί τι, τζάμπα σ’ έφερα εδώ πέρα; Θέλω να… Θέλω λίγο να με εξετάσεις. Πες μου, τι πιστεύεις για τη δική μου εμφάνιση και τι θα μπορούσε το ιατρικό τατουάζ να κάνει πάνω μου; Να… Σε τι θα μπορούσε να με βοηθήσει;».
Ρ.Γ.: «Νομίζω πρέπει να ξεχωρίσουμε το ιατρικό τατουάζ απ’ το κανονικό τατουάζ ή απ’ το μόνιμο μακιγιάζ. Αυτός ο ιατρικός -και καλά τάχα μου- όρος είναι τελείως μαρκετινίστικος, γιατί δεν είμαστε γιατροί, δεν θεραπεύουμε τίποτα. Απλά έχουμε μία μεγαλύτερη γνώση του δέρματος και των ουλών και των καψιμάτων και όλα αυτά».
Ι.Π.: «Να πω, επειδή ξέρω από μένα, ότι επειδή κι εγώ έχω σκεφτεί να κάνω τατουάζ και θα το συζητήσουμε μετά, αλλά το δέρμα είναι διαφορετικό. Είναι πιο λεπτό, έχει μικρότερη αντοχή, μπορεί να μην συγκρατεί το ίδιο το χρώμα, να απλώνει. Έχει διαφορετική υπόσταση, όπως και να το κάνεις».
Ρ.Γ.: «Έτσι ακριβώς. Κυρίως ποτίζει. Αυτό είναι το πρόβλημα. Συγκρατεί, αλλά δεν θέλουμε να συγκρατεί τόσο. Είναι… Δεν μ’ αρέσει αυτή η λέξη, αλλά τι να κάνουμε; Θα την πούμε όπως είναι. Είναι νεκρός ιστός, που σημαίνει ότι είναι ένα χωράφι που δεν ποτίζεται πια. Άρα δεν παίρνει βιταμίνες, δεν παίρνει τροφή, δεν παίρνει τίποτα και αρχίζει και κάνει “κρακ, κρακ, κρακ, κρακ”. Με το που θα του βάλεις μία σταγόνα μελανιού, θα την πιει και θα την πάει όπου μπορεί».
Ι.Π.: «Οπότε εσύ ενθαρρύνεις, σε μένα ας πούμε που έχω πολλές ουλές πάνω μου, ας πούμε στο χέρι μου, θα ήταν το αποτέλεσμα πιο όμορφο πιστεύεις αν κάλυπτα τις ουλές με ένα τατού ή θα μου έλεγες να μείνω με τις ουλίτσες μου;».
Ρ.Γ.: «Μιλάς τώρα σε έναν άνθρωπο ο οποίος αγαπάει ουλές και αγαπάει και μεγάλες, στραβές μύτες. Οπότε όποτε μου λένε “να πάω να φτιάξω τη μύτη μου;”… Μα είσαι με τα καλά σου; Τι θα ‘χεις; Μια μύτη σαν όλους τους άλλους;. Δηλαδή “να καλύψω την ουλή μου;”. Μα πας καλά; Τι θα ‘χεις; Ένα χέρι σαν όλους τους άλλους; Τουλάχιστον εδώ άμα κλειστούμε σε ένα ασανσέρ, βρε αδερφέ, θα ‘χουμε και πέντε πράγματα να πούμε».
Ι.Π.: «Ναι».
Ρ.Γ.: «Αν είμαστε τίποτα νορμάλ, θα βαρεθούμε. Θα πιάνουμε τα κινητά μας, αν πιάνουν, και δεν θα μιλήσουμε. Οπότε όχι, εγώ δεν θα κάλυπτα καμία ουλή. Θα τις άφηνα και θα τις έδειχνα κιόλας. Θα τις εξέθετα στον κόσμο, τελείως όμως. Έχω κάνει κι εγώ ας πούμε ανόρθωση στήθους, είχα πολύ μεγάλο και ήταν πολύ δυσάρεστο, και δεν θα κάνω τις θηλές μου, δεν θα τις ζωγραφίσω. Δεν με νοιάζει. Πέρασε ο πόνος στην πλάτη μου, δεν με νοιάζει κάτι άλλο. Θες να το δεις, αγόρι μου; Πάρα πολύ ωραία, θα σ’ το προσφέρω. Δεν θες; Υπάρχουν κι άλλες. Οπότε ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι αν μας ευχαριστεί κάτι. Γιατί κοριτσάκια είμαστε, θέλουμε το κόκκινο το φόρεμα, το πράσινο το φόρεμα, το κίτρινο το φόρεμα. Αν μας ευχαριστεί κάτι, εννοείται ότι μπορούμε να κάνουμε τατουάζ πάνω σε ουλές. Θα κοιτάξουμε τι ουλή είναι αυτή, τι τατουάζ μπορεί να πάει πάνω. Μπορεί να ‘ναι λίγο μεγαλύτερο απ’ αυτό που φαντάζεσαι, να μην το κάνουμε. Μπορεί να είναι λίγο πιο σκούρο απ’ αυτό που φαντάζεσαι, να μην το κάνουμε. Δηλαδή ο καθένας απλώνει την πραμάτεια του και διαλέγουμε μετά τι είναι αυτό που θα μας ευχαριστήσει περισσότερο. Και στα φρύδια, αν τα κάνουμε, θα είναι για να γλιτώσεις χρόνο από το μολύβι».
Ι.Π.: «Ναι, ακριβώς, ναι».
Ρ.Γ.: «Αυτό. Και συνήθως σε δέρματα που έχουν ταλαιπωρηθεί ή σε επιδερμίδες που είναι πολύ πορώδεις, κάνουμε ένα είδος σκιάς. Είναι μια καινούργια τεχνική, πολύ, πολύ, πολύ επιφανειακή, που χαϊδεύει το δέρμα πραγματικά και αφήνει το μελάνι με πολύ, πολύ απαλό τρόπο. Όπου εκεί μπορούμε να κάνουμε… να ζωγραφίσουμε αυτά που θέλουμε στο σχήμα που θέλουμε και να είναι και όμορφο, να είναι… Να σχηματιστεί ένα σωστό σχήμα, αλλά να είναι όμορφο και στην όψη. Να ‘χει ένα ωραίο γλυκό χρώμα, να ταιριάξει και με το υπόλοιπο πρόσωπο».
Ι.Π.: «Μάλιστα. Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Θα κλείσουμε τώρα γιατί εγώ έχω πάρα πολλές απορίες για μένα οπότε πάμε να τις συζητήσουμε off the record».
Ρ.Γ.: «Οκ».
Ι.Π.: «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτά που μας εξήγησες, σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ για την ημέρα αυτή που προσφέρεις δωρεάν τις υπηρεσίες σου. Είμαι σίγουρη ότι πάρα πολλές γυναίκες το χρειάζονται και εύχομαι να παραδειγματίζονται και άλλοι άνθρωποι».
Ρ.Γ.: «Κι εγώ σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δίνεις τη δυνατότητα να τις ενημερώσω. Γιατί αυτό που κάνουμε, ό, τι κάνουμε, όπως το κάνουμε, είναι για να μπορέσουμε να ενημερώσουμε όσες περισσότερες να μπορέσουνε να έρθουν να το κάνουν αυτό δωρεάν, να το δουν αλλιώς».
Ι.Π.: «Είσαι υπέροχη. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ».
Ρ.Γ.: «Εγώ ευχαριστώ».
Χαμογέλα και άλλαξε την ιστορία σου. Μαθήματα ζωής και ιστορίες ανθρώπων που φανερώνουν τη δύναμη που έχουμε μέσα μας. Έμπνευση για μία κοινωνία συμπεριληπτική, υποστηρικτική, που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και το πάθος για τη ζωή. Δίπλα στους ανθρώπους αυτούς η MSD.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
