Ο Ρίτσαρντ Όσμαν δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα, ούτε και το επιχείρησε: για τη συγγραφή της «Λέσχης Φόνων της Πέμπτης» δανείστηκε τα καλύτερα υλικά από τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα, και τα συνόδευσε με αιχμηρά κοινωνικά σχόλια και μπόλικο βρετανικό χιούμορ. Με γνώση και επιτηδειότητα, με κοφτή γλώσσα και οικονομία στις περιγραφές, έστησε ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που κινείται με την ακρίβεια ελβετικού ρολογιού. Οι ανατροπές διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά τίποτε δεν είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όλα, ακόμη και τα πιο αναπάντεχα γεγονότα, συμβαίνουν με φυσικότητα, στον καλύτερο δυνατό κόσμο: αυτόν της όμορφης αγγλικής εξοχής. Δεν θες να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου, κι όταν το τελειώσεις, απλώς αναρωτιέσαι πότε άραγε θα έρθει στα χέρια σου η συνέχεια. Η Γωγώ Μπρέμπου διαβάζει ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα.