Ο Κωνσταντίνος Ράικος στο podcast της Ιωάννας στο pod.gr
(Σήμα) Ιωάννα Παλιοσπύρου
Δύναμη, μαχητικότητα, πάθος, άνθρωποι που στις ανατροπές της ζωής απαντούν με θέληση, αισιοδοξία και χαμόγελο. Προσωπικότητα που εμπνέουν και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Είμαι η Ιωάννα Παλιοσπύρου και σ’ αυτό το podcast φιλοξενώ πρόσωπα, που γράφουν τη δική τους δυνατή αφήγηση ζωής.
Ιωάννα Παλιοσπύρου: Ο σημερινός μου καλεσμένος είναι ένα φωτεινό παράδειγμα, για το πώς μια μεγάλη περιπέτεια με τον καρκίνο μπορεί όχι μόνο να μην είναι εμπόδιο, αλλά να δώσει και ώθηση για μια επιτυχημένη καριέρα και μια ζωή με στόχους και όνειρα.
Μαζί μου είναι ο Κωνσταντίνος Ράικος, της γενιάς των 30-something. Καλώς όρισες Κωνσταντίνε μου.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Καλώς σας βρήκα Ιωάννα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Είμαστε κατά κάποιον τρόπο συνάδελφοι θα έλεγα εγώ, γιατί κι εγώ έχω σπουδάσει Οικονομικά, Πανεπιστήμιο Πειραιά…
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Το εξάσκησες;
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όσο πρόλαβα. Μέχρι και πριν την επίθεση εργαζόμουν σε Οικονομικά Τμήματα εταιρειών οπότε γνωρίζω από Οικονομικά, αρκετά καλά.
Αυτά που θα ήθελα να συζητήσουμε σήμερα, είναι η μάχη που έδωσες για τον καρκίνο, έκανες έναν αυτοπεριορισμό στον εαυτό σου για κάποιους μήνες και παράλληλα δημιούργησες και μια δυναμική startup. Αρχικά θέλω να ξεκινήσουμε από τη στιγμή της διάγνωσης και πώς αποφάσισες να κάνεις τον αυτοπεριορισμό.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Η διάγνωση δεν ήταν εύκολη, γιατί έκαναν λάθος διάγνωση. Για 4 μήνες περίπου νόμιζα ότι έχω απόστημα, ενώ στην πραγματικότητα είχα καρκίνο στον όρχι με μετάσταση στους λεμφαδένες. Και μεγάλα νοσοκομεία δεν έβρισκαν τι έχω. Είχα περίπου 4-5 μήνες πυρετό συνεχόμενα, που είναι μια σημαντική ένδειξη για τον καρκίνο.
Η εταιρεία υπήρχε από πριν, είχε ξεκινήσει από το 2011, αυτό που άλλαξε ήταν το mindset. Δηλαδή άλλαξα τον τρόπο που σκεφτόμουν, γιατί περιορίστηκε ο χρόνος που είχα. Είχα μάθει να δουλεύω πάρα πολλές ώρες, μπορεί να δούλευα 15-16 ώρες την ημέρα και μετά αναγκάστηκα να μάθω να δουλεύω λίγο πιο έξυπνα. Οπότε βελτίωσα τους χρόνους μου και εκεί μέσα απ’ αυτή τη βελτίωση γεννήθηκαν οι ιδέες της αυτοματοποίησης, της τεχνολογίας, για να καταφέρω στο σύνολο της εταιρείας να πετύχει αυτή την εξέλιξη.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πριν φτάσουμε στο θέμα της εταιρείας, γιατί έπρεπε να μείνεις απομονωμένος για κάποιους μήνες; Νομίζω για 10 μήνες;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Έμεινα ουσιαστικά γιατί έκανα χημειοθεραπείες, δεν ήμουν απομονωμένος με την έννοια ότι έμενα όλες τις μέρες του μήνα μέσα. Έκανα μια εβδομάδα χημειοθεραπείες, έβγαινα για δυο τρεις αλλά οι παρενέργειες δε σε άφηναν να βγεις και το ανοσοποιητικό μου δεν ήταν σε καλή κατάσταση οπότε πρόσεχα λίγο τις επαφές μου.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτοί οι μήνες για σένα πέρασαν αργά, βασανιστικά; Ήταν δύσκολοι;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Υπήρχαν δύσκολες μέρες, προφανώς, ποτέ δεν πίστεψα ότι είναι κάτι που απλά θα περάσει, ούτε πίστεψα βέβαια ότι αυτό θα με γονατίσει. Πίστεψα απ’ την αρχή ότι έχω 50% πιθανότητες να πεθάνω και 50% πιθανότητες να ζήσω. Έτσι το βίωσα. Μ’ αρέσει να βιώνω τα πράγματα λίγο στην αλήθεια τους.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αυτό στο είπαν οι γιατροί;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Όχι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Α, έτσι το βίωσες εσύ. Οι γιατροί τι σου είπαν, ότι είναι ιάσιμο;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, ήταν ιάσιμο, είχα 80% πιθανότητες ίασης. Είναι καρκίνος στον όρχι, που είναι ιάσιμος, ανάλογα το στάδιο που το βρίσκεις, μειώνονται οι πιθανότητες. Αλλά γενικά είναι ένας καρκίνος ο οποίος αντιμετωπίζεται από το 1975 περίπου. Ανάλογα το στάδιο που το έχεις, μειώνονται οι πιθανότητες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το 20% πιθανότητα να πεθάνεις είναι λίγο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι βέβαια.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Είναι πολύ μεγάλο θα έλεγα. Αν θυμάσαι, τον ίδιο καρκίνο είχε ο ποδηλάτης, ο Άρμστρονγκ, με τα βραχιολάκια τα κίτρινα, θυμάσαι;
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, το θυμάμαι.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Αυτός το είχε στο 4ο στάδιο. Η ροή που ακολουθεί ο καρκίνος του όρχεως είναι όρχις, λεμφαδένες, πνεύμονας και εγκέφαλος.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μέσα σ’ αυτούς τους μήνες τι ήταν αυτό που σου έδινε κουράγιο, που μπορεί να το σκεφτόσουν και να έκανες υπομονή και να ήλπιζες ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ουσιαστικά αντιμετώπισα την κατάσταση, σκέψου έναν ποταμό, δηλαδή το άφησα να ρέει. Δεν ένιωσα ποτέ ότι θα κερδίσω τον καρκίνο, ποτέ δεν είπα ότι θα παλέψω με τον καρκίνο κι εγώ θα τον κερδίσω και θα κάνω…. ξέρεις, πίστεψα ότι είναι κάτι που γεννιέται από τον εαυτό μου, γιατί είναι αυτοάνοσο ο καρκίνος οπότε είναι λίγο δύσκολο να χτυπήσεις τον εαυτό σου. Το βίωσα δηλαδή, σκέψου το σα μια ροή, σήμερα ήμουν καλά, αύριο μπορεί να μην ήμουν καλά, δεν έκανα τον ήρωα. Μπορεί να έκανα εμετούς, μπορεί να είχα οποιαδήποτε παρενέργεια έχει μια χημειοθεραπεία. Το βίωνα έτσι, κατάλαβες; Δηλαδή δεχόμουν ουσιαστικά αυτό που μου συνέβαινε.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Νομίζω ότι σ’ αυτή τη φάση όταν βρίσκεται κάποιος, λέει ότι «εγώ το πρωί που θα ξυπνήσω θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για τον εαυτό μου, θα χρησιμοποιήσω τα όπλα που έχω, είτε είναι φάρμακα είτε είναι κάποιο βιβλίο, ψυχοθεραπείας, δεν ξέρω.. Εσύ έκανες ψυχοθεραπεία;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δεν έκανα, αλλά διαβάζω αρκετά, μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ να σου πω την αλήθεια γενικώς η ελληνική παιδεία και η ελληνική φιλοσοφία για τον τρόπο σκέψης, για την αποδοχή της αλήθειας, σ’ αυτά τα κομμάτια μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ η ελληνική φιλοσοφία όπως είπα.
Είχα κάνει έναν προγραμματισμό, σκέψου ότι μου έλεγε η γιατρός μου «εντάξει, τώρα θα σκέφτεσαι συνέχεια τον καρκίνο, θα σκέφτεσαι όλη μέρα». Εγώ δεν το σκεφτόμουν όλη μέρα, το σκεφτόμουν 8 με 10 το πρωί. Οτιδήποτε συνέβαινε την υπόλοιπη ημέρα και ερχόταν η σκέψη αυτή η αρνητική ρε παιδί μου, ότι, τι πρόβλημα έχω; Έχω καρκίνο στον όρχι, άρα μπορεί να μην έχω στύση. Γιατί ήμουν ένας άντρας 30 χρόνων, 31, είναι ένα θέμα το οποίο με προβλημάτιζε.
Οτιδήποτε και αν σκεφτόμουν μέσα στη μέρα έλεγα «γράψ’ το σε μια λίστα και 8 με 10 το πρωί θα το σκεφτείς».
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αλήθεια;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, έκανα αυτό το πράγμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να περιορίσεις τη σκέψη σου.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δεν την περιόριζα, σκέψου το λίγο, ουσιαστικά προγραμμάτιζα, όλη τη μέρα μάζευα τα δεδομένα, ό,τι μ’ ενοχλούσε, ό,τι σκοτεινό κι αν ήταν αυτό που μ’ ενοχλούσε, μάζευα τα δεδομένα και το πρωί τ’ ανέλυα, τα σκεφτόμουν, φοβόμουν, χαιρόμουν, οτιδήποτε τέλος πάντων μου προκαλούσε αυτό το πράγμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το λέω από την άποψη γιατί ξέρεις, τα συναισθήματα είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα κάποιος να τα ελέγξει. Οπότε αυτό που μου λες, μου φαντάζει πολύ δύσκολο, να είσαι με on-off των συναισθημάτων. Αυτοπειθαρχία χρειάζεται για να το κάνεις αυτό;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι και ότι ζούσα έτσι, δηλαδή δούλευα, δεν σταμάτησα δηλαδή τη ζωή μου. Οπότε πέρναγε η μέρα. Κι όταν είχα φτιάξει αυτό το μοτίβο, 8 με 10, κάποια στιγμή μετά από έναν δυο μήνες είχε αρχίσει να λειτουργήσει, ότι 8 με 10 θα το σκεφτώ. Όντως το σκεφτόμουν, φαντάσου, έχω γράψει και κάποια ποιήματα πάνω σ’ εκείνη τη φάση, 8 με 10. Πολύ σκληρά. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν το σκεφτόμουν, ότι δε μ’ ενοχλούσε, δε με στενοχωρούσε. Απλά το περιόρισα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εκτός από αυτά που μου περιγράφεις, τι άλλα χαρακτηριστικά πιστεύεις ότι ήταν αυτά που σε βοήθησαν να διαχειριστείς την κατάσταση;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Θα σου πω κάτι το οποίο δεν το δέχονται οι γιατροί. Εγώ γενικώς πιστεύω στο “don’t trust verify”. Δηλαδή άκουσα πράγματα, μου έλεγαν οι γιατροί πράγματα κι εγώ προσπαθούσα να τα επαληθεύω. Πιστεύω πάρα πολύ στην επαλήθευση. Οπότε εγώ έψαχνα, είχα το σθένος να ψάξω. Δε φοβόμουν να ψάξω ή να ρωτήσω άλλο γιατρό γι’ αυτό που μου συμβαίνει. Γιατί, φαντάσου ότι πέρασα μέχρι να μάθω τέλος πάντων τι έχω, έκανα το πρώτο χειρουργείο στον όρχι, ξεκίνησα χημειοθεραπείες, μετά έκανα ένα χειρουργείο, γιατί είχα ένα νεόπλασμα οπότε έπρεπε ν’ αφαιρεθεί το νεόπλασμα στην κοιλιά και οι λεμφαδένες.
Το χειρουργείο αυτό το έκανα στη Λάρισα, είναι ένας Αμερικάνος γιατρός ο οποίος έρχεται και χειρουργεί δωρεάν παιδιά στην Ελλάδα, εξειδικεύεται σε αυτό τον καθαρισμό των λεμφαδένων..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και το κάνει δωρεάν και έρχεται…
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δωρεάν, έρχεται κάθε τρεις μήνες και χειρουργεί δωρεάν παιδιά που περνάνε αυτή την κατάσταση, στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας. Ο Λουίς Πίστερς είναι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι δεν το γνωρίζω, είναι πολύ χρήσιμο που το αναφέρεις.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Φαντάσου ότι ο ογκολόγος μου είπε ότι «δε θα χειρουργηθείς πουθενά αν δεν έρθει ο Πίστερς εδώ, θα πας εσύ εκεί». Οπότε μόλις τελείωσα και το χειρουργείο στη Λάρισα, έκανα τις πρώτες μου εξετάσεις, έτσι ώστε να δούμε ότι είμαι καθαρός για να τελειώσω. Κι εκεί φάνηκε πάλι κάτι σαν υποτροπή σκέψου και ξεκίνησα ξανά τις χημειοθεραπείες. Το πιο δύσκολο νομίζω πράγματα ήταν η στιγμή που ξεκίνησα ξανά, ενώ πίστευα ότι έχω τελειώσει. Ήταν σκληρό, έπρεπε να ξαναμπείς στην ίδια διαδικασία, να σου ξαναπέσουν τα μαλλιά, να περάσεις πάλι τα ίδια, ξέρεις..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ξέρω, ναι. Η αλήθεια είναι ότι για όλους εμάς που έχουμε περάσει από μια τέτοια διαδικασία και αλλάζει η εμφάνισή μας, μπορεί να χάσουμε τα μαλλιά μας, και άλλα πράγματα εξωτερικά, αντιμετωπίζουμε περισσότερο τα βλέμματα των άλλων. Εσύ αυτό το έχεις βιώσει;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Εννοείται. Ήταν και ο λόγος που έκανα το πρώτο μου post όταν έπεσαν τα μαλλιά μου στις πρώτες χημειοθεραπείες, είδα κάποια γνωστή η οποία τύπου δε με κοίταζε, ξέρεις, τι φοβάσαι, μη σε κολλήσω; Δεν κολλάει αυτό που έχω. Και στο δρόμο ας πούμε με κοιτάζανε, όντως κοιτάζανε οι άνθρωποι, τους κοίταζα βέβαια, γιατί είμαι και λίγο θρασύς, και τους έλεγα «είναι αυτό που νομίζεις, αυτό που καταλαβαίνεις αυτό είναι, τι κοιτάς;»
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γιατί πιστεύει ότι υπάρχει αυτή η αντίδραση; Κατ’ αρχάς αν ήσουν εσύ στη θέση αυτών των ανθρώπων πιστεύεις ότι θα είχες διαφορετική αντίδραση;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, σίγουρα. Και πριν αρρωστήσω, αν εννοείς αυτό. Ναι, θα είχα διαφορετική…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πώς δηλαδή;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Επειδή είμαι γενικά κοινωνικός, αγαπώ τον άνθρωπο, προσπαθώ να τον γνωρίσω, δεν κοιτάζω την εξωτερική εμφάνιση, δεν κοιτάζω εθνικότητες, δεν κοιτάζω τέτοια πράγματα…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα τον πλησίαζες ας πούμε και θα του έλεγες…
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Θα προσπαθούσα να τον βοηθήσω ίσως αν μπορούσα. Ναι, θα το έκανα αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα δε θα σε κόμπλαρε η εικόνα.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ούτε καν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γιατί πιστεύεις όμως ότι συμβαίνει αυτό; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντιδρούν σωστά. Είναι θέμα χαρακτήρα; Είναι θέμα εκπαίδευσης;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Φόβου νομίζω, βάζουν τον εαυτό στους στη δική του θέση. Πιστεύω ότι βλέποντας εσένα, σκέφτονται πώς θα ήταν εκείνοι στη δική σου θέση. Όπως είναι και με το θάνατο. Δηλαδή όταν πηγαίνεις σε μια κηδεία, περισσότερο στενοχωριέσαι που σκέφτεσαι ότι μπορεί να ήσουν εσύ στη θέση του παρά γι’ αυτόν που φεύγει.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Έχεις δίκιο αλλά ακούγεται λίγο εγωιστικό αυτό.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Είναι, ναι. Ξέρεις, οι φοβίες δεν είναι απαραίτητα εγωιστικές. Είναι, από εκεί ίσως πηγάζει, αλλά οι φοβίες είναι κάτι που πρέπει να τις δουλέψει ο καθένας με τον εαυτό του.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εννοώ ότι βλέπεις έναν άνθρωπο ο οποίος έχει ένα πρόβλημα..
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Εγώ δεν τον βλέπω, μου λες τι πιστεύω γιατί με έβλεπαν οι άλλοι..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, συζητάμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους με αυτές τις δράσεις. Βλέπεις έναν άνθρωπο που έχει ένα πρόβλημα και αντί η πρώτη σου σκέψη να είναι πώς μπορώ να τον βοηθήσω ή να τον κάνω να νιώσει όμορφα, γυρνάς το πρόβλημα στον εαυτό σου και σκέφτεσαι, εσύ πώς νοιώθεις και εσύ ότι δε θέλεις να σου συμβεί, γι’ αυτό λέω ότι ακούγεται λίγο εγωιστικό.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Είναι, αλλά μην το βλέπεις ότι είναι τελείως εγωιστικό, είναι και φόβος. Δηλαδή η φοβία είναι αποδεκτή…
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αλήθεια όμως είναι ότι τουλάχιστον η κατάσταση με τον καρκίνο, επειδή είναι παντού γύρω μας, νομίζω σχεδόν σε όλες τις οικογένειες, σίγουρα ο καθένας μας έχει δυο τρία περιστατικά στο περιβάλλον του που γνωρίζει κάποια τέτοια περίπτωση, είναι τόσο μέσα στη ζωή μας πλέον που δεν πιστεύεις ότι πρέπει να εξοικειωθούμε μ’ αυτό το πράγμα; Και πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, σου ξαναλέω, δεν είναι θέμα εξοικείωσης το πώς βιώνεις μ’ έναν άνθρωπο που περνά καρκίνο, είναι θέμα προσωπικής σου δουλειάς, προσωπικής σου εξοικείωσης.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα τι, πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας, ναι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Και πώς γίνεται αυτό;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Κάποιοι ακολουθούν ψυχοθεραπείες, κάποιοι ακολουθούν κάποια θρησκεία, ο καθένας βρίσκει το δικό του μονοπάτι. Εγώ αυτά που φοβόμουν τα έπαθα, άμα πάει εκεί η ερώτηση. Εγώ φοβόμουν τον καρκίνο πάρα πολύ.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Αλήθεια;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, σαν το διάολο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Γιατί;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δεν ξέρω, φοβόμουν. Πώς φοβάται κάποιος ρε παιδί μου τα ύψη; Εγώ φοβόμουν τον καρκίνο. Δεν ξέρω γιατί. Θες ότι φοβόμουν ότι μπορεί να αλλοιωθεί το πρόσωπό μου, μπορεί να φοβόμουν ότι θα πονέσω; Δεν ξέρω τι φοβόμουν, αλλά από μικρό παιδί φοβόμουν τον καρκίνο. Και το να μην έχω στύση. Και είχα καρκίνο στον όρχι.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Φοβερό, ε;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Βέβαια, καλό είναι να το πούμε αυτό, ότι ο όρχις δεν επηρεάζει τη στύση και καλό είναι οι άντρες ν’ αρχίσουν να μιλάνε για το θέμα αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εγώ πάντα είμαι υπέρ του να συζητάμε τα πράγματα και να τα λέμε με τ’ όνομά τους, γιατί είναι κάτι που συμβαίνει, δε μπορείς να κλείνεις τα μάτια στην πραγματικότητα και να λες ότι δεν υπάρχει ενώ υπάρχει και είναι δίπλα μου..
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Φαντάσου ότι όταν έκανα το πρώτο post ότι έχω καρκίνο τέλος πάντων και είχα πάρει κι ένα κομμάτι του Λιαντίνη που λέει ότι αποθεώνεις την ομορφιά, ότι η σάρκα σου είναι φθαρτή, είχα γράψει κάτι τέλος πάντων από Λιαντίνη, τότε εμφανίστηκαν κάποιοι άνθρωποι από τον κύκλο μου, όχι πολύ στενό κύκλο, αλλά απ’ τον κύκλο μου που είχαν περάσει καρκίνο του όρχεως και δεν το είχαν επικοινωνήσει.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν εγώ το γνώριζα στο πρώτο στάδιο, θα έκανα απλά μια αφαίρεση του όρχεως και δε θα έκανα χημειοθεραπείες, τόσο απλά. Δηλαδή θα είχα 100% ίαση. Και με λιγότερη ταλαιπωρία. Και αυτό γίνεται με μια απλή ψηλάφηση, να κάνεις έναν υπέρηχο όπως κάνουν οι γυναίκες στο στήθος του, είναι μια διαδικασία που ο άντρας από τα 15 μέχρι τα 45 πρέπει να το κάνει. Δεν το ακούει κανείς.
Γιατί όλα έχουν φτιαχτεί, η πεποίθηση που υπάρχει, ότι ο αντρισμός κρίνεται απ’ τ’ αρχίδια σου. Δεν ισχύει αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Καλά, ξεκάθαρα δεν ισχύει.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Αλλά σκέψου τώρα, ο μύθος του Κρόνου με τον Δία, ο Δίας δηλαδή πώς πήρε την εξουσία; Κόβοντας τ’ αρχίδια του πατέρα του. Άρα τι δείχνει αυτό; Ότι αν θα σου κόψουν τ’ αρχίδια, χάνεις τη δύναμή σου. Κάνε το λίγο συνειρμικά, το πώς μπορεί να έχει μπολιάσει μέσα μας αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ναι, έχεις δίκιο.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Το οποίο δεν ισχύει. Εγώ βέβαια δεν το αντιμετώπισα έτσι. Δεν ξέρω γιατί, μη με ρωτήσεις γιατί. Δεν το αντιμετώπισα έτσι, πίστεψα ότι η ζωή μου είναι πιο σημαντική από το αν έχω έναν ή δύο όρχεις. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος δε θα το αντιμετωπίσει αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ξεκάθαρα, όταν βάζεις στη ζυγαριά οτιδήποτε απέναντι στη ζωή, η ζωή έχει το μεγαλύτερο βάρος.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Όταν έκανα το χειρουργείο στη Λάρισα και μου έκαναν τον προέλεγχο, μου λέει ο γιατρός, «έχεις 25% πιθανότητες να πεθάνεις, μπορεί να μην ξυπνήσεις, είναι ένα δύσκολο χειρουργείο, μπορεί να πάρει 8 με 16 ώρες» -τι σου λέω τώρα για χειρουργεία εσένα, αλλά εν πάση περιπτώσει, «αλλά μπορεί να έχεις πρόβλημα μετά με την εκσπερμάτωση». Κι εγώ άσπρισα όταν μου είπε αυτό το πράγμα.
Μου λέει «συγνώμη, σου είπα ότι μπορεί να πεθάνεις και δεν ενδιαφέρθηκες γι’ αυτό κι ενδιαφέρθηκες γι’ αυτό;». Του λέω «αυτό μ’ ενοχλεί». Δε θα σου πω τι του είπα ακριβώς, «αλλά αυτό μ’ ενοχλεί». Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω; Ότι ο κάθε άνθρωπος, τον ενοχλεί κάτι άλλο. Κάποιον τον ενοχλεί ότι του πέσανε τα μαλλιά..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Εντάξει, εν τέλει όμως φαντάζομαι όταν βγήκες μέσα απ’ αυτό καταλαβαίνεις ότι δεν έχει σημασία ούτε η στύση ούτε τα μαλλιά, δηλαδή προκειμένου να ζήσει κάποιος, είναι τόσο πολλά αυτά που μπορεί ν’ απολαύσει στη ζωή, που μπορεί να τα κάνει και να κυνηγήσει τα όνειρά του και χωρίς αυτά τα πράγματα.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ευτυχώς δε χρειάστηκε να το επιβεβαιώσω αυτό που λες.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι το θέμα του καρκίνου στους όρχεις είναι ταμπού για τους άντρες.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, είναι και είναι και μια προσπάθεια που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια να το επικοινωνήσω, ότι όπως είπες και στην αρχή, μπορείς να πετύχεις πράγματα, μπορείς να ζήσεις, είσαι άντρας, επειδή σου αφαιρέθηκε ένας όρχις δε σημαίνει ότι δεν είσαι άντρας, αυτό δεν επηρεάζει τη δύναμή σου.
Προσπαθώ πραγματικά να το επικοινωνήσω παντού, ότι πρέπει να κάνουμε εξετάσεις. Δηλαδή πρέπει να δημιουργηθεί ένα αντίστοιχο κίνημα των γυναικών, υπάρχει αν το ξέρεις, το Movember. Είναι ότι κάθε Νοέμβριο οι άντρες αφήνουν μουστάκι, επικοινωνώντας μ’ αυτό τον τρόπο τον καρκίνο. Είναι ένα κίνημα που ξεκίνησε πριν 20-25 χρόνια στην Αυστραλία και κάθε Νοέμβριο, γι’ αυτό λέγεται Movember, αφήνουν μουστάκι οι άντρες, για να επικοινωνήσουν τον καρκίνο του όρχεως για την πρόληψη. Δεν είναι τόσο διαδεδομένο στην Ελλάδα, έχει παίξει λίγο, κάποιοι το κάνουν, εγώ το κάνω πάντα, πάντοτε επικοινωνούμε και μέσα από τα δικά μας κανάλι, αλλά δεν έχει παίξει.
Και ξέρεις, είναι κάτι που αλλάζεις σελίδα απλά, ότι «ωπ, καρκίνος του όρχεως, αλλαγή σελίδας, δεν είναι για μένα». Όχι, είναι, είναι για όλους, όπως είναι για τη γυναίκα το τεστ ΠΑΠ, όπως είναι για τη γυναίκα η αυτοεξέταση μαστού, έτσι πρέπει να κάνει και ο άντρας ψηλάφηση των όρχεών του, να πάει σ’ ένα γιατρό και να κάνει υπέρηχο, από τα 15 μέχρι τα 45 συνήθως.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ελπίζω σιγά-σιγά, όσο μιλάμε γι’ αυτό και χωρίς ντροπή και χωρίς ταμπού, όπως είπα και πριν, να φτάσουμε σ’ ένα επίπεδο που να το βελτιώσουμε. Και εννοείται ότι όπως και η γυναίκα όταν της αφαιρούν το στήθος λόγω καρκίνου του μαστού, εξακολουθεί να είναι γυναίκα, το ίδιο ισχύει και με τους άντρες.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Για τους άντρες είναι λίγο πιο σκληρό μάλλον, γιατί σου είπα, είναι η πεποίθηση που έχει χτιστεί.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Η ιστορία σου μου θυμίζει κάτι που έχω διαβάσει αρκετές φορές, ότι όταν θέλεις να κάνεις ένα restart στη ζωή σου, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι ν’ απομονωθείς για 6 μήνες μίνιμουμ, να αυτοπροσδιοριστείς, να σκεφτείς τι είναι αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο, να θέσεις νέους στόχους, δηλαδή ότι αρκούν μόνο 6 μήνες για τον καθένα μας για να διορθώσουμε αυτά που δε μας αρέσουν στη ζωή μας και να θέσουμε καινούργιους στόχους. Εσύ το έχεις νιώσει αυτό; Αυτό σου έχει συμβεί;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Μου έχει συμβεί σε μικρότερη ηλικία, προ καρκίνου. Γενικά ήξερα τι ήθελα, δηλαδή είχα το στόχο, το όραμα της εταιρείας μου από το 2009 το ίδιο, περισσότερο με βοήθησε αυτή η διαδικασία, η απομόνωση που λες και όλο αυτό το πράγμα που πέρασα, με βοήθησε να βρω έναν άλλο τρόπο και να το φτάσω. Δεν άλλαξα όμως στόχο ή όραμα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι αλλά νομίζω σ’ επιτάχυνε.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, πολύ. Μ’ επιτάχυνε και ειδικά τον πρώτο χρόνο, φαντάσου, μετά τις χημειοθεραπείες ήμουν «ουάου, τώρα πάμε Ροντέο, όλα στο κόκκινο». Ότι ξέρεις, να κάνουμε κι αυτό, να κάνουμε κι εκείνο, να κάνουμε και το άλλο. Εκεί παρασύρθηκα και εκεί έγιναν κάποιες λάθος επιλογές, βέβαια με το τίμημα να το πληρώνω..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εταιρείας σου, αυτό που άλλαξε; Μου είπες ότι άλλαξες το mindset, το πώς σκεφτόσουν τα πράγματα. Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που άλλαξες;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Σεβάστηκα πιο πολύ την ανθρώπινη ζωή, γιατί ξέρεις, όταν ταλαιπωρείσαι ο ίδιος και δουλεύεις 16 ώρες, σιγά μην αισθανθείς κάποια ενσυναίσθηση για τον εργαζόμενό σου. Δεν υπάρχει περίπτωση, λες «αφού το κάνω εγώ μπορεί να το κάνει κι εκείνος». Οπότε μου δημιουργήθηκε ενσυναίσθηση σίγουρα. Ήθελε λίγο χρόνο για να εμφανιστεί αυτό, μη νομίζεις ότι δημιουργήθηκε και αμέσως μετά από ένα δυο χρόνια εμφανίστηκε.
Ξέρεις, ξεκινάνε όλα από μέσα μας και μέχρι να εξωτερικευθούν θέλουν λίγο το χρόνο τους. Σίγουρα άλλαξε το ότι έκανα χρήση της τεχνολογίας, βοήθησα έτσι και τους ανθρώπους μου και την εταιρεία να εξελιχθούν μειώνοντας τους άσκοπούς χρόνους. Κάναμε, φαντάσου digital transformation, δηλαδή ενώσαμε το λογιστήριο, τον πελάτη με το κινητό του και μπορούσε ο πελάτης ανά πάσα στιγμή να βλέπει πράγματα από το κινητό του. Κι εκεί πάνω, σε αυτή τη διαδικασία, γεννήθηκε και η ιδέα του 6ωρου, δεν ξέρω αν το έχεις δει.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Το έχω δει αλλά εξήγησέ το για όσους δεν το έχουν ακούσει.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Επειδή όπως είπα πριν, εγώ δούλευα πολλές ώρες και τελικά δεν είχα και το καλύτερο αποτέλεσμα, ουσιαστικά έμαθα να δουλεύω λίγο πιο έξυπνα κάνοντας χρήση και της τεχνολογίας προφανώς και της κατάρτισης αλλά και της εμπιστοσύνης, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο αυτό. Δηλαδή ξεκίνησα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Το πήρα απ’ τις μεγαλύτερες νίκες που έχω πετύχει. Το να εμπιστευθείς κάποιον, είναι σα ν’ αποδέχεσαι ότι μπορεί να κάνει λάθος, είσαι ανεκτικός στην αποτυχία του, ξέρεις, είναι πολλά πράγματα.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Συνήθως λειτουργεί ανάποδα, κακώς βέβαια. Θα σκεφτόταν κάποιος ότι αν εμπιστευθώ τους ανθρώπους μπορεί ν’ απογοητευθώ, μπορεί να μ’ εκμεταλλευτούν.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δε μ’ ενδιαφέρει. Είμαι ανοιχτός να μ’ εκμεταλλευτούν. Δε μ’ ενδιαφέρει, ειλικρινά στο λέω αυτό.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Άρα μπορείς να το διαχειριστείς αυτό στην περίπτωση που συμβεί. Εννοώ δεν υπάρχει λόγος αυτό να τον φοβίζει κάποιον. Δηλαδή είναι προτιμότερο να επενδύουμε στην εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους και ας γίνουν και λάθη, και ας υπάρξει και σε κάποιο βαθμό εκμετάλλευση.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ξέρεις, πρέπει να βλέπεις λίγο και τον εαυτό σου στον καθρέφτη ρε παιδί μου. Δηλαδή δε γίνεται να μην είσαι ανεκτικός με τους ανθρώπους όταν κι εσύ ο ίδιος, μπορεί να είσαι τελειομανής, αλλά μπορεί να είσαι πάρα πολύ σφιχτός, δηλαδή να είσαι απαιτητικός, να είσαι πιεστικός. Δεν είναι ότι μόνο οι άλλοι χρειάζονται βελτίωση. Χρειαζόμαστε κι εμείς.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σίγουρα.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Οπότε η εμπιστοσύνη είναι κάτι το οποίο λείπει, εμείς το έχουμε βάλει, φαντάσου, σε αξία της εταιρείας μας και αυτό που ζητά πάντα από την ομάδα μου είναι να εμπιστευθεί, ειδικά τα νέα μέλη να μας εμπιστευθούν. Δεν εμπιστεύονται προφανώς, γιατί δεν πιστεύουν στην καλοσύνη, δεν πιστεύουν στην ανθρωπιά, δεν πιστεύουν σ’ αυτές τις αξίες. Και σου λέει «τώρα αυτός ο πούστης, κάτι θέλει να κάνει, θέλει να μου φάει τα λεφτά, θέλει να μου φάει το χρόνο…».
Δεν ισχύει όμως και αυτό ξέρεις φαίνεται στη διάρκεια. Η διάρκεια δείχνει τελικά τις προθέσεις του καθενός μας. Οπότε η 6ωρη εργασία μέσα από τη δική μου προσωπική εμπειρία, αφού μπόρεσα να το κάνω εγώ, όπως είπες κι εσύ στην αρχή, γιατί να μην το κάνει και κάποιος άλλος, και σιγά-σιγά, αυτό από μια ιδέα που μου ήρθε στο νοσοκομείο, άρχισε να γίνεται στόχος.
Και τον Ιανουάριο του ’20 ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το στόχο αυτό, εσωτερικά, γιατί το πιο δύσκολο πράγμα δεν ήταν να ξεκινήσουμε την 6ωρη εργασία, δεν ήταν ν’ αποφασίσω εγώ να κάνουμε την 6ωρη εργασία, το πιο δύσκολο πράγμα ήταν και παραμένει να είναι, το πώς θα πείσω τους εργαζόμενους μου, την ομάδα μου, να εργαστεί στην 6ωρη εργασία. Είχα άρνηση. Γιατί, ξέρεις, είμαστε μπολιασμένοι με αυτό το 9-5, οι άνθρωποι είναι μπολιασμένοι. Δεν το αφήνουν, είναι η ασφάλειά τους.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Θα φανταζόμουν ότι θα κάνει πάρτι όποιος ακούει ότι δε θα δουλεύει 8 ώρες αλλά θα δουλεύει 6.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Σε πληροφορώ ότι έχουν παραιτηθεί 5 άτομα από τον Ιανουάριο.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Για ποιο λόγο; Μήπως δε μπορούν να διαχειριστούν το 6ωρο με το στόχο και το αποτέλεσμα;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Θα το άκουγα αυτό ως δικαιολογία αλλά ξέρεις, όταν δε σου έχει γίνει κάποια παρατήρηση, δε σου έχει γίνει κάποια επίπληξη, δεν έχεις κάποια αξιολόγηση η οποία είναι κακή… Το ότι μπορεί να μην πέτυχες το στόχο που έχουμε θέσει, τον ένα μήνα ή το δεύτερο μήνα, είναι πάρα πολύ φυσιολογικό, με την έννοια ότι αυτή είναι και η αξία της βελτίωσης.
Δηλαδή αν πετυχαίναμε τους στόχους που θέτουμε κάθε μήνα, θα ήταν βιομηχανική εργασία, δε θα υπήρχε ανθρώπινος παράγοντας. Όσοι είναι Generation Z, δηλαδή όσοι είναι μέχρι 30 χρόνων, είναι οκέι μ’ αυτό. Δεν είναι όμως οκέι με τις αξίες, δεν είναι οκέι με την αφοσίωση, έχουν άλλα προβλήματα.
Δηλαδή είναι οκέι με την τεχνολογία, αλλά είναι πάρα πολύ «άπιστοι», αν θέλεις. Αλλάζουν πολύ εύκολα δουλειά, αλλάζουν πολύ εύκολα απόψεις, είναι δηλαδή ευχή και κατάρα το ότι αναλύεις και αμφισβητείς τα πάντα, γιατί αμφισβητείς και συνεχώς τον εαυτό σου, οπότε μπορείς ν’ αλλάξεις και πιο εύκολα άποψη. Είναι μια μάστιγα αυτό, δεν ξέρω αν το έχεις διαβάσει..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Καταλαβαίνω τι λες..
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Με τις παραιτήσεις κτλ., είναι μάστιγα..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι, δηλαδή οι γενιές που είναι 40, 50, 60, δεν υπάρχουν καλύτεροι εργαζόμενοι. Όσο και αν σου φαίνεται αστείο αυτό ή απίστευτο..
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Όχι, το καταλαβαίνω.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Δηλαδή αν μου έλεγες να επιλέξω έναν άνθρωπο 22-23 χρόνων ή έναν άνθρωπο 60, ίσως θα επέλεγα τον 60άρη.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Λόγω αξιών.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Ναι. Λόγω αξιών, λόγω προσωπικότητας, λόγω πολλών πραγμάτων.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Να πούμε ότι η KRS Group, η εταιρεία στην οποία αναφερόμαστε, είναι η πρώτη που έχει καθιερώσει την 6ωρη εργασία στην Ελλάδα, κάτι που προσπαθούν να το κάνουν και στο εξωτερικό με επιτυχία νομίζω.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Έχει ξεκινήσει σε κάποιες σκανδιναβικές χώρες αρκετά χρόνια, τώρα προσπαθούν να το κάνουν στην Ευρώπη. Υπάρχει ένα δίλημμα, στην 4ήμερα ή στην 6ωρη εργασία. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ στην 4ήμερα γιατί η 4ήμερη έχει μια δυσκολία, η δυσκολία είναι ποιος θα παίρνει ρεπό Παρασκευή και Δευτέρα, οπότε θεωρώ ότι για τις εταιρείες θα υπάρχει τριβή.
Η 6ωη εργασία σε βοηθά να έχεις μια συνήθεια, που η συνήθεια βοηθά τους ανθρώπους, να βελτιώνουν την ψυχική τους υγεία, δηλαδή να έχεις μια καθημερινότητα, με λιγότερες ώρες, με λιγότερη πίεση. Η 6ωρη εργασία σ’ εμάς ξεκίνησε τον Οκτώβριο του ’21 πιλοτικά Παρασκευές και Γενάρη του ’22 ξεκίνησε φουλ. Πλέον είναι σταθερά, δεν την αλλάζουμε κιόλας, γιατί έχει αυξηθεί και η παραγωγικότητα της ομάδας.
Έχει μειωθεί το turnover των ανθρώπων οι οποίοι έρχονται και φεύγουν, ανεξάρτητα από τις πέντε παραιτήσεις που σου είπα πριν, προσπαθούμε αυτό να το μηδενίσουμε, δε θέλουμε οι άνθρωποι μας να φεύγουν και την έχουμε αφιερώσει την 6ωη εργασία, δηλαδή ήταν ένας από τους λόγους που επέμεινα και έγινε πιο νωρίς, την έχουμε αφιερώσει στη μνήμη της Ανθούλας Κατσαβούνη, είναι συνεργάτιδά μου από τη Θεσσαλονίκη η οποία δυστυχώς έφυγε από καρκίνο πέρυσι το καλοκαίρι και την έχουμε ως φάρο, ότι πρέπει να κοιτάζουμε λίγο και τη ζωή μας, να βελτιώνουμε το βιοτικό μας επίπεδο δουλεύοντας πιο ποιοτικά.
Όχι λιγότερο, μην πιστέψει κανείς ότι δουλεύουμε λιγότερο, ούτε ότι είναι λούνα παρκ το γραφείο. Δεν είναι λούνα πάρκινγκ, υπάρχουν συστήματα, υπάρχουν δομές που δουλεύουμε και παράγουμε περισσότερο απ’ ότι παρήγαμε πριν.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Ωραία, ας γυρίσουμε στο σήμερα και στη ζωή σου. Υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει πλέον;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Με φοβίζει και είναι κάτι το οποίο το δουλεύω συνέχεια, το εγώ μου, δουλεύω πάρα πολύ πάνω σε αυτό. Ξέρεις, είναι ένα θηρίο που κάποιες φορές συρρικνώνεται, κάποιες φορές μεγαλώνει. Ναι, το «εγώ» με φοβίζει. Και με φοβίζει πολύ έντονα.
Εγώ από τη φύση μου έχω μια τάση προς την υπεροψία, την οποία την έχω δουλέψει πάρα πολύ. Αυτό με φοβίζει, το πώς δηλαδή διογκώνεται το «εγώ», με νοιάζει περισσότερο ο εαυτός μου, αυτό εννοώ.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Πριν σε ευχαριστήσω πάρα πολύ και σε αποχαιρετίσω, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις σε όσα είπαμε και να πεις ένα μήνυμα σε όσους μας ακούν;
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Για τους άντρες σίγουρα ν’ αποδεχθούν την πρόληψη, ν’ αποδεχθούν το ότι μπορεί να πάθουν κι εκείνο καρκίνο στον όρχι ή στο πέος ή οπουδήποτε τέλος πάντων, δεν είναι ταμπού και να υπάρχει αυτογνωσία. Να έχεις το γνώθι σαυτόν. Θα μπορούσα να σου πω κιόλας τα 147 δελφικά παραγγέλματα, που είναι ένα manual για τη ζωή, που αξίζει κάποιος να τα διαβάσει.
Ι. ΠΑΛΙΟΣΠΥΡΟΥ: Σημειώστε το λοιπόν. Κωνσταντίνε μου σ’ ευχαριστούμε πάρα πολύ.
Κ. ΡΑΪΚΟΣ: Εγώ ευχαριστώ.
Χαμογέλα και άλλαξε την ιστορία σου. Μαθήματα ζωής και ιστορίες ανθρώπων που φανερώνουν τη δύναμη που έχουμε μέσα μας. Έμπνευση για μία κοινωνία συμπεριληπτική, υποστηρικτική, που αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και το πάθος για τη ζωή. Δίπλα στους ανθρώπους αυτούς η MSD.
Ήταν το podcast “Ιωάννα”, με την Ιωάννα Παλιοσπύρου. Μία παραγωγή του pod.gr. Μπορείτε να ακούτε τα podcast που σας ενδιαφέρουν στο pod.gr, spotify, apple podcast, google podcast και σε όποια άλλη εφαρμογή ακούτε podcast απ’ το κινητό σας.
Οι συγκλονιστικές ιστορίες συνεχίζονται με νέους καλεσμένους στα επόμενα επεισόδια. Μπορείτε να στέλνετε τα μηνύματά σας για την Ιωάννα στο email: ioanna@pod.gr.
